آزمایش پروتئین کل سرم | نسبت آلبومین به گلوبولین (A/G) | Total protein serum | Albumin to Globulin Ratio

آزمایش پروتئین کل، مقدار پروتئین موجود در خون شما را اندازه گیری می کند. پروتئین ها برای سلامت و رشد سلول ها و بافت های بدن مهم هستند. این آزمایش می تواند به تشخیص تعدادی از شرایط سلامتی، از جمله: بیماری کلیوی و بیماری کبدی کمک کند. آزمایش نسبت آلبومین به گلوبولین (A/G) به عنوان بخشی از آزمایش پروتئین کل انجام می شود. این برای بررسی سلامت عمومی شما، از جمله وضعیت تغذیه و عملکرد سیستم ایمنی استفاده می شود.

اسامی دیگر:

• Serum Protein
• A/G Ratio Test
• Total Protein
• Albumin to Globulin Ratio

چرا آزمایش پروتئین کل سرم درخواست می شود؟

• به عنوان بخشی از یک چکاپ سلامت عمومی، برای تعیین وضعیت تغذیه یا غربالگری و کمک به تشخیص برخی اختلالات کبدی و کلیوی و همچنین سایر بیماری ها
• بهترین نشانگر برای فعالیت عملکرد کبد
•  ارزیابی عملکرد کلیه
• برای بررسی دفع پروتئین از روده ها و کلیه ها
• ارزیابی اختلال ایمنی
• ارزیابی تغذیه ناقص
• ارزیابی شرایط ادم مزمن
• ارزیابی بیماران مبتلا به بدخیمی مانند لنفوم و میلوما

چه زمانی آزمایش پروتئین کل سرم بایستی انجام شود؟

هنگامی که یک معاینه فیزیکی معمول دارید یا زمانی که کاهش وزن یا خستگی غیرمنتظره را تجربه می کنید، یا زمانی که یک پزشک فکر می کند که علائم اختلال کبد یا کلیه را دارید.

نمونه مورد نیاز برای آزمایش پروتئین کل سرم:

• ظرف/لوله: لوله با درب قرمز یا زرد (ترجیحا همراه با ژل جداکننده)
• نوع نمونه: سرم
• حجم نمونه: یک میلی لیتر

روش های مختلف انجام آزمایش پروتئین کل سرم:

روش بیورت (Biuret):

Biuret یک روش آزمایشگاهی متداول برای اندازه گیری سطح پروتئین کل سرم، از جمله فراکسیون است. در اینجا نحوه کار آن آمده است:

• نمونه ای از سرم با محلول قلیایی حاوی یون مس مخلوط می شود. یون های مس با پیوندهای پپتیدی موجود در مولکول های پروتئین یک کمپلکس تشکیل می دهند.
•  کمپلکس های مس-پپتید سپس با معرف Biuret که حاوی هیدروکسید سدیم و تارتارات پتاسیم است واکنش می دهند. این واکنش یک رنگ بنفش تولید می کند که متناسب با مقدار پروتئین موجود در نمونه است.
• جذب رنگ بنفش با استفاده از اسپکتروفتومتر در طول موج 540 نانومتر اندازه گیری می شود. مقدار پروتئین موجود در نمونه را می توان از مقدار جذب با استفاده از منحنی استاندارد تهیه شده از محلول هایی با غلظت های پروتئین شناخته شده محاسبه کرد.

برای اندازه گیری فراکسیون های پروتئینی، نمونه را می توان با الکتروفورز یا اولتراسانتریفیوژ به پروتئین های تشکیل دهنده آن مانند آلبومین، گلوبولین ها و فیبرینوژن جدا کرد. سپس هر بخش را می توان تحت روش Biuret قرار داد تا غلظت پروتئین مربوطه را اندازه گیری کند.

روش لوری (Lowry):

روش لوری یکی دیگر از روش‌های رایج آزمایشگاهی است که برای اندازه‌گیری سطح پروتئین کل سرم از جمله فراکسیون‌ها استفاده می‌شود. در اینجا نحوه کار آن آمده است:

• نمونه ای از سرم با محلول قلیایی حاوی یون های مس (مشابه روش Biuret) مخلوط می شود. یون های مس با پیوندهای پپتیدی موجود در مولکول های پروتئین یک کمپلکس تشکیل می دهند.
• سپس معرف Folin-Ciocalteu به مخلوط اضافه شده و اجازه داده می شود تا با کمپلکس های مس-پپتید واکنش دهد. این واکنش رنگ آبی تولید می کند که متناسب با مقدار پروتئین موجود در نمونه است.
• سپس، معرف اسید فسفومولیبدیک-فسفو تنگستیک به مخلوط اضافه می شود که یون های مس را به حالت واکنش پذیرتر کاهش می دهد. این منجر به توسعه بیشتر رنگ، افزایش حساسیت سنجش می شود.
• در نهایت جذب رنگ آبی با استفاده از اسپکتروفتومتر در طول موج 750 نانومتر اندازه گیری می شود. مقدار پروتئین موجود در نمونه را می توان از مقدار جذب با استفاده از منحنی استاندارد تهیه شده از محلول هایی با غلظت های پروتئین شناخته شده محاسبه کرد.
• برای اندازه گیری فراکسیون های پروتئینی، نمونه را می توان با الکتروفورز یا اولتراسانتریفیوژ به پروتئین های تشکیل دهنده آن مانند آلبومین، گلوبولین ها و فیبرینوژن جدا کرد. سپس هر بخش را می توان تحت روش Lowry قرار داد تا غلظت پروتئین مربوطه خود را اندازه گیری کند.

روش برادفورد (Bradford):

برادفورد یک روش رنگ سنجی پرکاربرد برای تعیین کمیت کل پروتئین سرم است. در اینجا دستورالعمل های گام به گام برای انجام این سنجش آمده است:

• یک سری محلول استاندارد آلبومین سرم گاوی (BSA)با غلظت های بین 0 تا 2 میلی گرم بر میلی لیتر تهیه کنید.
• 20 میکرولیتر از هر محلول استاندارد BSA و نمونه سرم را به چاهک های جدا در یک میکروپلیت یا لوله های آزمایش اضافه کنید.
• 200 میکرولیتر معرف برادفورد را به هر چاهک/لوله حاوی نمونه/استاندارد اضافه کنید و به آرامی با پیپت کردن چند بار بالا و پایین مخلوط کنید.
• لوله ها را به مدت 5 دقیقه در دمای اتاق انکوبه کنید.
•  جذب هر نمونه/استاندارد را در طول موج 595 نانومتر با استفاده از اسپکتروفتومتر اندازه گیری کنید.
• یک منحنی استاندارد را با استفاده از مقادیر جذب استانداردهای BSA در برابر غلظت های شناخته شده آنها رسم کنید.

غلظت کل پروتئین سرم را در هر نمونه با استفاده از فرمول زیر محاسبه کنید:

غلظت کل پروتئین سرم = (جذب نمونه – جذب خالی) / (شیب منحنی استاندارد x فاکتور رقت x حجم نمونه)

در این فرمول، جذب خالی مربوط به مقدار جذب معرف بدون پروتئین است، شیب منحنی استاندارد از تجزیه و تحلیل رگرسیون خطی استانداردهای BSA به دست می آید، ضریب رقت نسبت حجم سرم اضافه شده به حجم معرف برادفورد استفاده شده و حجم نمونه 20 میکرولیتر است.

توجه به این نکته مهم است که روش برادفورد یک روش نسبتاً ساده و سرراست است، اما از نظر حساسیت و ویژگی دارای محدودیت‌هایی است. بنابراین، همیشه توصیه می شود که نتایج به دست آمده با این روش با استفاده از سنجش های دیگر اعتبار سنجی شود.

روش کدورت سنجی (Turbidimetry):

کدورت سنجی روشی است که معمولاً برای اندازه گیری غلظت کل پروتئین سرم در آزمایشگاه های بالینی استفاده می شود. این شامل اندازه گیری مقدار نوری است که توسط محلولی حاوی پروتئین مورد نظر پراکنده می شود.

در اینجا دستورالعمل های گام به گام برای انجام روش کدورت سنجی برای اندازه گیری پروتئین کل سرم آمده است:

• یک نمونه خون از بیمار جمع آوری کنید و اجازه دهید لخته شود. پس از لخته شدن، نمونه را سانتریفیوژ کنید تا سرم از لخته جدا شود.
• از یک پیپت برای انتقال حجم کمی (معمولاً یک میلی لیتر) از سرم به داخل لوله آزمایش یا کووت استفاده کنید.
• یک معرف به سرم اضافه کنید که باعث تجمع پروتئین ها و تشکیل ذرات قابل مشاهده می شود. متداول ترین معرف مورد استفاده اسید سولفوسالیسیلیک است که باعث رسوب پروتئین ها و ایجاد کدورت در محلول می شود.
• سرم و معرف را با استفاده از میکسر ورتکس یا سایر دستگاه های همزن کاملاً مخلوط کنید.
•  اجازه دهید مخلوط چند دقیقه بماند تا پروتئین ها کاملا جمع شوند و کدورت تثبیت شود.
• کدورت محلول را با استفاده از اسپکتروفتومتر در طول موج 600 نانومتر اندازه گیری کنید.
• یک منحنی کالیبراسیون با استفاده از استانداردهایی با غلظت های شناخته شده پروتئین کل سرم تهیه کنید. همان مراحل بالا را روی استانداردها انجام دهید و کدورت آنها را اندازه بگیرید.
• کدورت استانداردها را در برابر غلظت های شناخته شده پروتئین کل سرم ترسیم کنید. از این منحنی کالیبراسیون برای تعیین غلظت کل پروتئین سرم در نمونه بیمار استفاده کنید.
• غلظت نهایی پروتئین کل سرم را در نمونه بیمار ثبت کنید و نتیجه را به پزشک مسئول مراقبت از بیمار گزارش دهید.

آمادگی قبل از انجام آزمایش پروتئین کل سرم:

به آمادگی خاصی نیاز ندارد

چه چیزی در آزمایش پروتئین کل سرم مورد بررسی قرار می گیرد؟

پروتئین ها بلوک های سازنده مهم تمام سلول ها و بافت ها هستند. آنها برای رشد، رشد و سلامت بدن مهم هستند. آنها بخش ساختاری بیشتر اندام ها را تشکیل می دهند و آنزیم ها و هورمون هایی را می سازند که عملکردهای بدن را تنظیم می کنند. این آزمایش مقدار کل انواع مختلف پروتئین ها را در قسمت مایع (سرم یا پلاسما) خون اندازه گیری می کند.

پاتوفیزیولوژی پروتئین ها:

• بدن انسان حاوی هزاران پروتئین است. اینها در فضای داخل سلولی و خارج سلولی وجود دارند.
• در خون، ادرار، CSF، مایع آمنیوتیک، بزاق، مدفوع، مایعات صفاقی و جنب وجود دارند.
• پروتئین ها به دو دسته تقسیم می شوند:
• فیبری به عنوان مثال فیبرینوژن، تروپونین، کلاژن و میوزین.
• کروی به عنوان مثال هموگلوبین، آنزیم ها، هورمون های پپتیدی و پروتئین های پلاسما.
• پروتئین های کروی فشرده هستند و فضای کمی برای آب در داخل مولکول دارند یا اصلاً فضای خالی ندارند.
• بیشتر پروتئین های کروی فعالیت های بیولوژیکی خود را در محدوده باریک pH و دما حفظ می کنند.
• اگر اینها در معرض دمای بالا قرار گیرند، مولکول آنها دناتوره می شود.
• نمونه های پروتئین های مزدوج لیپوپروتئین ها، گلیکوپروتئین ها، موکوپروتئین ها، متالوپروتئین ها، موکوپروتئین ها و فسفوپروتئین ها هستند.
• پروتئین ها بخشی از ماهیچه ها، هورمون ها، آنزیم ها، هموگلوبین و پروتئین حمل و نقل هستند.
• عملکرد اصلی آنها حفظ فشار اسمزی است که مایع را در فضاهای عروقی نگه می دارد.
• آلبومین در کبد ساخته می شود و 60 درصد کل پروتئین ها را تشکیل می دهد.
• عملکرد اصلی آلبومین حفظ فشار اسمزی کلوئیدی است.
• آلبومین به عنوان پروتئین انتقال داروها، هورمون ها و آنزیم ها عمل می کند.
• آلبومین در کبد سنتز می شود بنابراین معیار عملکرد کبد است.
• نیمه عمر آلبومین 12 تا 18 روز است. بنابراین آسیب کبدی در این مدت دیده نخواهد شد.

خواص پروتئین ها:

• اندازه مولکولی بر خواص پروتئین‌های مختلف تأثیر می‌گذارد، مانند مولکول‌های کوچک‌تر که می‌توان با دیالیز، اولترافیلتراسیون، کروماتوگرافی و اولتراسانتریفیوژ با گرادیان چگالی جدا کرد.
• بارهای الکتریکی پروتئین ها منجر به تحرک آنها در میدان الکتریکی می شود. این پروتئین ها با الکتروفورز جدا می شوند.
• تفاوت در حلالیت پروتئین ها به pH، دما، قدرت یونی و ثابت دی الکتریک حلال ها بستگی دارد.
• اتصال ویژه به آنتی بادی ها، گیرنده های هورمونی و کوآنزیم ها. این ویژگی منحصر به فرد آنهاست و این پروتئین ها می توانند به آنتی بادی های خاص متصل شوند و این اساس سنجش ایمونوشیمیایی است.

دو دسته از پروتئین ها در خون یافت می شوند، آلبومین و گلوبولین. آلبومین حدود 60 درصد کل پروتئین را تشکیل می دهد. آلبومین که توسط کبد تولید می‌شود، عملکردهای مختلفی از جمله به‌عنوان یک پروتئین حامل برای بسیاری از مولکول‌ها و یون‌های کوچک، به‌عنوان منبع اسیدهای آمینه برای متابولیسم بافت، و به‌عنوان مؤلفه اصلی دخیل در حفظ فشار اسمزی رگ های خونی (جلوگیری از نشت مایع از بیرون) انجام می‌دهد.

40 درصد باقیمانده پروتئین های پلاسما به عنوان گلوبولین نامیده می شوند. پروتئین های گلوبولین یک گروه متنوع هستند. آنها شامل آنزیم‌ها، آنتی‌بادی‌ها، هورمون‌ها، پروتئین‌های حامل و بسیاری از انواع دیگر پروتئین‌ها هستند.

سطح پروتئین کل در خون معمولاً یک مقدار نسبتاً پایدار است که منعکس کننده تعادل در از دست دادن مولکول های پروتئین قدیمی و تولید مولکول های پروتئین جدید است.

پروتئین ها عملکردهای بیولوژیکی مختلفی از جمله:

• آنزیم ها واکنش بیوشیمیایی را که برای متابولیسم ضروری است کاتالیز می کنند.
• پروتئین ها، پلی پپتیدها و هورمون های الیگوپپتیدی متابولیسم را تنظیم می کنند.
• پروتئین های آنتی بادی و سیستم کمپلمان در برابر عفونت محافظت می کنند.
• پروتئین ها فشار اسمزی پلاسما را حفظ می کنند.
• هموگلوبین حامل اکسیژن است.
• فاکتورهای انعقادی پروتئین در هموستاز نقش دارند.
• آنها هورمون ها، ویتامین ها، فلزات و داروها را حمل می کنند.

پروتئین کل ممکن است در شرایط زیر کاهش یابد:

• در مواردی که تولید پروتئین های آلبومین یا گلوبولین مختل می شود، مانند سوء تغذیه یا بیماری شدید کبدی.
• که تجزیه یا از دست دادن پروتئین را تسریع می کند، مانند بیماری کلیوی (سندرم نفروتیک)
• که باعث افزایش / افزایش حجم پلاسما (رقیق شدن خون)، مانند نارسایی احتقانی قلب می شود

پروتئین کل ممکن است با شرایطی افزایش یابد که باعث:

• تولید غیرطبیعی پروتئین (به عنوان مثال، اختلالات التهابی، مولتیپل میلوما)
• کم آبی بدن

برخی از آزمایشگاه ها پروتئین کل، آلبومین و نسبت محاسبه شده آلبومین به گلوبولین ها را گزارش می کنند که نسبت A/G نامیده می شود. نسبت A/G از پروتئین کل اندازه گیری شده، آلبومین اندازه گیری شده و گلوبولین محاسبه شده (پروتئین کل – آلبومین) محاسبه می شود.

رسوب شیمیایی پروتئین‌های سرم برای تجزیه آلبومین و گلوبولین‌ها به دو یا چند بخش ابداع شده است که سپس می‌توان محتوای پروتئین را اندازه‌گیری کرد. با افزودن سولفات سدیم، سولفیت سدیم، سولفات آمونیوم یا متانول، گلوبولین ها تمایل به رسوب دارند و آلبومین را در محلول باقی می گذارند. با اندازه گیری پروتئین کل در سرم اصلی و پروتئین در رسوب یا مایع رویی، مقادیر آلبومین و گلوبولین را می توان بدست آورد.

علاوه بر این، غلظت پروتئین کل را می توان به روش اسپکتروفتومتری با استفاده از رنگ مناسب مانند کوماسی بلو یا معرف بیورت تعیین کرد و غلظت آلبومین را نیز می توان به روش اسپکتروفتومتری با استفاده از رنگی که به طور خاص به آن متصل می شود، یعنی سبز بروموکرزول یا بنفش بروموکرزول تعیین کرد.

سپس غلظت گلوبولین را می توان به عنوان پروتئین-آلبومین کل محاسبه کرد و سپس نسبت آلبومین به گلوبولین (A/G) را می توان تعیین کرد. نسبت این مقادیر (نسبت A/G) به طور گسترده مورد استفاده قرار گرفته است زیرا ناهنجاری‌ها در ترکیب پروتئین سرم را تشدید می‌کند، که در بیماری عموماً شامل کاهش آلبومین و افزایش یک یا چند بخش گلوبولین می‌شود.

آلبومین ممکن است به دلیل کاهش سنتز (سوء تغذیه، سوء جذب، نارسایی کبدی، انحراف به سنتز پروتئین های دیگر) یا افزایش از دست دادن (پروتئین اوری، تجمع مایع آسیت، انتروپاتی) کاهش یابد. گلوبولین ها ممکن است به دلیل افزایش سنتز بسیاری از پروتئین های مختلف به عنوان بخشی از واکنش های حاد یا مزمن به بیماری افزایش یابد. کاهش آلبومین و افزایش گلوبولین ها به طور همزمان در بیماری رخ می دهد، بنابراین منجر به تغییرات اغراق آمیز در نسبت A/G می شود زیرا صورت و مخرج در جهت مخالف حرکت می کنند.

روش‌های رسوب (Precipitation methods) به اندازه الکتروفورز ناحیه‌ای دقیق نیستند، زیرا برخی آلفا-گلوبولین‌ها ممکن است رسوب نکنند، بنابراین منجر به تخمین بیش از حد کسر آلبومین می‌شود.

به طور معمول، مقدار آلبومین کمی بیشتر از گلوبولین ها است که نسبت A/G نرمال کمی بیش از یک است. نسبت A/G ممکن است هر زمان که نسبت آلبومین و سایر پروتئین ها در رابطه با یکدیگر تغییر کند (افزایش یا کاهش یابد) تغییر کند. از آنجایی که حالت‌های بیماری بر مقادیر نسبی آلبومین و گلوبولین تأثیر می‌گذارد، نسبت A/G ممکن است سرنخی در مورد علت تغییر سطح پروتئین ارائه دهد.

عوامل مداخله گر در آزمایش پروتئین کل سرم:

• استفاده طولانی مدت از تورنیکه در طول خون گیری می تواند منجر به نمونه خونی با پروتئین کل کاذب بالا (بیشتر از غلظت واقعی در گردش خون) شود.
• از همولیز و سرم لیپمیک خودداری کنید.
• از خونگیری از سمت انفوزیون I/V اجتناب کنید که نتیجه را کاهش می دهد
• داروهایی مانند استروئیدهای آنابولیک، آندروژن ها، دکستران، هورمون رشد، پروژسترون و انسولین سطح پروتئین را افزایش می دهند.
• برخی از داروها مانند استروژن، داروهای هپاتوتوکسیک و داروهای ضد بارداری خوراکی سطح را کاهش می دهند.

محدوده مرجع آزمایش آزمایش پروتئین کل سرم:

توجه: محدوده مرجع و واحد آزمایش وابسته به روش انجام و کیت می باشد و ممکن است در آزمایشگاه های مختلف متفاوت باشد. بنابراین توصیه می گردد که آزمایش ها ترجیحا در یک آزمایشگاه مورد بررسی قرار گیرد.

سوالات متداول

چگونه از نتایج آزمایش پروتئین کل سرم استفاده می شود؟

آزمایش پروتئین کل سرم و آلبومین به طور معمول در پانل آزمایش‌هایی که به عنوان بخشی از یک معاینه بهداشتی انجام می‌شوند، مانند پانل متابولیک جامع (CMP) گنجانده می‌شوند، بنابراین اغلب برای کمک به ارزیابی وضعیت سلامت کلی فرد استفاده می‌شوند.

علاوه بر این، از آنجایی که پروتئین کل می‌تواند کم، افزایش یابد یا پروتئین‌های گلوبولین جزء با بیماری‌ها و اختلالات مختلف تغییر کند، آزمایش‌ پروتئین کل و آلبومین ممکن است در شرایط مختلف برای کمک به تشخیص بیماری، پایش تغییرات در وضعیت سلامتی، و به عنوان غریالگری که ممکن است نیاز به آزمایش های بعدی مختلف را نشان دهد.

آزمایش پروتئین کل سرم می‌تواند وضعیت تغذیه را منعکس کند و ممکن است برای غربالگری و کمک به تشخیص بیماری کلیوی یا کبدی، برای مثال، استفاده شود. گاهی اوقات شرایط قبل از ظاهر شدن علائم با آزمایش های معمول تشخیص داده می شود. اگر پروتئین کل غیرطبیعی باشد، باید آزمایش های بیشتری انجام شود تا مشخص شود کدام پروتئین خاص به طور غیرطبیعی کم یا زیاد است تا بتوان تشخیص خاصی را انجام داد. برخی از نمونه‌های آزمایش‌های بعدی شامل الکتروفورز پروتئین و ایمونوگلوبولین‌های کمی است.

برخی از آزمایشگاه ها پروتئین کل، آلبومین و نسبت محاسبه شده آلبومین به گلوبولین ها را گزارش می کنند که نسبت A/G نامیده می شود. نسبت A/G از پروتئین کل اندازه گیری شده، آلبومین اندازه گیری شده و گلوبولین محاسبه شده (پروتئین کل – آلبومین) محاسبه می شود. از آنجایی که حالت‌های بیماری بر مقادیر نسبی آلبومین و گلوبولین تأثیر می‌گذارد، نسبت A/G ممکن است سرنخی در مورد علت تغییر سطح پروتئین ارائه دهد.

چه زمانی آزمایش پروتئین کل سرم درخواست می شود؟

آزمایش پروتئین کل اغلب به عنوان بخشی از پانل متابولیک جامع (CMP) زمانی که یک فرد تحت یک معاینه بهداشتی معمول قرار می‌گیرد، درخواست می‌شود. همچنین ممکن است برای ارائه اطلاعات کلی در مورد وضعیت تغذیه یک فرد، از جمله زمانی که فردی اخیراً دچار کاهش وزن غیرقابل توضیحی شده است، آزمایش پروتئین کل سرم درخواست شود. می توان آن را همراه با چندین آزمایش دیگر برای ارائه اطلاعات زمانی که فردی علائمی دارد که نشان دهنده اختلال کبد، کلیه یا مغز استخوان است، یا برای بررسی علت تجمع غیرطبیعی مایع در بافت (ادم) درخواست کرد.

نتیجه آزمایش پروتئین کل سرم چه چیزی را نشان می دهد؟

نتایج یک آزمایش پروتئین کل معمولاً همراه با نتایج سایر آزمایش‌های CMP در نظر گرفته می‌شود و اطلاعاتی را در مورد وضعیت سلامت عمومی فرد با توجه به تغذیه و/یا شرایط مربوط به ارگان‌های اصلی مانند کلیه و کبد به پزشک ارائه می‌دهد. با این حال، اگر نتایج غیرطبیعی باشد، معمولاً برای کمک به تشخیص بیماری مؤثر بر سطح پروتئین در خون، آزمایش‌های بیشتری لازم است.

سطح پایین پروتئین کل می تواند نشان دهنده یک اختلال کبدی، یک اختلال کلیوی یا اختلالی باشد که در آن پروتئین به درستی هضم یا جذب نمی شود. سطوح پایین ممکن است در سوءتغذیه شدید و شرایطی که باعث سوء جذب می شوند، مانند بیماری سلیاک یا بیماری التهابی روده (IBD) دیده شود.

• سطح بالای پروتئین کل ممکن است همراه با التهاب مزمن یا عفونت هایی مانند هپاتیت ویروسی یا HIV دیده شود. همچنین ممکن است با اختلالات مغز استخوان مانند مولتیپل میلوما همراه باشد.
• نسبت A/G پایین ممکن است منعکس کننده تولید بیش از حد گلوبولین ها باشد، مانند میلوم متعدد یا بیماری های خودایمنی، یا تولید کم آلبومین، مانند سیروز، یا از دست دادن انتخابی آلبومین از گردش خون، همانطور که ممکن است در بیماری کلیوی رخ دهد. سندرم نفروتیک).
• نسبت A/G بالا نشان‌دهنده تولید ناکافی ایمونوگلوبولین‌ها است که ممکن است در برخی از کمبودهای ژنتیکی و در برخی از لوسمی‌ها دیده شود.
• با پروتئین کل کم که به دلیل انبساط پلاسما (رقیق شدن خون) است، نسبت A/G معمولاً طبیعی است زیرا آلبومین و گلوبولین هر دو به یک اندازه رقیق می شوند.

پس از یک نتیجه غیرطبیعی پروتئین کل و بسته به علت مشکوک، معمولاً آزمایش های اختصاصی تری برای تشخیص دقیق انجام می شود. برخی از نمونه‌ها شامل آزمایش آنزیم‌های کبدی، پانل کلیوی، الکتروفورز پروتئین سرم یا آزمایش‌های بیماری سلیاک یا IBD است.

آیا یک رژیم غذایی با پروتئین بالا سطح کل پروتئین من را افزایش می دهد؟

خیر، افزایش مصرف پروتئین نتیجه آزمایش کل پروتئین شما را افزایش نمی دهد.

چه نوع تغذیه ای برای سطوح بهینه پروتئین توصیه می شود؟

آکادمی ملی پزشکی توصیه می کند که بزرگسالان حداقل 0/8 گرم پروتئین به ازای هر کیلوگرم وزن بدن در روز یا کمی بیش از 7 گرم برای هر 10 کیلوگرم وزن بدن دریافت کنند.

• برای یک فرد 64 کیلوگرمی، این یعنی حدود 50 گرم پروتئین در روز.
• برای یک فرد 90 کیلوگرمی، این یعنی حدود 70 گرم پروتئین در روز.

آکادمی ملی پزشکی آمریکا همچنین طیف گسترده ای را برای دریافت پروتئین قابل قبول تعیین می کند – از 10 درصد  تا 35 درصد کالری در هر روز. فراتر از آن، اطلاعات نسبتا کمی در مورد مقدار ایده آل پروتئین در رژیم غذایی یا سالم ترین هدف برای کالری دریافتی توسط پروتئین وجود دارد. در تجزیه و تحلیلی که در هاروارد در بین بیش از 130000 مرد و زن که تا 32 سال تحت نظر بودند، انجام شد، درصد کالری از کل پروتئین دریافتی با مرگ و میر کلی یا به دلایل خاص مرگ مرتبط نبود. با این حال، منبع پروتئین مهم بود.

پروتئین های گلوبولین چیست و چگونه در خون اندازه گیری می شوند؟

گلوبولین ها همه پروتئین های موجود در خون به غیر از آلبومین هستند و این گروه از صدها نوع مختلف تشکیل شده است. این پروتئین ها بزرگتر از آلبومین هستند و به گلوبولین های آلفا، بتا و گاما تقسیم می شوند.

آزمایش الکتروفورز پروتئین می تواند برای تعیین کمیت گروه های مختلف پروتئین های گلوبولین استفاده شود. یک تست الکتروفورز ایمونوفیکساسیون می تواند انواع مختلف ایمونوگلوبولین ها (به عنوان مثال، IgG، IgM، IgA) را اندازه گیری کند، همانطور که تست کمی ایمونوگلوبولین ها می تواند اندازه گیری کند.

برخی از پروتئین های گلوبولین را می توان به طور مستقیم با استفاده از آزمایش های خاص برای پروتئین مورد نظر اندازه گیری کرد. این آزمایش ها در مواردی که پروتئین خاصی با یک بیماری یا شرایط مرتبط است، بیشترین ارزش را دارند. آزمایش‌های پروتئینی خاص ممکن است برای ارائه اطلاعات به پزشک در صورت وجود علائم و نشانه‌های خاصی که یکی از این بیماری‌ها یا شرایط را نشان می‌دهند، درخواست شود. چند نمونه از پروتئین های مرتبط با شرایط خاص عبارتند از پروتئین واکنشی C (التهاب)، فیبرینوژن (اختلالات لخته شدن)، فریتین (کمبود آهن)، و سرولوپلاسمین (بیماری ویلسون).

آیا می توان پروتئین را در نمونه هایی غیر از خون اندازه گیری کرد؟

بله، آزمایش پروتئین را می توان بر روی انواع مختلف مایعات بدن انجام داد. هدف از آزمایش و معنای نتایج متفاوت است.

آزمایش پروتئین کل با آزمایش پروتئین ادرار چه تفاوتی دارد؟

آزمایش پروتئین کل از نمونه خون استفاده می کند که آن را از آزمایش پروتئین ادرار متمایز می کند.

علاوه بر این، تفسیر این آزمایش ها بر اساس میزان مورد انتظار پروتئین در خون و ادرار متفاوت است. وجود پروتئین در خون طبیعی است و انتظار می رود. از سوی دیگر، پروتئین بسیار کمی به طور معمول در ادرار یافت می شود زیرا کلیه ها از انتقال آن از خون به ادرار جلوگیری می کنند.

آزمایش پروتئین کل و نسبت آلبومین به گلوبولین با آزمایش خون آلبومین چه تفاوتی دارد؟

آزمایش پروتئین کل انواع بیشتری از پروتئین را نسبت به آزمایش خون آلبومین محاسبه می کند. آلبومین یک نوع پروتئین است، بنابراین در اندازه گیری پروتئین کل گنجانده شده است. اما پروتئین کل گلوبولین ها را نیز به حساب می آورد، نوع دیگری از پروتئین.

در بیشتر موارد، آزمایش پروتئین کل شامل اندازه گیری خاصی از آلبومین است که امکان محاسبه نسبت آلبومین به گلوبولین را فراهم می کند.

آزمایش پروتئین کل چه تفاوتی با پانل کبدی یا پانل متابولیک جامع دارد؟

یک تست پانل شامل چندین اندازه گیری مختلف است که با استفاده از یک نمونه انجام می شود. پروتئین توتال یکی از اجزای تست در پانل کبد و در پانل متابولیک جامع است.

پانل کبد، پروتئین کل، آلبومین و یک سری آنزیم را آزمایش می کند که اطلاعاتی در مورد سلامت کبد ارائه می دهد. یک پانل متابولیک جامع شامل تمام اجزای پانل کبد است و همچنین میزان مصرف انرژی بدن، الکترولیت ها و عملکرد کلیه را ارزیابی می کند.

در سایت Medline Plus در مورد پروتئین کل سرم بیشتر بخوانید:

آزمایش نسبت پروتئین کل و نسبت آلبومین/گلوبولین (A/G) میزان کل پروتئین در خون شما را اندازه گیری می کند. دو نوع اصلی پروتئین در خون وجود دارد:

• آلبومین که به جلوگیری از نشت خون از رگ های خونی کمک می کند. همچنین به حرکت هورمون ها، داروها، ویتامین ها و سایر مواد مهم در سراسر بدن کمک می کند. آلبومین در کبد ساخته می شود.
• گلوبولین ها، که به مبارزه با عفونت و انتقال مواد مغذی در سراسر بدن کمک می کنند. برخی از گلوبولین ها توسط کبد ساخته می شوند. برخی دیگر توسط سیستم ایمنی ساخته می شوند.

اگر سطح پروتئین کل یا نتایج نسبت A/G طبیعی نباشد، می‌تواند نشانه‌ای از یک مشکل جدی سلامتی باشد.

مطالب مرتبط در متااورگانون:

• آزمایش پانل کبدی | تست های عملکرد کبد (LFT)
• پانل متابولیک جامع (CMP)
• آزمایش آلبومین (Albumin)
• آزمایش الکتروفورز پروتئین سرم (SPEP) 
• آزمایش پروتئین ادرار و نسبت پروتئین ادرار به کراتینین 

در جای دیگر وب:

• CDC: The Liver
• National Library of Medicine: Liver Diseases
• National Library of Medicine: Kidneys and Urinary System
• National Institute of Diabetes and Digestive and Kidney Diseases: Kidney Disease