"عوامل مداخله گر در تست های آزمایشگاهی"

عوامل مداخله گر در تست های آزمایشگاهی | در این طبقه بندی مواردی که بر نتایج ازمایش تاثیر گذار ست به تفصیل مورد بحث و بررسی قرار می گیرد.

تداخل زمانی رخ می دهد که یک ماده یا فرآیند به طور کاذب نتیجه سنجش را تغییر دهد.
تداخل ها به عنوان درون زا یا اگزوژن طبقه بندی می شوند. تداخل درون زا از مواد موجود در نمونه خود بیمار سرچشمه می گیرد. تداخل های اگزوژن موادی هستند که به نمونه بیمار وارد می شوند.
تداخل ناشی از همولیز، ایکتروس و لیپمی اغلب مورد مطالعه قرار می گیرد. همولیز بیش از هر نوع تداخل دیگری بر آنالیت ها تأثیر می گذارد.
تداخل های پروتئینی اغلب با پاراپروتئین ها و عمدتاً با IgM یا IgG و به ندرت با IgA همراه است.
تداخل دارویی ممکن است به دلیل داروی اصلی، متابولیت(ها) یا مواد افزودنی در آماده سازی دارو باشد. تداخلات دارویی در آزمایش ها یک مبحث ضروری و جدایی ناپذیر در ارزیابی روش و ابزار است.داروها منابع اصلی تغییر در نتایج آزمایش های  آزمایشگاهی هستند و همیشه نمی توان آنها را برای انجام این آزمایش ها خودسرانه قطع کرد. برخی از داروها می توانند نتایج منفی کاذب یا مثبت کاذب ایجاد کنند.
اجزای لوله جمع آوری می تواند بر تعیین آنالیت ها تأثیر بگذارد.
تداخل انتقال معمولاً زمانی اتفاق می‌افتد که آنالیت از یک نمونه (یا معرف) با غلظت بالا به طور ناقص توسط فرآیند شستشوی سیستم تحلیلی، اعم از شستشوی پروب، میکسر یا کووت حذف شود.
تداخل های ایمونواسی بیشتر به دلیل وجود آنتی بادی ها (به طور کلی پلی کلونال) است. آنها ممکن است اتوآنتی بادی (مثلاً در بیماری تیروئید) یا آنتی بادی های هتروفیل باشند که عمدتاً در سنجش های ایمونومتری دو محله (ساندویچ) تداخل دارند و پلی بین آنتی بادی های جذب و تشخیص ایجاد می کنند.
تعیین اینکه آیا تداخل قابل توجه است نیاز به محدودیت های انحراف از نتیجه اولیه دارد.
هنگامی که تداخل در طی ارزیابی روش یا در استفاده عمومی شناسایی شد، نیاز به ایجاد رویه هایی برای رسیدگی به نتایج تحت تأثیر به عنوان بخشی از سیستم کیفیت وجود دارد.