روز جهانی اوتیسم – 2 آوریل مصادف با 13 فروردین
روز جهانی آگاهی اوتیسم یک روز بین المللی در 2 آوریل مصادف با 13 فروردین هر سال است که کشورهای عضو سازمان ملل را تشویق می کند تا اقداماتی را برای افزایش آگاهی در مورد افراد مبتلا به اختلال طیف اوتیسم در سراسر جهان انجام دهند. این توسط قطعنامه مجمع عمومی سازمان ملل متحد (A/RES/62/139) تعیین شد. روز جهانی آگاهی از اوتیسم»، در 1 نوامبر 2007 در شورا مطرح شد و در 18 دسامبر 2007 به تصویب رسید. امسال پانزدهمین روز سالانه جهانی آگاهی از اوتیسم است.
این قطعنامه بدون رأی گیری در مجمع عمومی سازمان ملل متحد عمدتاً به عنوان مکمل ابتکارات قبلی سازمان ملل برای بهبود حقوق بشر تصویب شد. روز جهانی اوتیسم یکی از هفت روز رسمی سازمان ملل متحد برای سلامتی است. این روز خود سازمان‌های اوتیسم را در سراسر جهان گرد هم می‌آورد تا در مواردی مانند تحقیق، تشخیص، درمان و پذیرش افراد دارای مسیر رشدی که تحت تأثیر اوتیسم هستند، کمک کنند.
با این حال، در سال 2020، با گسترش همه‌گیری کووید-19 در سراسر جهان، اکثر کشورها تعطیلی موقت مدارس را اعلام کردند و بیش از 90 درصد دانش‌آموزان را در سراسر جهان تحت تأثیر قرار داد. اختلال در یادگیری ناشی از همه‌گیری، سال‌ها پیشرفت را معکوس کرده و نابرابری در آموزش را تشدید کرده است. بسیاری از دانش‌آموزان مبتلا به اوتیسم به‌ویژه آسیب جدی دیده‌اند و مطالعات نشان می‌دهد که به طور نامتناسبی تحت تأثیر اختلالات روتین و همچنین خدمات و حمایت‌هایی قرار گرفته‌اند که به آنها اعتماد دارند.
اختلال طیف اوتیسم یک اختلال رشدی است که با عواطف رفتاری و ارتباطی مشخص می شود که بر توانایی فرد در جهت یابی در تعاملات اجتماعی تأثیر می گذارد و همچنین باعث ایجاد رفتارهای تکراری و محدود می شود.
اولین ظهور تاریخی کلمه “اوتیسم” در سال 1911 توسط روانپزشک یوگن بلولر ساخته شد که از این اصطلاح برای توصیف مجموعه خاصی از علائم استفاده کرد که علائم ساده اسکیزوفرنی به عنوان یک کناره گیری شدید اجتماعی در نظر گرفته می شد.
به همین ترتیب، در سال 1943 بود که دکتر لئو کانر، روانپزشک کودکان، اوتیسم را به عنوان یک اختلال اجتماعی و عاطفی در مقاله خود “اختلالات اوتیسم در تماس عاطفی” توصیف کرد و در سال 1944 هانس اسپرگر “مقاله آسیب شناسی روانی اوتیسم” را منتشر کرد و در آنجا توضیح داد. اوتیسم به عنوان یک اختلال در کودکان با هوش عادی که در مهارت های اجتماعی و ارتباطی مشکل دارند. این مقالات کمک مهمی به مطالعاتی بود که به طبقه بندی اوتیسم به عنوان یک اختلال جدا از اسکیزوفرنی در سال 1980 کمک کرد.
در نهایت، مفهوم اوتیسم به عنوان یک طیف در سال 2013 توسط “انجمن روانپزشکی آمریکا” در ویرایش پنجم “راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی” با ترکیب همه زیرمجموعه‌های اوتیسم و شرایط مرتبط در یک دسته واحد، از جمله ویژگی های مختلف، شدت و تظاهرات علائم توسعه یافت.
اختلال طیف اوتیسم (ASD) یک اختلال عصبی و رشدی است که بر نحوه تعامل افراد با دیگران، برقراری ارتباط، یادگیری و رفتار تأثیر می گذارد. اگرچه اوتیسم را می توان در هر سنی تشخیص داد، اما به عنوان یک “اختلال رشدی” توصیف می شود زیرا علائم معمولاً در دو سال اول زندگی ظاهر می شوند.
بر اساس راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی (DSM-5)، راهنمای ایجاد شده توسط انجمن روانپزشکی آمریکا که ارائه دهندگان مراقبت های بهداشتی برای تشخیص اختلالات روانی از آن استفاده می کنند، افراد مبتلا به ASD اغلب دارای موارد زیر هستند:
- مشکل در برقراری ارتباط و تعامل با افراد دیگر
- علایق محدود و رفتارهای تکراری
- علائمی که بر توانایی آنها برای عملکرد در مدرسه، کار و سایر زمینه های زندگی تأثیر می گذارد
- اوتیسم به عنوان یک اختلال “طیف” شناخته می شود، زیرا تنوع گسترده ای در نوع و شدت علائمی که افراد تجربه می کنند وجود دارد.
افراد از هر جنس، نژاد، قومیت و پیشینه اقتصادی ممکن است به ASD مبتلا شوند. اگرچه ASD می تواند یک اختلال مادام العمر باشد، درمان ها و خدمات می توانند علائم و عملکرد روزانه فرد را بهبود بخشند. آکادمی اطفال آمریکا توصیه می کند که همه کودکان غربالگری اوتیسم را دریافت کنند.
علائم اوتیسم معمولاً در سن 2 یا 3 سالگی ظاهر می شود. برخی از تأخیرهای رشد مرتبط می تواند حتی زودتر ظاهر شود، و اغلب، می تواند در اوایل 18 ماهگی تشخیص داده شود. تحقیقات نشان می دهد که مداخله زودهنگام منجر به پیامدهای مثبت در آینده برای افراد مبتلا به اوتیسم می شود.
بدون دیدگاه