آزمایش نسبت آلبومین به کراتینین ادرار (ACR) | نسبت میکروآلبومین به کراتینین | آزمایش میکروآلبومین

نسبت آلبومین به کراتینین ادرار (ACR)، همچنین به عنوان میکروآلبومین ادرار شناخته می شود، به شناسایی بیماری کلیوی که می تواند به عنوان یک عارضه دیابت رخ دهد، کمک می کند. اگر بیماری کلیوی در افراد مبتلا به دیابت زود تشخیص داده شود، می توان درمان مناسب را انجام داد و اثرات آن را به دقت بررسی کرد.

اسامی دیگر:

• ACR
• UACR
• Albumin-Creatinine Ratio
• Microalbumin-Creatinine Ratio
• Microalbumin Test
• Urine Dipstick
• Albuminuria Test
• Proteinuria Test

چرا آزمایش نسبت آلبومین به کراتینین ادرار (ACR) درخواست می شود؟

• برای غربالگری و تشخیص زودهنگام بیماری کلیوی در افراد مبتلا به دیابت یا سایر عوامل خطر، مانند فشار خون بالا (فشار خون بالا)
• ارزیابی پتانسیل شروع زودرس نفروپاتی در بیماران دیابتی با استفاده از نمونه ادرار

چه زمانی آزمایش نسبت آلبومین به کراتینین ادرار (ACR) این آزمایش بایستی انجام شود؟

• پس از تشخیص دیابت نوع 2 و سپس سالانه
• 5 سال پس از تشخیص دیابت نوع 1 و سپس سالانه
• در فواصل منظم زمانی که فشار خون بالا دارید

نمونه مورد نیاز برای آزمایش نسبت آلبومین به کراتینین ادرار (ACR):

• ظرف/لوله: ظرف ادرار رندوم/ ظرف ادرار 24 ساعته
• نوع نمونه: ادرار
• حجم نمونه: 10 میلی لیتر

یک نمونه تصادفی ادرار، یک نمونه ادرار زمان‌بندی شده (مانند 4 ساعت یا یک شبه) یا یک نمونه ادرار 24 ساعته کامل در یک ظرف تمیز جمع‌آوری می‌شود. پزشک یا آزمایشگاه شما ظرف و دستورالعمل هایی را برای جمع آوری صحیح نمونه مورد نیاز ارائه می دهد.

آمادگی قبل از انجام آزمایش نسبت آلبومین به کراتینین ادرار (ACR):

به آمادگی خاصی نیاز ندارد

نام روش انجام آزمایش آلبومین(Albumin):

فتومتریک/ ایمونوتوربیدیمتری

شرح روش فتومتریک:

رنگ بروموکرزول سبز (BCG) در یک بافر اسیدی به سرم اضافه می شود. شدت رنگ مجموعه آلبومین-BCG سبز آبی مستقیماً با غلظت آلبومین متناسب است و به صورت فتومتریک تعیین می شود.

شرح روش ایمونوتوربیدیمتری:

آلبومین با ایمونوتوربیدیمتری با استفاده از آنتی بادی برای آلبومین انسانی در یک سیستم تجزیه و تحلیل خودکار رسوب ایمنی اندازه‌گیری می‌شود.

نام روش انجام آزمایش کراتینین(Creatinine):

سنجش رنگ سنجی آنزیمی

شرح روش:

روش آنزیمی بر اساس تعیین سارکوزین از کراتینین با کمک کراتینیناز، کراتیناز و سارکوزین اکسیداز است. پراکسید هیدروژن آزاد شده از طریق یک واکنش Trinder اصلاح شده با استفاده از یک نشانگر رنگ سنجی اندازه گیری می شود. بهینه سازی سیستم بافر و نشانگر رنگ سنجی غلظت کراتینین را به طور دقیق و به طور خاص اندازه گیری می کند.

چه چیزی در آزمایش نسبت آلبومین به کراتینین ادرار (ACR) مورد بررسی قرار می گیرد؟

آلبومین یک پروتئین اصلی است که معمولاً در خون وجود دارد، وقتی کلیه ها به درستی کار می کنند، عملاً هیچ آلبومینی در ادرار وجود ندارد. با این حال، آلبومین ممکن است در ادرار حتی در مراحل اولیه بیماری کلیوی شناسایی شود. آزمایش آلبومین ادرار (که قبلاً میکروآلبومین نامیده می شد) مقدار آلبومین موجود در ادرار را برای غربالگری بیماری کلیوی شناسایی و اندازه گیری می کند.

بیشتر اوقات، آزمایش‌های آلبومین و کراتینین بر روی نمونه ادراری که به‌طور تصادفی جمع‌آوری شده است (نقطه ای) انجام می‌شود و نسبت آلبومین به کراتینین (ACR) محاسبه می‌شود. این کار برای نشان دادن دقیق‌تر میزان آلبومین در ادرار انجام می‌شود. کراتینین، محصول جانبی متابولیسم عضلانی، معمولاً با سرعت ثابتی در ادرار ترشح می‌شود و سطح آن در ادرار نشانه‌ای از غلظت ادرار است. این ویژگی کراتینین اجازه می دهد تا از اندازه گیری آن برای تصحیح غلظت ادرار هنگام اندازه گیری آلبومین در نمونه ادرار تصادفی استفاده شود.

وجود مقدار کمی آلبومین در ادرار ممکن است نشانه اولیه بیماری کلیوی باشد. مقدار کمی آلبومین در ادرار گاهی اوقات میکروآلبومین ادرار یا میکروآلبومینوری نامیده می شود. “میکروآلبومینوری” به تدریج با اصطلاح “آلبومینوری” جایگزین می شود، که به هرگونه افزایش آلبومین در ادرار اشاره دارد.

پلاسما، بخش مایع خون، حاوی بسیاری از پروتئین های مختلف از جمله آلبومین است. یکی از بسیاری از وظایف کلیه ها حفظ پروتئین های پلاسما است تا در هنگام تولید ادرار همراه با مواد زائد آزاد نشوند. دو مکانیسم وجود دارد که به طور معمول از ورود پروتئین به ادرار جلوگیری می کند:

• ساختارهای تخصصی در کلیه به نام گلومرول ها از حلقه هایی از مویرگ های تخصصی تشکیل شده است که خون را فیلتر می کند و به مواد کوچک اجازه عبور به سمت ادرار را می دهد، اما سدی را ایجاد می کند که بیشتر پروتئین های بزرگ پلاسما را در داخل رگ های خونی نگه می دارد.
• پروتئین‌های کوچک‌تری که از آن عبور می‌کنند تقریباً به طور کامل توسط لوله‌ها (توبول‌ها) که تعدادی بخش دارند که مایع و مولکول‌هایی را که از گلومرول‌ها عبور می‌کنند جمع‌آوری می‌کنند، دوباره جذب می‌شوند.

پروتئین در ادرار (پروتئینوری) اغلب زمانی اتفاق می‌افتد که گلومرول‌ها یا لوله‌های کلیه آسیب دیده باشند. التهاب و/یا اسکار گلومرول‌ها می‌تواند باعث نشت مقادیر فزاینده پروتئین به داخل ادرار شود. آسیب به لوله ها می تواند از جذب مجدد پروتئین جلوگیری کند.

اگر کلیه های فردی آسیب ببینند یا بیمار شوند، توانایی خود را برای حفظ آلبومین و سایر پروتئین ها از دست می دهند. این اغلب در بیماری های مزمن مانند دیابت و فشار خون بالا دیده می شود، با افزایش مقادیر پروتئین در ادرار که منعکس کننده افزایش اختلال عملکرد کلیه است.

آلبومین یکی از اولین پروتئین هایی است که با آسیب کلیه در ادرار شناسایی می شود. افرادی که به طور مداوم مقادیر کمی آلبومین در ادرار خود دارند (آلبومینوری) در معرض خطر ابتلا به نارسایی پیشرونده کلیه و بیماری قلبی عروقی در آینده هستند.

نفروپاتی دیابتی یکی از عوارض دیابت است و با پروتئینوری مشخص می شود (دفع طبیعی آلبومین ادرار کمتر از 30 میلی گرم در روز، پروتئینوری آشکار بیش از 300 میلی گرم در روز است). قبل از ایجاد پروتئینوری آشکار، دفع آلبومین در آن دسته از بیماران دیابتی که قرار است به نفروپاتی دیابتی مبتلا شوند، افزایش می یابد.

مانورهای درمانی (مثلاً حفظ فشار خون تهاجمی، به ویژه با مهارکننده‌های آنزیم تبدیل‌کننده آنژیوتانسین، کنترل تهاجمی قند خون، و احتمالاً کاهش مصرف پروتئین) می‌توانند به طور قابل توجهی پیشرفت نفروپاتی را به تأخیر بیندازند یا احتمالاً از آن جلوگیری کنند. بنابراین، نیاز به شناسایی افزایش های کوچک، اما غیر طبیعی در دفع آلبومین ادراری (در محدوده 30 تا 300 میلی گرم در روز، به عنوان مثال، میکروآلبومینوری) وجود دارد.

آلبومینوری اصطلاح پزشکی برای سطوح بالا پروتئین آلبومین است. به طور کلی، موارد زیر به عنوان مقادیر غیرطبیعی ادرار در نظر گرفته می شود:

عوامل مداخله گر در آزمایش نسبت آلبومین به کراتینین ادرار (ACR)

• ادرار جمع آوری شده در طول قاعدگی ممکن است حاوی آلبومین اضافی به دلیل آلودگی خون باشد. از جمع آوری در این مدت باید اجتناب شود.
• ورزش سنگین ممکن است دفع آلبومین را افزایش دهد و در طول جمع آوری باید از آن اجتناب کرد. مقادیر نرمال برای حالتی که تمرین نشده اعمال می شود.
• بیلی روبین 20 میلی گرم در دسی لیتر کراتینین را بین 15 تا 20 درصد کاهش می دهد.

مطلب پیشنهادی: تداخلات دارویی در آزمایش ها

 محدوده مرجع آزمایش نسبت آلبومین به کراتینین ادرار (ACR):

• Males: <17 mg/g creatinine
• Females: <25 mg/g creatinine

مطلب پیشنهادی: مقادیر بحرانی در آزمایشگاه های تشخیص طبی

توجه: واحد تست و محدوده نرمال تست وابسته به روش و کیت انجام دهنده تست می باشد و از آزمایشگاهی به آزمایشگاه دیگر ممکن است متغیر باشد.

سوالات متداول

چگونه از نتایج آزمایش نسبت آلبومین به کراتینین ادرار (ACR) استفاده می شود؟

آزمایش آلبومین ادرار و نسبت آلبومین به کراتینین (ACR) برای غربالگری بیماری کلیوی در افراد مبتلا به بیماری های مزمن مانند دیابت و فشار خون بالا (فشار خون بالا) استفاده می شود. می‌تواند مقادیر کمی آلبومین را که چندین سال قبل از آشکار شدن آسیب کلیوی قابل توجه از خون از طریق کلیه‌ها به ادرار می‌رود، شناسایی کند.

مطالعات نشان داده اند که شناسایی افراد در مراحل اولیه بیماری کلیوی به افراد و ارائه دهندگان مراقبت های بهداشتی کمک می کند تا درمان را تنظیم کنند. کنترل دیابت و فشار خون بالا با حفظ کنترل دقیق قند خون و کاهش تاخیر فشار خون یا جلوگیری از پیشرفت بیماری کلیوی.

اگر آلبومین در نمونه ادراری که به طور تصادفی، بیش از 4 ساعت یا یک شب جمع آوری شده است، تشخیص داده شود، آزمایش ممکن است تکرار شود و/یا با ادراری که در یک دوره 24 ساعته (ادرار 24 ساعته) جمع آوری شده است، تأیید شود.

برای نمونه‌های ادراری که به‌طور تصادفی جمع‌آوری می‌شوند (نقطه ای)، هر دو آلبومین و کراتینین معمولاً اندازه‌گیری می‌شوند و نسبت آلبومین به کراتینین (ACR) محاسبه می‌شود. این کار برای نشان دادن دقیق‌تر میزان آلبومین در ادرار انجام می‌شود. انجمن دیابت آمریکا ترجیح داده است ACR را برای غربالگری آلبومینوری که نشان دهنده بیماری کلیوی اولیه است، انجام دهد. از آنجایی که میزان آلبومین در ادرار می تواند به طور قابل توجهی متفاوت باشد، ACR باید دو بار در عرض 3 تا 6 ماه برای تایید تشخیص تکرار شود.

چه زمانی آزمایش نسبت آلبومین به کراتینین ادرار (ACR) درخواست می شود؟

به گفته انجمن دیابت آمریکا و بنیاد ملی کلیه، همه افراد مبتلا به دیابت نوع 1 باید از 5 سال پس از شروع بیماری و سپس سالانه آزمایش شوند و همه افراد مبتلا به دیابت نوع 2 باید از زمان تشخیص و سپس سالانه آزمایش شوند. . اگر آلبومین در ادرار (آلبومینوری) تشخیص داده شد، باید با دو بار آزمایش مجدد در یک دوره 3 تا 6 ماهه تأیید شود. افراد مبتلا به فشار خون بالا ممکن است در فواصل منظم، با فرکانس تعیین شده توسط پزشک آنها، آزمایش شوند.

نتیجه آزمایش نسبت آلبومین به کراتینین ادرار (ACR)چه چیزی را نشان می دهد؟

اگر آلبومین در ادرار قابل تشخیص نباشد، نشان دهنده طبیعی بودن عملکرد کلیه است.

افزایش متوسط ​​سطح آلبومین که در هر دو آزمایش ادرار اولیه و تکراری یافت می‌شود، نشان می‌دهد که فرد احتمالاً به بیماری کلیوی اولیه مبتلا است. سطوح بسیار بالا نشانه ای از وجود بیماری کلیوی به شکل شدیدتر است.

وجود خون در ادرار، عفونت دستگاه ادراری، ورزش شدید و سایر بیماری‌های حاد ممکن است نتیجه آزمایش مثبتی را ایجاد کند که ارتباطی با بیماری کلیوی ندارد. پس از رفع این شرایط، آزمایش باید تکرار شود.

آزمایش نسبت آلبومین به کراتینین بر حسب میلی گرم آلبومین در هر گرم کراتین (mg/g) موجود در یک دسی لیتر ادرار گزارش می شود. این ممکن است در واحدهای بین المللی نیز ذکر شود که بر حسب میلی گرم در میلی مول (mg/mmol) اندازه گیری می شود.

برخی از آزمایشگاه‌ها یا متخصصان سلامت ممکن است نتایج آزمایش آلبومین ادرار را با استفاده از نرخ تخمینی دفع آلبومین (eAER) گزارش کنند. eAER یک محاسبه با فرمولی است که نسبت آلبومین به کراتینین را با توانایی تنظیم سطح کراتینین مورد انتظار روزانه بر اساس عوامل فردی مانند ترکیب بدن، سن، جنس و نژاد ترکیب می کند. اگرچه eAER به طور گسترده مورد استفاده قرار نمی گیرد، ممکن است برای بیمارانی که تولید روزانه غیر طبیعی کراتینین دارند بسیار مفید باشد.

چه کاری می توان برای جلوگیری از آلبومینوری (میکروآلبومینوری) انجام داد؟

اگر دیابت دارید، دستورالعمل‌های پزشک خود را برای کنترل سطح گلوکز خون خود دنبال کنید. کنترل فشار خون بالا همچنین در جلوگیری از آسیب کلیه که منجر به آلبومین در ادرار می شود (آلبومینوری) موثر است. برخی از مطالعات نشان داده اند که افرادی که آلبومینوری دارند می توانند از بدتر شدن آن جلوگیری کنند یا با کنترل خوب قند خون و کنترل فشار خون یا با ترک سیگار، آن را معکوس کنند.

آیا دلایل دیگری برای افزایش سطح آلبومین ادرار وجود دارد؟

آلبومین موجود در ادرار (آلبومینوری) برای دیابت اختصاصی نیست. همچنین ممکن است با فشار خون بالا (فشار خون بالا)، برخی ناهنجاری های چربی و چندین اختلال ایمنی همراه باشد. افزایش نتایج ممکن است ناشی از ورزش شدید، خون در ادرار، عفونت دستگاه ادراری، کم آبی بدن و برخی داروها باشد.

تفاوت بین تست های آلبومین سرم / پلاسما، پری آلبومین و آلبومین ادرار چیست؟

اگرچه نام ها مشابه هستند، آلبومین و پری آلبومین مولکول های کاملاً متفاوتی هستند. با این حال، هر دو پروتئین ساخته شده توسط کبد هستند، و هر دو از لحاظ تاریخی برای ارزیابی وضعیت تغذیه مورد استفاده قرار گرفته‌اند. آلبومین سرم یا پلاسما (یا خون) اکنون بیشتر برای غربالگری و کمک به تشخیص بیماری کبد یا کلیه استفاده می شود. آزمایش آلبومین ادرار، آلبومین موجود در ادرار را به عنوان یک شاخص اولیه آسیب کلیوی شناسایی و اندازه گیری می کند.

آیا چیز دیگری هست که باید بدانم؟

مطالعات نشان داده اند که افزایش سطح آلبومین ادرار در افراد مبتلا به دیابت یا فشار خون بالا با افزایش خطر ابتلا به بیماری قلبی عروقی (CVD) مرتبط است. اخیراً، تحقیقات بر روی تلاش برای تعیین اینکه آیا افزایش سطح آلبومین در ادرار نیز نشان دهنده خطر CVD در کسانی است که دیابت یا فشار خون بالا ندارند، متمرکز شده است. در حال حاضر شواهدی وجود دارد که نشان می دهد آلبومینوری با افزایش خطر مرگ در بزرگسالان مرتبط است.

تست آلبومین ادرار یا آزمایش نسبت آلبومین به کراتینین ادرار (ACR) چه تفاوتی با آزمایش خون آلبومین دارد؟

اولین تفاوت کلیدی بین آزمایش آلبومین ادرار و آزمایش خون آلبومین، نوع نمونه است. همانطور که از نام ها مشخص است، یک آزمایش آلبومین را در ادرار و دیگری را در خون اندازه گیری می کند.

این تفاوت مهم است زیرا انتظار می رود آلبومین در خون باشد. در واقع، این پروتئین رایج ترین پروتئینی است که در خون در گردش است. در مقابل، در شرایط عادی، آلبومین بسیار کمی باید در ادرار یافت شود.

آزمایش‌های آلبومین ادرار عمدتاً بر روی تشخیص مشکلات کلیوی متمرکز هستند در حالی که آزمایش‌های خون آلبومین عمدتاً، اگرچه نه منحصراً، برای تشخیص مشکلات کبدی هستند. آلبومین در کبد تولید می شود، بنابراین سطوح پایین آن می تواند نشانه ای از بیماری کبدی باشد.

آزمایش نسبت آلبومین به کراتینین ادرار (ACR) با آزمایش نسبت پروتئین به کراتینین ادرار چگونه متفاوت است؟

آزمایش نسبت آلبومین به کراتینین بسیار شبیه به آزمایش نسبت پروتئین به کراتینین است، اما آزمون دوم آلبومین و سایر انواع پروتئین ها را در ادرار اندازه گیری می کند. به این ترتیب، تست پروتئین به کراتینین وسعت گسترده تری نسبت به تست آلبومین به کراتینین دارد.

مشکلی که در تست های پروتئین به کراتینین وجود دارد این است که هیچ روش آزمایشگاهی واحدی نمی تواند هر نوع پروتئین جداگانه را به طور دقیق اندازه گیری کند. در نتیجه، تغییرات بیشتری در نتایج آزمایش وجود دارد که منجر به استفاده بیشتر از آزمایش نسبت آلبومین به کراتینین ادرار می شود.

آزمایش نسبت آلبومین به کراتینین ادرار (ACR) چه تفاوتی با آزمایش کراتینین دارد؟

در آزمایش نسبت آلبومین به کراتینین ادرار، کراتینین روشی را برای تخمین کل آلبومین روزانه در ادرار در حالی که فقط از نمونه ادرار نقطه‌ای استفاده می‌کند، ارائه می‌کند. در آزمایش کراتینین، تمرکز بر روی اندازه گیری خود کراتینین است.

آزمایش کراتینین ممکن است از نمونه خون یا ادرار استفاده کند. از آنجایی که کلیه ها معمولاً کراتینین را از خون فیلتر می کنند، سطح کراتینین می تواند روشی برای ارزیابی وضعیت کلیه ها باشد.

آزمایش نسبت آلبومین به کراتینین ادرار (ACR) چه تفاوتی با آزمایش کلیرانس کراتینین دارد؟

آزمایش نسبت آلبومین به کراتینین ادرار و آزمایش کلیرانس کراتینین هر دو با سلامت کلیه مرتبط هستند و شامل اندازه گیری کراتینین در ادرار می شوند. با این حال، روش آزمایش و نقش اندازه‌گیری کراتینین تفاوت‌های مهمی را نشان می‌دهد.

در آزمایش کلیرانس کراتینین، کراتینین در خون و ادرار با استفاده از نمونه ادرار 24 ساعته اندازه گیری می شود. مقایسه این دو مقدار کمک می کند تا مشخص شود که کلیه ها چقدر کراتینین را از خون فیلتر می کنند.

در آزمایش نسبت آلبومین به کراتینین ادرار، کراتینین برای ارزیابی فیلتراسیون کلیه اندازه گیری نمی شود. در عوض، کراتینین برای کمک به تخمین میزان تولید آلبومین در 24 ساعت تنها با یک نمونه ادرار اندازه گیری می شود.

آزمایش نسبت آلبومین به کراتینین ادرار (ACR) با آزمایش تخمینی نرخ فیلتراسیون گلومرولی چگونه متفاوت است؟

نرخ تخمینی فیلتراسیون گلومرولی (eGFR) ارزیابی خوبی از فیلتر کردن خون توسط کلیه ها است. این یک آزمایش مهم عملکرد کلیه است که می تواند اطلاعات حیاتی در مورد اختلالات کلیه ارائه دهد.

تست آلبومین ادرار یا نسبت آلبومین به کراتینین روش دیگری برای ارزیابی کلیه ها است، اما مانند eGFR صرفاً بر روی فیلتراسیون متمرکز نیست. علاوه بر این، در حالی که eGFR غیر طبیعی معمولاً بازتابی از مشکلات فعال کلیه است، تشخیص آلبومینوری می تواند به عنوان یک عامل خطر برای پیشرفت بیماری کلیوی و همچنین مشکلات قلبی عروقی باشد.

این آزمایش ها اغلب با هم برای تشخیص بیماری کلیوی و تعیین شدت آن استفاده می شوند. مطالعات نشان داده اند که ترکیب eGFR و آزمایش آلبومین ادرار می تواند احتمال مشکلات جدی کلیوی را بهتر پیش بینی کند.

مطالب مرتبط در متااورگانون:

• Creatinine
• آزمایش آلبومین(Albumin)
• Creatinine Clearance
• Urine Protein and Urine Protein to Creatinine Ratio
• آزمایش نرخ تخمینی فیلتراسیون گلومرولی (eGFR)
• Blood Urea Nitrogen (BUN)
• پانل متابولیک پایه (BMP)

در جای دیگر وب:

• National Library of Medicine: Kidneys and Urinary System
• National Institute of Diabetes and Digestive and Kidney Diseases: Diabetic Kidney Disease
• National Institute of Diabetes and Digestive and Kidney Diseases: Kidney Disease