آنتی بیوتیک ها و تاثیر آنها بر نتایج تست های آزمایشگاهی | Antibiotic Interactions with Laboratory Analytes

آنتی بیوتیک ها نقش مهمی در مدیریت عفونت های باکتریایی ایفا می کنند و مزایای قابل توجهی در مبارزه با بیماری های مختلف ارائه می دهند. با این حال، مهم است که بدانیم این داروها گاهی اوقات می توانند عواقب ناخواسته ای از جمله تداخلات احتمالی با نتایج آزمایشات آزمایشگاهی داشته باشند. درک تأثیر آنتی بیوتیک ها بر آنالیت های مختلف آزمایشگاهی برای تشخیص دقیق، تصمیم گیری های درمانی مناسب و مراقبت از بیمار ضروری است.

اثرات آنتی بیوتیک ها بر آنالیت های آزمایشگاهی می تواند متنوع و چند وجهی باشد. برخی از آنتی‌بیوتیک‌ها ممکن است مستقیماً با آنالیت‌های اندازه‌گیری شده تداخل داشته باشند که منجر به قرائت‌های نادرست یا نتایج مخدوش شود. برخی دیگر می توانند بر فرآیندهای فیزیولوژیکی در بدن تأثیر بگذارند و به طور غیرمستقیم بر سطوح آنالیت تأثیر بگذارند و در نتیجه بر نتایج آزمایش تأثیر بگذارند. علاوه بر این، برخی از آنتی بیوتیک ها ممکن است باعث تغییرات موقتی در عملکرد اندام ها یا فعالیت های سلولی شوند که منجر به تغییر در پارامترهای آزمایشگاهی خاص می شود.

به عنوان مثال، آنتی‌بیوتیک‌هایی مانند فلوروکینولون‌ها و سولفونامیدها بر سطح گلوکز خون تأثیر می‌گذارند که منجر به نتایج اشتباه در آزمایش‌های گلوکز می‌شود. به طور مشابه، آزمایش‌های عملکرد کبد ممکن است تحت تأثیر آنتی‌بیوتیک‌هایی مانند ماکرولیدها و تتراسایکلین‌ها قرار بگیرند که می‌توانند باعث افزایش گذرا در آنزیم‌های کبدی شوند. آنتی بیوتیک هایی مانند آمینوگلیکوزیدها و وانکومایسین می توانند بر تست های عملکرد کلیه تاثیر بگذارند، در حالی که سفالوسپورین ها با تداخل در تست های انعقادی مرتبط هستند. علاوه بر این، آنتی بیوتیک هایی مانند پنی سیلین ها و سولفونامیدها می توانند تغییرات موقتی در تعداد سلول های خونی ایجاد کنند و بر نتایج شمارش کامل خون (CBC) تأثیر بگذارند.

برای متخصصان مراقبت های بهداشتی و پرسنل آزمایشگاهی بسیار مهم است که از این تداخلات بالقوه آنتی بیوتیک با آنالیت های آزمایشگاهی آگاه باشند. با شناخت و درک این اثرات، می توان اقدامات احتیاطی و تنظیمات مناسب را در هنگام تفسیر نتایج آزمایش انجام داد. انتقال اطلاعات دقیق دارویی، از جمله مصرف آنتی بیوتیک، برای تشخیص دقیق، نظارت بر درمان و مدیریت بیمار بسیار مهم است.

تداخل بین داروهای آنتی بیوتیک و آنالیت های آزمایشگاهی می تواند در طول درمان سیستمیک عفونت ها رخ دهد. مهم است که از این فعل و انفعالات بالقوه آگاه باشید زیرا می توانند بر تفسیر نتایج تست های آزمایشگاهی تأثیر بگذارند. در اینجا لیستی جامع از اثرات آنتی بیوتیک های مختلف بر روی آنالیت های مختلف آزمایشگاهی آورده شده است:

 آنتی بیوتیک آموکسی سیلین (Amoxicillin):

آنتی بیوتیک آموکسی سیلین یک آنتی بیوتیک معمولی است که متعلق به کلاس پنی سیلین است. به طور گسترده ای برای درمان عفونت های باکتریایی مختلف در کودکان و بزرگسالان استفاده می شود. در اینجا اطلاعات مهمی در مورد آموکسی سیلین آورده شده است:

مکانیسم اثر: آموکسی سیلین با مهار رشد باکتری ها عمل می کند. این کار را با تداخل در سنتز دیواره سلولی باکتری انجام می دهد، که برای حفظ یکپارچگی و پایداری سلول های باکتریایی بسیار مهم است. آموکسی سیلین با تضعیف دیواره سلولی باعث پاره شدن و مرگ باکتری می شود.

آموکسی سیلین در برابر طیف وسیعی از باکتری ها از جمله ارگانیسم های گرم مثبت و برخی از ارگانیسم های گرم منفی موثر است. به ویژه در برابر باکتری های زیر موثر است:

• گونه های استرپتوکوک: آموکسی سیلین معمولاً برای درمان عفونت های ناشی از گونه های مختلف استرپتوکوک از جمله استرپتوکوک پنومونیه (پنوموکوک)، استرپتوکوک پیوژنز (استرپتوکوک گروه A) و استرپتوکوک ویریدانس استفاده می شود.
• گونه های استافیلوکوک: آموکسی سیلین در برابر گونه های خاصی از استافیلوکوک، به ویژه استافیلوکوک اورئوس حساس به متی سیلین (MSSA) موثر است. با این حال، در برابر استافیلوکوکوس اورئوس مقاوم به متی سیلین (MRSA) موثر نیست.
• گونه انتروکوک: آموکسی سیلین در برابر برخی از سویه های انتروکوکوس فکالیس فعال است که می تواند باعث عفونت مجاری ادراری و سایر عفونت ها شود.
• هموفیلوس آنفولانزا: آموکسی سیلین معمولاً برای درمان عفونت های مجاری تنفسی ناشی از هموفیلوس آنفلوآنزا مانند سینوزیت، برونشیت و اوتیت میانی استفاده می شود.
• اشریشیا کلی: در حالی که آموکسی سیلین ممکن است در برابر برخی از سویه های اشریشیا کلی موثر باشد، توجه به این نکته مهم است که بسیاری از سویه های E. coli به آموکسی سیلین و سایر آنتی بیوتیک های نوع پنی سیلین مقاومت نشان داده اند.
• گونه های سالمونلا: آموکسی سیلین گاهی اوقات برای درمان برخی عفونت های سالمونلا، از جمله موارد غیر شدید تب حصبه و عفونت های بدون عارضه دستگاه گوارش استفاده می شود.

توجه به این نکته مهم است که اثربخشی آموکسی سیلین در برابر باکتری های خاص می تواند بر اساس الگوهای مقاومت منطقه ای متفاوت باشد. کشت های باکتریایی و تست حساسیت اغلب برای شناسایی باکتری های عامل و تعیین حساسیت آنها به آموکسی سیلین یا سایر آنتی بیوتیک ها انجام می شود. انتخاب آنتی بیوتیک ممکن است بر اساس نتایج این آزمایشات و شدت عفونت تنظیم شود.

موارد مصرف: آموکسی سیلین برای طیف وسیعی از عفونت های باکتریایی از جمله عفونت های دستگاه تنفسی (مانند برونشیت، ذات الریه و سینوزیت)، عفونت گوش، عفونت های دستگاه ادراری، عفونت های پوستی و برخی عفونت های مقاربتی تجویز می شود. همچنین به عنوان بخشی از درمان ترکیبی برای ریشه کنی باکتری هلیکوباکتر پیلوری در بیماری زخم معده استفاده می شود.

آموکسی سیلین چه اثری با آنالیت های آزمایشگاهی دارد؟

آنتی بیوتیک آموکسی سیلین موجب تاثیرات زیر در تست های آزمایشگاهی می گردد:

• کاهش سطح هموگلوبین
• کم خونی همولیتیک
• لکوپنی (کاهش تعداد گلبول های سفید)
• آگرانولوسیتوز
• ترومبوسیتوپنی (کاهش تعداد پلاکت)
• افزایش سطح گلوکز ادرار

آنتی بیوتیک ترکیبی آموکسی سیلین + اسید کلاوولانیک (Amoxicillin + clavulanic acid) یا کوآموکسی کلاو:

آنتی بیوتیک آموکسی سیلین و اسید کلاوولانیک یا کوآموکسی کلاو یک داروی آنتی بیوتیک ترکیبی است. این آنتی بیوتیک شامل دو ماده فعال است: آموکسی سیلین، یک آنتی بیوتیک از نوع پنی سیلین، و اسید کلاوولانیک، یک مهار کننده بتالاکتاماز.

ترکیب آموکسی سیلین و اسید کلاوولانیک برای درمان طیف گسترده ای از عفونت های باکتریایی استفاده می شود. آموکسی سیلین با مهار رشد باکتری ها عمل می کند، در حالی که اسید کلاوولانیک به جلوگیری از تجزیه آموکسی سیلین توسط آنزیم های خاص تولید شده توسط باکتری ها کمک می کند و به آموکسی سیلین اجازه می دهد تا در برابر طیف وسیع تری از باکتری ها موثر باقی بماند.

این دارو اغلب برای درمان عفونت‌های دستگاه تنفسی (مانند سینوزیت، برونشیت و ذات‌الریه)، عفونت‌های دستگاه ادراری، عفونت‌های پوست و بافت نرم و انواع خاصی از عفونت‌های گوش تجویز می‌شود. همچنین ممکن است در درمان عفونت های دندانی، عفونت های استخوانی و عفونت های شکم استفاده شود.

آنتی بیوتیک ترکیبی آموکسی سیلین + اسید کلاوولانیک یا کوآموکسی کلاو چه اثری با آنالیت های آزمایشگاهی دارند؟

آنتی بیوتیک ترکیبی آموکسی سیلین و اسید کلاوولانیک یا کوآموکسی کلاو موجب تاثیرات زیر در تست های آزمایشگاهی می گردد:

• تست کومبس مثبت کاذب
• کاهش سطح هموگلوبین
• کم خونی همولیتیک
• لکوپنی (کاهش تعداد گلبول های سفید)
• آگرانولوسیتوز
• ترومبوسیتوپنی (کاهش تعداد پلاکت)
• افزایش سطح گلوکز ادرار
• افزایش سطح آلکالین فسفاتاز سرم
• افزایش سطح سرمی LDH
• افزایش سطح سرمی AST و ALT

 آنتی بیوتیک آزیترومایسین (Azithrocin):

آنتی بیوتیک آزیترومایسین یک داروی آنتی بیوتیکی است که متعلق به کلاس آنتی بیوتیک های ماکرولید است. معمولاً با نام‌های تجاری مختلف از جمله Zithromax، Azithrocin و Azithral و غیره تجویز می‌شود.

آنتی بیوتیک آزیترومایسین  اثر ضد باکتریایی خود را با تداخل در سنتز پروتئین باکتریایی اعمال می کند و در نهایت منجر به مهار رشد و تولید مثل باکتری می شود. مکانیسم خاص اثر آزیترومایسین شامل مراحل زیر است:

• اتصال به زیر واحد ریبوزومی 50S: آزیترومایسین وارد سلول های باکتریایی شده و به زیر واحد ریبوزومی 50S ریبوزوم باکتری متصل می شود. این اتصال در محلی متفاوت از محل اتصال سایر آنتی بیوتیک ها مانند پنی سیلین ها یا سفالوسپورین ها اتفاق می افتد.
• مهار انتقال: آزیترومایسین از مرحله جابجایی سنتز پروتئین جلوگیری می کند. در طول سنتز پروتئین، ریبوزوم در امتداد مولکول mRNA (RNA پیام رسان) حرکت می کند و اسیدهای آمینه را به زنجیره پروتئین در حال رشد اضافه می کند. آزیترومایسین این حرکت را مهار می کند و منجر به اختلال در سنتز پروتئین های باکتریایی می شود.
• اختلال در سنتز پروتئین: آزیترومایسین با تداخل در مرحله جابجایی، خواندن دقیق کد ژنتیکی روی مولکول mRNA و افزودن اسیدهای آمینه صحیح به زنجیره پروتئینی در حال رشد را مختل می کند. این منجر به تولید پروتئین های غیرعملکردی یا ناقص می شود که برای بقای باکتری ها و تولید مثل ضروری هستند.
• اثر باکتریواستاتیک: مهار سنتز پروتئین توسط آزیترومایسین منجر به اثر باکتریواستاتیک می شود، به این معنی که از رشد و تکثیر باکتری ها جلوگیری می کند. این به طور مستقیم باکتری ها را از بین نمی برد، بلکه رشد آنها را کند می کند و به سیستم ایمنی اجازه می دهد تا عفونت را پاک کند.

این آنتی بیوتیک معمولا برای درمان عفونت های دستگاه تنفسی مانند ذات الریه، برونشیت و سینوزیت استفاده می شود. همچنین می توان آن را برای برخی از عفونت های مقاربتی مانند کلامیدیا و سوزاک تجویز کرد. علاوه بر این، آزیترومایسین ممکن است برای عفونت های پوست و بافت نرم، عفونت گوش میانی و انواع خاصی از اسهال باکتریایی استفاده شود.

آزیترومایسین در برابر طیف وسیعی از پاتوژن های باکتریایی موثر است، از جمله:

•  باکتری های گرم مثبت: آزیترومایسین در برابر استرپتوکوک پنومونیه، استرپتوکوک پیوژنز (استرپتوکوک گروه A)، استافیلوکوک اورئوس (از جمله استافیلوکوک اورئوس مقاوم به متی سیلین یا MRSA) و برخی از سویه های استرپتوکوکوس آگالاکتوکوس موثر است.
• باکتری های گرم منفی: آزیترومایسین می تواند برخی از باکتری های گرم منفی مانند هموفیلوس آنفولانزا، موراکسلا کاتارالیس، نایسریا گونوره و برخی از سویه های لژیونلا پنوموفیلا را مورد هدف قرار دهد.
•  باکتری های آتیپیک: آزیترومایسین به ویژه در برابر باکتری های آتیپیک از جمله کلامیدیا تراکوماتیس، کلامیدوفیلا پنومونیه، مایکوپلاسما پنومونیه و لژیونلا پنوموفیلا موثر است.
• سایر باکتری ها: آزیترومایسین همچنین در برابر برخی از باکتری های دیگر مانند بوردتلا پرتوسیس (عامل ایجاد سیاه سرفه) و هلیکوباکتر پیلوری (مرتبط با برخی عفونت های دستگاه گوارش) فعالیت می کند.

با این حال، مهم است که توجه داشته باشید که حساسیت باکتری ها به آزیترومایسین می تواند از نظر جغرافیایی و در طول زمان به دلیل ظهور مقاومت آنتی بیوتیکی متفاوت باشد.

آنتی بیوتیک آزیترومایسین چه اثری با آنالیت های آزمایشگاهی دارند؟

• افزایش زمان پروترومبین
• لکوپنی (کاهش تعداد گلبول های سفید)
• ترومبوسیتوپنی (کاهش تعداد پلاکت)
• افزایش سطح بیلی روبین سرم
• افزایش سطح سرمی AST و ALT
• افزایش سطح سرمی LDH
• افزایش سطح آلکالین فسفاتاز سرم
• افزایش سطح کراتین فسفوکیناز (CPK) سرم
• افزایش سطح پتاسیم سرم
• افزایش سطح سرمی اوره
• افزایش سطح کراتینین سرم
• افزایش سطح گلوکز سرم

 آنتی بیوتیک سفالکسین (Cefalexin):

آنتی بیوتیک سفالکسین (Cefalexin)، همچنین به عنوان cephalexin نیز شناخته می شود، یک داروی آنتی بیوتیکی است که متعلق به دسته داروهایی به نام سفالوسپورین ها است. سفالکسین یک آنتی بیوتیک سفالوسپورینی نسل اول است که معمولا برای درمان عفونت های مختلف باکتریایی استفاده می شود. مکانیسم اثر آن شامل مهار سنتز دیواره سلولی باکتریایی است که منجر به اختلال در ساختار سلولی باکتری و در نهایت مرگ سلولی می شود.

در اینجا یک تفکیک گام به گام مکانیسم اثر سفالکسین آورده شده است:

• نفوذ: پس از مصرف خوراکی، سفالکسین به سرعت از دستگاه گوارش جذب شده و وارد جریان خون می شود.
• اتصال به پروتئین های متصل شونده به پنی سیلین (PBPs): پس از ورود به جریان خون، سفالکسین به آنزیم های خاصی به نام پروتئین های متصل شونده به پنی سیلین (PBPs) واقع در دیواره سلولی باکتری متصل می شود. PBP ها نقش مهمی در سنتز دیواره سلولی دارند.
• مهار ترانس پپتیداسیون: سفالکسین مرحله transpeptidation سنتز دیواره سلولی باکتریایی را مهار می کند. ترانس پپتیداسیون شامل اتصال عرضی رشته های پپتیدوگلیکان است که اجزای ضروری دیواره سلولی باکتری هستند. با مهار این فرآیند، سفالکسین از تشکیل دیواره سلولی دست نخورده از نظر ساختاری جلوگیری می کند.
• تضعیف دیواره سلولی: عدم وجود پیوند متقابل دیواره سلولی باکتری را ضعیف می کند و آن را مستعد تغییرات فشار اسمزی می کند.
• لیز سلولی: در نتیجه ضعیف شدن دیواره سلولی، سلول باکتری در برابر فشار اسمزی آسیب پذیرتر می شود. این در نهایت منجر به لیز سلولی می شود و باعث مرگ باکتری می شود.

آنتی بیوتیک سفالکسین معمولاً برای درمان عفونت های ناشی از باکتری ها، از جمله عفونت های دستگاه تنفسی، عفونت های پوست و بافت نرم، عفونت های دستگاه ادراری (UTIs)، عفونت های استخوان و مفاصل و انواع خاصی از عفونت های گوش تجویز می شود. سفالکسین در درجه اول در برابر باکتری های گرم مثبت موثر است. معمولاً برای درمان عفونت های ناشی از باکتری های زیر استفاده می شود:

• استافیلوکوک اورئوس: شامل هر دو استافیلوکوکوس اورئوس حساس به متی سیلین (MSSA) و برخی از سویه های استافیلوکوکوس اورئوس مقاوم به متی سیلین (MRSA).
•  استرپتوکوک پنومونیه: سفالکسین در برابر سویه های حساس به پنی سیلین استرپتوکوک پنومونیه که یکی از علل شایع عفونت های دستگاه تنفسی است، فعال است.
• استرپتوکوک پیوژنز: این باکتری مسئول عفونت های مختلف از جمله گلودرد استرپتوکوکی، عفونت های پوستی و برخی عفونت های پس از جراحی است.
• استرپتوکوک آگالاکتیه: همچنین به عنوان استرپتوکوک گروه B (GBS) شناخته می شود، می تواند باعث عفونت در نوزادان، زنان باردار و افرادی با سیستم ایمنی ضعیف شود.
• گروه استرپتوکوک ویریدانس: این باکتری ها بخشی از فلور طبیعی دهان هستند و می توانند باعث عفونت هایی مانند اندوکاردیت شوند.
• انتروکوکوس فکالیس: سفالکسین فعالیت متوسطی در برابر این باکتری دارد که معمولاً با عفونت های مجاری ادراری و برخی از انواع عفونت زخم همراه است.

آنتی بیوتیک سفالکسین همچنین در برابر برخی از باکتری های گرم منفی، از جمله اشریشیا کلی و پروتئوس میرابیلیس، فعالیت خاصی از خود نشان می دهد. با این حال، اثربخشی آن در برابر باکتری های گرم منفی به طور کلی در مقایسه با فعالیت آن در برابر ارگانیسم های گرم مثبت محدود است.

آنتی بیوتیک سفالکسین ممکن است با داروهای خاصی مانند پروبنسید (که برای درمان نقرس استفاده می شود) تداخل داشته باشد که می تواند بر نحوه دفع سفالکسین از بدن تأثیر بگذارد. بسیار مهم است که ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی خود را در مورد تمام داروهایی که مصرف می کنید مطلع کنید تا از تداخلات احتمالی جلوگیری شود.

آنتی بیوتیک سفالکسین چه اثری با آنالیت های آزمایشگاهی دارند؟

• تست کومبس مثبت کاذب
• نوتروپنی (کاهش تعداد نوتروفیل)
• ترومبوسیتوپنی (کاهش تعداد پلاکت)
• ائوزینوفیلی
• افزایش سطح گلوکز ادرار
• افزایش سطح سرمیAST و ALT
• افزایش سطح آلکالین فسفاتاز سرم
• افزایش سطح بیلی روبین سرم
• افزایش سطح سرمی LDH
• افزایش سطح سرمی اوره
• افزایش سطح کراتینین سرم

آنتی بیوتیک سفتریاکسون (Ceftriaxone):

آنتی بیوتیک سفتریاکسون یک آنتی بیوتیک با طیف وسیع متعلق به کلاس سفالوسپورین های نسل سوم است. این یک آنتی بیوتیک بسیار موثر و پرکاربرد برای درمان عفونت های مختلف باکتریایی است.

مکانیسم اثر سفتریاکسون مشابه سایر سفالوسپورین ها است. با مهار سنتز دیواره سلولی باکتریایی عمل می کند. در اینجا توضیح دقیقی از مکانیسم عمل آن ارائه شده است:

• اتصال به پروتئین های متصل شونده به پنی سیلین (PBPs): پس از تجویز، سفتریاکسون وارد جریان خون شده و به آنزیم های خاصی به نام پروتئین های متصل شونده به پنی سیلین (PBPs) واقع در دیواره سلولی باکتری متصل می شود. PBP ها مسئول اتصال عرضی رشته های پپتیدوگلیکان در دیواره سلولی باکتری هستند.
• مهار ترانس پپتیداسیون: سفتریاکسون مرحله ترانس پپتیداسیون سنتز دیواره سلولی را مهار می کند و از تشکیل دیواره سلولی دست نخورده از نظر ساختاری جلوگیری می کند. این کار را با دخالت در فعالیت PBP ها انجام می دهد، که برای اتصال متقابل رشته های پپتیدوگلیکان بسیار مهم هستند.
• ضعیف شدن دیواره سلولی: با اختلال در اتصال متقابل، دیواره سلولی باکتری از نظر ساختاری ضعیف می شود.
• لیز سلولی: دیواره سلولی ضعیف شده قادر به تحمل فشار اسمزی نیست و منجر به لیز سلولی و متعاقب آن مرگ باکتری می شود.

آنتی بیوتیک سفتریاکسون دارای طیف وسیعی از فعالیت است که هم باکتری های گرم مثبت و هم باکتری های گرم منفی را هدف قرار می دهد. در برابر طیف وسیعی از پاتوژن های باکتریایی موثر است، از جمله:

• باکتری های گرم مثبت: استرپتوکوک پنومونیه، استرپتوکوک پیوژنز، استافیلوکوکوس اورئوس (از جمله برخی از سویه های استافیلوکوکوس اورئوس مقاوم به متی سیلین یا MRSA) و انتروکوکوس فکالیس.
• باکتری های گرم منفی: اشریشیا کلی، کلبسیلا پنومونیه، پروتئوس میرابیلیس، گونه های سالمونلا، گونه های شیگلا، هموفیلوس آنفلوآنزا، نایسریا گونوره و بسیاری دیگر.

آنتی بیوتیک سفتریاکسون به ویژه به دلیل فعالیت آن در برابر برخی باکتری‌های مقاوم به دارو، از جمله ارگانیسم‌های تولیدکننده بتالاکتاماز با طیف گسترده (ESBL) و سویه‌های مقاوم به پنی سیلین استرپتوکوک پنومونیه بسیار ارزشمند است.

آنتی بیوتیک سفتریاکسون برای درمان طیف گسترده ای از عفونت های ناشی از باکتری های حساس استفاده می شود. برخی از انواع رایج عفونت‌هایی که سفتریاکسون برای آنها تجویز می‌شود عبارتند از:

•  عفونت های دستگاه تنفسی: پنومونی، برونشیت، و تشدید باکتریایی بیماری انسدادی مزمن ریه (COPD).
•  عفونت های پوست و بافت نرم: سلولیت، عفونت زخم و آبسه.
• عفونت های دستگاه ادراری: پیلونفریت، عفونت های پیچیده دستگاه ادراری (UTIs) و عفونت های مقاربتی (مانند سوزاک).
• مننژیت: سفتریاکسون در برابر مننژیت باکتریایی از جمله مننژیت مننژیت، پنوموکوک و هموفیلوس آنفلوآنزا بسیار موثر است.
• عفونت های داخل شکمی: پریتونیت، آبسه های داخل شکمی و عفونت های مجاری صفراوی.
•  عفونت استخوان و مفاصل: استئومیلیت و آرتریت سپتیک.

اینها تنها چند نمونه هستند و بسته به پاتوژن های باکتریایی خاص و حساسیت آنها به آنتی بیوتیک، سفتریاکسون ممکن است در سایر عفونت ها نیز استفاده شود.

آنتی بیوتیک سفتریاکسون چه اثری با آنالیت های آزمایشگاهی دارند؟

• تست کومبس مثبت کاذب
• کاهش سطح هموگلوبین
• رتیکولوسیتوز
• هموگلوبینوری
• ائوزینوفیلی
• لکوپنی (کاهش تعداد گلبول های سفید)
• لنفوسیتوز
• طولانی شدن زمان پروترومبین
• نوتروپنی
• آگرانولوسیتوز
• ترومبوسیتوپنی (کاهش تعداد پلاکت)
• افزایش سطح سرمی AST و ALT
• افزایش سطح آلکالین فسفاتاز سرم
• افزایش سطح بیلی روبین سرم
• افزایش سطح سرمی LDH
• افزایش سطح سرمی اوره
• افزایش سطح کراتینین سرم

آنتی بیوتیک سیپروفلوکساسین (Ciprofloxacin):

آنتی بیوتیک سیپروفلوکساسین یک آنتی بیوتیک با طیف وسیع متعلق به کلاس فلوروکینولون است. این یک داروی رایج برای درمان عفونت های باکتریایی مختلف است.

مکانیسم اثر سیپروفلوکساسین شامل هدف قرار دادن آنزیم های باکتریایی معروف به DNA ژیراز و توپوایزومراز IV است که برای همانندسازی، رونویسی و ترمیم DNA ضروری هستند. در اینجا توضیح دقیقی از مکانیسم عمل آن ارائه شده است:

• مهار DNA ژیراز و توپوایزومراز IV: سیپروفلوکساسین به زیر واحدهای A آنزیم های DNA گیراز و توپوایزومراز IV متصل می شود و در نتیجه فعالیت آنها را مهار می کند. این آنزیم‌ها مسئول کنترل ابرپیچ‌شدن و باز کردن گره‌شدن DNA باکتری در طی فرآیندهای همانندسازی و رونویسی هستند.
• اختلال در تکثیر و رونویسی DNA: سیپروفلوکساسین با مهار DNA ژیراز و توپوایزومراز IV در فرآیندهای طبیعی همانندسازی و رونویسی DNA اختلال ایجاد می کند و منجر به مهار تقسیم سلولی و رشد باکتری می شود.
• آسیب DNA و مرگ سلولی: اختلال در همانندسازی و رونویسی DNA باعث تجمع شکستگی های DNA دو رشته ای و سایر ناهنجاری های DNA در سلول باکتری می شود. این آسیب‌های DNA باعث فعال شدن مکانیسم‌های مرگ سلولی باکتریایی می‌شود که منجر به اثر باکتری‌کشی سیپروفلوکساسین می‌شود.

آنتی بیوتیک سیپروفلوکساسین دارای طیف وسیعی از فعالیت است که هم باکتری های گرم منفی و هم برخی از باکتری های گرم مثبت را هدف قرار می دهد. در برابر طیف وسیعی از پاتوژن های باکتریایی موثر است، از جمله:

• باکتری های گرم منفی: اشریشیا کلی، کلبسیلا پنومونیه، سودوموناس آئروژینوزا، گونه های پروتئوس، گونه های سالمونلا، گونه های شیگلا، گونه های انتروباکتر، هموفیلوس آنفلوآنزا و بسیاری دیگر.
• باکتری های گرم مثبت: استافیلوکوکوس اورئوس (از جمله سویه های حساس به متی سیلین)، استرپتوکوک پنومونیه (از جمله برخی از سویه های مقاوم به دارو)، انتروکوکوس فکالیس (فعالیت محدود)، و دیگران.

سیپروفلوکساسین به ویژه به دلیل فعالیت آن در برابر باکتری های گرم منفی، از جمله باکتری هایی که به بسیاری از آنتی بیوتیک های دیگر مقاوم هستند، ارزشمند است. معمولاً برای درمان عفونت‌های مقاوم به چند دارو ناشی از باکتری‌های گرم منفی، مانند پنومونی اکتسابی در بیمارستان، عفونت‌های دستگاه ادراری و عفونت‌های پیچیده داخل شکمی استفاده می‌شود.

سیپروفلوکساسین برای انواع مختلف عفونت های ناشی از باکتری های حساس نشان داده شده است. برخی از عفونت های رایجی که سیپروفلوکساسین برای آنها استفاده می شود عبارتند از:

• عفونت های دستگاه ادراری: از جمله عفونت های ادراری بدون عارضه و عارضه مانند پیلونفریت.
• عفونت های دستگاه تنفسی: شامل ذات الریه، برونشیت و تشدید بیماری انسدادی مزمن ریه (COPD).
• عفونت های پوست و بافت نرم: مانند سلولیت، عفونت زخم و آبسه.
• عفونت های دستگاه گوارش: از جمله اسهال مسافرتی ناشی از باکتری های خاصی مانند اشریشیا کلی انتروتوکسیژنیک.
• عفونت های استخوان و مفاصل: از جمله استئومیلیت و آرتریت سپتیک.
• عفونت های مقاربتی: سیپروفلوکساسین در برابر برخی از عفونت های مقاربتی مانند سوزاک موثر است.

اینها تنها چند نمونه هستند و سیپروفلوکساسین ممکن است در سایر عفونت ها نیز استفاده شود، بسته به پاتوژن های باکتریایی خاص درگیر و حساسیت آنها به آنتی بیوتیک.

آنتی بیوتیک سیپروفلوکساسین چه اثری با آنالیت های آزمایشگاهی دارند؟

• مثبت کاذب اپیوئیدهای ادرار
• کم خونی (شامل همولیتیک و آپلاستیک)
• ترومبوسیتوپنی (کاهش تعداد پلاکت)
•  آگرانولوسیتوز
• لکوپنی (کاهش تعداد گلبول های سفید)
• پان سیتوپنی
• افزایش سطح سرمی AST و ALT
• افزایش سطح سرمی LDH
• افزایش سطح بیلی روبین سرم
• افزایش سطح آلکالین فسفاتاز سرم
• افزایش یا کاهش سطح گلوکز سرم

آنتی بیوتیک کلاریترومایسین (Clarithromycin):

آنتی بیوتیک کلاریترومایسین یک آنتی بیوتیک ماکرولید است که به طور گسترده برای درمان عفونت های باکتریایی مختلف استفاده می شود. این یک مشتق نیمه مصنوعی از اریترومایسین است و طیف وسیع تری از فعالیت و خواص فارماکوکینتیک بهبود یافته را در مقایسه با نسل قبلی خود نشان می دهد..

مکانیسم اثر کلاریترومایسین شامل مهار سنتز پروتئین باکتریایی است. در اینجا توضیح دقیقی از مکانیسم عمل آن ارائه شده است:

• اتصال به زیر واحد 50S ریبوزوم باکتریایی: پس از تجویز، کلاریترومایسین وارد سلول باکتری شده و به زیر واحد 50S ریبوزوم باکتری متصل می شود.
• مهار سنتز پروتئین: کلاریترومایسین با اتصال به ریبوزوم در مرحله انتقال سنتز پروتئین اختلال ایجاد می کند. از حرکت ریبوزوم در امتداد رشته mRNA (RNA پیام رسان) جلوگیری می کند و در نتیجه سنتز پروتئین های باکتریایی را مهار می کند.
• فعالیت باکتریواستاتیک یا باکتری کشی: اثر کلاریترومایسین بر رشد باکتری ها بسته به ارگانیسم خاص و غلظت دارو می تواند باکتریواستاتیک (جلوگیری از رشد بیشتر) یا باکتری کش (باعث مرگ باکتری) باشد.

آنتی بیوتیک کلاریترومایسین در برابر انواع باکتری های گرم مثبت و گرم منفی موثر است. در مقایسه با سلف خود، اریترومایسین، طیف وسیع تری دارد. باکتری های مورد هدف کلاریترومایسین عبارتند از:

• باکتری های گرم مثبت: استرپتوکوکوس پنومونیه، استرپتوکوک پیوژنز، استافیلوکوکوس اورئوس (از جمله برخی از سویه های مقاوم به متی سیلین) و گونه های کورینه باکتریوم.
•  باکتری های گرم منفی: هموفیلوس آنفولانزا، موراکسلا کاتارالیس، لژیونلا پنوموفیلا و برخی از سویه های هلیکوباکتر پیلوری.

آنتی بیوتیک کلاریترومایسین همچنین در برابر برخی از باکتری‌های غیر معمول از جمله مایکوپلاسما پنومونیه، کلامیدیا پنومونیه و مایکوباکتریوم آویوم کمپلکس (MAC) فعالیت می‌کند.

آنتی بیوتیک کلاریترومایسین برای درمان طیف وسیعی از عفونت های باکتریایی استفاده می شود. برخی از انواع رایج عفونت‌هایی که کلاریترومایسین برای آنها تجویز می‌شود عبارتند از:

•  عفونت های دستگاه تنفسی: از جمله پنومونی اکتسابی از جامعه، تشدید حاد برونشیت مزمن و سینوزیت.
• عفونت های پوست و بافت نرم: مانند سلولیت و اریسیپل (erysipelas).
• عفونت هلیکوباکتر پیلوری: کلاریترومایسین بخشی از رژیم درمانی استاندارد برای از بین بردن هلیکوباکتر پیلوری، یک باکتری مرتبط با زخم معده و گاستریت است.
• عفونت های مایکوباکتریوم آویوم (MAC): کلاریترومایسین به عنوان بخشی از درمان ترکیبی برای درمان عفونت های MAC، به ویژه در افراد دارای نقص ایمنی استفاده می شود.
• عفونت های مقاربتی: کلاریترومایسین ممکن است برای درمان برخی از عفونت های مقاربتی مانند کلامیدیا استفاده شود.
•  سایر عفونت ها: کلاریترومایسین ممکن است در درمان سایر عفونت های ناشی از باکتری های حساس، از جمله عفونت های دندان، عفونت گوش میانی و بیماری منتشر شده لایم استفاده شود.

آنتی بیوتیک کلاریترومایسین چه اثری با آنالیت های آزمایشگاهی دارند؟

• افزایش سطح سرمی AST و ALT
• افزایش سطح بیلی روبین سرم
• افزایش سطح آلکالین فسفاتاز سرم
•  افزایش سطح سرمی اوره

آنتی بیوتیک داکسی سایکلین (Doxycycline):

آنتی بیوتیک داکسی سایکلین یک آنتی بیوتیک با طیف وسیع است که متعلق به کلاس تتراسایکلین است. این از آنتی بیوتیک طبیعی تتراسایکلین مشتق شده است، اما خواص فارماکوکینتیک بهبود یافته و نیمه عمر طولانی تری را نشان می دهد، که امکان دوز کمتر را فراهم می کند.

مکانیسم اثر داکسی سایکلین شامل مهار سنتز پروتئین باکتریایی است. در اینجا توضیح دقیقی از مکانیسم عمل آن ارائه شده است:

•  اتصال به زیر واحد 30S ریبوزوم باکتریایی: داکسی سایکلین وارد سلول باکتری شده و به طور برگشت پذیر به زیر واحد 30S ریبوزوم باکتری متصل می شود.
• جلوگیری از اتصال tRNA: داکسی سایکلین با اتصال به ریبوزوم از اتصال aminoacyl-tRNA به محل A ریبوزوم جلوگیری می کند. این امر از ادغام اسیدهای آمینه در زنجیره پپتیدی در حال رشد در طول سنتز پروتئین جلوگیری می کند.
• وقفه در سنتز پروتئین: مهار سنتز پروتئین توسط داکسی سایکلین منجر به اختلال در رشد و تولید مثل باکتری می شود. همچنین بر صحت ترجمه تأثیر می گذارد و در نتیجه پروتئین های معیوب تولید می شود.

داکسی سایکلین دارای طیف گسترده ای از فعالیت است و در برابر باکتری های مختلف از جمله ارگانیسم های گرم مثبت و گرم منفی موثر است. باکتری های مورد هدف داکسی سایکلین عبارتند از:

• باکتری های گرم مثبت: استرپتوکوک پنومونیه، استافیلوکوکوس اورئوس (شامل برخی از سویه های مقاوم به متی سیلین)، استرپتوکوک پیوژنز و برخی از سویه های انتروکوکوس فکالیس.
• باکتری های گرم منفی: اشریشیا کلی، کلبسیلا پنومونیه، هموفیلوس آنفولانزا، موراکسلا کاتارالیس، نایسریا گونوره و بسیاری دیگر.

آنتی بیوتیک داکسی سایکلین همچنین در برابر باکتری های غیر معمول مانند کلامیدیا تراکوماتیس، کلامیدوفیلا پنومونیه، مایکوپلاسما پنومونیه و گونه های ریکتزیا موثر است.

آنتی بیوتیک داکسی سایکلین برای درمان انواع عفونت های باکتریایی استفاده می شود. برخی از انواع رایج عفونت‌هایی که داکسی سایکلین برای آنها تجویز می‌شود عبارتند از:

•  عفونت های دستگاه تنفسی: از جمله ذات الریه، برونشیت و سینوزیت.
• عفونت های پوست و بافت نرم: مانند آکنه، سلولیت و زخم های عفونی.
• عفونت های مقاربتی: داکسی سایکلین در برابر برخی از عفونت های مقاربتی از جمله کلامیدیا، سوزاک و سیفلیس موثر است.
•  بیماری لایم: داکسی سایکلین معمولا برای درمان بیماری لایم در مراحل اولیه استفاده می شود که توسط باکتری Borrelia burgdorferi ایجاد می شود.
• عفونت های دستگاه ادراری: داکسی سایکلین ممکن است برای درمان عفونت های دستگاه ادراری ناشی از باکتری های حساس استفاده شود.
• عفونت های گوارشی: از جمله عفونت های ناشی از باکتری هایی مانند اشریشیا کلی و گونه های کمپیلوباکتر.
• پیشگیری از مالاریا: داکسی سایکلین برای پیشگیری از مالاریا در مناطق خاصی که انگل مالاریا مستعد ابتلا به دارو است استفاده می شود.

آنتی بیوتیک داکسی سایکلین چه اثری با آنالیت های آزمایشگاهی دارند؟

• افزایش کاذب سطح کاتکول آمین ادرار
• افزایش سطح سرمی AST و ALT
• افزایش سطح آلکالین فسفاتاز سرم
• افزایش سطح بیلی روبین سرم
• افزایش سطح آمیلاز سرم

آنتی بیوتیک اریترومایسین (Erythromycin):

آنتی بیوتیک اریترومایسین یک آنتی بیوتیک است که متعلق به کلاس ماکرولیدها است. از باکتری خاک استرپتومایسس اریترئوس گرفته شده است. اریترومایسین برای چندین دهه مورد استفاده قرار گرفته است و به دلیل اثربخشی آن در برابر عفونت های مختلف باکتریایی هنوز هم به طور گسترده تجویز می شود.

مکانیسم اثر اریترومایسین شامل مهار سنتز پروتئین باکتریایی است. در اینجا توضیح دقیقی از مکانیسم عمل آن ارائه شده است:

• اتصال به زیر واحد 50S ریبوزوم باکتریایی: اریترومایسین وارد سلول باکتری شده و به زیر واحد 50S ریبوزوم باکتری متصل می شود.
• مهار انتقال: اریترومایسین با اتصال به ریبوزوم از حرکت ریبوزوم در طول رشته mRNA (RNA پیام رسان) جلوگیری می کند. این مرحله انتقال سنتز پروتئین را مهار می کند و از تشکیل پیوندهای پپتیدی بین اسیدهای آمینه جلوگیری می کند.
• جلوگیری از افزایش طول پروتئین: مهار جابجایی، روند افزایش طول سنتز پروتئین را مختل می کند. این منجر به سنتز ناقص پروتئین و تولید پروتئین های غیرعملکردی یا سمی می شود.

آنتی بیوتیک اریترومایسین در درجه اول باکتری های گرم مثبت را هدف قرار می دهد. در برابر پاتوژن های مختلف باکتریایی موثر است، از جمله:

• باکتری های گرم مثبت: استرپتوکوک پیوژنز، استرپتوکوک پنومونیه، استافیلوکوکوس اورئوس (از جمله برخی از سویه های مقاوم به متی سیلین)، کورینه باکتریوم دیفتری و بسیاری دیگر.
• اریترومایسین همچنین در برابر برخی از باکتری های گرم منفی مانند نایسریا گونوره و لژیونلا پنوموفیلا فعالیت دارد. با این حال، طیف فعالیت آن در برابر باکتری های گرم منفی به طور کلی در مقایسه با اثربخشی آن در برابر باکتری های گرم مثبت محدودتر است.

آنتی بیوتیک اریترومایسین برای درمان انواع عفونت های باکتریایی استفاده می شود. برخی از انواع رایج عفونت‌هایی که اریترومایسین برای آنها تجویز می‌شود عبارتند از:

• عفونت های دستگاه تنفسی: شامل پنومونی اکتسابی از جامعه، تشدید حاد برونشیت مزمن و سیاه سرفه (سیاه سرفه).
• عفونت های پوست و بافت نرم: مانند سلولیت، زرد زخم و اریسیپل.
• عفونت های مقاربتی: اریترومایسین در برابر برخی از عفونت های مقاربتی ناشی از باکتری ها از جمله کلامیدیا و سیفلیس موثر است. اغلب به عنوان یک درمان جایگزین برای افرادی که به پنی سیلین حساسیت دارند استفاده می شود.
• دیفتری: اریترومایسین به عنوان بخشی از رژیم درمانی برای دیفتری، یک عفونت باکتریایی جدی ناشی از Corynebacterium diphtheriae استفاده می شود.
•  عفونت های گوارشی: از جمله عفونت های ناشی از باکتری هایی مانند کمپیلوباکتر ژژونی و هلیکوباکتر پیلوری. اریترومایسین ممکن است برای درمان گاستروپارزی، وضعیتی که با تاخیر در تخلیه معده مشخص می شود، استفاده شود.

آنتی بیوتیک اریترومایسین چه اثری با آنالیت های آزمایشگاهی دارند؟

• افزایش کاذب کاتکول آمین های ادراری
• افزایش سطح بیلی روبین سرم
• افزایش سطح سرمی AST و ALT
• افزایش سطح آلکالین فسفاتاز سرم

داروی ضد قارچ فلوکونازول (Fluconazol):

فلوکونازول یک داروی ضد قارچ است که متعلق به دسته داروهایی است که به عنوان تریازول شناخته می شوند. معمولا برای درمان عفونت های قارچی مختلف استفاده می شود.

مکانیسم اثر فلوکونازول شامل مهار سنتز ارگوسترول، یک جزء کلیدی از غشای سلولی قارچ است. در اینجا توضیح دقیقی از مکانیسم عمل آن ارائه شده است:

• مهار آنزیم های سیتوکروم P450: فلوکونازول فعالیت آنزیم های قارچی سیتوکروم P450، به ویژه آنزیم لانوسترول 14α-دمیلاز را مهار می کند. این آنزیم مسئول تبدیل لانوسترول به ارگوسترول است که جزء ضروری غشای سلولی قارچ است.
•  اختلال در یکپارچگی غشای سلولی: فلوکونازول با مهار سنتز ارگوسترول، یکپارچگی و عملکرد غشای سلولی قارچ را مختل می کند. این امر منجر به افزایش نفوذپذیری غشا و نشت اجزای سلولی می شود و در نهایت باعث مرگ قارچ می شود.
• فعالیت قارچ کشی: اثر فلوکونازول بر رشد قارچ بسته به ارگانیسم خاص، غلظت دارو و عوامل میزبان می تواند قارچ کش (ممانعت از رشد بیشتر) یا قارچ کش (باعث مرگ قارچی) باشد.

فلوکونازول در درجه اول علیه موجودات قارچی، به ویژه مخمرها و قارچ های دو شکل استفاده می شود. در برابر طیف وسیعی از پاتوژن های قارچی موثر است، از جمله:

• گونه های کاندیدا: فلوکونازول در برابر گونه های مختلف کاندیدا از جمله کاندیدا آلبیکنس که شایع ترین علت عفونت های قارچی در انسان است، بسیار فعال است. همچنین بر روی گونه های غیر آلبیکنس کاندیدا مانند کاندیدا گلابراتا، کاندیدا تروپیکالیس، کاندیدا پاراپسیلوزیس و غیره موثر است.
• Cryptococcus neoformans: فلوکونازول درمان انتخابی برای مننژیت کریپتوکوکی ناشی از Cryptococcus neoformans، قارچی است که افراد دارای نقص ایمنی، به ویژه مبتلایان به HIV/AIDS را تحت تاثیر قرار می دهد.
•  برخی از قارچ های دوشکلی: فلوکونازول ممکن است برای درمان عفونت های ناشی از قارچ های دو شکل مانند هیستوپلاسما کپسولاتوم، گونه های کوکسیدیوئیدس و بلاستومایسس درماتیتیدیس استفاده شود.

فلوکونازول در درجه اول برای درمان عفونت های قارچی، به ویژه آنهایی که غشاهای مخاطی و اندام های داخلی را تحت تاثیر قرار می دهند، استفاده می شود. برخی از انواع رایج عفونت‌هایی که فلوکونازول برای آنها تجویز می‌شود عبارتند از:

• کاندیدیاز واژن: فلوکونازول معمولاً برای درمان عفونت های قارچی واژن ناشی از گونه های کاندیدا استفاده می شود.
• کاندیدیاز اوروفارنکس و مری: فلوکونازول در درمان عفونت های قارچی موثر بر دهان و گلو، از جمله برفک (کاندیدیازیس دهان) و کاندیدیاز مری موثر است.
• کاندیدیازیس سیستمیک: فلوکونازول برای درمان عفونت های قارچی مهاجم، مانند کاندیدمی (عفونت قارچی جریان خون) و کاندیدیازیس منتشر استفاده می شود.
• مننژیت کریپتوکوکال: فلوکونازول بخش مهمی از رژیم درمانی مننژیت کریپتوکوکی است، یک عفونت قارچی تهدید کننده حیات که بر غشاهای اطراف مغز و نخاع تأثیر می گذارد.
•  پیشگیری از عفونت های قارچی: فلوکونازول ممکن است به عنوان یک اقدام پیشگیرانه در افرادی که در معرض خطر بالای ابتلا به عفونت های قارچی هستند، مانند افرادی که سیستم ایمنی ضعیفی دارند، تحت پیوند مغز استخوان قرار می گیرند یا شیمی درمانی با دوز بالا دریافت می کنند، استفاده شود.

داروی ضد قارچ فلوکونازول چه اثری با آنالیت های آزمایشگاهی دارند؟

• افزایش سطح سرمی AST و ALT
• افزایش سطح آلکالین فسفاتاز سرم
• افزایش سطح بیلی روبین سرم

داروی ضد قارچ ایتراکونازول (Itraconazole):

ایتراکونازول یک داروی ضد قارچ است که متعلق به دسته داروهایی است که به عنوان تریازول شناخته می شوند. معمولا برای درمان عفونت های قارچی مختلف استفاده می شود.

مکانیسم اثر ایتراکونازول شامل مهار سنتز ارگوسترول، یک جزء کلیدی از غشای سلولی قارچ است. در اینجا توضیح دقیقی از مکانیسم عمل آن ارائه شده است:

• مهار آنزیم های سیتوکروم P450: ایتراکونازول فعالیت آنزیم های قارچی سیتوکروم P450، به ویژه آنزیم لانوسترول 14α-دمیلاز را مهار می کند. این آنزیم مسئول تبدیل لانوسترول به ارگوسترول است که جزء ضروری غشای سلولی قارچ است.
• اختلال در یکپارچگی غشای سلولی: ایتراکونازول با مهار سنتز ارگوسترول، یکپارچگی و عملکرد غشای سلولی قارچ را مختل می کند. این امر منجر به افزایش نفوذپذیری غشا و نشت اجزای سلولی می شود و در نهایت باعث مرگ قارچ می شود.
• فعالیت قارچ کشی: اثر ایتراکونازول بر رشد قارچ بسته به ارگانیسم خاص، غلظت دارو و عوامل میزبان می تواند قارچ کش (ممانعت از رشد بیشتر) یا قارچ کش (باعث مرگ قارچی) باشد.

ایتراکونازول در برابر طیف وسیعی از پاتوژن های قارچی موثر است، از جمله:

• درماتوفیت ها: ایتراکونازول در برابر قارچ های درماتوفیت که باعث عفونت پوست، مو و ناخن می شوند، فعال است. این دارو برای درمان بیماری هایی مانند کچلی (کرم حلقه)، کچلی پا (پای ورزشکار) و اونیکومیکوزیس (عفونت قارچی ناخن) استفاده می شود.
• گونه های کاندیدا: ایتراکونازول علیه گونه های مختلف کاندیدا از جمله کاندیدا آلبیکنس و گونه های غیر آلبیکنس کاندیدا مانند کاندیدا گلابراتا و کاندیدا کروسی فعال است.
• گونه‌های آسپرژیلوس: ایتراکونازول در برابر گونه‌های خاصی از آسپرژیلوس، گروهی از کپک‌ها که می‌توانند باعث عفونت‌های جدی ریه در افراد دارای نقص ایمنی شوند، مؤثر است.
• هیستوپلاسما کپسولاتوم: ایتراکونازول برای درمان هیستوپلاسموز، یک عفونت قارچی ناشی از قارچ هیستوپلاسما کپسولاتوم، که در مناطق خاصی شایع است، استفاده می شود.
• بلاستومایسس درماتیتیدیس و سایر قارچ های دو شکلی: ایتراکونازول ممکن است برای درمان عفونت های ناشی از قارچ های دو شکلی مانند بلاستومایسس درماتیتیدیس که باعث بلاستومایکوز می شود استفاده شود.

ایتراکونازول برای درمان انواع عفونت های قارچی استفاده می شود. برخی از انواع رایج عفونت هایی که ایتراکونازول برای آنها اندیکاسیون دارد عبارتند از:

• عفونت های قارچی سطحی: ایتراکونازول برای درمان عفونت های قارچی موثر بر پوست، مو و ناخن ها مانند کرم حلقوی، پای ورزشکاران و عفونت های قارچی ناخن استفاده می شود.
•  عفونت های قارچی سیستمیک: ایتراکونازول برای درمان عفونت های قارچی سیستمیک از جمله کاندیدیازیس مهاجم، آسپرژیلوزیس، هیستوپلاسموز و بلاستومیکوز استفاده می شود. این عفونت ها ممکن است اندام های مختلفی از جمله ریه ها، جریان خون و سایر بافت ها را تحت تاثیر قرار دهند.
• کاندیدیازیس دهان و مری: ایتراکونازول ممکن است برای درمان عفونت های قارچی دهان و گلو، از جمله برفک دهان و کاندیدیازیس مری استفاده شود.
• پیشگیری از عفونت های قارچی: ایتراکونازول ممکن است به عنوان یک اقدام پیشگیرانه در افرادی که در معرض خطر بالای ابتلا به عفونت های قارچی هستند، مانند افرادی که سیستم ایمنی ضعیفی دارند یا تحت درمان سرکوب کننده سیستم ایمنی قرار دارند، استفاده شود.

داروی ضد قارچ ایتراکونازول چه اثری با آنالیت های آزمایشگاهی دارند؟

• کاهش سطح پتاسیم سرم

آنتی بیوتیک مترونیدازول (Metronidazole):

آنتی بیوتیک مترونیدازول یک داروی آنتی بیوتیک و ضد پروتوزول است که معمولا برای درمان عفونت های مختلف باکتریایی و انگلی استفاده می شود.

مکانیسم اثر مترونیدازول شامل چندین فرآیند است که منجر به مهار سنتز DNA و در نهایت مرگ ارگانیسم های حساس می شود. مترونیدازول به محض ورود به سلول باکتریایی یا تک یاخته ای، توسط آنزیم ها به شکل فعال خود کاهش می یابد. این فرآیند توسط پروتئین های موجود در موجودات بی هوازی تسهیل می شود و مترونیدازول را به ویژه در برابر باکتری ها و انگل های بی هوازی موثر می کند. در اینجا توضیح دقیقی از مکانیسم عمل آن ارائه شده است:

• برهمکنش با DNA: شکل فعال مترونیدازول با DNA تعامل می کند و باعث شکستن رشته DNA می شود. این ترکیبات ناپایدار را با مارپیچ DNA تشکیل می دهد که منجر به اختلال در ساختار و عملکرد DNA می شود.
• مهار سنتز DNA: مترونیدازول با فرآیندهای تکثیر طبیعی و ترمیم DNA تداخل می کند و سنتز DNA را در ارگانیسم حساس مهار می کند. این منجر به مهار رشد و تولید مثل سلول می شود.
• تولید گونه های اکسیژن فعال: اعتقاد بر این است که مترونیدازول تولید گونه های اکسیژن فعال (ROS) را در سلول باکتریایی یا تک یاخته ای القا می کند. این ROS باعث آسیب اکسیداتیو به پروتئین ها و سایر اجزای سلولی می شود و به تخریب ارگانیسم کمک می کند.

آنتی بیوتیک مترونیدازول در برابر طیف وسیعی از باکتری ها و انگل ها موثر است، از جمله:

• باکتری های بی هوازی: مترونیدازول به ویژه در برابر باکتری های بی هوازی که در محیط هایی با اکسیژن کم یا بدون اکسیژن رشد می کنند، موثر است. این ارگانیسم‌هایی مانند Bacteroides fragilis، Clostridium spp.، و Peptostreptococcus spp. را هدف قرار می‌دهد که معمولاً با عفونت‌های داخل شکمی، لگنی و دهانی مرتبط هستند.
• عفونت های تک یاخته ای: مترونیدازول همچنین برای درمان عفونت های تک یاخته ای خاص استفاده می شود. در برابر انگل هایی مانند تریکوموناس واژینالیس که باعث تریکومونیازیس می شود و ژیاردیا لامبلیا که باعث ژیاردیازیس می شود موثر است. همچنین در درمان آمیبیاز ناشی از انتامبا هیستولیتیکا استفاده می شود.

آنتی بیوتیک مترونیدازول برای درمان انواع مختلف عفونت های ناشی از باکتری ها و انگل های حساس استفاده می شود. برخی از انواع رایج عفونت‌هایی که مترونیدازول برای آنها تجویز می‌شود عبارتند از:

•  عفونت های باکتریایی: مترونیدازول برای درمان عفونت های ناشی از باکتری های بی هوازی از جمله عفونت های داخل شکمی (مانند آبسه و پریتونیت)، عفونت های لگنی (مانند واژینوز باکتریایی و بیماری التهابی لگن) و عفونت های دندانی استفاده می شود.
• عفونت تک یاخته ای: مترونیدازول در برابر برخی از عفونت های تک یاخته ای مانند تریکومونیازیس (عفونت مقاربتی)، ژیاردیازیس (عفونت روده ای) و آمیبیازیس (عفونت ناشی از انتامبا هیستولیتیکا) موثر است.
• عفونت هلیکوباکتر پیلوری: مترونیدازول به عنوان بخشی از درمان ترکیبی برای از بین بردن باکتری هلیکوباکتر پیلوری استفاده می شود که می تواند باعث زخم معده و سایر بیماری های دستگاه گوارش شود.
•  کولیت مرتبط با آنتی بیوتیک: مترونیدازول گاهی اوقات در درمان کولیت مرتبط با آنتی بیوتیک، وضعیتی که به دلیل رشد بیش از حد باکتری کلستریدیوم دیفیسیل در روده بزرگ ایجاد می شود، استفاده می شود.

آنتی بیوتیک مترونیدازول چه اثری با آنالیت های آزمایشگاهی دارند؟

• افزایش سطح سرمی AST و ALT
• افزایش سطح سرمی LDH
• افزایش سطح تری گلیسیرید سرم

آنتی بیوتیک نیتروفورانتوئین (Nitrofurantoi):

آنتی بیوتیک نیتروفورانتوئین یک داروی آنتی بیوتیکی است که برای درمان عفونت های دستگاه ادراری (UTIs) ناشی از باکتری های حساس استفاده می شود. این دارو متعلق به دسته داروهایی است که به عنوان مشتقات نیتروفوران شناخته می شوند.

مکانیسم اثر نیتروفورانتوئین شامل فرآیندهای متعددی است که رشد باکتری را مهار کرده و اثرات باکتری کشی را اعمال می کند. در اینجا توضیح دقیقی از مکانیسم عمل آن ارائه شده است:

• احیای نیتروفورانتوئین: نیتروفورانتوئین به طور فعال توسط باکتری ها جذب می شود و سپس توسط آنزیم های باکتری در سلول باکتری احیا می شود. این فرآیند احیا، نیتروفورانتوئین را به واسطه های واکنشی، از جمله گونه های اکسیژن فعال (ROS) و گونه های نیتروژن فعال (RNS) تبدیل می کند.
• آسیب به درشت مولکول های باکتریایی: واسطه های واکنشی تولید شده از نیتروفورانتوئین باعث کاهش و آسیب رساندن به ماکرومولکول های باکتریایی از جمله پروتئین ها، DNA و اجزای ریبوزومی می شود. این اختلال منجر به مهار فرآیندهای ضروری سلولی و در نهایت منجر به مرگ سلولی باکتری می شود.
• طیف وسیع فعالیت: نیتروفورانتوئین طیف وسیعی از فعالیت را در برابر باکتری های گرم مثبت و گرم منفی که معمولاً در عفونت های دستگاه ادراری دخیل هستند، نشان می دهد.

آنتی بیوتیک نیتروفورانتوئین در درجه اول در برابر باکتری های زیر موثر است که معمولاً با عفونت های دستگاه ادراری مرتبط هستند:

• اشریشیا کلی: نیتروفورانتوئین به ویژه در برابر اشریشیا کلی که شایع ترین علت UTI است، فعال است.
• گونه های انتروکوک: نیتروفورانتوئین در برابر سویه های خاصی از Enterococcus faecalis و Enterococcus faecium موثر است که می تواند باعث عفونت ادراری شود.
• استافیلوکوک ساپروفیتیکوس: نیتروفورانتوئین علیه استافیلوکوک ساپروفیتیکوس، باکتری دیگری که عامل عفونت ادراری است، به ویژه در زنان جوان، فعال است.

آنتی بیوتیک نیتروفورانتوئین عمدتاً برای درمان عفونت‌های بدون عارضه دستگاه ادراری، از جمله سیستیت حاد (عفونت مثانه) و عفونت‌های دستگاه ادراری تحتانی ناشی از باکتری‌های حساس استفاده می‌شود. معمولاً برای درمان عفونت های شدیدتر مانند پیلونفریت (عفونت کلیه) توصیه نمی شود.

آنتی بیوتیک نیتروفورانتوئین معمولاً برای عفونت های سیستمیک یا عفونت های خارج از دستگاه ادراری به دلیل توزیع بافتی محدود استفاده نمی شود. این به طور خاص برای تمرکز در ادرار طراحی شده است و غلظت بالایی از دارو را در محل عفونت در دستگاه ادراری فراهم می کند.

آنتی بیوتیک نیتروفورانتوئین چه اثری با آنالیت های آزمایشگاهی دارند؟

• گلوکز ادرار مثبت کاذب
• افزایش سطح بیلی روبین سرم
• افزایش سطح آلکالین فسفاتاز سرم
• افزایش سطح سرمی اوره
• افزایش سطح کراتینین سرم

آنتی بیوتیک نورفلوکساسین (Norfloxacin):

آنتی بیوتیک نورفلوکساسین یک داروی آنتی بیوتیکی با طیف وسیع متعلق به کلاس فلوروکینولون است. این در درجه اول برای درمان عفونت های باکتریایی، به ویژه آنهایی که بر دستگاه ادراری و دستگاه گوارش تأثیر می گذارند، استفاده می شود.

مکانیسم اثر نورفلوکساسین شامل مهار فعالیت آنزیم‌های DNA ژیراز و توپوایزومراز IV باکتریایی است که برای همانندسازی، ترمیم و رونویسی DNA در باکتری‌ها ضروری هستند. در اینجا توضیح دقیقی از مکانیسم عمل آن ارائه شده است:

• مهار DNA ژیراز: نورفلوکساسین به طور خاص DNA گیراز باکتریایی را هدف قرار می دهد، آنزیمی که مسئول وارد کردن ابرپیچ های منفی به داخل مارپیچ DNA در طول همانندسازی و رونویسی است. نورفلوکساسین با اتصال به زیرواحد A DNA ژیراز، فعالیت آن را مهار می کند و منجر به اختلال در سنتز و تکثیر DNA می شود.
• مهار توپوایزومراز IV: نورفلوکساسین همچنین توپوایزومراز IV، آنزیم دیگری که در همانندسازی و جداسازی DNA نقش دارد، مهار می کند. با هدف قرار دادن توپوایزومراز IV، نورفلوکساسین از جدا شدن رشته های DNA به هم پیوسته جلوگیری می کند و باعث اختلال بیشتر در تکثیر DNA باکتریایی و تقسیم سلولی می شود.
• فعالیت باکتری‌کشی: مهار DNA گیراز و توپوایزومراز IV توسط نورفلوکساسین در نهایت منجر به تجمع شکستگی‌های DNA و تشکیل کمپلکس‌های ناکارآمد DNA در باکتری‌ها می‌شود. این ضایعات DNA باعث مرگ سلولی می شوند و به فعالیت باکتری کش نورفلوکساسین کمک می کنند.

آنتی بیوتیک نورفلوکساسین در برابر طیف وسیعی از باکتری های گرم منفی و برخی از باکتری های گرم مثبت فعالیت دارد. به ویژه در برابر باکتری های زیر موثر است:

• اشریشیا کلی: نورفلوکساسین در برابر اشریشیا کلی، از جمله سویه هایی که به سایر آنتی بیوتیک ها مقاوم هستند، بسیار فعال است. معمولاً برای درمان عفونت های دستگاه ادراری ناشی از E.coli استفاده می شود.
• کلبسیلا پنومونیه: نورفلوکساسین علیه کلبسیلا پنومونیه، باکتری که می تواند باعث عفونت مجاری تنفسی و مجاری ادراری شود، فعال است.
• سودوموناس آئروژینوزا: نورفلوکساسین فعالیت متوسطی در برابر سودوموناس آئروژینوزا، عامل شایع عفونت در دستگاه تنفسی، مجاری ادراری و پوست دارد.
• گونه های پروتئوس: نورفلوکساسین در برابر پروتئوس میرابیلیس و پروتئوس ولگاریس موثر است که می تواند باعث عفونت مجاری ادراری شود.

آنتی بیوتیک نورفلوکساسین در درجه اول برای درمان عفونت های باکتریایی استفاده می شود، از جمله:

• عفونت های دستگاه ادراری: نورفلوکساسین معمولاً برای عفونت های بدون عارضه دستگاه ادراری، از جمله سیستیت (عفونت مثانه) و پیلونفریت (عفونت کلیه) تجویز می شود.
• پروستاتیت: نورفلوکساسین ممکن است برای درمان پروستاتیت باکتریایی، عفونت غده پروستات استفاده شود.
• عفونت های گوارشی: نورفلوکساسین می تواند برای درمان عفونت های دستگاه گوارش، از جمله اسهال عفونی ناشی از باکتری های حساس استفاده شود.
• عفونت های مقاربتی: نورفلوکساسین گاهی اوقات برای درمان برخی از عفونت های مقاربتی مانند سوزاک استفاده می شود، به ویژه هنگامی که سایر آنتی بیوتیک ها مناسب یا در دسترس نیستند.

آنتی بیوتیک نورفلوکساسین چه اثری با آنالیت های آزمایشگاهی دارند؟

• مثبت کاذب برای مواد افیونی در ادرار به روش ایمونواسی
• کریستالوریا

آنتی بیوتیک بنزاتین پنی سیلین (Benzathine penicillin):

آنتی بیوتیک بنزاتین پنی سیلین یک آنتی بیوتیک پنی سیلین با اثر طولانی است که برای درمان عفونت های مختلف باکتریایی استفاده می شود. این ترکیب از بنزاتین،  اثر پنی سیلین را طولانی می کند، و پنی سیلین G، یک آنتی بیوتیک با طیف باریک است.

مکانیسم اثر بنزاتین پنی سیلین مشابه سایر آنتی بیوتیک های پنی سیلین است. این دارو با مهار سنتز دیواره سلولی باکتری عمل می کند و منجر به مرگ سلولی باکتری می شود. در اینجا توضیح دقیقی از مکانیسم عمل آن ارائه شده است:

• مهار سنتز دیواره سلولی: بنزاتین پنی سیلین با تشکیل دیواره سلولی باکتری تداخل می کند. به آنزیم ترانس پپتیداز، که به عنوان پروتئین پیوند دهنده پنی سیلین (PBP) نیز شناخته می شود، متصل می شود و آن را مهار می کند، که در پیوند متقابل زنجیره های پپتیدوگلیکان دیواره سلولی باکتری نقش دارد. این اختلال ساختار دیواره سلولی را ضعیف می کند و باکتری ها را مستعد فشار اسمزی می کند و در نهایت باعث لیز سلولی می شود.
•  فعالیت باکتری‌کشی: بنزاتین پنی‌سیلین فعالیت باکتری‌کشی را نشان می‌دهد، به این معنی که مستقیماً باکتری‌های حساس را می‌کشد نه اینکه صرفاً رشد آنها را مهار کند. در برابر تقسیم فعال و رشد باکتری ها موثر است.

آنتی بیوتیک بنزاتین پنی سیلین در درجه اول در برابر باکتری های گرم مثبت موثر است. به ویژه در برابر باکتری های زیر فعال است:

•  استرپتوکوک پیوژنز: بنزاتین پنی سیلین در برابر استرپتوکوک پیوژنز که به نام استرپتوکوک گروه A نیز شناخته می شود بسیار موثر است. این باکتری مسئول عفونت‌های مختلف از جمله گلودرد استرپتوکوکی، مخملک و عفونت‌های پوستی مانند زرد زخم است.
•  ترپونما پالیدوم: بنزاتین پنی سیلین داروی انتخابی برای درمان سیفلیس است که توسط باکتری ترپونما پالیدوم ایجاد می شود. برای از بین بردن باکتری ها و جلوگیری از پیشرفت بیماری استفاده می شود.

آنتی بیوتیک بنزاتین پنی سیلین عمدتاً برای درمان عفونت های زیر استفاده می شود:

• عفونت های استرپتوکوک: معمولاً برای درمان عفونت های استرپتوکوک از جمله گلودرد استرپتوکوک، مخملک و عفونت های پوستی ناشی از استرپتوکوک پیوژنز استفاده می شود.
•  سیفلیس: بنزاتین پنی سیلین درمان ارجح برای سیفلیس بدون توجه به مرحله بیماری است. برای درمان عفونت و جلوگیری از عوارض استفاده می شود.

توجه به این نکته مهم است که بنزاتین پنی سیلین از طریق تزریق عضلانی تجویز می شود و باعث آزادسازی طولانی مدت پنی سیلین در جریان خون می شود و اجازه می دهد تا سطوح درمانی پایدار را در یک دوره طولانی مدت حفظ کند. دوز و مدت زمان خاص درمان به نوع و شدت عفونت بستگی دارد و پیروی از دستورالعمل های متخصص مراقبت های بهداشتی برای تجویز صحیح بنزاتین پنی سیلین ضروری است.

آنتی بیوتیک بنزاتین پنی سیلین چه اثری با آنالیت های آزمایشگاهی دارند؟

• تست کومبز مستقیم مثبت کاذب
• مثبت کاذب گلوکز ادرار با استفاده از معرف بندیکت
• کم خونی همولیتیک
• آگرانولوسیتوز
• لکوپنی (کاهش تعداد گلبول های سفید)
• نوتروپنی (کاهش تعداد نوتروفیل)
• افزایش پروتئینوری
• افزایش سطح پتاسیم سرم پس از دوزهای بالا
• افزایش سطح سدیم سرم پس از دوزهای بالا
• افزایش سطح سرمی AST و ALT
• افزایش سطح سرمی LDH
•  افزایش سطح آلکالین فسفاتاز سرم

آنتی بیوتیک سولفادیازین (Sulfadiazine):

آنتی بیوتیک سولفادیازین یک آنتی بیوتیک سولفونامید است که معمولا برای درمان عفونت های باکتریایی استفاده می شود. این دارو متعلق به دسته داروهایی است که به نام سولفونامیدها یا داروهای سولفا شناخته می شوند.

مکانیسم اثر سولفادیازین شامل مهار رشد و تکثیر باکتری ها از طریق تداخل در توانایی آنها در سنتز مولکول های ضروری است. در اینجا توضیح دقیقی از مکانیسم عمل آن ارائه شده است:

• مهار سنتز اسید فولیک: سولفادیازین به عنوان یک بازدارنده رقابتی آنزیم دی هیدروپتروات سنتاز، که در سنتز اسید فولیک، کوآنزیم ضروری مورد نیاز برای DNA باکتری و سنتز پروتئین نقش دارد، عمل می کند. سولفادیازین با مسدود کردن این آنزیم، تولید اسید فولیک را مختل می کند و منجر به مهار رشد باکتری می شود.
• فعالیت باکتریواستاتیک: سولفادیازین اثرات باکتریواستاتیکی را اعمال می کند، به این معنی که به جای کشتن مستقیم باکتری ها، از رشد و تکثیر آنها جلوگیری می کند. با ایجاد اختلال در سنتز اسید فولیک از تولید اجزای لازم برای بقا و تکثیر باکتری ها جلوگیری می کند.
• مهار دی هیدروپتروات سنتاز: سولفادیازین به عنوان یک بازدارنده رقابتی آنزیم دی هیدروپتروات سنتاز (DHPS) عمل می کند که در سنتز دی هیدروپتروئیک اسید نقش دارد. DHPS تراکم PABA را با دی هیدروپتریدین پیروفسفات کاتالیز می کند و منجر به تشکیل اسید دی هیدروپتروئیک می شود. سولفادیازین برای جایگاه فعال DHPS با PABA رقابت می کند و فعالیت آن را مهار می کند.

آنتی بیوتیک سولفادیازین در برابر طیف وسیعی از باکتری های گرم مثبت و گرم منفی فعالیت دارد. به ویژه در برابر باکتری های زیر موثر است:

• گونه های استرپتوکوک: سولفادیازین در برابر استرپتوکوک پیوژنز، استرپتوکوک پنومونیه و سایر گونه های استرپتوکوک فعال است که می توانند باعث عفونت های مختلف از جمله عفونت های دستگاه تنفسی و عفونت های پوستی شوند.
• گونه های استافیلوکوک: سولفادیازین علیه استافیلوکوکوس اورئوس و استافیلوکوک اپیدرمیدیس فعال است که می تواند باعث عفونت های پوست و بافت نرم و همچنین عفونت های سیستمیک خاص شود.
• اشریشیا کلی: سولفادیازین در برابر گونه های خاصی از اشریشیا کلی که یکی از علل شایع عفونت های دستگاه ادراری و عفونت های دستگاه گوارش است، موثر است.
• سایر باکتری ها: سولفادیازین همچنین ممکن است علیه باکتری های دیگر، از جمله برخی از گونه های سالمونلا، شیگلا، و پنوموسیستیس جیرووسی (که قبلا به عنوان پنوموسیستیس کارینی شناخته می شد) فعال باشد، که می تواند باعث ذات الریه در افراد دارای نقص ایمنی شود.

آنتی بیوتیک سولفادیازین برای درمان عفونت های باکتریایی مختلف از جمله:

•  عفونت های دستگاه ادراری: سولفادیازین ممکن است برای درمان عفونت های دستگاه ادراری ناشی از باکتری های حساس استفاده شود، به ویژه زمانی که سایر آنتی بیوتیک ها مناسب یا در دسترس نیستند.
• عفونت های دستگاه تنفسی: سولفادیازین را می توان برای عفونت های دستگاه تنفسی ناشی از باکتری های حساس از جمله ذات الریه و برونشیت استفاده کرد.
• عفونت های پوست و بافت نرم: سولفادیازین ممکن است برای درمان عفونت های پوست و بافت نرم، مانند سلولیت، عفونت زخم، و زرد زخم استفاده شود.
• توکسوپلاسموز: سولفادیازین، همراه با سایر داروها، برای درمان توکسوپلاسموز، عفونت ناشی از انگل توکسوپلاسما گوندی استفاده می شود.

آنتی بیوتیک سولفادیازین چه اثری با آنالیت های آزمایشگاهی دارند؟

• افزایش سطح سرمی اوره
• افزایش سطح کراتینین سرم
• هماچوری
• پروتئینوری
• کریستالوریا

آنتی بیوتیک ترکیبی سولفامتوکسازول + تری متوپریم (Sulfamethoxazole + trimethoprim) یا کوتریموکسازول :

آنتی بیوتیک سولفامتوکسازول + تری متوپریم که اغلب به عنوان کوتریموکسازول یا تری متوپریم-سولفامتوکسازول شناخته می شود، یک داروی آنتی بیوتیک ترکیبی است که برای درمان طیف وسیعی از عفونت های باکتریایی استفاده می شود. از دو ماده فعال تشکیل شده است: سولفامتوکسازول، یک آنتی بیوتیک سولفونامید، و تری متوپریم، یک آنتی بیوتیک دی آمینوپیریمیدین.

آنتی بیوتیک سولفامتوکسازول و تری متوپریم به طور هم افزایی برای مهار مراحل مختلف در مسیر سنتز اسید فولیک باکتری ها کار می کنند که منجر به یک اثر ضد میکروبی قوی و وسیع الطیف می شود. در اینجا توضیح مفصلی از مکانیسم اثر آنها آورده شده است:

• مهار دی هیدروپتروات سنتاز (DHPS): سولفامتوکسازول به عنوان یک بازدارنده رقابتی DHPS، آنزیم دخیل در سنتز دی هیدروپتروئیک اسید، یک پیش ساز در سنتز اسید فولیک، عمل می کند. با تقلید از اسید پارا آمینو بنزوئیک (PABA)، سولفامتوکسازول با PABA برای مکان فعال DHPS رقابت می کند و از سنتز دی هیدروپتروئیک اسید جلوگیری می کند. این مهار تولید اسید فولیک را که برای رشد و تکثیر باکتری ها ضروری است، مختل می کند.
• مهار دی هیدروفولات ردوکتاز (DHFR): تری متوپریم آنزیم دی هیدروفولات ردوکتاز را که مسئول تبدیل دی هیدروفولیک اسید به تتراهیدروفولیک اسید، شکل فعال اسید فولیک است، مهار می کند. با هدف قرار دادن DHFR، تری متوپریم تشکیل اسید تتراهیدروفولیک را که برای سنتز اسیدهای نوکلئیک (DNA و RNA) و اسیدهای آمینه خاص ضروری است، مسدود می کند. این مهار DHFR اختلال در سنتز اسید فولیک ناشی از سولفامتوکسازول را تقویت می‌کند و منجر به یک اثر باکتری‌کشی عمیق‌تر می‌شود.
•  اثر سینرژیک: ترکیب سولفامتوکسازول و تری متوپریم یک اثر هم افزایی ایجاد می کند، به این معنی که اثر ترکیبی آنها بیشتر از مجموع اثرات فردی آنها است. با هدف قرار دادن آنزیم های مختلف در مسیر سنتز اسید فولیک، آنها رشد باکتری ها را به طور موثرتری مهار کرده و از ایجاد مقاومت جلوگیری می کنند.

آنتی بیوتیک سولفامتوکسازول + تری متوپریم در برابر طیف وسیعی از باکتری ها از جمله ارگانیسم های گرم مثبت و گرم منفی فعال است. در برابر بسیاری از پاتوژن های رایج موثر است، از جمله:

• اشریشیا کلی: سولفامتوکسازول + تری متوپریم معمولا برای درمان عفونت های دستگاه ادراری ناشی از اشریشیا کلی، از جمله سیستیت بدون عارضه استفاده می شود.
• استافیلوکوک اورئوس: می تواند در برابر استافیلوکوک اورئوس حساس به متی سیلین (MSSA) که می تواند باعث عفونت پوست و بافت نرم شود، موثر باشد.
•  استرپتوکوک پنومونیه: سولفامتوکسازول + تری متوپریم علیه گونه های خاصی از استرپتوکوک پنومونیه فعال است که می تواند باعث عفونت های دستگاه تنفسی از جمله ذات الریه شود.
•  هموفیلوس آنفلوآنزا: در برابر هموفیلوس آنفلوآنزا، باکتری که می تواند باعث عفونت مجاری تنفسی، سینوزیت و اوتیت میانی شود، موثر است.

آنتی بیوتیک سولفامتوکسازول + تری متوپریم برای درمان انواع مختلف عفونت های باکتریایی از جمله:

• عفونت های دستگاه ادراری: معمولاً برای عفونت های مجاری ادراری بدون عارضه ناشی از باکتری های حساس تجویز می شود.
• عفونت های دستگاه تنفسی: سولفامتوکسازول + تری متوپریم را می توان برای درمان عفونت های دستگاه تنفسی مانند برونشیت و پنومونی استفاده کرد.
• عفونت های پوست و بافت نرم: در برابر برخی از عفونت های پوست و بافت نرم ناشی از باکتری های حساس از جمله سلولیت موثر است.
• عفونت های دستگاه گوارش: سولفامتوکسازول + تری متوپریم ممکن است برای درمان برخی عفونت های گوارشی ناشی از باکتری های حساس استفاده شود.

آنتی بیوتیک ترکیبی سولفامتوکسازول + تری متوپریم  یا کوتریموکسازول  چه اثری با آنالیت های آزمایشگاهی دارند؟

• افزایش کاذب سطح کراتینین
• سطوح متوترکسات به طور کاذب افزایش یافته است
• افزایش سطح بیلی روبین سرم
• افزایش سطح پتاسیم سرم
• افزایش سطح کراتینین سرم
• افزایش سطح آلکالین فسفاتاز سرم

توجه به این نکته مهم است که این تداخلات می تواند بین افراد متفاوت باشد و به عواملی مانند دوز، مدت درمان و ویژگی های فردی بیمار بستگی دارد. علاوه بر این، آنالیت های آزمایشگاهی خاص تحت تأثیر هر آنتی بیوتیک ممکن است با موارد ذکر شده در بالا متفاوت باشد.

در سایت Medical News Today در مورد آنتی بیوتیک ها بیشتر بخوانید:

آنتی بیوتیک ها داروهایی هستند که رشد باکتری ها را از بین می برند یا کند می کنند. پزشکان آنها را برای درمان عفونت های باکتریایی تجویز می کنند. آنها این کار را با کشتن باکتری ها و جلوگیری از تکثیر آنها انجام می دهند.