آزمایش های عملکرد پلاکتی | آزمایش تجمع پلاکتی | PFT | PFA

آزمایش های عملکرد پلاکتی شامل آزمایش پاسخ پلاکت‌های فرد به محرک‌های مختلف در آزمایشگاه، با استفاده از زمان و میزان تجمع پلاکت‌ها به آگونیست‌های پلاکتی برای اندازه‌گیری توانایی پلاکت‌ها در ترویج لخته شدن در نمونه‌ای از خون است.

اسامی دیگر:

• Platelet Aggregation Studies
• PFT
• Platelet Function Assay
• PFA

چرا آزمایش های عملکرد پلاکتی درخواست می شود؟

• برای کمک به تعیین علت یا احتمال خونریزی بیش از حد و/یا تشخیص اختلال عملکرد پلاکت
• برای پایش و ارزیابی عملکرد پلاکت
•  برای مانیتورینگ وجود و اثربخشی داروهای ضد پلاکت

چه زمانی آزمایش های عملکرد پلاکتی بایستی انجام شود؟

• هنگامی که به راحتی کبود می شوید یا خونریزی زیاد یا طولانی مدت ناشی از بریدگی های جزئی، بینی یا لثه ها یا خونریزی بیش از حد قاعدگی را تجربه می کنید.
• هنگامی که داروهایی مصرف می کنید که می توانند عملکرد پلاکت را تغییر دهند.
• قبل یا در حین جراحی های خاص
•  اگر یکی از اعضای خانواده شما دارای سابقه خونریزی بیش از حد است

آمادگی قبل از انجام آزمایش های عملکرد پلاکتی:

ممکن است از شما خواسته شود که از مصرف داروهایی که می‌توانند بر نتایج این آزمایش‌ها تأثیر بگذارند، خودداری کنید، مانند آسپرین، داروهای ضدالتهاب غیراستروئیدی (NSAIDs)، یا هر گونه داروی بدون نسخه که حاوی داروهایی مانند این‌ها، ضد هیستامین ها و آنتی بیوتیک های خاص رایج ترین NSAID ها شامل ایبوپروفن، ناپروکسن و مهارکننده های COX-2 هستند. با این حال، مصرف داروهای خود را متوقف نکنید، مگر اینکه توسط پزشک خود دستور انجام این کار را داده باشد.

چه چیزی در آزمایش های عملکرد پلاکتی مورد بررسی قرار می گیرد؟

پلاکت ها (همچنین به عنوان ترومبوسیت شناخته می شوند) قطعات کوچک و گرد سلولی هستند که برای لخته شدن خون طبیعی حیاتی هستند. تست های عملکرد پلاکتی به طور غیرمستقیم ارزیابی می کنند که پلاکت های یک فرد چقدر در کمک به توقف خونریزی در بدن کار می کنند.

پلاکت ها در مغز استخوان تولید می شوند و در خون گردش می کنند. هنگامی که یک رگ خونی آسیب می بیند و خونریزی شروع می شود، پلاکت ها اولین عناصری هستند که به توقف خونریزی کمک می کنند.

آنها این کار را به سه طریق انجام می دهند. آنها:

• به محل آسیب متصل می شوند
• با پلاکت های دیگر به هم (جمع شدن) می پیوندند
• ترکیبات شیمیایی را آزاد می کنند که تجمع پلاکت‌های دیگر را تحریک می‌کند

این واکنش ها منجر به تشکیل پلاک پلاکت شل در فرآیندی به نام هموستاز اولیه می شود. در عین حال، پلاکت‌های فعال شده از آبشار انعقادی پشتیبانی می‌کنند، مجموعه‌ای از مراحل که شامل فعال‌سازی متوالی پروتئین‌هایی به نام فاکتورهای انعقادی است. این هموستاز ثانویه نامیده می شود و این دو فرآیند منجر به تشکیل لخته ای پایدار می شود که تا زمان بهبودی آسیب در جای خود باقی می ماند.

اگر پلاکت‌ها کافی نباشد یا به هر یک از سه روش اصلی به طور طبیعی کار نکنند، ممکن است لخته‌ای پایدار تشکیل نشود و فرد در معرض خطر خونریزی بیش از حد باشد. تعداد پلاکت‌های خون را می‌توان با شمارش پلاکت‌ها تعیین کرد و می‌تواند به تشخیص اختلالات مربوط به تعداد زیاد یا خیلی کم پلاکت کمک کند. با این حال، اندازه گیری توانایی کلی پلاکت ها برای عملکرد صحیح در بدن دشوارتر است.

تست‌های عملکرد پلاکتی گروهی از سنجش‌ها هستند که از تجهیزات تخصصی برای اندازه‌گیری توانایی پلاکت‌ها برای تجمع و افزایش لخته شدن در نمونه خون استفاده می‌کنند. آزمایش‌های مختلفی وجود دارد، اما هیچ آزمایشی وجود ندارد که تمام مشکلات عملکرد پلاکت را شناسایی کند. همچنین، توافق گسترده ای در مورد اینکه کدام آزمون (ها) برای هر شرایطی بهترین است، وجود ندارد.

علاوه بر ارزیابی افراد از نظر خونریزی بیش از حد، آزمایش های عملکرد پلاکتی ممکن است در موقعیت های دیگر مورد استفاده قرار گیرد. شرایطی وجود دارد که در آن ها کاهش توانایی پلاکت ها برای تجمع مطلوب است، مانند افرادی که در معرض خطر افزایش لخته خون خطرناک یا در معرض خطر حملات قلبی هستند.

ممکن است برای این افراد داروهایی تجویز شود که باعث کاهش فعال شدن پلاکت ها یا کاهش توانایی تجمع آنها می شود. افرادی که از این نوع داروهای ضد پلاکت استفاده می کنند، مانند آسپرین با دوز پایین یا کلوپیدوگرل، ممکن است آزمایش های عملکرد پلاکتی را به عنوان راهی برای پایش درمان خود انجام دهند. با این حال، در حال حاضر هیچ اتفاق نظری بین متخصصان پزشکی در مورد سودمندی تست‌های عملکرد پلاکتی در درمان ضد پلاکتی وجود ندارد.

تست های غربالگری:

زمان خونریزی Bleeding time:

در گذشته، غربالگری اولیه برای اختلال عملکرد پلاکتی، زمان خونریزی یا زمان خونریزی استاندارد شده بود. این تنها آزمایشی بود که به طور مستقیم عملکرد پلاکت ها را در بدن اندازه گیری کرد. این تست شامل ایجاد دو برش کوچک، کم عمق و استاندارد در قسمت داخلی ساعد و اندازه‌گیری زمان توقف خونریزی است.

روش زمان خونریزی در سال های اخیر از رونق افتاده است. بسیاری از بیمارستان ها دیگر آن را ارائه نمی دهند. زمان خونریزی حساسیت یا اختصاصیت بالای ندارد و لزوماً نشان دهنده خطر یا شدت خونریزی جراحی نیست. تکرارپذیری ضعیفی دارد، می تواند با استفاده از آسپرین و مهارت فردی که آزمایش را انجام می دهد تحت تأثیر قرار گیرد و اغلب زخم های کوچک و نازکی روی ساعد بر جای می گذارد.

سنجش زمان بسته شدن Closure time assays (PCT):

این آزمایش زمان لازم برای پلاکت های موجود در نمونه خون را اندازه گیری می کند تا پس از قرار گرفتن در معرض مواد فعال کننده مختلف، سوراخ کوچکی را در یک لوله کوچک ببندند. به این زمان بسته شدن می گویند. زمان بسته شدن طولانی مدت نشان دهنده عملکرد پایین پلاکت است اما علت را مشخص نمی کند.

اگر تعداد پلاکت‌ها کم باشد، عملکرد پلاکت‌ها کاهش یابد، سایر پروتئین‌های مورد نیاز برای عملکرد پلاکت‌ها کاهش یابند، یا اگر داروهای ضد پلاکتی وجود داشته باشند، ممکن است این آزمایش غیرطبیعی باشد. این نوع سنجش را می توان برای غربالگری بیماری فون ویلبراند و برخی اختلالات عملکرد پلاکتی استفاده کرد، اما تمام اختلالات عملکرد پلاکتی، به ویژه انواع خفیف تر را تشخیص نمی دهد. انجام این آزمایش نسبتاً ساده است و در بسیاری از مراکز درمانی موجود است. برای شناسایی علت دقیق هر گونه نتایج غیرطبیعی، باید آزمایش های بیشتری انجام شود.

ویسکوالاستومتری (یا ترومبوالاستومتری):

لخته های خون باید قوی باشند تا خونریزی را متوقف کنند و از خونریزی جدید جلوگیری کنند تا زمانی که بهبودی حاصل شود. این نوع آزمایش برای تعیین قدرت لخته خون در هنگام تشکیل آن طراحی شده است. اغلب در بیمارستان های بزرگتر، چه در اتاق عمل به عنوان یک آزمایش نقطه ای مراقبت یا در آزمایشگاه بالینی انجام می شود.

 سنجش تجمع پلاکتی نقطه پایانی  (Endpoint bead or endpoint platelet aggregation assays):

این سنجش‌ها تعداد دانه‌ها یا پلاکت‌های پوشش‌داده‌شده‌ای را که پس از افزودن مواد برای فعال کردن پلاکت‌ها در نمونه خون تجمع می‌کنند، تعیین می‌کنند. آنها یک معیار واحد از تجمع (نقطه پایانی) را به جای معیاری از تجمع در طول زمان ارائه می دهند. تجمع پلاکت های بیشتر یا چسبیدن به مهره ها نشان دهنده عملکرد بهتر پلاکت است. اگر تعداد پلاکت ها کم باشد، عملکرد پلاکت کاهش یافته باشد، یا اگر داروهای ضد پلاکتی وجود داشته باشد، ممکن است این آزمایش ها غیرطبیعی باشد.

نسبت تعداد پلاکت (Platelet count ratio)

تعداد پلاکت ها در یک نمونه اولیه اندازه گیری می شود. ماده ای به نمونه اضافه می شود تا پلاکت ها را فعال کرده و باعث تجمع آنها شود. تعداد پلاکت‌ها دوباره اندازه‌گیری می‌شود – فقط آنهایی که تجمع نکرده‌اند بار دوم شمارش می‌شوند. تفاوت بین اندازه گیری اول و اندازه گیری دوم نشان دهنده عملکرد پلاکت است.

تست های تشخیصی

آگرگومتری پلاکت (Platelet aggregometry)

بسیاری از مواد مختلف می توانند پلاکت را فعال کنند، از جمله پروتئین های موجود در زخم، عوامل آزاد شده از سایر پلاکت های فعال شده و عوامل تولید شده توسط سیستم انعقادی که به پلاکت ها در تشکیل یک پلاک قوی برای توقف خونریزی کمک می کند. بسیاری از ناهنجاری های پلاکتی مختلف به دلیل مشکلات یک یا چند سیستم فعال کننده شرح داده شده است. آگرگومتری پلاکت شامل 4 تا 8 آزمایش جداگانه است.

در هر آزمایش، یک ماده فعال کننده پلاکت (آگونیست) متفاوت به خون اضافه می شود و سپس تجمع پلاکت ها در طی چند دقیقه اندازه گیری می شود. پس از تکمیل، کل پانل آزمایش ها بررسی و تفسیر می شود تا مشخص شود که آیا شواهدی از عملکرد غیر طبیعی پلاکت وجود دارد یا خیر. آزمایش تجمع پلاکتی استاندارد طلایی در آزمایش عملکرد پلاکتی است و می تواند انواع اختلالات عملکرد پلاکتی ارثی و اکتسابی را تشخیص دهد. به دلیل پیچیدگی آزمایش و تفسیر، معمولاً در مراکز پزشکی دانشگاهی یا بیمارستان‌های بزرگ انجام می‌شود.

لومی آگرگومتری (Lumiaggregometry)

مشابه آگرگومتری پلاکتی، لومی آگرگومتری به طور همزمان با استفاده از تکنیک لومینسانس، انتشار برخی از عوامل آلی را از گرانول های پلاکتی (کیسه های کوچک درون پلاکت) اندازه گیری می کند. این تکنیک میزان نور ساطع شده هنگام افزودن مواد فعال کننده را اندازه گیری می کند که منجر به تبدیل ADP (آدنوزین دی فسفات) به ATP (آدنوزین تری فسفات) می شود.

این اندازه گیری هر گونه ناهنجاری را که ممکن است در گرانول های پلاکتی وجود داشته باشد، منعکس می کند، مشکلی در بیماران مبتلا به “نقایص مخزن ذخیره” که اغلب در سندرم پلاکت خاکستری، سندرم هرمانسکی-پودلاک و سندرم چدیاک هیگاشی دیده می شود.

فلوسیتومتری (Flow cytometry)

پلاکت ها را می توان از نظر نقص عملکردی با استفاده از فلوسیتومتری ارزیابی کرد. این آزمایش از لیزر برای تعیین پروتئین های موجود در سطح پلاکت و نحوه تغییر آنها در هنگام فعال شدن پلاکت استفاده می کند. فلوسیتومتری پلاکتی یک روش بسیار تخصصی است که در آزمایشگاه های مرجع برای تشخیص اختلالات عملکرد پلاکتی ارثی موجود است.

عوامل مداخله گر در آزمایش های عملکرد پلاکتی:

• تعداد کم هماتوکریت یا پلاکت ها می تواند PCT را کاهش دهد.
• آسپرین و داروهای ضد آرتریت غیراستروئیدی (NSAIDS) می توانند نتایج آزمایش را افزایش دهند. این داروها با مسدود کردن تولید ترومبوکسان A2 از لخته شدن خون جلوگیری می کنند. آسپرین این کار را با مهار آنزیم سیکلواکسیژناز-1 (COX-1) که ترومبوکسان A2 تولید می کند، انجام می دهد.
• هینوپیریدین ها می توانند نتایج آزمایش را افزایش دهند. هنگامی که ADP به گیرنده های ADP روی سطح پلاکت ها متصل می شود، پلاکت ها جمع می شوند. تینوپیریدین ها (به عنوان مثال، تیکلیدین [Ticlid] و کلوپیدوگرل [Plavix]) گیرنده ADP را مسدود می کنند، که از اتصال ADP به گیرنده و تجمع پلاکت ها جلوگیری می کند.

اهمیت بالینی آزمایش های عملکرد پلاکتی: 

نقایص داخلی پلاکتی

• برخی از سندرم های میلودیسپلاستیک
• برخی از لوسمی میلوئیدی
• برخی از اختلالات میلوپرولیفراتیو
• سندرم برنارد-سولیه
• ترومبواستنی گلانزمن
• سندرم هرمانسکی-پودلاک
• تلانژکتازی ارثی

نقایص برهمکنش پلاکت/رگ خون

• بیماری فون ویلبراند
• بیماری عروقی کلاژن
• سندرم کوشینگ
• سندرم هنوخ-شونلاین
• اورمی
• اختلال بافت همبند
• اختلالات عروقی: این بیماری ها با نقص در تعامل پلاکت و رگ خونی آسیب دیده برجسته می شوند و باعث ناتوانی پلاکت ها در تجمع می شوند.

سوالات متداول

چگونه از آزمایش های عملکرد پلاکتی استفاده می شود؟

تست‌های مختلف عملکرد پلاکت برای ارزیابی توانایی پلاکت‌ها برای جمع شدن و شروع به تشکیل لخته استفاده می‌شود. آنها ممکن است به دلایل مختلفی مورد استفاده قرار گیرند. نمونه هایی از برخی از موقعیت هایی که ممکن است در آنها استفاده شود عبارتند از:

• برای شناسایی و کمک به تشخیص اختلال عملکرد پلاکت در افرادی که سابقه خونریزی بیش از حد دارند. در این زمینه است که تست های عملکرد پلاکت بیشترین کاربرد را دارند. آنها را می توان برای غربالگری اختلال عملکرد و همراه با سایر آزمایش های اختلال خونریزی، برای کمک به تشخیص اختلالات پلاکتی ارثی و اکتسابی استفاده کرد. به عنوان مثال، بیماری فون ویلبراند، شایع ترین اختلال ارثی است که با اختلال عملکرد پلاکتی همراه است. کاهش تولید یا اختلال عملکرد فاکتور فون ویلبراند (VWF) منجر به کاهش چسبندگی پلاکت ها به رگ خونی آسیب دیده و افزایش از دست دادن خون می شود.
• برای پایش عملکرد پلاکت ها در طول روش های جراحی پیچیده، از جمله جراحی بای پس قلبی ریوی، کاتتریزاسیون قلبی، پیوند کبد و جراحی تروما. به عنوان مثال، به افرادی که تحت عمل جراحی بای پس قلبی ریوی قرار می گیرند، داروهای ضد انعقاد برای کاهش لخته شدن خون داده می شود که در نتیجه خطر خونریزی بیش از حد افزایش می یابد. در عین حال، دور زدن قلب و گردش مکانیکی خون، تعداد زیادی پلاکت را فعال کرده و باعث اختلال در عملکرد آنها می شود. مانیتور تعداد پلاکت‌ها در خون (تعداد پلاکت‌ها) در طول جراحی قلب به پزشکان کمک می‌کند تا تعادل ظریف بین خونریزی و لخته شدن را حفظ کنند.
• برای غربالگری بیماران در معرض خطر قبل از جراحی که سابقه شخصی یا خانوادگی خونریزی دارند. پزشکان در حال حاضر فرد را از نظر عوامل خطر شناخته شده ارزیابی می کنند و برای تعیین خطر کلی خونریزی بیش از حد به سابقه بالینی فرد و نتایج سایر آزمایش های انعقادی مانند PT و PTT تکیه می کنند. هیچ آزمایش غربالگری عملکرد پلاکتی وجود ندارد که به طور قطعی پیش بینی کند که کدام افراد در طول جراحی احتمال خونریزی دارند. جالب توجه است، مطالعات نشان داده اند که تست های عملکرد پلاکتی برای پیش بینی خطر خونریزی در افرادی که از داروهای ضد پلاکتی مانند آسپرین، کلوپیدوگرل یا داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی (NSAIDs) استفاده می کنند، مفید نیست.
• برای مانیتور درمان ضد پلاکتی که به برخی افراد پس از سکته مغزی یا حمله قلبی برای کمک به مهار لخته شدن خون داده می شود. در حال حاضر، اکثر درمان های ضد پلاکتی به طور معمول با آزمایش عملکرد پلاکتی کنترل نمی شوند. همانطور که درمان های ضد پلاکتی بیشتر ایجاد می شود، پیش بینی می شود که روش های بیشتری برای نظارت بر آنها ایجاد شود.
• برای تشخیص مقاومت به آسپرین با دوز پایین به عنوان یک درمان ضد پلاکتی برای بسیاری از افرادی که یک حادثه قلبی عروقی مانند حمله قلبی یا سکته داشته اند، تجویز می شود. تصور می شود برخی از افرادی که این درمان را انجام می دهند و دچار حمله قلبی دیگر می شوند مقاومت به آسپرین دارند. در حال حاضر، مقاومت به آسپرین یک اصطلاح تا حدودی مبهم است، بدون اجماع در مورد تعریف آن، تعداد افرادی که تحت تأثیر آن هستند یا نحوه اندازه گیری آن. سؤالاتی وجود دارد که آیا آزمایش می‌تواند پیش‌بینی کند که چه اتفاقی در یک فرد می‌افتد، آیا مقاومت ادامه می‌یابد یا گذرا، و آیا با مقاومت به سایر درمان‌های ضد پلاکتی مانند کلوپیدوگرل نیز مرتبط است. در حالی که این آزمایش‌ها به‌طور گسترده‌تر در دسترس هستند و انجام آن‌ها آسان‌تر می‌شوند، هنوز توافقی در مورد نحوه تغییر درمان بر اساس نتایج وجود ندارد. اکثر آنها موافقند که هنوز کار زیادی برای تعیین ارتباط بالینی آن وجود دارد.

آزمایش عملکرد پلاکت ممکن است شامل یک یا چند مورد از موارد زیر باشد:

• سنجش زمان بسته شدن
• ویسکوالاستومتری
• زمان خونریزی
• تجمع پلاکتی/Lumiaggregometry
• فلوسیتومتری

برخی از آزمایش‌های دیگری که ممکن است همراه یا به‌عنوان پس از آزمایش‌های عملکرد پلاکتی برای ارزیابی اختلالات پلاکتی انجام شوند شامل شمارش کامل خون (CBC)، شمارش پلاکت‌ها، PT، PTT، D-dimer، و فاکتور فون ویلبراند (vWF) می‌شوند.

چه زمانی آزمایش های عملکرد پلاکتی درخواست می شود؟

هر زمان که یک پزشک بخواهد عملکرد پلاکت را ارزیابی کند، یک یا چند آزمایش عملکرد پلاکتی درخواست می شود. این ممکن است:

• هنگامی که فردی علائم اختلال عملکرد پلاکتی مانند خونریزی بیش از حد را تجربه می کند. اینها شامل کبودی آسان، خونریزی های مکرر بینی، خونریزی شدید قاعدگی، خونریزی لثه، خونریزی بیش از حد در طول عمل های دندانپزشکی و غیره است.
• قبل از جراحی یا سایر روش های تهاجمی
• در حین جراحی، به خصوص روش های طولانی مدت
• زمانی که فردی از دارویی استفاده می کند که می تواند بر عملکرد پلاکت ها تأثیر بگذاردداشتی خود به شما دستور داده باشد.

نتیجه آزمایش های عملکرد پلاکتی چه چیزی را نشان می دهد؟

تفسیر نتایج انواع مختلف تست های عملکرد پلاکتی به دلیل انجام آزمایش ها بستگی دارد.

در بررسی خونریزی بیش از حد یا احتمال خونریزی حین جراحی، نتایج غیرطبیعی ممکن است نشان دهنده وجود اختلال پلاکتی باشد. آزمایش برای کمبود یا ناهنجاری های فاکتور انعقادی (تست های اختلال خونریزی) علاوه بر ارزیابی بالینی اغلب برای شناسایی یک اختلال ارثی یا وضعیت اکتسابی به عنوان علت اختلال ضروری است. اغلب ممکن است برای تعیین اینکه آیا این ناهنجاری ارثی است یا اکتسابی، مطالعات خانوادگی مورد نیاز است.

نمونه هایی از اختلالات عملکرد پلاکتی ارثی عبارتند از:

• بیماری فون ویلبراند – کاهش تولید یا اختلال عملکرد فاکتور فون ویلبراند منجر به کاهش چسبندگی پلاکت به رگ خونی آسیب دیده و افزایش از دست دادن خون می شود.
• ترومباستنی گلانزمن – بر توانایی پلاکت ها برای تجمع تأثیر می گذارد
• سندرم برنارد سولیه – با کاهش چسبندگی پلاکت مشخص می شود
• بیماری حوضچه ذخیره‌سازی(Storage pool disease) – می‌تواند بر توانایی پلاکت‌ها در آزادسازی موادی که تجمع را افزایش می‌دهند، تأثیر بگذارد

اختلال عملکرد پلاکتی اکتسابی – آنهایی که ارثی نیستند – ممکن است به دلیل شرایط مزمن مانند:

• نارسایی کلیه (اورمی)
• سندرم میلودیسپلاستیک (MDS)
• لوسمی های خاص (لوسمی میلوئیدی مزمن یا CML؛ لوسمی میلوئید حاد یا AML)

برخی از اختلالات پلاکتی اکتسابی که موقتی هستند عبارتند از:

• کاهش عملکرد به دلیل مصرف داروهایی مانند آسپرین و داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی
• عملکرد غیر طبیعی پس از جراحی بای پس طولانی مدت قلب

هنگامی که فردی از داروهای ضد پلاکت مانند آسپرین استفاده می کند، نتایج آزمایش نشان دهنده پاسخ پلاکتی به دارو است.

آیا چیز دیگری هست که باید بدانم؟

آزمایش عملکرد پلاکتی بازتاب کاملی از فرآیند لخته شدن در بدن (in vivo) نیست. فردی که نتایج آزمایش عملکرد پلاکتی نرمال دارد ممکن است همچنان خونریزی بیش از حد یا لخته شدن نامناسب را در حین و بعد از جراحی تجربه کند.

اکثر نمونه ها برای آزمایش عملکرد پلاکت فقط برای مدت زمان بسیار کوتاهی پایدار هستند. انتخاب های تست اغلب محدود به مواردی است که به صورت محلی در دسترس است.

چندین دارو وجود دارد که می تواند بر نتایج آزمایش های عملکرد پلاکتی تأثیر بگذارد. برخی از این موارد عبارتند از:

• آسپرین و ترکیبات حاوی آسپرین (سالیسیلات)
• داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی (NSAIDs) مانند ایبوپروفن و هر گونه داروهای بدون نسخه که حاوی NSAID ها هستند.
• داروهای ضد افسردگی سه حلقه ای
• آنتی هیستامین ها
•  آنتی بیوتیک
• برخی مکمل ها (از جمله سیر، زردچوبه، زیره سبز، جینکو بیلوبا)

آیا همه باید آزمایش های عملکرد پلاکتی را انجام دهند؟

بسیاری از افراد هرگز نیازی به انجام آزمایش عملکرد پلاکتی ندارند. به طور کلی فقط زمانی نشان داده می شود که فردی خونریزی داشته باشد، داروهای خاص یا جراحی خاصی انجام دهد. آزمایش ها برای غربالگری عمومی نشان داده نمی شوند.

آیا پزشک می تواند از بین انواع آزمایش های عملکرد پلاکتی یک نوع خاص را انتخاب کند؟

به طور معمول، یک بیمارستان یا آزمایشگاه یک یا چند آزمایش را ارائه می دهد، اما طیف گسترده ای ندارد. از آنجایی که نمونه باید به سرعت مورد آزمایش قرار گیرد، پزشک شما از بین موارد موجود انتخاب خواهد کرد. به ندرت، اگر یک پزشک بخواهد نوع خاصی از آزمایش را انجام دهد، ممکن است لازم باشد به کلینیک، بیمارستان یا شهر دیگری که در آن آزمایش انجام می‌شود، بروید.

آیا عملکرد پلاکت در طول زمان تغییر می کند؟

ممکن است. در حالی که برخی از شرایط مرتبط با اختلال عملکرد پلاکتی ارثی هستند، برخی دیگر اکتسابی هستند و ممکن است در هر مقطعی از زندگی شما رخ دهند. اختلال عملکرد پلاکتی که به دلیل یک بیماری مزمن است ممکن است ادامه یابد، اما به طور کلی می توان آن را مدیریت کرد. اختلال عملکرد ناشی از مصرف دارو معمولاً پس از قطع دارو برطرف می شود.

مطالب مرتبط در متااورگانون:

• آزمایش زمان ترومبوپلاستین نسبی (PTT)
• Prothrombin Time and International Normalized Ratio (PT/INR)
• Protein C and Protein S
• Complete Blood Count (CBC)
• آزمایش اسمیر خون محیطی
• آزمایش فاکتور فون ویلبراند (VWF)
• آزمایش دی دایمر (D-dimer) 
• ارزش پیش بینی کننده ی اندکس های پلاکتی در اختلالات پلاکت ها چیست؟
• آزمایش آنتی بادی ترومبوسیتوپنی ناشی از هپارین (HIT)
• آزمایش فیبرینوژن 
• آزمایش پاسخ به کلوپیدوگرل (Plavix) بر اساس ژنوتیپ CYP2C19

در جای دیگر وب:

• Platelet Disorder Support Association
• Platelets on the Web: Platelets
• MedlinePlus: Platelet Disorders
• National Heart, Lung and Blood Institute: Thrombocythemia and Thrombocytosis
• National Heart, Lung, and Blood Institute: Thrombocytopenia