آزمایش TORCH

تست TORCH یک آزمایش خون است که وجود آنتی بادی‌ها را برای برخی عفونت‌ها که می‌توانند برای جنین در حال رشد در دوران بارداری مضر باشند، بررسی می‌کند. مخفف TORCH مخفف:

T: توکسوپلاسما (Toxoplasma)
O: سایر عفونت ها (مانند سیفلیس، ویروس واریسلا زوستر و پاروویروس B19 یا بیماری پنجم)
R: سرخجه (Rubella)
C: سیتومگالوویروس (CMV)
H: ویروس هرپس سیمپلکس (HSV)

این عفونت ها می توانند از یک زن باردار به جنین در حال رشد او منتقل شوند و به طور بالقوه باعث مشکلات جدی سلامتی یا نقص های مادرزادی شوند. آزمایش TORCH معمولاً در اوایل بارداری به عنوان بخشی از مراقبت های معمول دوران بارداری انجام می شود، یا اگر نگرانی وجود داشته باشد که مادر در معرض یکی از این عفونت ها قرار گرفته است.

توجه به این نکته ضروری است که نتیجه مثبت در آزمایش TORCH لزوماً به این معنی نیست که جنین آلوده شده است، بلکه مادر در گذشته در معرض عفونت قرار گرفته است. آزمایشات و ارزیابی بیشتر ممکن است برای تعیین اینکه آیا جنین تحت تأثیر قرار گرفته است یا خیر لازم باشد.

چرا آزمایش TORCH درخواست می شود؟

چه زمانی آزمایش TORCH بایستی انجام شود؟

تست TORCH یک آزمایش خون است که چندین عفونت را که می تواند برای جنین در حال رشد در دوران بارداری مضر باشد، بررسی می کند.

تست TORCH معمولاً در سه ماهه اول بارداری انجام می شود، اما در صورت وجود نگرانی در مورد عفونت احتمالی، می توان آن را در هر زمانی از بارداری انجام داد. این آزمایش همچنین ممکن است در صورتی انجام شود که نوزاد پس از تولد علائم عفونت را نشان دهد.

علائم عفونت TORCH بسته به نوع عفونت و اینکه در مادر یا جنین است می تواند متفاوت باشد. برخی از علائم احتمالی عبارتند از:

• توکسوپلاسموز: علائمی شبیه آنفولانزا، تورم غدد لنفاوی، دردهای عضلانی و گاهی اوقات بدون علائم
• سایر عفونت ها: تب، بثورات پوستی یا زخم روی پوست یا غشاهای مخاطی
• سرخجه: تب، سردرد، گلودرد، آبریزش بینی و گاهی بثورات پوستی
• سیتومگالوویروس (CMV): علائم شبیه آنفولانزا، غدد متورم و خستگی
• ویروس هرپس سیمپلکس (HSV): زخم یا تاول در ناحیه تناسلی یا دهان

توجه به این نکته ضروری است که بسیاری از افراد مبتلا به این عفونت ها ممکن است هیچ علامتی نداشته باشند. به همین دلیل است که انجام آزمایش به ویژه برای زنان باردار مهم است، زیرا برخی از این عفونت ها می توانند عوارض جدی برای جنین در حال رشد ایجاد کنند.

نمونه مورد نیاز برای آزمایش TORCH:

• ظرف/لوله:لوله با درب قرمز یا زرد (ترجیحا همراه با ژل جداکننده) / طرف استریل در پیچ دار برای مایع آمنیونیک و  پرز کریونی یا CVS
• نوع نمونه: سرم / مایع آمنیوتیک / پرز کریونی یا CVS
• حجم نمونه: یک میلی لیتر

 روش های مختلف آزمایشگاهی برای انجام آزمایش TORCH:

تست TORCH گروهی از آزمایش‌های خونی است که برای غربالگری عفونت‌هایی که می‌توانند از مادر به جنین در دوران بارداری منتقل شوند، استفاده می‌شود. این آزمایش آنتی بادی ها را علیه چندین عامل عفونی، از جمله توکسوپلاسما گوندی، ویروس سرخجه، سیتومگالوویروس (CMV) و ویروس هرپس سیمپلکس (HSV) بررسی می کند.

 سنجش ایمونوسوربنت مرتبط با آنزیم (ELISA):

الایزا یک روش آزمایشگاهی است که از یک آنتی بادی مرتبط با آنزیم برای تشخیص و تعیین کمیت وجود آنتی بادی های هدف در نمونه خون بیمار استفاده می کند. برای انجام آزمایش، سرم بیمار به چاهکی روی صفحه ای که با آنتی ژن شناخته شده عامل مورد پوشانده شده است، اضافه می شود. اگر بیمار آنتی‌بادی‌هایی علیه آنتی‌ژن داشته باشد، آن‌ها به آنتی‌ژن روی صفحه متصل می‌شوند.

سپس یک آنتی بادی ثانویه مرتبط با آنزیم مخصوص آنتی بادی اولیه به چاهک اضافه می شود. این آنتی بادی ثانویه به آنتی بادی اولیه متصل می‌شود و مجموعه‌ای را تشکیل می‌دهد که می‌توان آن را با افزودن یک سوبسترا که سیگنال قابل اندازه‌گیری تولید می‌کند، معمولاً از طریق تغییر رنگ، شناسایی کرد. هر چه آنتی بادی های بیشتری در نمونه بیمار وجود داشته باشد، سیگنال تولید شده قوی تر است که نشان دهنده نتیجه مثبت است.

الایزا روشی بسیار حساس و اختصاصی برای تشخیص آنتی بادی است که آن را به روشی رایج در بسیاری از آزمایشگاه های بالینی تبدیل می کند.

سنجش ایمونوفلورسانس غیر مستقیم (IFA):

کمی لومینسانس ایمونواسی (CLIA):

روش CLIA متکی بر یک واکنش شیمیایی برای تولید نور است که می تواند برای تعیین وجود و کمیت آنتی بادی های خاص در نمونه خون بیمار اندازه گیری شود. برای انجام آزمایش، سرم بیمار به یک چاهک که با یک آنتی ژن شناخته شده پوشانده شده است اضافه می شود. اگر بیمار آنتی بادی علیه آنتی ژن داشته باشد، به آنتی ژن روی بستر متصل می شود.

سپس، یک آنتی بادی ثانویه مرتبط با یک ماده شیمیایی به نام لومینوفور به بستر اضافه می شود. هنگامی که لومینوفور با یک عامل اکسید کننده واکنش می دهد، نوری از خود ساطع می کند که می تواند توسط دستگاه تشخیص داده شود. مقدار نور تولید شده متناسب با مقدار آنتی بادی های موجود در نمونه بیمار است که امکان تعیین کمیت دقیق را فراهم می کند. CLIA یک روش بسیار حساس و اختصاصی برای تشخیص آنتی بادی است که آن را به یک تکنیک مفید در بسیاری از آزمایشگاه های بالینی تبدیل می کند.

روش وسترن بلات:

وسترن بلات یک تکنیک آزمایشگاهی است که برای تایید وجود آنتی بادی های خاص در نمونه خون بیمار استفاده می شود. برای انجام آزمایش، پروتئین ها بر اساس اندازه با استفاده از الکتروفورز جدا شده و به یک غشاء منتقل می شوند. سپس غشا با سرم بیمار انکوبه می شود و اگر بیمار آنتی بادی بر ضد آنتی ژن هدف داشته باشد به پروتئین روی غشاء متصل می شود.

در مرحله بعد، یک آنتی بادی ثانویه مرتبط با آنزیم به غشاء اضافه می شود و اگر به آنتی بادی اولیه متصل شود، هنگامی که یک سوبسترا اضافه می شود، سیگنال قابل مشاهده ای تولید می کند. الگوی باندهای تولید شده بر روی غشا نشان دهنده وجود یا عدم وجود آنتی بادی های خاص در نمونه بیمار است. وسترن بلات یک تکنیک بسیار اختصاصی است که می تواند برای تایید نتایج سایر روش های تست TORCH استفاده شود.

آمادگی قبل از انجام آزمایش TORCH:

به ناشتایی و آمادگی خاصی نیاز ندارد

چه چیزی در آزمایش TORCH مورد بررسی قرار می گیرد؟

TORCH مخفف گروهی از بیماری های عفونی مختلف است که ممکن است باعث بیماری در زنان باردار شود و ممکن است باعث نقص مادرزادی در نوزادان آنها شود. مخفف اصلی TORCH مخفف Toxoplasma، Other، Rubella، CMV، Herpes Simplex Virus است و این آزمایش غربالگری برای وجود هر یک از آنتی بادی های این عفونت ها است. با این حال، این مخفف اکنون منسوخ شده است، زیرا همه این آزمایش‌ها لزوما و به طور معمول انجام نمی‌شوند و ممکن است در واقع آزمایش‌های اضافی و اختصاصی‌تری برای تأیید وجود عفونت فعال درخواست شود.

تست های زیر پانل TORCH را تشکیل می دهند:

توکسوپلاسموز (Toxoplasma):

این یک عفونت انگلی است که می تواند در دوران بارداری از طریق جفت از مادر به جنین منتقل شود. عفونت با توکسوپلاسما گوندی می تواند باعث عفونت چشم و سیستم عصبی مرکزی و همچنین کیست های مغزی و عضلانی شود. اگر در دوران بارداری به دست آید، ممکن است منجر به سقط جنین شود یا باعث نقص مادرزادی شود، اگرچه این بستگی به زمان بارداری دارد که در آن عفونت توسط مادر به دست آمده است. توکسوپلاسموز با بلع انگل هنگام دست زدن به مدفوع گربه های آلوده، نوشیدن شیر غیر پاستوریزه و معمولاً با خوردن گوشت آلوده به دست می آید.

اهمیت شناسایی توکسوپلاسموز در دوران بارداری در این واقعیت نهفته است که تشخیص زودهنگام می تواند منجر به درمان به موقع و پیشگیری از آسیب احتمالی به جنین شود.

سایر موارد (Other):

سایر موارد به ویژه سیفلیس و HIV را بررسی می کند. برخی از پزشکان عفونت‌های «سایر» را به مخفف اصلی اضافه کرده‌اند تا اهمیت آزمایش سیفلیس و HIV را در دوران بارداری نشان دهند. سیفلیس یک عفونت مقاربتی است که اگر در دوران بارداری ایجاد شود، می تواند باعث نقص مادرزادی، وزن کم هنگام تولد، ناشنوایی و همچنین زایمان زودرس و مرده به دنیا آمدن شود. عفونت HIV به طور کلی باعث نقص مادرزادی نمی شود، اما اگر اقدامات احتیاطی کافی در دوران بارداری، زایمان و دوره پس از زایمان انجام نشود، می تواند به نوزاد منتقل شود.

سایر موارد علاوه بر موارد ذکر شده می تواند شامل چندین بیماری عفونی مختلف باشد، مانند:

• ویروس واریسلا زوستر
• ویروس اپشتین بار
• هپاتیت B و C
• پاروویروس انسانی یا B19
• سرخک
• اوریون

سرخجه (Rubella):

سرخجه ویروسی است که باعث بیماری سرخک آلمانی می شود. سرخجه از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است زیرا در صورت ابتلای زن باردار به ویروس، می‌تواند باعث نقص‌های مادرزادی جدی مانند سندرم سرخجه مادرزادی (CRS) شود. CRS می تواند منجر به سقط جنین، مرده زایی یا طیفی از نقایص شدید مادرزادی از جمله ناشنوایی، نابینایی، ناهنجاری های قلبی و ناتوانی های ذهنی شود. مشکلاتی که ممکن است در دوران کودکی ایجاد شود شامل اوتیسم، مشکلات مغزی، اختلالات ایمنی یا بیماری تیروئید است.

سیتومگالوویروس (CMV):

CMV یکی دیگر از عفونت های ویروسی است که ممکن است مادر به آن مبتلا شده باشد. بیش از نیمی از بزرگسالان در مقطعی از زندگی خود به CMV آلوده شده اند و در بیشتر موارد باعث بیماری شدید نمی شود. ممکن است در دوران بارداری به جنین منتقل شود اما می تواند نوزادان را از طریق شیر مادر نیز مبتلا کند. اکثر نوزادان آلوده در بدو تولد هیچ علامتی از عفونت نشان نمی دهند. نوزادان مبتلا ممکن است مشکلات شدیدی مانند کم شنوایی، عقب ماندگی ذهنی، ذات الریه، هپاتیت یا اختلالات خونی داشته باشند.

ویروس هرپس سیمپلکس (HSV):

HSV یک عفونت ویروسی شایع است. دو عفونت شایع با HSV عبارتند از “زخم های سرد” یا “cold sores” که بر لب ها تاثیر می گذارد و تبخال تناسلی. هر دوی این عفونت ها می توانند عود کنند. HSV بیشتر از طریق تماس دهانی یا تناسلی به دست می آید. نوزادانی که به این ویروس مبتلا می‌شوند معمولاً این ویروس را در طول عبور از کانال زایمان مادری دریافت می کنند که دارای عفونت تناسلی با HSV است.

ویروس ممکن است در سراسر بدن نوزاد منتشر شود و به اندام های حیاتی حمله کند. که می تواند منجر به طیف وسیعی از عوارض از جمله زایمان زودرس، وزن کم هنگام تولد و آسیب عصبی در نوزاد شود. درمان با داروهای ضد ویروسی خاص باید در اسرع وقت در نوزاد آلوده آغاز شود. حتی در صورت درمان، نوزادان زنده مانده ممکن است آسیب دائمی به سیستم عصبی مرکزی داشته باشند. مادرانی که در زمان تولد علائم تبخال تناسلی اخیر یا فعال دارند باید به پرسنل زایمان اطلاع دهند.

سوالات متداول

چگونه از نتایج آزمایش TORCH استفاده می شود؟

ممکن است خون گرفته شده از مادر یا نوزاد تازه متولد شده آزمایش شود تا مشخص شود که آیا بیماری مشاهده شده در نوزاد ناشی از یکی از این عفونت ها است یا خیر. آزمایش خون می‌تواند مشخص کند که آیا فرد اخیراً عفونت داشته است، عفونت مربوط به گذشته است یا هرگز در معرض ویروس قرار نگرفته است. بیماران مبتلا به عفونت اخیر با یکی از عوامل TORCH، آنتی بادی IgM در برابر عامل خاص دارند، و بیمارانی که عفونت قبلی دارند، آنتی بادی IgG خواهند داشت که مادام العمر است.

اگر هیچ یک از ایمونوگلوبولین ها قابل تشخیص نباشد، هیچ عفونتی با این میکروارگانیسم ها وجود نداشته است. در صورت مصونیت قبلی مادر، آنتی بادی IgG به دلیل انتقال غیرفعال از جفت همیشه در نوزاد وجود خواهد داشت. با این حال، آنتی بادی های IgM برای عبور از جفت بسیار بزرگ هستند، بنابراین جداسازی آنها در خون نوزاد نشان دهنده عفونت اخیر (یا مادرزادی) است (آنتی بادی ساخته شده مربوط به خود نوزاد است)

چه زمانی آزمایش TORCH درخواست می شود؟

اگر زن باردار مشکوک به داشتن هر یک از عفونت های TORCH باشد، آزمایش درخواست می شود. عفونت سرخجه در 16 هفته اول بارداری خطرات عمده ای برای جنین به همراه دارد. اگر خانم باردار دارای بثورات پوستی و سایر علائم سرخجه باشد، تست های آزمایشگاهی برای تشخیص لازم است. پزشک نمی تواند از روی ظاهر بالینی تشخیص دهد که آیا یک فرد سرخجه دارد یا خیر، زیرا سایر عفونت ها ممکن است یکسان به نظر برسند.

مادران آلوده به توکسوپلاسما یا CMV ممکن است علائمی شبیه آنفولانزا داشته باشند که به راحتی از سایر بیماری ها قابل تشخیص نیستند. آزمایش آنتی بادی به پزشک کمک می کند تا عفونتی را که ممکن است برای جنین متولد نشده مضر باشد، تشخیص دهد.

همچنین ممکن است در صورتی که نوزاد علائمی از این عفونت ها را نشان دهد، مانند اندازه استثنایی کوچک نسبت به سن حاملگی، ناشنوایی، عقب ماندگی ذهنی، تشنج، نقایص قلبی، آب مروارید، بزرگ شدن کبد یا طحال، پلاکت پایین، و آزمایش سطح زردی بر روی نوزاد نیز درخواست شود.

نتیجه آزمایش TORCH چه چیزی را نشان می دهد؟

نتایج معمولاً به صورت مثبت یا منفی ارائه می شود که نشان دهنده وجود یا عدم وجود آنتی بادی های IgG و IgM برای هر یک از این عوامل عفونی (توکسوپلاسما، سرخجه، CMV و HSV) است. وجود آنتی بادی های IgM در نوزاد نشان دهنده احتمال بالای عفونت با آن ارگانیسم است. آنتی بادی های IgM تولید شده در مادر نمی توانند از جفت عبور کنند، بنابراین وجود این نوع آنتی بادی به شدت حاکی از عفونت فعال در نوزاد است. وجود IgG و عدم وجود آنتی بادی IgM در نوزاد ممکن است منعکس کننده انتقال غیر فعال آنتی بادی مادر به نوزاد باشد و نشان دهنده عفونت فعال در نوزاد نیست.

به همین ترتیب، وجود آنتی بادی IgM در زن باردار نشان دهنده عفونت جدید با ویروس یا انگل است. آزمایش های بیشتری باید برای تایید این نتایج انجام شود زیرا ممکن است آنتی بادی IgM به دلایل دیگری وجود داشته باشد. آنتی بادی IgG در زن باردار ممکن است نشانه عفونت قبلی با یکی از این عوامل عفونی باشد. با آزمایش دومین نمونه خون که دو هفته بعد گرفته می شود، می توان سطح آنتی بادی را مقایسه کرد. اگر خونگیری دوم افزایش آنتی بادی IgG را نشان دهد، ممکن است نشان دهنده عفونت اخیر با عامل عفونی باشد.

آیا چیز دیگری هست که باید بدانم؟

استفاده از پنل TORCH برای تشخیص این عفونت ها کمتر رایج است زیرا تست های خاص و حساس تری برای تشخیص عفونت در دسترس هستند. با این حال، برخی از پزشکان هنوز دوست دارند مخفف آن را به خاطر بسپارند که کدام آزمایش را درخواست کنند. تکیه بر وجود آنتی بادی ها ممکن است تشخیص را به تاخیر بیندازد زیرا تولید آنتی بادی ها چند روز تا هفته طول می کشد. تشخیص آنتی ژن یا DNA (آزمایش مدرن جدید با تقویت ماده ژنتیکی ویروسی) می تواند زودتر در فرآیند عفونی انجام شود و اختصاصی تر است.

اگر آزمایش آنتی بادی مثبت باشد، آیا این بدان معناست که مادر به عوامل TORCH آلوده است؟

آزمایش آنتی بادی IgG مثبت معمولاً نشانه ای از مواجهه قبلی با عامل TORCH است و نشانگری برای عفونت فعال فعلی نیست. تشخیص آنتی بادی IgM دشوارتر است و ممکن است نتایج منفی و مثبت کاذب رخ دهد. قبل از اینکه تشخیص معتبر تلقی شود، هر گونه نتیجه مثبت باید با آزمایش های اختصاصی اضافی تأیید شود. اگر پزشک شما مشکوک باشد که شما یا نوزادتان ممکن است یکی از این عفونت ها را داشته باشید، حتی اگر نتایج منفی بود، آزمایش های دیگری برای عفونت مشکوک انجام شود.

چه نوع آزمایشی برای تایید عفونت با عوامل آزمایش TORCH استفاده می شود؟

برای تشخیص عفونت فعال با یکی از عوامل TORCH، ممکن است نیاز به آزمایش های تاییدی خاص تری باشد. در یک نوزاد، آزمایش مایع مغزی نخاعی (نیاز به سوراخ کمری یا “تپ ستون فقرات”) اغلب برای تایید توکسوپلاسموز، تبخال (HSV) و سرخجه استفاده می شود. خون و ادرار ممکن است برای DNA سیتومگالوویروس آزمایش شوند. و ضایعات پوستی ممکن است خراشیده شوند و از نظر DNA ویروس هرپس سیمپلکس آزمایش شوند. تشخیص توکسوپلاسموز در زن باردار یا نوزاد ممکن است نیاز به نمونه های خون اضافی داشته باشد که به آزمایشگاه مرجع متخصص در این آزمایش ارسال می شود.

در سایت Cleveland Clinic در مورد آزمایش TORCH بیشتر بخوانید:

عفونت TORCH اصطلاحی است که به گروهی از بیماری های عفونی گفته می شود که می توانند در دوران بارداری، هنگام زایمان یا پس از تولد به کودک شما منتقل شوند. TORCH مخفف توکسوپلاسموز، سرخجه، سیتومگالوویروس، تبخال و سایر عوامل است.

مطالب مرتبط در متااورگانون:

• آزمایش ویروس VZV یا واریسلا زوستر
• آزمایش سیتومگالوویروس (CMV)
• آزمایش HIV یا ویروس نقص ایمنی انسانی
• آزمایش هپاتیت C
• آزمایش هپاتیت B
• آزمایش بیماری های مقاربتی (STDs)
• آزمایش آنتی بادی سرخجه (Rubella)
• آزمایش ویروس هرپس سیمپلکس (HSV)
• آزمایش پاروویروس B19
• آزمایش ویروس اپشتین بار (EBV)
• بخش ویروس شناسی
• آزمایش توکسوپلاسما (توکسوپلاسموز)