آزمایش ویروس اوریون | Mumps virus

بیماری اوریون (Mumps) یک عفونت ویروسی است که، درجه اول غدد بزاقی را تحت تاثیر قرار می دهد و منجر به تورم و درد در ناحیه گونه ها و فک می شود. اوریون بسیار مسری است و از طریق قطرات تنفسی فرد مبتلا، معمولاً از طریق سرفه، عطسه، یا تماس نزدیک شخصی منتشر می شود.

علائم اوریون ممکن است شامل موارد زیر باشد:

تورم و حساس شدن غدد بزاقی، تب، سردرد، دردهای عضلانی، خستگی، از دست دادن اشتها، بلع دردناک و بیضه های متورم و دردناک در مردان (اورکیت) که گاهی اوقات می تواند منجر به مشکلات باروری شود.در موارد نادر، ممکن است عوارضی مانند مننژیت (التهاب غشاهای اطراف مغز و نخاع)، آنسفالیت (التهاب مغز) یا پانکراتیت (التهاب پانکراس) رخ دهد.

درمان خاصی برای اوریون وجود ندارد و معمولاً از طریق مراقبت‌های حمایتی که شامل استراحت، داروهای مسکن (مانند استامینوفن یا ایبوپروفن)، مایعات فراوان و کمپرس گرم یا سرد برای کاهش تورم و ناراحتی می‌شود، درمان می‌شود. اکثر افراد در عرض چند هفته بدون هیچ گونه عارضه طولانی مدت از اوریون بهبود می یابند.

پیشگیری از اوریون در درجه اول شامل واکسیناسیون است. واکسن MMR (سرخک، اوریون و سرخجه) در پیشگیری از اوریون بسیار موثر است و معمولاً در دوران کودکی به عنوان بخشی از ایمن سازی معمول تجویز می شود. رعایت اقدامات بهداشتی خوب، مانند پوشاندن دهان و بینی هنگام سرفه یا عطسه و شستن مکرر دست ها نیز می تواند به جلوگیری از انتشار ویروس کمک کند.

چرا آزمایش ویروس اوریون (Mumps) درخواست می شود؟

چه زمانی آزمایش ویروس اوریون (Mumps) بایستی انجام شود؟

آزمایش برای ویروس اوریون ممکن است در افرادی که علائمی مبنی بر عفونت اوریون دارند در نظر گرفته شود. علائم معمول اوریون عبارتند از:

• تورم و حساس شدن غدد بزاقی، به ویژه غدد بناگوشی واقع در دو طرف صورت. این منجر به ظاهری متورم و پف کرده در ناحیه گونه و فک می شود که اغلب به فرد یک ظاهر مشخصه ” سنجاب ” می دهد.
• تب، که می تواند از خفیف تا درجه بالا متغیر باشد.
• سردرد، اغلب با ناراحتی عمومی یا کسالت همراه است.
• دردهای عضلانی یا بدن درد.
• از دست دادن اشتها.
• بلع دردناک به خصوص هنگام مصرف غذاهای اسیدی یا ترش.
• خستگی یا ضعف.
• بیضه های متورم و دردناک در مردان (اورکیت)

اگر فردی با این علائم ظاهر شود، به خصوص اگر با اوریون سازگار باشد و شیوع اوریون شناخته شده در جامعه وجود داشته باشد، ارائه دهندگان مراقبت های بهداشتی ممکن است درخواست آزمایش ویروس اوریون را در نظر بگیرند.

توجه به این نکته مهم است که تظاهرات اوریون می تواند متفاوت باشد و همه افراد آلوده به ویروس اوریون علائم معمولی را نشان نمی دهند. برخی از افراد ممکن است علائم خفیف یا غیر معمول داشته باشند، در حالی که برخی دیگر ممکن است بدون علامت باشند (بدون علامت). در چنین مواردی، اگر بر اساس ارزیابی بالینی یا قرار گرفتن در معرض احتمالی با ویروس، ظن زیادی به اوریون وجود داشته باشد، ممکن است همچنان آزمایش در نظر گرفته شود.

نمونه مورد نیاز برای آزمایش ویروس اوریون (Mumps):

• ظرف/لوله: طرف درپیچ دار استریل همراه با محیط انتقال ویروسی (VTM) برای تست مولکولی / لوله لخته با درب قرمز یا زرد (ترجیحا حاوی ژل جداکننده) برای سرولوژی
• نوع نمونه: سواب بزاق یا سواب دهان برای تست مولکولی / سرم برای تست سرولوژیک / نمونه CSF / گاها نمونه ادرار
• حجم نمونه: یک میلی لیتر

لوله های آزمایش مورد استفاده برای آزمایش ویروس اوریون (Mumps)

روش های نمونه برداری از دهان و بزاق معمولاً برای آزمایش روتین ویروس اوریون استفاده نمی شود. نمونه های خون نمونه استاندارد و ارجح برای آزمایش ویروس اوریون هستند. با این حال، در شرایط خاصی که جمع آوری خون چالش برانگیز است یا امکان پذیر نیست، سواب بزاق یا دهان می تواند به عنوان نمونه های جایگزین برای تشخیص ویروس اوریون در نظر گرفته شود.

در اینجا یک توضیح کلی از روش نمونه برداری از دهان و بزاق برای آزمایش ویروس اوریون آورده شده است:

نمونه بزاق:

• دهان را با آب بشویید تا هر گونه زباله یا ذرات غذا از بین برود.
• بزاق دهان را در یک ظرف استریل ارائه شده توسط متخصص مراقبت های بهداشتی یا مرکز آزمایش بریزید.
• حجم کافی بزاق، معمولاً حدود 2 تا 3 میلی لیتر (میلی لیتر) جمع آوری کنید.
• برای جلوگیری از آلودگی احتمالی از لمس داخل ظرف با دست یا لب خودداری کنید.
• برای جلوگیری از نشتی، محفظه را محکم ببندید.

جمع آوری نمونه بزاق

مجموعه سواب دهان:

• از یک سواب پنبه استریل ارائه شده توسط مرکز آزمایشگاه استفاده کنید.
• بسته بندی سواب را باز کنید، مراقب باشید که نوک سواب را لمس نکنید.
• سواب را به آرامی روی داخل گونه ها، در امتداد لثه ها و پشت گلو بمالید تا بزاق و ذرات بالقوه ویروسی جمع شود.
• سواب را در بسته بندی ارائه شده یا در صورت دستور داخل یک ظرف استریل قرار دهید.
• برای جلوگیری از آلودگی یا نشت از محفظه اطمینان حاصل کنید که محکم بسته شده است.
• پس از جمع آوری نمونه، دستورالعمل های خاص ارائه شده توسط مرکز آزمایش در مورد ذخیره سازی، حمل و نقل و تحویل نمونه به آزمایشگاه برای تجزیه و تحلیل را دنبال کنید.

نحوه نمونه گیری سواب از دهان

توجه به این نکته مهم است که استفاده از بزاق یا سواب های دهان برای آزمایش ویروس اوریون ممکن است در مقایسه با نمونه های خون محدودیت هایی داشته باشد. نمونه های خون عموماً برای تشخیص آنتی بادی های خاص اوریون یا RNA ویروسی قابل اعتمادتر و حساس تر هستند.

شاید این مطلب برای شما مفید باشد:

روش های مختلف جمع آوری نمونه های آزمایشگاه

بروزرسانی شده در17 آبان 1402 | توسط دکتر فرزاد باباخانی

شاید این مطلب برای شما مفید باشد:

لوله های آزمایش و ضد انعقادها (Test tubes and Anticoagulants)

بروزرسانی شده در17 آبان 1402 | توسط دکتر فرزاد باباخانی

شاید این مطلب برای شما مفید باشد:

ذخیره سازی نمونه های آزمایشگاهی

بروزرسانی شده در17 آبان 1402 | توسط دکتر فرزاد باباخانی

آمادگی قبل از انجام آزمایش ویروس اوریون (Mumps):

به آمادگی خاصی نیاز ندارد

روش های مختلف شناسایی ویروس اوریون (Mumps):

روش های سرولوژیک (Serological Testing):

روش های سرولوژیک با تشخیص وجود آنتی بادی های خاص در نمونه خون بیمار، نقش مهمی در شناسایی ویروس اوریون دارد. دو نوع اصلی آنتی بادی وجود دارد که در آزمایش های سرولوژیکی برای اوریون اندازه گیری می شود: ایمونوگلوبولین M (IgM) و ایمونوگلوبولین G (IgG). در اینجا توضیح مفصلی از روش های مورد استفاده برای آزمایش سرولوژیکی برای شناسایی ویروس اوریون ارائه شده است:

سنجش ایمونوسوربنت مرتبط با آنزیم (ELISA):

الایزا روشی رایج برای آزمایش سرولوژی اوریون است.

• آزمایش با پوشاندن یک میکروپلیت با آنتی ژن های ویروسی اوریون خالص، که پروتئین های خاص مشتق شده از ویروس اوریون هستند، آغاز می شود. غالبا از آنتی ژن های نوکلئوپروتئین (NP) و پروتئین هماگلوتینین- نورآمینیداز (HN) استفاده می شود. توجه به این نکته مهم است که انتخاب آنتی ژن ها و ترکیبات آنها می تواند در بین کیت های تجاری ELISA و پروتکل های آزمایشگاهی متفاوت باشد. آنتی ژن های خاص مورد استفاده ممکن است به عواملی مانند ترجیحات سازنده کیت، در دسترس بودن آنتی ژن های خالص شده و ویژگی های عملکرد آنتی ژن ها در تولید نتایج آزمایش قابل اعتماد و دقیق بستگی داشته باشد.
• سپس نمونه خون بیمار به میکروپلیت اضافه می شود و اجازه انکوبه داده می شود. اگر بیمار در معرض ویروس اوریون قرار گرفته باشد، آنتی بادی های موجود در خون او به آنتی ژن های ویروسی موجود در کف چاهک متصل می شود.
• پس از شستن مواد غیر متصل، یک آنتی بادی مرتبط با آنزیم مخصوص آنتی بادی های انسانی (ضد انسان IgM یا IgG) اضافه می شود. این آنتی بادی مرتبط با آنزیم به هر آنتی بادی مخصوص اوریون که به آنتی ژن های ویروسی متصل است، متصل می شود.
• پس از دور دیگری از شستشو، یک محلول سوبسترای بی رنگ اضافه می شود که با آنزیم واکنش می دهد. اگر آنتی بادی های مخصوص اوریون وجود داشته باشد، آنزیم واکنشی را کاتالیز می کند که باعث تغییر رنگ در سوبسترا می شود.
• شدت تغییر رنگ به روش اسپکتروفتومتری اندازه گیری می شود و با وجود و غلظت آنتی بادی های خاص اوریون در نمونه خون بیمار ارتباط دارد.

تست آنتی بادی فلورسنت غیر مستقیم (IFA):

تست IFA روش دیگری است که برای آزمایش سرولوژی اوریون استفاده می شود.

• در این آزمایش، نمونه سرم بیمار با یک اسلاید یا میکروپلیت حاوی سلول های ثابت آلوده به اوریون یا آنتی ژن های ویروسی مخلوط می شود.
• اگر آنتی بادی های مخصوص اوریون در خون وجود داشته باشد، به آنتی ژن های ویروسی روی لام یا میکروپلیت متصل می شوند.
• سپس لام یا میکروپلیت شسته می‌شود تا آنتی‌بادی‌های متصل نشده حذف شوند و یک آنتی‌بادی ثانویه با برچسب فلورسنت خاص برای آنتی‌بادی‌های انسانی (IgM ضد انسانی یا IgG) اضافه می‌شود.
• آنتی بادی ثانویه به هر آنتی بادی مخصوص اوریون متصل به آنتی ژن های ویروسی متصل می شود.
• پس از شستشو برای حذف آنتی بادی ثانویه اضافی، لام یا میکروپلیت زیر میکروسکوپ فلورسانس بررسی می شود.
• اگر آنتی‌بادی‌های اختصاصی اوریون وجود داشته باشد، فلورسانس در سلول‌ها یا مناطقی که اتصال رخ داده است مشاهده می‌شود.

در هر دو آزمایش ELISA و IFA، وجود و سطح آنتی بادی های اختصاصی اوریون (IgM یا IgG) در نمونه خون بیمار با مقایسه نتایج آزمایش با استانداردها یا کنترل های شناخته شده تعیین می شود. نتایج معمولاً به صورت مثبت، منفی یا مبهم گزارش می شوند که نشان دهنده وجود یا عدم وجود آنتی بادی های خاص اوریون است و اطلاعاتی در مورد پاسخ ایمنی بیمار به ویروس اوریون ارائه می دهد.

توجه به این نکته مهم است که آزمایش های سرولوژیکی به تنهایی نمی تواند عفونت حاد اوریون را تایید کند، زیرا سطح آنتی بادی بعد از قرار گرفتن در معرض آن زمان می برد. بنابراین، آزمایش سرولوژی اغلب همراه با ارزیابی بالینی و سایر روش های تشخیصی برای ایجاد تشخیص قطعی اوریون استفاده می شود. تفسیر نتایج آزمایش های سرولوژیکی باید توسط یک متخصص در تشخیص اوریون انجام شود.

روش واکنش زنجیره ای پلیمراز (RT-PCR):

PCR یک تکنیک مولکولی قدرتمند است که برای شناسایی و تقویت مناطق خاصی از RNA ویروس اوریون استفاده می شود. در اینجا شرح مفصلی از روش PCR برای تشخیص ویروس اوریون آورده شده است:

مجموعه نمونه: برای انجام PCR برای تشخیص ویروس اوریون، نمونه مناسبی مانند خون، بزاق، سواب گلو یا مایع مغزی نخاعی (CSF) از بیمار جمع آوری می شود. برای جلوگیری از آلودگی و اطمینان از نتایج دقیق، نمونه باید با استفاده از تکنیک های آسپتیک مناسب جمع آوری شود.

استخراج RNA: پس از جمع آوری نمونه، مرحله بعدی استخراج RNA از ویروس اوریون موجود در نمونه است. استخراج RNA با استفاده از کیت ها یا پروتکل های تخصصی انجام می شود که از معرف ها و روش های خاصی برای جداسازی RNA ویروسی استفاده می کند. RNA استخراج شده باید با کیفیت بالا و عاری از آلاینده ها باشد تا از نتایج قابل اطمینان PCR اطمینان حاصل شود.

رونویسی معکوس (Reverse Transcription): سپس RNA استخراج شده از طریق فرآیندی به نام رونویسی معکوس به DNA مکمل (cDNA) تبدیل می شود. رونویسی معکوس از آنزیمی به نام رونوشت معکوس برای سنتز یک رشته DNA مکمل از الگوی RNA ویروسی استفاده می کند. این مرحله RNA ویروس را به یک فرم DNA پایدار و قابل تقویت برای تقویت بعدی PCR تبدیل می کند.

تقویت PCR :PCR شامل یک سری چرخه است که به طور مکرر توالی DNA هدف ویروس اوریون را تقویت می کند. مخلوط واکنش PCR حاوی الگوی cDNA، پرایمرهای مخصوص توالی های هدف ویروس اوریون، DNA پلیمراز، نوکلئوتیدها و اجزای بافر است. واکنش PCR از طریق چرخه های دناتوراسیون، بازپخت و گسترش می گذرد. پارامترهای معمول چرخه PCR شامل دناتوره شدن در دمای بالا برای جداسازی رشته‌های DNA، بازپخت در دمای پایین‌تر برای اتصال پرایمرها به توالی‌های هدف، و گسترش در دمای متوسط برای سنتز DNA است. این چرخه ها چندین بار تکرار می شوند و در صورت وجود در نمونه، DNA ویروس اوریون را به صورت نمایی تقویت می کنند.

برای طراحی پرایمر از ژن های ژن ماتریس (M)، ژن نوکلئوپروتئین (NP)، ژن فیوژن (F) و ژن هماگلوتینین- نورآمینیداز (HN) بسته به کیت و آزمایشگاه مورد نظر استفاده می شود.

تشخیص: پس از چرخه های تقویت PCR، وجود قطعات DNA تکثیر شده مخصوص ویروس اوریون مشخص می شود. روش‌های مختلفی را می‌توان برای تشخیص استفاده کرد، از جمله الکتروفورز ژل، که در آن قطعات DNA تقویت‌شده بر اساس اندازه روی ژل آگارز جدا می‌شوند و تحت نور ماوراء بنفش (UV) قابل مشاهده هستند.

روش دیگر، می‌توان از PCR بلادرنگ (qPCR) استفاده کرد که فرآیند تقویت را در زمان واقعی با استفاده از رنگ‌های فلورسنت یا پروب‌های مخصوص توالی هدف ویروس اوریون نظارت می‌کند. سطح فلورسانس در هر چرخه اندازه گیری می شود و امکان تعیین کمیت DNA هدف را فراهم می کند.

بسته به پروتکل های آزمایشگاهی خاص و اهداف مورد نظر، PCR برای تشخیص ویروس اوریون را می توان با استفاده از تغییرات مختلفی مانند nested PCR، Multiplex PCR یا PCR کمی (qPCR) انجام داد. این تغییرات ممکن است شامل مراحل یا تغییرات اضافی در روش PCR باشد، اما به طور کلی از همان اصول اولیه تقویت DNA پیروی می کند.

PCR یک روش بسیار حساس و اختصاصی برای تشخیص وجود مواد ژنتیکی ویروس اوریون است که امکان شناسایی سریع و دقیق ویروس را در نمونه‌های بیمار فراهم می‌کند. این یک ابزار مهم در تشخیص اوریون و تحقیقات اپیدمیولوژیک است.

روش کشت ویروسی (Viral culture):

کشت ویروسی روشی برای جداسازی و رشد ویروس اوریون در محیط آزمایشگاهی است. این تکنیک امکان انتشار ویروس و شناسایی بعدی با استفاده از آزمایش های مختلف را فراهم می کند. در اینجا شرح مفصلی از روش کشت ویروسی برای شناسایی ویروس اوریون آورده شده است:

مجموعه نمونه: نمونه ای از بیمار مشکوک به اوریون، مانند سواب گلو یا بزاق جمع آوری می شود. نمونه باید با استفاده از تکنیک‌های آسپتیک مناسب برای جلوگیری از آلودگی جمع‌آوری شود.

تلقیح به لاین سلولی: نمونه جمع‌آوری‌شده روی رده‌های سلولی خاصی تلقیح می‌شود که امکان رشد ویروس اوریون را دارند.

رده های سلولی رایج برای کشت ویروس اوریون عبارتند از:

• سلول‌های Vero: سلول‌های Vero از کلیه یک میمون سبز آفریقایی مشتق شده‌اند و معمولاً برای انتشار ویروس‌ها از جمله ویروس اوریون استفاده می‌شوند. آنها از تکثیر موثر ویروس اوریون پشتیبانی می کنند و اثرات سیتوپاتیک (CPE) را در هنگام عفونت نشان می دهند.
• سلول های LLC-MK2: سلول های LLC-MK2 از کلیه یک میمون رزوس مشتق شده اند و همچنین برای رشد ویروس اوریون مجاز هستند. آنها اغلب به عنوان جایگزینی برای سلول های Vero استفاده می شوند.
• سلول های MRC-5: سلول های MRC-5 سلول های دیپلوئید انسانی هستند که از بافت ریه مشتق می شوند. اگرچه کمتر مورد استفاده قرار می گیرند، اما می توانند از رشد ویروس اوریون حمایت کنند.

تخم مرغ جنین دار و مناطق مناسب کشت ویروس های مختلف

انکوباسیون و مشاهده: کشت های سلولی تلقیح شده تحت شرایط بهینه ای که تکثیر ویروس را ترویج می کند، معمولاً در دمای 37 درجه سانتی گراد انکوبه می شوند. با گذشت زمان، ویروس اوریون در داخل سلول ها تکثیر می شود و منجر به ظهور اثرات سیتوپاتیک می شود که تغییرات قابل مشاهده در مورفولوژی سلول ها به دلیل عفونت ویروسی است. این اثرات سیتوپاتیک می تواند شامل گرد شدن سلول، جدا شدن و تشکیل سینسیتیوم (تلفیقی سلول های آلوده) باشد. ظهور اثرات سیتوپاتیک یک شاخص مهم رشد ویروس اوریون است.

تایید ویروس اوریون: پس از مشاهده اثرات سیتوپاتیک، می توان آزمایش های اضافی را برای تایید وجود ویروس اوریون انجام داد. مانند:

• سنجش ایمونوفلورسانس (IFA): رنگ آمیزی ایمونوفلورسانس با استفاده از آنتی بادی های خاص علیه ویروس اوریون می تواند برای تجسم حضور آنتی ژن های ویروسی در سلول های آلوده انجام شود.
• واکنش زنجیره‌ای پلیمراز (PCR): PCR می‌تواند برای شناسایی و تقویت مناطق خاصی از RNA ویروس اوریون در کشت سلولی آلوده استفاده شود و حضور ویروس را تأیید کند.

مزایای استفاده از رده‌های سلولی خاص، مانند سلول‌های Vero یا سلول‌های LLC-MK2، برای کشت ویروس اوریون شامل اجازه‌پذیری آنها برای رشد ویروس اوریون و توانایی مشاهده اثرات سیتوپاتیک است. این رده های سلولی به طور گسترده مورد مطالعه قرار گرفته اند و برای کشت ویروسی بهینه شده اند و آنها را برای جداسازی ویروس اوریون قابل اعتماد و کارآمد می کند. علاوه بر این، استفاده از سلول‌های دیپلوئید MRC-5 انسانی می‌تواند سیستم بیولوژیکی مرتبط‌تری را برای مطالعه ویروس اوریون در بافت سلول‌های انسانی فراهم کند.

ذکر این نکته ضروری است که کشت ویروس نیاز به امکانات و تخصص آزمایشگاهی تخصصی دارد. استفاده از اقدامات احتیاطی مناسب ایمنی زیستی و رعایت روش‌های نگهداری و دفع مناسب برای جلوگیری از انتشار تصادفی ویروس ضروری است.

چه چیزی در آزمایش ویروس اوریون (Mumps) مورد بررسی قرار می گیرد؟

تظاهرات بالینی غالب اوریون بزرگ شدن غدد بزاقی مرتبط با پاروتیت است. این علامت به قدری متمایز است که این بیماری بلافاصله از سایر بیماری های کودکان که باعث بثورات پوستی می شوند متمایز شد. در قرن پنجم قبل از میلاد، بقراط سرخک را به عنوان یک بیماری متمایز معرفی کرد. علاوه بر این، او ارکیت را از عوارض شایع اوریون ذکر کرد. در برخی از موارد اوریون، الکساندر همیلتون برای اولین بار در سال 1790 متوجه شد که سیستم عصبی مرکزی (CNS) و مننژها آلوده هستند.

در سال 1934، جانسون و گودپاسچر ویژگی فیلترپذیری عامل ایجادکننده را نشان دادند و فرضیه‌های کخ از طریق عفونت داوطلبان انسانی با ویروس منتشر شده در غدد بزاقی میمون‌ها تأیید شد.طبقه بندی ویروس اوریون (Mumps):

ویروس اوریون متعلق به خانواده Paramyxoviridae است که شامل گروه متنوعی از ویروس‌های RNA تک رشته‌ای با حس منفی است. در خانواده Paramyxoviridae، ویروس اوریون تحت جنس Rubulavirus طبقه بندی می شود. جنس Rubulavirus شامل دو سروتیپ اصلی است: ویروس اوریون (MuV) و ویروس پاراآنفلوانزای انسانی نوع 2 (HPIV-2). ویروس اوریون گونه ای از جنس Rubulavirus است.

سایر اعضای خانواده Paramyxoviridae شامل ویروس های شناخته شده مانند ویروس سرخک، ویروس سنسیشیال تنفسی (RSV) و ویروس های پاراآنفلوآنزای انسانی هستند.

سویه ها و ژنوتیپ ها:

• سویه های ویروس اوریون مقداری تنوع ژنتیکی را نشان می دهند که منجر به شناسایی ژنوتیپ های مختلف می شود.
• ژنوتیپ کردن ویروس اوریون بر اساس تجزیه و تحلیل توالی ژن کوچک آبگریز (SH) یا سایر مناطق ژنومی است.
• در حال حاضر، چندین ژنوتیپ شناسایی شده از ویروس اوریون وجود دارد که به عنوان ژنوتیپ A، B، C، D، E، F، G، H، I، J، و K تعیین می شوند.
• ژنوتیپ A شایع ترین است و با شیوع در سراسر جهان همراه است.
• هر ژنوتیپ ممکن است ویژگی ها و تغییرات خاصی در توزیع جغرافیایی داشته باشد.
• طبقه بندی و درک ویروس اوریون به طور مداوم از طریق پیشرفت در تکنیک های ویروس شناسی، تجزیه و تحلیل ژنتیکی و تحقیقات اپیدمیولوژیک اصلاح شده است. این دانش برای توسعه روش‌های تشخیصی مؤثر، واکسن‌ها و استراتژی‌های بهداشت عمومی برای کنترل عفونت‌های اوریون بسیار مهم است.

ساختار ویروس اوریون (Mumps):

• اوریون یک عفونت ویروسی ناشی از ویروس اوریون (MuV) است که حاوی یک ژنوم تک رشته ای با حس منفی ساخته شده از RNA است. ژنوم از حدود 15000 نوکلئوتید تشکیل شده است و نه پروتئین از هفت ژن را کد می کند.
• شکل این ویروس پلی ومورفیک است و اندازه آن بین 100 تا 600 نانومتر است. MuV در یک کپسید محصور شده است که توسط یک پاکت ویروسی احاطه شده است.
• فقط انسان می تواند به عنوان میزبان طبیعی این ویروس عمل کند و یک سروتیپ و دوازده ژنوتیپ وجود دارد که در توزیع جغرافیایی متفاوت هستند.
• ویروس اوریون در ابتدا به عنوان عامل اوریون در سال 1934 شناسایی شد و بعداً در سال 1945 جدا شد. اندکی پس از کشف آن، واکسن هایی برای جلوگیری از عفونت MuV ساخته شد.
• در سال 1971، MuV به عنوان یک گونه شناخته شد و نام علمی Mumps orthorubulavirus داده شد. عضوی از جنس Orthorubulavirus است که به زیر خانواده Rubulavirinae، خانواده Paramyxoviridae تعلق دارد.

ویروس اوریون یک ویروس پوششی با ساختار مشخص است. در اینجا یک توضیح جامع از ساختار ویروس اوریون است:

پوشش (Envelope):

• ویروس اوریون دارای یک پوشش بیرونی است که از غشای سلول میزبان در طول فرآیند جوانه زدن ویروس مشتق شده است.
• پوشش از یک دولایه لیپیدی تشکیل شده است که ذره ویروسی را احاطه کرده است.
• پوشش حاوی گلیکوپروتئین های ویروسی است که نقش اساسی در ورود ویروس و شناسایی سیستم ایمنی دارند.

گلیکوپروتئین های سطحی (Surface Glycoproteins):

• ویروس اوریون دارای دو گلیکوپروتئین سطحی اصلی است: پروتئین هماگلوتینین- نورآمینیداز (HN) و پروتئین فیوژن (F).
• پروتئین هماگلوتینین- نورآمینیداز (HN): پروتئین HN مسئول اتصال به گیرنده های سلول میزبان است و در فعالیت نورآمینیداز نقش دارد که به انتشار ویروس از سلول های آلوده کمک می کند.
• پروتئین فیوژن (F): پروتئین F مسئول همجوشی غشایی بین ویروس و سلول میزبان است و به ویروس اجازه ورود به سلول را می دهد.

نوکلئوکپسید (Nucleocapsid):

در داخل پوشش ویروسی، ویروس اوریون حاوی یک نوکلئوکپسید است که از RNA ژنومی ویروسی و نوکلئوپروتئین مرتبط (پروتئین N) تشکیل شده است.
پروتئین N به شدت RNA ویروس را محصور می کند و از تجزیه آن محافظت می کند و تکثیر را تسهیل می کند.

ژنوم ویروسی (Viral Genome):

• ویروس اوریون دارای ژنوم RNA غیر سگمنته و با حس منفی است.
• ژنوم RNA حاوی هفت ژن متمایز است که پروتئین های ویروسی مختلف را کد می کند، از جمله نوکلئوپروتئین (N)، فسفوپروتئین (P)، پروتئین ماتریکس (M)، پروتئین فیوژن (F)، پروتئین آبگریز کوچک (SH)، پروتئین هماگلوتینین- نورآمینیداز (HN) و پروتئین پلیمراز بزرگ (L).
• RNA ژنومی برای تکثیر ویروس ضروری است و به عنوان الگویی برای سنتز پروتئین ویروسی عمل می کند.

پروتئین ماتریکس (M):

• پروتئین ماتریکس بین نوکلئوکپسید و پوشش ویروسی قرار دارد.
• پروتئین M در حفظ یکپارچگی ساختاری ذرات ویروسی و تسهیل تجمع و جوانه زدن ویروس نقش دارد.
• ساختار ویروس اوریون امکان انتقال کارآمد، اتصال به سلول های میزبان، ورود به سلول ها و تکثیر آن را فراهم می کند. گلیکوپروتئین های سطحی (پروتئین های HN و F) واسطه اتصال ویروسی و همجوشی با غشای سلول میزبان هستند و ورود ویروس را تسهیل می کنند. در داخل سلول میزبان، ژنوم ویروس و پروتئین های مرتبط مسئول تکثیر ویروسی و جمع آوری ذرات ویروسی جدید هستند.

پروتئین SH:

• پروتئین SH یک پروتئین آبگریز کوچک است که توسط ویروس اوریون کدگذاری می شود. عملکرد دقیق آن در چرخه زندگی ویروسی هنوز به طور کامل شناخته نشده است، اما اعتقاد بر این است که در بلوغ و جوانه زدن ویریون ها از سلول های آلوده نقش دارد.
• مطالعات نشان داده اند که بیان پروتئین SH برای تکثیر موثر ویروسی و همچنین برای تشکیل ویریون های عفونی ضروری است. پیشنهاد شده است که این پروتئین در تجمع ویروسی نقش داشته باشد، احتمالاً با ارتقای تعامل بین پروتئین های ویروسی و غشای سلول میزبان.
• علاوه بر این، پروتئین SH ممکن است یک عملکرد تعدیل کننده ایمنی نیز داشته باشد، زیرا نشان داده شده است که تولید اینترفرون بتا (IFN-β) را در سلول های آلوده مهار می کند. این به طور بالقوه می تواند به ویروس اجازه دهد تا از پاسخ ایمنی میزبان فرار کند و در بدن باقی بماند.

پروتئین L:

پروتئین L یک پروتئین غیر ساختاری است که توسط ویروس اوریون کدگذاری می شود. نقش مهمی در تکثیر و مونتاژ ویروس دارد. به طور خاص، پروتئین L در رونویسی و تکثیر ژنوم RNA ویروسی نقش دارد.

پروتئین L با چندین پروتئین ویروسی دیگر تعامل می کند تا کمپلکس replicase ویروسی را تشکیل دهد که مسئول تکثیر ژنوم ویروس است. هنگامی که ژنوم ویروسی تکثیر شد، پروتئین L نیز در جمع آوری ذرات ویروس جدید نقش دارد.

علاوه بر این، مطالعات نشان داده اند که پروتئین L ممکن است در تعدیل پاسخ ایمنی میزبان به ویروس اوریون نیز نقش داشته باشد. این به طور بالقوه می تواند به توانایی ویروس برای فرار از سیستم ایمنی میزبان و ایجاد عفونت کمک کند.

ساختار ویروس اوریون (Mumps)

ساختار ژنومی خانواده پارامیکسوویریده

درک ساختار ویروس اوریون برای توسعه سنجش‌های تشخیصی، درمان‌های ضد ویروسی و واکسن‌هایی با هدف مبارزه با عفونت‌های اوریون بسیار مهم است.

پارامیکسوویروس ها دارای یک هسته ریبونوکلئوپروتئین داخلی (RNP) هستند که توسط یک غشای دولایه لیپیدی احاطه شده است که سنبله ها از آن بیرون زده اند. هنگامی که ویروس در کشت سلولی یا تخم‌های جنین شده رشد می‌کند، ویریون MuV تقریباً کروی به نظر می‌رسد و قطر آن بین 100 تا 300 نانومتر است.

در مواردی مشاهداتی از ذرات میله ای شکل غیر معمول و دیگر ذرات پلئومورفیک وجود داشته است. میکروسکوپ الکترونی نشان می دهد که MuV دارای ساختار پارامیکسوویروس معمولی است، با یک غشای دولایه لیپیدی که نوکلئوکپسید، یک مجتمع RNP داخلی را احاطه کرده است.

نوکلئوکپسید دارای ساختار مشخصه استخوان شاه ماهی Paramyxoviridae است و طول آن تقریباً یک میلی متر، قطر 17 نانومتر و هسته مرکزی داخلی 5 نانومتر است. گزارش شده است که برخی از ذرات پلئومورفیک حاوی چندین ساختار RNP هستند.

ویریون MuV به گرما و اشعه ماوراء بنفش (UV) بسیار حساس است. اندازه هدف UV معادل یک ژنوم RNA است. وجود دولایه لیپیدی ویروس را به اتر و کلروفرم حساس می کند و فرمالین 0/2 درصد ویروس را غیرفعال می کند. درمان با 1/5 مولار گوانیدین هیدروکلراید به طور انتخابی نورآمینیداز ویروس را مهار می کند اما فعالیت هماگلوتیناسیون آن را مهار نمی کند. این نشان می دهد که دامنه های HN جداگانه برای این دو عملکرد پاسخگو هستند.

تکثیر و همانند سازی ویروس اوریون (Mumps):

تکثیر و همانندسازی ویروس اوریون شامل چندین مرحله و برهمکنش با سلول های میزبان است. در اینجا شرحی از روند ارائه شده است:

انصال و ورودی (Attachment and Entry):

• ویروس اوریون با استفاده از پروتئین هماگلوتینین- نورآمینیداز (HN) به گیرنده های خاصی روی سطح سلول های میزبان متصل می شود. گیرنده اولیه برای ویروس اوریون، مولکول حاوی اسید سیالیک است که به عنوان گیرنده اسید سیالیک شناخته می شود. ویروس اوریون با استفاده از پروتئین هماگلوتینین- نورآمینیداز (HN) به باقی مانده های اسید سیالیک موجود در سطح سلول های میزبان متصل می شود.
• اتصال به ویروس اجازه می دهد تا با غشای سلول میزبان تعامل کند.

فیوژن غشایی و ورود ویروس (Membrane Fusion and Viral Entry):

• پروتئین فیوژن (F) ویروس اوریون نقش مهمی در همجوشی غشا ایفا می کند.
• پروتئین F تحت یک تغییر ساختاری قرار می گیرد که منجر به ادغام پوشش ویروسی با غشای سلول میزبان می شود.
• این همجوشی اجازه می دهد تا نوکلئوکپسید ویروسی در سیتوپلاسم سلول میزبان آزاد شود.

پوشش برداری و آزادسازی RNA ویروسی (Uncoating and Release of Viral RNA):

• هنگامی که داخل سلول میزبان، نوکلئوکپسید ویروسی بدون پوشش است، RNA ویروس و نوکلئوپروتئین مرتبط (پروتئین N) را آزاد می کند.
• RNA ویروسی آزاد شده به عنوان الگویی برای تکثیر ویروس و بیان ژن عمل می کند.

رونویسی و ترجمه (Transcription and Translation):

• ویروس اوریون از RNA پلیمراز وابسته به RNA خود (RdRp) که توسط ژن پلیمراز بزرگ (L) رمزگذاری شده است، برای رونویسی و تکثیر ژنوم خود استفاده می کند.
• RdRp ویروسی یک رشته RNA با حس مثبت مکمل را از الگوی RNA ویروسی حس منفی سنتز می کند.
• RNA با حس مثبت به عنوان الگویی برای ترجمه پروتئین های ویروسی از جمله نوکلئوپروتئین (N)، فسفوپروتئین (P)، پروتئین ماتریکس (M)، پروتئین فیوژن (F)، پروتئین آبگریز کوچک (SH)، پروتئین هماگلوتینین- نورآمینیداز عمل می کند. (HN) و پروتئین پلیمراز بزرگ (L).

سنتز و مونتاژ پروتئین ویروسی (Viral Protein Synthesis and Assembly):

• پروتئین های ترجمه شده ویروسی در سیتوپلاسم سلول میزبان سنتز می شوند.
• پروتئین های نوکلئوکپسید (N، P و L) با RNA ویروسی مرتبط می شوند و نوکلئوکپسیدهای ویروسی جدید را تشکیل می دهند.
• پروتئین ماتریکس ویروسی (M) با نوکلئوکپسیدها تعامل دارد و به جمع آوری ذرات ویروسی جدید کمک می کند.
• سپس ذرات ویروسی تازه تشکیل شده به غشای سلول میزبان منتقل می شوند.
• زمانی که پروتئین‌های M به پروتئین‌های کلاس E میزبان متصل می‌شوند، مجتمع‌های مرتب‌سازی اندوزومی مورد نیاز برای ساختارهای انتقال (ESCRT) در محل جوانه‌زنی تشکیل می‌شوند.
• در آنجا، پروتئین‌های ESCRT به دور یکدیگر می‌پیچند تا محتویات ویریون را به داخل وزیکولی که از غشای سلولی امتداد می‌یابد، خارج کنند. با جدا کردن وزیکول از باقیمانده غشاء، پروتئین های ESCRT از جوانه زدن متوقف می شوند و ویریون آماده رها شدن از سلول میزبان است.

جوانه زدن و انتشار (Budding and Release):

• ذرات ویروسی مونتاژ شده از غشای سلول میزبان جوانه می زنند و پوششی به دست می آورند که از غشای سلول میزبان به دست می آید.
• پروتئین هماگلوتینین- نورآمینیداز (HN) روی پوشش ویروسی با جدا کردن بقایای اسید سیالیک روی سطح سلول میزبان به آزادسازی ویروس کمک می کند.
• ذرات ویروسی آزاد شده اکنون می توانند سلول های دیگر را آلوده کرده و به افراد دیگر سرایت کنند.
• تولید مثل و تکثیر ویروس اوریون به تعاملات پیچیده بین اجزای ویروسی و ماشین آلات سلول میزبان بستگی دارد. درک این فرآیندها برای توسعه استراتژی‌های ضد ویروسی، واکسن‌ها و ابزارهای تشخیصی برای مبارزه با عفونت‌های اوریون حیاتی است.

تکثیر و همانند سازی ویروس اوریون (Mumps)

بیماری زایی و علائم مرتبط با ویروس اوریون (Mumps):

اوریون یک بیماری عفونی ویروسی است که عمدتاً غدد بزاقی را تحت تأثیر قرار می دهد. در اینجا یک مرور کلی از پاتوژنز و علائم عفونت اوریون آورده شده است:

پاتوژنز ویروس اوریون:

• انتقال: اوریون از طریق قطرات تنفسی فرد مبتلا منتقل می شود. این بیماری می تواند از طریق سرفه، عطسه، صحبت کردن، یا به اشتراک گذاشتن وسایل آلوده منتقل شود.
• ورود و تکثیر: ویروس اوریون از طریق مجاری تنفسی وارد بدن شده و در اپیتلیوم تنفسی فوقانی تکثیر می شود. سپس به غدد لنفاوی منطقه ای گسترش می یابد، جایی که تکثیر بیشتر اتفاق می افتد.
• انتشار: از غدد لنفاوی، ویروس می تواند به اندام های مختلف از جمله غدد بزاقی، بیضه ها، تخمدان ها، پانکراس، مغز و سایر بافت ها انتشار یابد.
• تکثیر ویروسی و آسیب سلولی: ویروس اوریون در سلول های آلوده تکثیر می شود و منجر به آسیب سلولی و التهاب می شود. پاسخ ایمنی به عفونت به علائم بالینی کمک می کند.
• در شرایط مننژوانسفالیت، MuV را می توان به راحتی از CSF استخراج کرد.

علائم بیماری اوریون:

• پاروتیت: علامت مشخصه اوریون تورم و التهاب غدد پاروتید است که در دو طرف صورت، زیر گوش قرار دارند. پاروتیت تقریباً در 30 تا 40 درصد موارد اوریون رخ می دهد.
• تب: عفونت اوریون اغلب با تب همراه است که می تواند از خفیف تا درجه بالا متغیر باشد.
• سردرد و دردهای عضلانی: بسیاری از افراد مبتلا به اوریون سردرد، درد عضلانی و ضعف عمومی را تجربه می کنند.
• خستگی: خستگی و ضعف علائم رایجی هستند که در طول عفونت اوریون مشاهده می شوند.
• گلو درد: گلودرد و مشکل در بلع ممکن است به دلیل درگیری غدد بزاقی رخ دهد.
• بیضه‌های متورم و حساس (اورکیت): عفونت اوریون می‌تواند منجر به التهاب بیضه‌ها در مردان و در نتیجه درد، تورم و حساسیت شود. ارکیت در بخش قابل توجهی از مردان پس از بلوغ مبتلا به اوریون رخ می دهد.
• تخمدان‌های متورم و دردناک (اوفوریت): در موارد نادر، اوریون می‌تواند باعث التهاب تخمدان‌ها در زنان شود و منجر به درد و حساسیت به شکم شود.
• سایر عوارض: عفونت اوریون گاهی اوقات می تواند منجر به عوارضی مانند مننژیت (التهاب غشاهای اطراف مغز و نخاع)، آنسفالیت (التهاب مغز)، پانکراتیت (التهاب لوزالمعده) و کاهش شنوایی شود.

توجه به این نکته مهم است که همه افراد آلوده به ویروس اوریون علائمی را نشان نمی دهند. برخی موارد ممکن است بدون علامت باشند یا فقط با علائم خفیف ظاهر شوند. با این حال، حتی افراد بدون علامت نیز می توانند ویروس را به دیگران منتقل کنند.

شدت و طول مدت علائم می تواند در افراد متفاوت باشد و عوارض در بزرگسالان بیشتر از کودکان است. تشخیص سریع، مراقبت های حمایتی و واکسیناسیون استراتژی های کلیدی در مدیریت عفونت اوریون و جلوگیری از گسترش آن هستند.

درمان ویروس اوریون (Mumps):

هیچ درمان ضد ویروسی خاصی برای اوریون وجود ندارد. بیشتر موارد اوریون خود محدود شونده هستند و عفونت در عرض چند هفته خود به خود برطرف می شود. درمان در درجه اول بر تسکین علائم، مدیریت عوارض و جلوگیری از انتشار ویروس متمرکز است. در اینجا اقداماتی وجود دارد که می توان انجام داد:

مراقبت های حمایتی:

• استراحت کنید و مایعات زیادی دریافت کنید تا هیدراته بمانید.
• برای تسکین تب، درد و ناراحتی از مسکن‌های بدون نسخه مانند استامینوفن یا ایبوپروفن استفاده کنید. به دلیل خطر ابتلا به سندرم ری از دادن آسپرین به کودکان یا نوجوانان خودداری کنید.
• کمپرس گرم یا سرد را روی نواحی متورم و دردناک بمالید تا ناراحتی را کاهش دهید.

تسکین علائم:

• برای تسکین گلودرد با آب نمک گرم غرغره کنید.
• برای تسکین گلو درد از پاستیل ها یا اسپری های بدون نسخه گلو استفاده کنید.
• برای کاهش احتقان و سرفه از یک مرطوب کننده استفاده کنید یا بخار را استنشاق کنید.

جداسازی و پیشگیری از ویروس:

• افراد مبتلا به اوریون باید از تماس با دیگران، به ویژه افراد واکسینه نشده یا کسانی که در معرض خطر بالای عوارض هستند (مانند زنان باردار) اجتناب کنند.
• با پوشاندن دهان و بینی خود هنگام سرفه یا عطسه، بهداشت تنفسی را به خوبی رعایت کنید.

مدیریت عوارض:

عوارض اوریون مانند ارکیت، مننژیت یا آنسفالیت ممکن است به درمان‌های خاص و مدیریت پزشکی نیاز داشته باشد. در صورت بروز علائم یا عوارض شدید به پزشک مراجعه کنید.

واکسن ویروس اوریون (Mumps):

واکسن اوریون جزء واکسن MMR است که مخفف سرخک، اوریون و سرخجه است. واکسن اوریون حاوی سویه های ضعیف شده (ضعیف شده) ویروس اوریون است که برای تحریک پاسخ ایمنی بدون ایجاد بیماری طراحی شده اند. در اینجا توضیحاتی در مورد محتوای واکسن اوریون آورده شده است:

• ویروس اوریون: واکسن اوریون حاوی سویه های زنده ضعیف شده ویروس اوریون است. این سویه ها به طور خاص از طریق فرآیندهای آزمایشگاهی تضعیف شده اند تا حدت خود را کاهش دهند و در عین حال پاسخ ایمنی را برانگیزند.
• آنتی ژن ها: واکسن اوریون حاوی آنتی ژن های ویروسی خاص است که توسط سیستم ایمنی هدف قرار می گیرند. آنتی ژن اولیه در واکسن اوریون، گلیکوپروتئین سطحی اوریون است که شامل پروتئین های هماگلوتینین- نورآمینیداز (HN) و فیوژن (F) است. این آنتی ژن ها تولید آنتی بادی ها را تحریک می کنند و پاسخ های ایمنی را در برابر ویروس اوریون فعال می کنند.
• تثبیت کننده ها و نگهدارنده ها: واکسن اوریون ممکن است حاوی تثبیت کننده ها و مواد نگهدارنده برای حفظ یکپارچگی و اثربخشی واکسن باشد. تثبیت کننده های رایج عبارتند از سوربیتول، ژلاتین و آلبومین سرم انسانی. مواد نگهدارنده مانند مقادیر کمی تیمروسال (یک ترکیب حاوی جیوه) ممکن است در ویال های چند دوزی گنجانده شود.
• رقیق کننده ها: واکسن اوریون معمولاً به صورت پودر خشک شده یا لیوفیلیزه تهیه می شود که قبل از تجویز نیاز به بازسازی دارد. یک رقیق کننده، معمولاً آب استریل، برای بازسازی واکسن ارائه می شود.

توجه به این نکته مهم است که فرمول دقیق واکسن اوریون ممکن است بسته به سازنده و محصول خاص واکسن کمی متفاوت باشد. این واکسن با پیروی از کنترل کیفیت دقیق و دستورالعمل های نظارتی برای اطمینان از ایمنی و کارایی تولید و تولید می شود.

واکسن اوریون، زمانی که به عنوان بخشی از سری واکسن های MMR تجویز می شود، محافظت در برابر اوریون را فراهم می کند و به جلوگیری از عوارض آن کمک می کند. واکسیناسیون معمولاً در دوران کودکی توصیه می شود، اولین دوز در حدود 12 تا 15 ماهگی و سپس دوز دوم در حدود 4 تا 6 سالگی تجویز می شود. مهم است که با متخصصان مراقبت های بهداشتی مشورت کنید یا دستورالعمل های ملی ایمن سازی را برای توصیه های خاص در مورد واکسیناسیون اوریون دنبال کنید.

سوالات متداول

واکسن اوریون چقدر می تواند موثر باشد؟

واکسن اوریون زمانی که به عنوان بخشی از واکسن MMR (سرخک-اوریون-سرخچه) تجویز شود، در پیشگیری از اوریون بسیار موثر است. بر اساس مطالعات، دو دوز واکسن MMR تقریباً 88 تا 95 درصد از عفونت اوریون محافظت می کند. در حالی که واکسن ایمنی کامل را تضمین نمی کند، خطر ابتلا به اوریون و عوارض مرتبط با آن را به میزان قابل توجهی کاهش می دهد.

ایمنی حاصل از واکسن اوریون تا چه مدت پایدار است؟

اعتقاد بر این است که ایمنی ایجاد شده توسط واکسن اوریون طولانی مدت است. مطالعات نشان می‌دهد که اکثر افرادی که دو دوز واکسن MMR دریافت می‌کنند، سطوح آنتی‌بادی محافظ در برابر اوریون را برای سال‌ها و به طور بالقوه برای مادام‌العمر حفظ می‌کنند. با این حال، در برخی موارد، ایمنی می تواند در طول زمان، به ویژه پس از چندین دهه کاهش یابد. در نتیجه، شیوع گاه به گاه اوریون هنوز هم می تواند رخ دهد، عمدتاً در بین افراد واکسینه نشده یا ناکافی واکسینه شده.

آیا فردی که واکسینه شده است می تواند به اوریون مبتلا شود؟

در حالی که واکسن اوریون بسیار موثر است، اما 100 درصد نیست. در موارد نادر، افرادی که دوزهای توصیه شده واکسن MMR را دریافت کرده اند ممکن است همچنان به اوریون مبتلا شوند. این می تواند به دلیل عوامل مختلفی از جمله شکست واکسن، پاسخ ایمنی ناقص یا ناکافی به واکسن، یا قرار گرفتن در معرض سویه خاصی از ویروس اوریون رخ دهد. با این حال، افراد واکسینه شده که اوریون می گیرند، در مقایسه با افرادی که واکسینه نشده اند، علائم خفیف تری دارند و خطر عوارض کمتری دارند.

آیا اوریون می تواند باعث ناباروری شود؟

عفونت اوریون به ندرت می تواند منجر به عوارضی شود که بر سیستم تولید مثل تأثیر می گذارد. در مردان، اورکیت، که التهاب بیضه است، می تواند در طول یا پس از عفونت اوریون رخ دهد. ارکیت به طور بالقوه می تواند بر تولید اسپرم و باروری تأثیر بگذارد. با این حال، خطر کلی ناباروری طولانی مدت به دلیل اوریون کم است. در زنان، اوفوریت مرتبط با اوریون (التهاب تخمدان ها) نیز می تواند رخ دهد اما نادر است.

عوارض اوریون در زنان باردار چیست؟

اوریون یک بیماری ویروسی است که می تواند عوارضی را در زنان باردار ایجاد کند، به خصوص اگر در سه ماهه اول بارداری به این بیماری مبتلا شوند. برخی از عوارض احتمالی عبارتند از:

• سقط جنین: عفونت اوریون در اوایل بارداری ممکن است منجر به سقط جنین شود.
• ناهنجاری های مادرزادی: اگر زن باردار در سه ماهه اول به اوریون مبتلا شود، خطر ناهنجاری های مادرزادی در جنین در حال رشد وجود دارد.
• زایمان زودرس: اوریون می تواند باعث زایمان زودرس یا پارگی زودرس غشاها شود.
• مرگ جنین: عفونت شدید اوریون در دوران بارداری می تواند منجر به مرگ جنین شود.
• عوارض مادری: زنان بارداری که به اوریون مبتلا می شوند در معرض افزایش خطر ابتلا به عوارضی مانند مننژیت، آنسفالیت، پانکراتیت و ناشنوایی هستند.

به طور کلی، زنان باردار باید اقدامات احتیاطی را برای جلوگیری از قرار گرفتن در معرض ویروس اوریون انجام دهند، از جمله اطمینان از اینکه قبل از باردار شدن واکسینه شده اند و از تماس نزدیک با افراد آلوده خودداری کنند. اگر یک زن باردار علائم اوریون را داشت، باید فوراً به پزشک مراجعه کند تا خطر عوارض را به حداقل برساند.

فرد مبتلا به اوریون تا چه مدت می تواند بیماری را منتقل کند؟

یک فرد مبتلا می تواند ویروس اوریون را چند روز قبل از بروز علائم و تا پنج روز پس از شروع تورم غدد بزاقی (پاروتیت) به دیگران منتقل کند. با این حال، دوره اوج مسری بودن یک یا دو روز قبل و بعد از شروع پاروتیت رخ می دهد. برای افراد آلوده مهم است که خود را ایزوله کنند و اقدامات احتیاطی را برای جلوگیری از انتشار ویروس به دیگران انجام دهند.

دوره نهفتگی اوریون چقدر است؟

دوره نهفتگی اوریون که زمان بین قرار گرفتن در معرض ویروس تا شروع علائم است، معمولاً بین 16 تا 18 روز است. با این حال، می تواند از 12 تا 25 روز متفاوت باشد. در طول این دوره نهفتگی، افراد ممکن است علائمی را تجربه نکنند اما همچنان می توانند ویروس را به دیگران منتقل کنند.

آیا ممکن است فردی بیش از یک بار به اوریون مبتلا شود؟

نادر است، اما ممکن است فردی بیش از یک بار به اوریون مبتلا شود. در حالی که عفونت طبیعی با اوریون به طور کلی منجر به ایمنی طولانی مدت می شود، برخی از افراد ممکن است در صورت کاهش پاسخ ایمنی در طول زمان دچار عفونت مجدد شوند. احتمال بروز عفونت مجدد در افراد با سیستم ایمنی ضعیف یا کسانی که در گذشته عفونت خفیف یا بدون علامت اوریون داشته اند، بیشتر است.

چه افرادی و کدام گروه سنی بیشتر به اوریون مبتلا می شوند؟

اوریون می تواند افراد در هر سنی را مبتلا کند، اما بیشتر در کودکان 5 تا 15 ساله دیده می شود که به اندازه کافی واکسینه نشده اند. شیوع بیماری همچنین می‌تواند در مکان‌هایی با تماس نزدیک، مانند محوطه‌های دانشگاهی، پادگان‌های نظامی و جوامعی با نرخ واکسیناسیون پایین رخ دهد. علاوه بر این، افراد واکسینه نشده، از جمله نوجوانان و بزرگسالان، که قبلاً آلوده یا واکسینه نشده اند، در معرض خطر ابتلا به اوریون هستند.

عواقب دراز مدت عفونت اوریون چیست؟

در بیشتر موارد، عفونت اوریون بدون عواقب طولانی مدت برطرف می شود. با این حال، عوارض نادری ممکن است رخ دهد، از جمله اورکیت (التهاب بیضه) در مردان، که به طور بالقوه می تواند منجر به اختلال در باروری شود. سایر عوارض غیر معمول شامل مننژیت (التهاب غشاهای اطراف مغز و نخاع)، آنسفالیت (التهاب مغز)، ناشنوایی و در موارد نادر پانکراتیت (التهاب پانکراس) است.

آیا ویروس اوریون در مایعات بدن به غیر از بزاق یافت می شود؟

بله، ویروس اوریون را می توان در مایعات مختلف بدن در طول عفونت اوریون یافت. به غیر از بزاق، ویروس را می توان در ادرار، مایع مغزی نخاعی (CSF)، ترشحات تنفسی و مایع منی در افراد مبتلا نیز شناسایی کرد. این مهم هنگام تشخیص و مدیریت موارد اوریون در نظر گرفته می‌شود، زیرا بسته به تظاهرات بالینی و روش‌های تشخیصی خاص استفاده‌شده، ممکن است از انواع نمونه‌های مختلف برای تست های آزمایشگاهی استفاده شود.

آیا ویروس اوریون از طریق جنسی قابل انتقال است؟

ویروس اوریون در درجه اول از طریق قطرات تنفسی زمانی که فرد مبتلا سرفه، عطسه یا صحبت می کند، منتقل می شود. این یک ویروس تنفسی در نظر گرفته می شود و به طور معمول یک عفونت مقاربتی (STI) در نظر گرفته نمی شود. با این حال، موارد نادری وجود داشته است که ویروس اوریون در مایع منی تشخیص داده شده است، و انتقال جنسی ویروس در شرایط خاصی ثبت شده است.

انتقال ویروس اوریون از طریق جنسی ممکن است زمانی اتفاق بیفتد که یک فرد مبتلا درگیر فعالیت‌های صمیمی مانند بوسیدن یا تماس جنسی با یک شریک مستعد باشد. این ویروس می تواند در بزاق وجود داشته باشد و در برخی موارد در مایع منی نیز وجود دارد. توجه به این نکته ضروری است که انتقال جنسی اوریون در مقایسه با انتقال تنفسی نسبتاً نادر است.

در سایت Centers for Disease Control and Prevention (CDC) در مورد ویروس اوریون (Mumps) بیشتر بخوانید:

اوریون معمولاً شامل درد، حساسیت و تورم در یک یا هر دو غدد بزاقی پاروتید (ناحیه گونه و فک) است. تورم معمولاً در عرض 1 تا 3 روز به اوج خود می رسد و سپس در هفته بعد فروکش می کند. بافت متورم زاویه گوش را به سمت بالا و بیرون می راند. با بدتر شدن تورم، زاویه استخوان فک زیر گوش دیگر قابل مشاهده نیست. اغلب، به دلیل تورم پاروتید، استخوان فک احساس نمی شود. ممکن است یک پاروتید قبل از دیگری متورم شود و در 25 درصد بیماران فقط یک طرف متورم می شود. سایر غدد بزاقی (زیر فکی و زیر زبانی) در زیر کف دهان نیز ممکن است متورم شوند، اما کمتر (10 درصد) متورم می شوند.

مطالب مرتبط در متااورگانون:

• آزمایش ویروس VZV (واریسلا زوستر)
• آزمایش ویروس سنسیشیال تنفسی (RSV)
• آزمایش سیتومگالوویروس (CMV)
• آزمایش ویروس سرخجه (Rubella)
• آزمایش ویروس هرپس سیمپلکس (HSV)
• آزمایش ویروس اپشتین بار (EBV)
• بخش ویروس شناسی