آزمایش سیفلیس | VDRL | RPR | FTA-ABS | TPPA | MHA-TP | ترپونما پالیدوم | میکروسکوپ دارکفیلد (Darkfield)

سیفلیس یک عفونت باکتریایی است که معمولاً از طریق تماس جنسی منتشر می شود. این بیماری به صورت یک زخم بدون درد – به طور معمول در ناحیه تناسلی، رکتوم یا دهان شروع می شود. سیفلیس از طریق تماس پوست یا غشای مخاطی با این زخم ها از فردی به فرد دیگر سرایت می کند.

اسامی دیگر:

• Venereal Disease Research Laboratory
• VDRL
• Rapid Plasma Reagin
• RPR Test
• RPR Titer
• تست جذب آنتی بادی ترپونمال فلورسنت (Fluorescent Treponemal Antibody Absorption Test)
• FTA-ABS
• سنجش آگلوتیناسیون ذرات ترپونما پالیدوم (Treponema pallidum Particle Agglutination Assay)
• TPPA
• سنجش میکروهماگلوتیناسیون (Microhemagglutination Assay)
• MHA-TP
• میکروسکوپ دارکفیلد (Darkfield Microscopy)
• ایمونواسی خودکار برای آنتی بادی های سیفلیس (Automated Immunoassays for Syphilis Antibodies)
• ترپونما پالیدوم (Treponema pallidum by PCR)

چرا آزمایش سیفلیس درخواست می شود؟

• برای غربالگری یا تشخیص عفونت با باکتری ترپونما پالیدوم، که باعث سیفلیس، یک بیماری مقاربتی (STD) می شود.

چه زمانی آزمایش سیفلیس بایستی انجام شود؟

• هنگامی که علائم عفونت سیفلیس را دارید
• هنگامی که شما در معرض خطر قرار گرفتن در معرض سیفلیس هستید، مانند زمانی که یک عفونت مقاربتی یا HIV دارید
• مردی هستید که با مردان دیگر رابطه جنسی دارد و شریک جنسی مبتلا به سیفلیس است، یا درگیر فعالیت جنسی پرخطر است.
•  وقتی باردار هستید

نمونه مورد نیاز برای آزمایش سیفلیس:

• ظرف/لوله: لوله با درب قرمز یا زرد (ترجیحا همراه با ژل جداکننده) / لوله استریل در پیچ دار
• نوع نمونه: سرم/ گاهی اوقات، خراشیدن از شانکر در ناحیه آسیب دیده. بسته به تظاهرات بالینی، معمولاً مایع مغزی نخاعی هم استفاده می شود.
• حجم نمونه: 0/6 میلی لیتر

نمونه برای آزمایش چگونه جمع آوری می شود؟

بسته به مرحله بیماری و روش آزمایش مورد استفاده، نمونه های مختلفی مورد نیاز است:

• اغلب خون از ورید بازو برای آزمایش آنتی بادی گرفته می شود.
• اگر زخم سیفلیس وجود داشته باشد، پزشک ممکن است از شانکر (زخم) ناحیه آسیب دیده مانند دهانه رحم، آلت تناسلی، مقعد یا گلو خراش بگیرد.
• اگر فردی دارای مراحل دیررس یا نهفته بیماری با مشکوک به درگیری مغزی (نوروسیفلیس) باشد، ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی یک ضربه به ستون فقرات برای بررسی مایع مغزی نخاعی (CSF) برای عفونت انجام می دهد.

نام روش انجام آزمایش سیفلیس:

روش آنزیم ایمونواسی (EIA): در این روش چاهک های میکروتیتراسیون، پوشیده شده با آنتی ژن های ترپونما پالیدوم (سویه نیکولز) فراصوت شده از سلول کامل، با نمونه های سرمی که ممکن است حاوی آنتی بادی های اختصاصی برای ترپونما پالیدوم باشند، انکوبه می شوند. پس از انکوباسیون، اجزای غیر متصل در نمونه آزمایش شسته می شوند. آنتی‌بادی‌های IgG از نمونه‌ای که به آنتی‌ژن‌های ترپونما پالیدوم متصل می‌شوند با استفاده از آنتی‌بادی‌های ثانویه مونوکلونال ضد IgG انسانی کونژوگه شده با پراکسیداز ترب کوهی (HRP) در طول دوره انکوباسیون دوم شناسایی می‌شوند.

پس از چرخه شستشوی دوم، کونژوگه آنزیم بر روی آنتی بادی های ثانویه متصل به دنبال افزودن تترمتیل بنزیدین (TMB) شناسایی می شود. واکنش آنزیمی با استفاده از اسید سولفوریک متوقف می شود. سنجش از طریق اسپکتروفتومتری اندازه‌گیری می‌شود تا وجود یا عدم وجود آنتی‌بادی‌های ترپونمال IgG را نسبت به کالیبراتور قطع‌کننده نشان دهد.

روش RPR یا Rapid Plasma Reagin و روش VDRL یا Venereal Disease Research Laboratory: آزمایش های خون غیر ترپونمال هستند که برای تشخیص سیفلیس استفاده می شوند.

• نمونه خون با یک معرف حاوی کاردیولیپین، یک فسفولیپید منحصر به فرد است که در غشای میتوکندری داخلی (IMM) یافت و سنتز می شود، مخلوط می شود. مواد اضافی مانند کلسترول یا لسیتین نیز ممکن است به معرف اضافه شود تا حساسیت و ویژگی را بهبود بخشد. مخلوط سرم و معرف‌های مورد استفاده در آزمایش‌های RPR و VDRL معمولاً در دمای 37 درجه سانتی‌گراد (98.6 درجه فارنهایت) برای مدت زمان معینی، معمولاً حدود 30 دقیقه تا یک ساعت، انکوبه می‌شوند. زمان انکوباسیون خاص ممکن است بسته به نوع کیت آزمایشی مورد استفاده و روش‌های عملیاتی استاندارد آزمایشگاه متفاوت باشد..
•  پس از انکوباسیون، نمونه از نظر وجود آگلوتیناسیون گلبول های قرمز خون به صورت بصری ارزیابی می شود. اگر آگلوتیناسیون مشاهده شود، نشان دهنده وجود آنتی بادی علیه باکتری عامل سیفلیس در نمونه خون است.
• نتایج به صورت تیتر گزارش می شود که نشان دهنده غلظت آنتی بادی ها در نمونه خون است. مقدار تیتر بالاتر نشان دهنده غلظت بیشتر آنتی بادی ها است و نشان دهنده عفونت پیشرفته تر است. با این حال، یک نتیجه مثبت در آزمایش RPR یا VDRL تشخیص سیفلیس را تأیید نمی کند و نیاز به تأیید بیشتر با آزمایش ترپونمال دارد، مانند آگلوتیناسیون ذرات ترپونما پالیدوم (TPPA) یا تست جذب آنتی بادی ترپونمال فلورسنت (FTA-ABS).

میکروسکوپ زمینه تاریک یا Darkfield microscopy: یک روش تشخیصی است که برای تجسم باکتری عامل سیفلیس، ترپونما پالیدوم، در نمونه‌ای از مایع یا بافت استفاده می‌شود.

• یک متخصص نمونه‌ای از مایع یا بافت را از زخم مشکوک به سیفلیس با استفاده از سواب دریافت می‌کند. نمونه ممکن است از یک ضایعه در ناحیه تناسلی، مقعد، دهان یا سایر نواحی بدن گرفته شود.
• سپس نمونه را روی یک لام شیشه ای قرار داده و با یک قطره محلول نمکی مخلوط می کنند. اسلاید در یک زاویه کج می شود و با یک کندانسور تخصصی زمینه تاریک زیر میکروسکوپ مشاهده می شود. کندانسور زمینه تاریک یک مخروط توخالی از نور ایجاد می کند که نمونه را با زاویه ای مایل روشن می کند و باعث می شود باکتری ها به صورت اجسام روشن و متحرک در پس زمینه تاریک ظاهر شوند.
• متخصصی نمونه را زیر میکروسکوپ بررسی می‌کند و به دنبال ظاهر مشخص Treponema pallidum می‌گردد، که شکلی شبیه  چوب پنبه‌باز کن دارد و در یک حرکت پیچشی مشخص حرکت می‌کند. حرکت باکتری ها همان چیزی است که آنها را قادر می سازد با استفاده از میکروسکوپ میدان تاریک دیده شوند، زیرا آنها بسیار کوچک هستند که توسط میکروسکوپ میدان روشن معمولی دیده نمی شوند.
•  اگر ترپونما پالیدوم در نمونه مشاهده شود، نشان دهنده نتیجه مثبت برای سیفلیس است. با این حال، نتایج منفی احتمال عفونت سیفلیس را رد نمی کند، زیرا ممکن است باکتری در همه نمونه ها وجود نداشته باشد یا در مراحل اولیه بیماری تشخیص آن دشوار باشد.

توجه به این نکته مهم است که میکروسکوپ تاریک فیلد معمولاً به‌عنوان آزمایش تأییدی برای سیفلیس استفاده می‌شود، نه به عنوان آزمایش غربالگری. ممکن است زمانی استفاده شود که سایر آزمایش‌ها، مانند آزمایش خون یا PCR، بی‌نتیجه باشند یا زمانی که بیمار علائمی دارد که نشان‌دهنده سیفلیس است، اما آزمایش خون او منفی است. علاوه بر این، میکروسکوپ زمینه تاریک یک تکنیک تخصصی است که به تخصص در تهیه نمونه و میکروسکوپ نیاز دارد، بنابراین ممکن است در همه مراکز مراقبت های بهداشتی در دسترس نباشد.

روش واکنش زنجیره ای پلیمراز (PCR): یک تکنیک تشخیصی مولکولی است که می تواند برای شناسایی ماده ژنتیکی باکتری عامل سیفلیس، ترپونما پالیدوم، استفاده شود.

• جمع آوری نمونه: یک متخصص نمونه ای از خون، بزاق یا مایع مغزی نخاعی را از بیمار دریافت می کند. نوع خاص نمونه جمع آوری شده ممکن است به علائم بیمار و مرحله مشکوک بیماری بستگی داشته باشد.
• استخراج DNA: سپس نمونه در آزمایشگاه پردازش می شود تا ماده ژنتیکی (DNA) از سلول های موجود در نمونه استخراج شود. این بخش از کار معمولاً شامل استفاده از مواد شیمیایی و آنزیم‌ها (پروتئاز) برای شکستن سلول‌ها و جداسازی DNA از سایر اجزای سلولی است.
• تکثیر PCR: پس از استخراج DNA با پرایمرهای خاص و آنزیم پلیمراز مخلوط می شود. پرایمرها قطعات کوتاهی از DNA هستند که برای اتصال به مناطق خاصی از ژنوم T. pallidum طراحی شده اند. سپس آنزیم پلیمراز DNA بین پرایمرها را کپی می کند و در نتیجه کپی های متعددی از بخش DNA هدف ایجاد می شود.
• تشخیص: سپس DNA تکثیر شده با استفاده از روش‌های مختلف مانند الکتروفورز ژل، پروب‌های فلورسنت یا ماشین‌های Real-time PCR شناسایی می‌شود. اگر DNA هدف در نمونه اصلی وجود داشته باشد، فرآیند تقویت PCR به اندازه کافی کپی ایجاد می کند تا با این روش ها شناسایی شود.
• تفسیر نتیجه: اگر DNA هدف تشخیص داده شود، نشان دهنده نتیجه مثبت برای سیفلیس است. با این حال، اگر DNA به درستی استخراج نشود یا اگر پرایمرها دقیقاً با ژنوم T. pallidum مطابقت نداشته باشند، نتایج منفی کاذب ممکن است رخ دهد. همانند میکروسکوپ تاریکفیلد، آزمایش PCR معمولاً به‌عنوان یک آزمایش تأییدی برای سیفلیس استفاده می‌شود، نه به عنوان آزمایش غربالگری.

ذکر این نکته ضروری است که آزمایش PCR یک تکنیک بسیار حساس و اختصاصی برای تشخیص DNA T.pallidum است، اما در مقایسه با سایر آزمایش‌های سیفلیس پیچیده‌تر و گران‌تر است. بنابراین، آزمایش PCR ممکن است در همه آزمایشگاه ها در دسترس یا عملی نباشد.

روش جذب آنتی‌بادی فلورسنت ترپونمال (FTA-ABS): یک آزمایش تشخیصی است که برای تشخیص آنتی‌بادی‌ها علیه ترپونما پالیدوم، باکتری عامل سیفلیس استفاده می‌شود.

• یک قطره از سرم آماده شده را روی یک لام شیشه ای بریزید.
• یک قطره از سوسپانسیون آنتی ژن ترپونما پالیدوم را به سرم اضافه کنید و مطمئن شوید که این دو قطره با هم مخلوط می شوند.
• لام را در یک محفظه مرطوب در دمای 37 درجه سانتیگراد به مدت 30 دقیقه انکوبه کنید.
• لام را به طور کامل با سالین بافر فسفات (PBS) بشویید.
• یک قطره از گلوبولین ضد انسانی کونژوگه با فلورسین را روی لام بمالید، مطمئن شوید که قطره تمام ناحیه محل واکنش را پوشش می‌دهد.
• لام را در یک محفظه مرطوب در دمای 37 درجه سانتیگراد به مدت 30 دقیقه انکوبه کنید.
• لام را دوباره با PBS بشویید.
• لام را زیر میکروسکوپ فلورسانس بررسی کنید. اگر سرم حاوی آنتی‌بادی‌های ضد ترپونما باشد، آن‌ها به آنتی‌ژن‌های ترپونما روی اسلاید متصل می‌شوند و گلوبولین ضدانسانی کونژوگه با
• فلورسئین به آنتی‌بادی‌ها متصل می‌شود و فلورسانس سبز روشن ایجاد می‌کند.

  

آزمایش FTA-ABS مثبت نشان دهنده وجود آنتی بادی علیه ترپونما پالیدوم است که نشان دهنده عفونت سیفلیس فعال یا قبلی است.
آزمایش منفی FTA-ABS نشان دهنده عدم وجود آنتی بادی های ضد ترپونما است، اما لزوماً عفونت سیفلیس را رد نمی کند، به خصوص در مراحل اولیه بیماری یا اگر بیمار دچار نقص ایمنی باشد.
به طور خلاصه، روش FTA-ABS یک تست بسیار حساس و اختصاصی برای تشخیص آنتی بادی علیه ترپونما پالیدوم است و به طور گسترده برای تشخیص سیفلیس استفاده می شود.

روش آگلوتیناسیون ذرات ترپونما پالیدوم (TPPA): یک آزمایش سرولوژیکی است که برای تشخیص وجود آنتی بادی علیه ترپونما پالیدوم، باکتری عامل سیفلیس استفاده می شود. روش TPPA به شرح زیر است:

• نمونه گیری: نمونه خون از بیمار گرفته می شود و برای تجزیه و تحلیل به آزمایشگاه ارسال می شود.
• آماده سازی معرف ها: کیت TPPA حاوی تمام معرف های لازم برای آزمایش است. کیت قبل از استفاده به دمای اتاق می رسد.
• رقیق سازی سرم: سرم بیمار با محلول سالین بافر در لوله آزمایش رقیق می شود. این مرحله رقیق‌سازی برای کاهش واکنش‌های غیر اختصاصی و اطمینان از اینکه فقط آنتی‌بادی‌های خاص شناسایی می‌شوند، مهم است.
• افزودن ذرات پوشش داده شده با آنتی ژن: سوسپانسیونی از ذرات پوشش داده شده با آنتی ژن به سرم رقیق شده اضافه می شود. این ذرات با آنتی ژن های T.pallidum پوشیده شده و به هر آنتی بادی خاص موجود در سرم متصل می شوند.
• انکوباسیون: مخلوط ذرات پوشش داده شده با آنتی ژن و سرم رقیق شده در دمای اتاق انکوبه می شود. در طول این مدت، هر آنتی بادی در سرم به آنتی ژن های روی ذرات متصل می شود.
• آگلوتیناسیون: پس از انکوباسیون، اگر آنتی بادی های خاصی در سرم وجود داشته باشد، به آنتی ژن های روی ذرات متصل شده و باعث جمع شدن یا آگلوتینه شدن آنها می شود. این آگلوتیناسیون را می توان به عنوان یک واکنش تجمعی یا رسوبی قابل مشاهده مشاهده کرد.
• تفسیر: درجه آگلوتیناسیون مشاهده شده و با یک شاهد مقایسه می شود. اگر درجه آگلوتیناسیون بیشتر از شاهد باشد، نتیجه مثبت در نظر گرفته می شود. اگر آگلوتیناسیون وجود نداشته باشد، نتیجه منفی است.

روش TPPA برای تشخیص سیفلیس بسیار حساس و اختصاصی است. با این حال، باید توجه داشت که نتیجه مثبت لزوماً نشان دهنده عفونت فعال سیفلیس نیست، زیرا ممکن است آنتی بادی ها تا سال ها پس از درمان موفقیت آمیز باقی بمانند. TPPA اغلب همراه با سایر آزمایش‌ها، مانند آزمایش آزمایشگاه تحقیقاتی بیماری‌های مقاربتی (VDRL) یا آزمایش ریجین سریع پلاسما (RPR) برای تأیید تشخیص سیفلیس استفاده می‌شود.

برای اهداف غربالگری، معمولاً از آزمایش‌های غیرترپونمال مانند آزمایشگاه تحقیقاتی بیماری‌های مقاربتی (VDRL) یا آزمایش‌های سریع پلاسما (RPR) استفاده می‌شود، زیرا ارزان هستند، انجام آن‌ها آسان است و می‌توانند عفونت فعال را تشخیص دهند. با این حال، این آزمایش ها دارای نرخ بالای مثبت کاذب هستند و مختص سیفلیس نیستند.

برای تشخیص تاییدی، تست‌های اختصاصی ترپونمال مانند تست جذب آنتی‌بادی فلورسنت ترپونمال (FTA-ABS) یا تست آگلوتیناسیون ذرات ترپونما پالیدوم (TPPA) و تست های میکروسکوپ زمینه تاریک و PCR ترجیح داده می‌شوند، زیرا برای سیفلیس بسیار اختصاصی هستند و نرخ مثبت کاذب پایینی دارند. این آزمایش‌ها گران‌تر هستند و برای انجام آن به تجهیزات تخصصی و پرسنل ماهر نیاز دارند.

آمادگی قبل از انجام آزمایش سیفلیس:

در صورت وجود شیلومیکرون در خون احتمال نتایج کاذب وجود دارد، بنابراین ترجیح بر این است که بین 8 تا 10 ساعت ناشتایی رعایت شود

چه چیزی در آزمایش سیفلیس مورد بررسی قرار می گیرد؟

سیفلیس در اثر عفونت با اسپیروکت ترپونما پالیدوم زیرگونه پالیدوم ایجاد می شود. عفونت سیستمیک است و بیماری با دوره های نهفتگی مشخص می شود. این ویژگی‌ها، همراه با این واقعیت که ترپونما پالیدوم را نمی‌توان در کشت جدا کرد، به این معنی است که تکنیک‌های سرولوژیک نقش عمده‌ای در تشخیص و پیگیری درمان سیفلیس دارند.

پاتوفیزیولوژی ترپونما پالیدوم:

• بیماری سیفلیس در ادبیات پزشکی در اوایل سال 1495 گزارش شده است.
• در درمان سیفلیس. پنی سیلین در سال 1940 جایگزین فلزات سنگین مانند آرسنیک شد.
• ترپونما پالیدوم عضوی از راسته اسپیروکتال و خانواده ترپونماتاسه است.
• اسپیروکت ها یک ارگانیسم گرم منفی هستند و شبیه به چوب پنبه باز کن هستند.
• اینها ارگانیسم های مارپیچی 8 تا 24 سیم پیچ هستند. طول آنها تقریباً 6 تا 15 میکرومتر است.
• این باکتری ها می توانند به صورت چرخشی به نام رشته های محوری حرکت کنند.

• این باکتری ها با شکافت عرضی تکثیر می شوند.
• این ارگانیسم نمی تواند در محیط های معمولی رشد کند.
• اینها غشای سلولی گرم منفی دارند.
• اینها برای دیدن زیر میکروسکوپ نوری بسیار کوچک هستند.
• بنابراین برای دیدن این موجودات از روش خاصی مانند میدان تاریک، ایمونوفلورسانس و لکه نقره استفاده می شود.
• همچنین آزمایش های سرولوژیک می تواند به تشخیص سیفلیس کمک کند.
• سیفلیس یک بیماری مقاربتی مزمن است.
• این به شکل اپیدمی در قرن شانزدهم در اروپا کشف شد.
• اولین آزمایش خون تشخیصی برای سیفلیس توسط واسرمن در سال 1906 معرفی شد.
• آفریقایی‌ها 30 برابر بیشتر از سفیدپوستان آمریکایی آلوده می‌شوند.

نحوه انتشار سیفلیس:

• میزبان طبیعی ترپونما پالیدوم، انسان است.
• شایع ترین منبع عفونت ضایعه پوستی یا مخاطی در مرحله اولیه یا ثانویه بیماری است.
• در حین اعمال جنسی، ارگانیسم از طریق ساییدگی دقیق پوست یا غشاهای مخاطی وارد بدن می شود.
• هنگامی که وارد بدن می شود، اسپیروکت ها بلافاصله در سراسر بدن پخش می شوند.
• در سیفلیس مادرزادی، از جفت به جنین سرایت می کند.
• دوره کمون 2 تا 4 هفته است.
  سیفلیس می تواند از طریق راه های زیر منتقل شود:
• تماس جنسی
• مادرزادی
• تماس مستقیم با ضایعه

سیفلیس به راحتی با آنتی بیوتیک ها درمان می شود اما در صورت عدم درمان می تواند باعث مشکلات سلامتی شدید شود. یک مادر آلوده همچنین می تواند این بیماری را به فرزند متولد نشده خود منتقل کند و عواقب جدی و بالقوه کشنده برای نوزاد داشته باشد.

چندین مرحله ممکن برای سیفلیس وجود دارد:

سیفلیس اولیه – مرحله اولیه حدود 2 تا 3 هفته پس از آلوده شدن شروع می شود. یک یا چند شانکر، معمولاً در قسمتی از بدن که در معرض شانکر شریک جنسی است، مانند آلت تناسلی یا واژن ظاهر می شود. با این حال، شانکر معمولاً بدون درد است و ممکن است مورد توجه قرار نگیرد، به خصوص اگر در رکتوم یا روی دهانه رحم باشد، و در عرض 4 تا 6 هفته ناپدید می شود، بدون توجه به اینکه فرد مبتلا تحت درمان باشد یا خیر، بهبود می یابد.

• غدد لنفاوی بزرگ شده ممکن است دیده شوند و بدون درد هستند.
• به خودی خود در عرض 3 تا 8 هفته بهبود می یابد.
• ضایعه برای اسپیروکت ها مثبت است.
• آزمایش های سرولوژیکی برای سیفلیس اغلب در مراحل اولیه بیماری منفی است، بنابراین میکروسکوپ میدان تاریک یا آزمایش آنتی بادی فلورسنت مستقیم توصیه می شود.

سیفلیس ثانویه – اگر سیفلیس اولیه درمان نشود، سیفلیس ثانویه ممکن است از 6 هفته تا 6 ماه پس از اولین ظاهر شدن شانکر رخ دهد. با یک بثورات پوستی که اغلب خشن، قرمز و خالدار است، مشخص می‌شود که اغلب در کف دست‌ها و پایین پاها ظاهر می‌شود (مکانی غیرمعمول برای بیشتر علل دیگر راش‌ها) و معمولاً خارش ندارد. ممکن است علائم دیگری نیز وجود داشته باشد، مانند تب، خستگی، تورم غدد لنفاوی ، گلودرد، و بدن درد.

• 25 درصد موارد درمان نشده از شانکر اولیه به مرحله ثانویه می رود.
• این مرحله باکتریمی است.
• این با ظهور ضایعات سیستمیک در موارد زیر مشخص می شود:
• غشاهای مخاطی، ضایعات غشای مخاطی بزرگ ممکن است در حفره دهان دیده شوند.
• بثورات پوستی گسترده ای وجود دارد.
• این بثورات ضایعات مسطح قرمز رنگ کوچکی هستند که در بدن پخش می شوند.
• سطوح پوستی، زگیل هایی مانند ضایعه ای به نام Condylomata دیده می شود. معمولا در نواحی مرطوب و گرم مانند ناحیه پری مقعد، فرج و کیسه بیضه دیده می شود.
• هر عضوی از جمله CNS، چشم ها، کلیه ها و استخوان ها ممکن است درگیر باشد.
• این مرحله بسیار عفونی است و حاوی ارگانیسم های زیادی (ترپونم) است.
• در 50 درصد موارد لنفادنوپاتی عمومی وجود دارد.
• سایر عوارض نادر آرتریت، هپاتیت، گلومرولونفریت، پریوستیت و گاهی اوقات ایریدوسیکلیت و کوریورتینیت هستند.
• این ضایعات پوستی مخاطی بسیار عفونی هستند.

سیفلیس دیررس، سوم – سیفلیس ثانویه اگر درمان نشود، ممکن است تا مرحله نهفته ادامه یابد، که طی آن فرد مبتلا علائمی ندارد اما همچنان عفونت دارد و این مرحله می‌تواند سال‌ها طول بکشد. اگر هنوز درمان نشود، حدود 15 درصد از افراد دچار عوارض سیفلیس دیررس یا سوم می شوند. در این موارد، باکتری‌ها می‌توانند به قلب، چشم‌ها، مغز، سیستم عصبی، استخوان‌ها، مفاصل یا تقریباً هر قسمت دیگری از بدن آسیب بزنند.

هنگامی که سیستم عصبی مرکزی تحت تأثیر قرار می گیرد، نوروسیفلیس نامیده می شود. سیفلیس ثالثیه می تواند سال ها ادامه داشته باشد و مرحله نهایی آن منجر به بیماری روانی، نابینایی، سایر مشکلات عصبی، بیماری قلبی و مرگ می شود.

• درگیری قلبی عروقی به شکل آئورتیت و آنوریسم
• فلج عمومی همراه با زوال عقل، لرزش و فلج اسپاستیک
• ممکن است آتروفی بینایی وجود داشته باشد
• سیفلیس مننژوواسکولار باعث سردرد، فلج اعصاب جمجمه و مردمک آرگیل-رابرتسون (از دست دادن واکنش مردمک به نور) می شود.

سیفلیس در مراحل اولیه و ثانویه بیشتر عفونی است. در سال 2014، حدود یک سوم از بیش از 63000 مورد جدید سیفلیس گزارش شده به مراکز کنترل و پیشگیری از بیماری (CDC) مرحله اولیه یا ثانویه سیفلیس بود. 83 درصد از این موارد مربوط به مردانی بود که با مردان رابطه جنسی داشتند.

سیفلیس را می توان با آنتی بیوتیک ها، ترجیحاً پنی سیلین، درمان کرد. عفونت های تازه به دست آمده را می توان به راحتی درمان کرد. با این حال، ممکن است برای فردی که بیش از یک سال مبتلا شده است، به درمان طولانی تری نیاز باشد.

آزمایش های ایمونولوژیک برای سیفلیس، آنتی بادی های ترپونما پالیدوم را شناسایی می کند. در اینجا دو گروه از آنتی بادی ها وجود دارد. اولین گروه آزمایش وجود یک آنتی بادی غیر ترپونمال به نام reagin را شناسایی می کند که به فسفولیپیدهای بدن (که احتمالاً شبیه لیپیدهای غشای T. pallidum هستند) واکنش نشان می دهد. گروه دوم آزمایش ها، آنتی بادی هایی را که علیه خود ارگانیسم ترپونما قرار دارند، شناسایی می کند.

آزمایش‌های آنتی‌بادی غیرترپونما به عنوان آزمایش‌های غربالگری سرولوژیک برای سیفلیس دسته‌بندی می‌شوند و نسبتاً غیر اختصاصی هستند. این آنتی بادی ها بیشتر با آزمایش واسرمن یا آزمایش آزمایشگاه تحقیقاتی بیماری های مقاربتی (Venereal Disease Research Laboratory (VDRL)) شناسایی می شوند.

یک تست غیرترپومونی حساس تر، تست سریع پلاسما (Rapid Plasma Reagin (RPR)) است. تست‌های VDRL و RPR، به دلیل آزمایش آن‌ها برای یک آنتی‌بادی غیر اختصاصی، نرخ مثبت کاذب (یا واکنش متقاطع) بالایی دارند. تست VDRL تقریباً 2 هفته پس از آلوده شدن بیمار با ترپونما مثبت می شود و پس از درمان کافی به حالت عادی باز می گردد. این تست تقریبا در همه مراحل اولیه و ثانویه سیفلیس و در دو سوم بیماران مبتلا به سیفلیس سوم مثبت است

اگر تست VDRL یا RPR مثبت باشد، تشخیص باید با تست ترپونما اختصاصی‌تر، مانند تست جذب آنتی‌بادی ترپونما لورسنت (FTA-ABS) تایید شود. آزمایش FTA قبل از تشخیص قطعی سیفلیس مورد نیاز است. تست میکروهماگلوتیناسیون (MHA-TP) نیز موجود است و از نظر دقت با تست “معیار استاندارد” FTA-ABS قابل مقایسه است. اگرچه سنجش‌های FTA-ABS و MHA-TP از نظر فنی ساده هستند، اما کار فشرده هستند و نیاز به تفسیر ذهنی توسط پرسنل آزمایش دارند.

روش‌های سنجش ایمونوسوربنت متصل به آنزیم (ELISA یا EIA) نیز برای تشخیص آنتی‌بادی‌های ضد ترپونمال (IgG یا IgM) در دسترس هستند. اگر تست VDRL یا RPR مثبت و FTA-ABS منفی باشد، باید سایر بیماری‌هایی را که می‌توانند نتایج مثبتی در غربالگری تست‌های سیفلیس سرولوژیک ایجاد کنند، جستجو کرد.

در طی سیفلیس اولیه، اولین آنتی بادی‌هایی که ظاهر می‌شوند IgM هستند، با آنتی‌بادی‌های IgG که بعداً در فاز اولیه به تیترهای قابل توجهی می‌رسند. با پیشرفت بیماری به مرحله ثانویه، آنتی بادی IgG، ترپونما پالیدوم به اوج تیتر می رسند. آنتی بادی IgG، ترپونما پالیدوم بدون توجه به سیر بیماری به طور نامحدود باقی می مانند. اگر سیفلیس IgG و/یا IgM مثبت باشد، نتایج را می توان با آزمایش FTA یا MHA تایید کرد. آنتی بادی های اختصاصی IgG و IgM در تعیین علت سیفلیس نوزادی کمک می کنند. IgM از جفت عبور نمی کند و اگر مثبت باشد نشان دهنده عفونت فعال نوزاد است.

به طور کلی، تست های سرولوژیک پس از درمان موفقیت آمیز سیفلیس به حالت عادی باز می گردند. هرچه زودتر بیماری درمان شود، زودتر تست های سرولوژیک به حالت عادی باز می گردند. در مراحل اولیه، آزمایش های سرولوژیک ممکن است در عرض 2 تا 4 ماه پس از درمان موفقیت آمیز آنتی بیوتیک منفی شود. ممکن است بیش از یک سال طول بکشد تا بیمار در هنگام درمان مراحل بعدی بیماری به یک نتیجه سرم منفی تبدیل شود. در مرحله سوم ممکن است بیمار هرگز به منفی تبدیل نشود. برای مستندسازی موفقیت آمیز درمان، آزمایش باید به طور معمول انجام شود.

عوامل مداخله گر در آزمایش سیفلیس:

• همولیز بیش از حد و لیپمی شدید ممکن است باعث نتایج آزمایش سیفلیس مثبت کاذب شود.
• شیلومیکرون بیش از حد در خون ممکن است باعث نتایج آزمایش سیفلیس مثبت کاذب شود. آزمایش باید حداقل 8 ساعت ناشتا انجام شود.
• مصرف اخیر الکل ممکن است باعث نتایج تست سیفلیس مثبت کاذب شود. 24 ساعت قبل از انجام آزمایش باید از مصرف الکل خودداری کرد.
• بسیاری از شرایط هنگام استفاده از تست های VDRL و RPR باعث نتایج مثبت کاذب می شوند.
• اگر بیمار خیلی زود پس از تلقیح و قبل از ایجاد آنتی بادی آزمایش شود، ممکن است آزمایش ها به طور کاذب منفی باشد. آزمایش باید 2 ماه دیگر تکرار شود یا در صورت بالا بودن ظن بالینی بیمار علیرغم جواب منفی تحت درمان قرار گیرد.
• با وجود سیفلیس فعال، آزمایش‌های سرولوژیک ممکن است در بیمارانی که به شدت سرکوب شده‌اند مانند بیماران مبتلا به ایدز منفی باشد.

ملاحظات بالینی آزمایش سیفلیس:

• از آنجایی که FTA برای یک آنتی بادی خاص ترپونمال آزمایش می کند، دقت بیشتری نسبت به تست های VDRL و RPR دارد. تست FTA حدود 4 تا 6 هفته پس از تلقیح مثبت می شود.
•  غربالگری سیفلیس معمولاً در اولین معاینه قبل از تولد زنان باردار با استفاده از تست VDRL انجام می شود.
• در برخی از بیماران، نتایج آزمایش غربالگری ترپونمال و RPR ممکن است ناهماهنگ باشد (به عنوان مثال، سیفلیس IgG مثبت و RPR منفی). برای تمایز بین یک نتیجه غربالگری واکنشی کاذب و سیفلیس گذشته، دومین آزمایش آنتی بادی اختصاصی ترپونمال با استفاده از روشی متفاوت از آزمایش غربالگری اولیه توصیه می شود.

سوالات متداول

چگونه از نتایج آزمایش سیفلیس استفاده می شود؟

آزمایش های سیفلیس برای غربالگری و/یا تشخیص عفونت با ترپونما پالیدوم، باکتری که باعث سیفلیس می شود، استفاده می شود.

چندین نوع مختلف آزمایش در دسترس است. آزمایش های آنتی بادی بیشتر مورد استفاده قرار می گیرند.

تست های آنتی بادی (سرولوژی):

این آزمایش ها آنتی بادی ها را در خون و گاهی در مایع مغزی نخاعی (CSF) شناسایی می کنند. دو نوع کلی برای آزمایش سیفلیس در دسترس است، آزمایش آنتی بادی غیر ترپونمال و آزمایش آنتی بادی ترپونمال (برگرفته از نام باکتری). هر یک از انواع ممکن است برای غربالگری سیفلیس استفاده شود، اما باید توسط یک آزمایش دوم که از روش متفاوتی برای تایید نتیجه مثبت و برای تشخیص سیفلیس فعال استفاده می کند، دنبال شود:

آزمایش‌های آنتی‌بادی غیرترپونما – این آزمایش‌ها «غیرترپونما» نامیده می‌شوند زیرا آنتی‌بادی‌هایی را شناسایی می‌کنند که به طور خاص علیه باکتری ترپونما پالیدوم هدایت نمی‌شوند. این آنتی بادی ها زمانی که فرد مبتلا به سیفلیس است توسط بدن تولید می شود، اما ممکن است در چندین شرایط دیگر نیز تولید شود.

تست‌ها بسیار حساس هستند، اما از آنجایی که غیراختصاصی هستند، نتایج مثبت کاذب می‌تواند ناشی از مصرف IV دارو، بارداری، بیماری لایم، انواع خاصی از ذات‌الریه، مالاریا، سل، یا برخی اختلالات خودایمنی از جمله لوپوس باشد. . یک نتیجه غربالگری مثبت باید با یک آزمایش اختصاصی تر (ترپونمال) تایید شود. تست های غیرترپونیمی عبارتند از:

• RPR (Rapid Plasma Reagin) – علاوه بر غربالگری، این آزمایش در مانیتورینگ درمان سیفلیس مفید است. برای این منظور سطح (تیتر) آنتی بادی اندازه گیری می شود. همچنین ممکن است برای تایید وجود عفونت فعال زمانی که تست اولیه آنتی بادی های ترپونمال مثبت است استفاده شود.
• VDRL (Venereal Disease Research Laboratory) – علاوه بر خون، این آزمایش عمدتاً روی CSF برای کمک به تشخیص نوروسیفلیس انجام می شود.

تست‌های آنتی‌بادی ترپونمال – این آزمایش‌های خون، آنتی‌بادی‌هایی را شناسایی می‌کنند که به طور خاص Pallidum را هدف قرار می‌دهند. آنها برای سیفلیس بسیار اختصاصی هستند، به این معنی که سایر شرایط بعید است نتیجه مثبتی ایجاد کنند. با این حال، هنگامی که فرد مبتلا می شود و این آنتی بادی ها ایجاد می شوند، تا آخر عمر در خون باقی می مانند.

در مقایسه، آنتی‌بادی‌های غیرترپونمال معمولاً در یک فرد تحت درمان کافی پس از حدود 3 سال ناپدید می‌شوند. بنابراین، یک نتیجه غربالگری ترپونمال مثبت باید توسط یک آزمایش غیرترپونمال (مانند RPR) دنبال شود تا بین عفونت فعال (یا عفونت مجدد) و عفونتی که در گذشته رخ داده و با موفقیت درمان شده است، تمایز قائل شود. تست های آنتی بادی ترپونمال عبارتند از:

• FTA-ABS (جذب آنتی بادی ترپونمال فلورسنت) – این آزمایش پس از 3 تا 4 هفته اول پس از قرار گرفتن در معرض مفید است. علاوه بر آزمایش خون، می توان از آن برای اندازه گیری آنتی بادی های Pallidum در CSF برای کمک به تشخیص نوروسیفلیس استفاده کرد.
• TP-PA (آزمون آگلوتیناسیون ذرات pallidum) – این آزمایش گاهی اوقات به جای FTA-ABS انجام می شود زیرا اختصاصی تر است و موارد مثبت کاذب کمتری وجود دارد.
• MHA-TP (آزمایش میکروهماگلوتیناسیون)-یکی دیگر از روش های تاییدی؛ این تست در حال حاضر بسیار کمتر مورد استفاده قرار می گیرد.
• ایمونواسی (IA) – در سال‌های اخیر، چندین آزمایش خودکار توسعه یافته‌اند که آنها را برای اهداف غربالگری مناسب می‌سازد.

تشخیص مستقیم باکتری – این آزمایش‌ها کمتر انجام می‌شوند:

• میکروسکوپ زمینه تاریک(Darkfield microscopy) – این روش ممکن است در مراحل اولیه سیفلیس زمانی که زخم مشکوک به سیفلیس (شانکر) وجود دارد استفاده شود. این شامل خراش دادن زخم، قرار دادن آن روی یک اسلاید و بررسی آن با ابزار خاصی به نام میکروسکوپ میدان تاریک است.

• آزمایش مولکولی (واکنش زنجیره‌ای پلیمراز، PCR) – این آزمایش مواد ژنتیکی باکتری‌های موجود در نمونه را از زخم، خون یا CSF تشخیص می‌دهد.

چه زمانی آزمایش سیفلیس درخواست می شود؟

آزمایش سیفلیس ممکن است زمانی درخواست شود که فرد دارای علائم و نشانه هایی مانند:

• شانکر در ناحیه تناسلی یا گلو
• بثورات پوستی که اغلب خشن، قرمز و لکه‌دار است، اغلب در کف دست‌ها و کف پاها ظاهر می‌شود (مکانی غیرمعمول برای بسیاری از علل دیگر راش‌ها) و معمولاً با یا بدون علائم دیگر خارش ندارد. مانند تب، خستگی، تورم غدد لنفاوی ، گلودرد، و بدن درد

غربالگری برای سیفلیس، صرف نظر از علائم، زمانی که فرد:

• برای یک بیماری مقاربتی دیگر مانند سوزاک تحت درمان است
• باردار است، در اولین ویزیت قبل از زایمان و بار دیگر در سه ماهه سوم بارداری و در صورت خطر بالا در هنگام زایمان.
• مردی که با مردان دیگر رابطه جنسی دارد. آزمایش باید حداقل سالیانه یا هر 3 تا 6 ماه یکبار در صورت خطر بالا انجام شود
• درگیر فعالیت جنسی پرخطر، مانند داشتن رابطه جنسی محافظت نشده با چندین شریک جنسی
• مبتلا به عفونت HIV، زمانی که برای اولین بار تشخیص داده می شود و سپس حداقل سالیانه. اگر در معرض خطر زیاد باشد، ممکن است بیشتر انجام شود
• یک یا چند همسر دارد که تست سیفلیس آنها مثبت بوده است
• توسط مقامات بهداشت عمومی اطلاع داده شده است که او در معرض یک شریک آلوده قرار گرفته است

CDC آزمایش های بعدی مانند اندازه گیری سطح آنتی بادی ها (به عنوان مثال، تیتر RPR) را زمانی که فرد تحت درمان سیفلیس قرار گرفته است، توصیه می کند تا مطمئن شود که درمان موفقیت آمیز بوده و عفونت درمان شده است.

نتیجه آزمایش سیفلیس چه چیزی را نشان می دهد؟

هنگام تفسیر نتایج آزمایش های سیفلیس باید دقت شود.

آزمایش آنتی بادی:

آزمایش خون منفی به این معنی است که احتمال عفونت وجود ندارد. با این حال، یک تست غربالگری منفی تنها به این معنی است که هیچ مدرکی از بیماری در زمان آزمایش وجود ندارد. ممکن است تا چند هفته پس از قرار گرفتن در معرض باکتری، آنتی بادی ها شناسایی نشوند. اگر فردی بداند که در معرض ابتلا قرار گرفته است، یا اگر سوء ظن عفونت همچنان زیاد است، ممکن است در تاریخ بعدی آزمایش مجدد مورد نیاز باشد. همچنین برای کسانی که در معرض خطر ابتلا به عفونت سیفلیس هستند، انجام آزمایش های غربالگری به طور منظم برای بررسی عفونت احتمالی بسیار مهم است.

یک غربالگری RPR یا VDRL مثبت باید توسط یک آزمایش آنتی بادی ترپونمال خاص (مانند FTA-ABS، TP-PA) دنبال شود:

• نتیجه مثبت در روش دوم نتیجه غربالگری را تایید می کند و فرد مبتلا به سیفلیس تشخیص داده می شود.
• نتیجه منفی در تست ترپونمال ممکن است به این معنی باشد که تست RPR یا VDRL اولیه به طور کاذب مثبت بوده است. آزمایش ها و بررسی های بیشتر ممکن است برای تعیین علت مثبت کاذب انجام شود.

از طرف دیگر، یک پزشک یا آزمایشگاه از آزمایش آنتی بادی ترپونمال (FTA-ABS، TP-PA، IA) به عنوان آزمایش اولیه استفاده می کند. نتیجه مثبت نشان‌دهنده وجود آنتی‌بادی‌های سیفلیس در خون است، اما از آنجایی که آنتی‌بادی‌های ترپونمال حتی پس از درمان عفونت نیز مثبت می‌مانند، این نشان نمی‌دهد که آیا فرد عفونت فعلی دارد یا در گذشته آلوده بوده است.

برعکس، آنتی‌بادی‌های غیرترپونمال که با RPR شناسایی می‌شوند، معمولاً پس از حدود 3 سال در یک فرد تحت درمان کافی ناپدید می‌شوند. بنابراین، اگر تست ترپونمال اولیه مثبت باشد، می توان RPR را برای تمایز بین عفونت فعال یا گذشته انجام داد. در این مورد، RPR مثبت تایید می کند که فرد در معرض سیفلیس قرار گرفته است و اگر قبلا درمان نشده باشد، عفونت فعال دارد یا اگر درمان بیش از 3 سال پیش رخ داده باشد، احتمال عفونت مجدد وجود دارد.

برای پایش درمان و/یا تعیین اینکه آیا درمان موفق بوده است، ممکن است نتایج یک یا چند تیتر RPR ارزیابی شود. آنتی بادی های سیفلیس باید پس از درمان کمتر باشد. به عنوان مثال، اگر RPR در ابتدا 1:256 گزارش شده بود، مقدار 1:16 پس از درمان نشان دهنده سطح پایین تر آنتی بادی است. اگر تیتر ثابت بماند یا افزایش یابد، فرد مبتلا ممکن است عفونت مداوم داشته باشد یا دوباره عفونی شده باشد. نتایج همچنین ممکن است به صورت رقت بیان شوند (مثلاً 1:16) یا به یک عدد کامل تبدیل شوند (مثلاً 16 دیل).

آزمایش های CSF:

نتایج آزمایش‌های سیفلیس که بر روی نمونه‌های CSF انجام می‌شود، معمولاً زمانی که فردی دارای مراحل دیررس یا نهفته بیماری با مشکوک به درگیری مغزی (نوروسیفلیس) است، اغلب همراه با آزمایش خون و همچنین علائم، علائم و سابقه پزشکی فرد مبتلا تفسیر می‌شود.

نتیجه مثبت VDRL یا FTA-ABS در نمونه CSF نشان دهنده عفونت احتمالی سیستم عصبی مرکزی است. یک نتیجه منفی، به ویژه در FTA-ABS، ممکن است به رد عفونت سیستم عصبی مرکزی کمک کند.

تشخیص مستقیم:

اگر خراشیدن زخم مشکوک به سیفلیس وجود باکتری سیفلیس را نشان دهد (تست مثبت در میکروسکوپ میدان تاریک یا PCR)، فرد مورد آزمایش عفونتی دارد که نیاز به درمان با یک دوره آنتی بیوتیک، ترجیحاً پنی سیلین دارد.

نتیجه منفی از خراش دادن ممکن است به این معنی باشد که عفونت سیفلیس وجود ندارد و علائم ناشی از علت دیگری است یا اینکه باکتری کافی در نمونه وجود ندارد که قابل تشخیص باشد.

پس از درمان موفقیت آمیز، آنتی بادی های غیر ترپونمال به مرور زمان ناپدید می شوند. آنتی بادی های ترپونمال مادام العمر در خون وجود دارند.

آیا چیز دیگری هست که باید بدانم؟

تست‌های مختلف موجود برای غربالگری و تشخیص سیفلیس بسته به مرحله بیماری، دقت آنها متفاوت است.

اگر از نظر جنسی فعال هستید، باید در مورد هر گونه بثورات یا زخم مشکوک در ناحیه تناسلی با یک پزشک مشورت کنید. علاوه بر سیفلیس، بسیاری از بیماری های مقاربتی دیگر نیز وجود دارد. اگر آلوده هستید، به شریک جنسی خود بگویید که آزمایش و درمان شود.

در صورت ابتلا به زخم های سیفلیس، خطر ابتلا به سایر بیماری های مقاربتی افزایش می یابد. با توجه به مراکز کنترل و پیشگیری از بیماری، در صورت وجود زخم سیفلیس، احتمال ابتلای شما به HIV حدود 2 تا 5 برابر بیشتر است. اگر چنین شانس هایی دارید و HIV برای شما تشخیص داده نشده است، باید آزمایش HIV انجام دهید.

چه مدت طول می کشد تا نتیجه آزمایش سیفلیس آماده شود؟

نمونه ها معمولاً به آزمایشگاه ارسال می شوند و نتایج ممکن است 3 تا 5 روز طول بکشد.

چگونه می توان از سیفلیس پیشگیری کرد؟

مطمئن‌ترین راه‌ها برای جلوگیری از ابتلا به سیفلیس یا هر بیماری مقاربتی، پرهیز از رابطه جنسی دهانی، واژینال و مقعدی یا داشتن یک رابطه طولانی‌مدت و تک همسری متقابل با شریک غیر آلوده است. افرادی که از نظر جنسی فعال هستند باید به طور صحیح و مداوم از کاندوم استفاده کنند تا خطر ابتلا به سیفلیس و سایر بیماری های مقاربتی را کاهش دهند.

چرا ابتلا به سیفلیس در دوران بارداری مشکل ساز است؟

سیفلیس در بارداری می تواند مشکلات سلامتی بسیاری برای نوزاد ایجاد کند، از جمله وزن کم هنگام تولد، زایمان زودرس و حتی مرده زایی. در سال 2014، مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری های ایالات متحده (CDC) 485 گزارش از موارد سیفلیس در کودکانی که از مادرانشان به سیفلیس مبتلا شده بودند، دریافت کرد که به سیفلیس مادرزادی معروف است.

گاهی اوقات نوزادان مبتلا به سیفلیس ممکن است علائم بیماری را نداشته باشند. با این حال، بدون درمان فوری، نوزاد ممکن است به آب مروارید، ناشنوایی یا تشنج مبتلا شود. به گفته انجمن سلامت جنسی آمریکا، بسیاری از موارد سیفلیس مادرزادی تا زمانی که علائم در دوران کودکی یا نوجوانی ظاهر شوند، مورد توجه قرار نمی گیرند.

CDC و گروه ویژه خدمات پیشگیرانه ایالات متحده توصیه می کنند که زنان باردار برای سیفلیس، ترجیحاً در اولین ویزیت قبل از تولد، آزمایش شوند. CDC همچنین آزمایش در سه ماهه سوم را برای زنان پرخطر توصیه می کند.

آیا باید شریک جنسی را از ابتلا به سفلیس مطلع کرد؟

بله، شما باید به شریک جنسی خود بگویید که به سیفلیس مبتلا هستید تا آنها بتوانند آزمایش و درمان شوند.

اگر درمان شوم، آیا می توانم دوباره به سیفلیس مبتلا شوم؟

بله. حتی اگر درمان عفونت شما را درمان کند، در صورت مواجهه مجدد می توانید دوباره به آن مبتلا شوید.

در سایت Mayo Clinic در مورد سیفلیس بیشتر بخوانید:

سیفلیس یک عفونت باکتریایی است که معمولاً از طریق تماس جنسی منتشر می شود. این بیماری به صورت یک زخم بدون درد – به طور معمول در ناحیه تناسلی، رکتوم یا دهان شروع می شود. سیفلیس از طریق تماس پوست یا غشای مخاطی با این زخم ها از فردی به فرد دیگر سرایت می کند. پس از عفونت اولیه، باکتری سیفلیس می تواند برای چندین دهه در بدن غیر فعال بماند و دوباره فعال شود. سیفلیس اولیه را می توان با یک تزریق پنی سیلین درمان کرد. بدون درمان، سیفلیس می تواند به شدت به قلب، مغز یا سایر اندام ها آسیب برساند و می تواند تهدید کننده زندگی باشد. سیفلیس همچنین می تواند از مادر به جنین منتقل شود.

مطالب مرتبط در متااورگانون:

• آزمایش بیماری های مقاربتی (STDs)
• Chlamydia Testing
• آزمایش ویروس هرپس سیمپلکس (HSV) 
• آزمایش آنتی بادی و آنتی ژن HIV
• آزمایش پاپیلوما ویروس انسانی (HPV) 
• آزمایش سوزاک | نایسریا گونوره
• آزمایش تریکومونیازیس

در جای دیگر وب:

• CDC: Sexually Transmitted Diseases
• National Library of Medicine: Sexually Transmitted Diseases
• Healthfinder.gov: Testing for Syphilis: Questions for the Doctor