آزمایش HIV | ویروس نقص ایمنی انسانی | آزمایش ایدز (سندرم نقص ایمنی اکتسابی) | آنتی ژن p24

HIV (ویروس نقص ایمنی انسانی) ویروسی است که به سیستم ایمنی بدن حمله می کند. اگر HIV درمان نشود، می تواند منجر به ایدز (سندرم نقص ایمنی اکتسابی) شود. در حال حاضر هیچ درمان موثری وجود ندارد. هنگامی که افراد مبتلا به HIV می شوند، آن را برای تمام عمر دارند. اما با مراقبت های پزشکی مناسب می توان HIV را کنترل کرد.

اسامی دیگر:

• HIV Screening Tests
• AIDS Test
• AIDS Screen
• HIV Serology
• p24 Antigen
• Human immunodeficiency virus (HIV) antibody / antigen test

چرا آزمایش HIV درخواست می شود؟

• برای تعیین اینکه آیا به ویروس نقص ایمنی انسانی (HIV) آلوده هستید یا خیر

چه زمانی آزمایش HIV بایستی انجام شود؟

• زمانی که فکر می کنید ممکن است در معرض ویروس قرار گرفته باشید.
• یک بار در سال اگر در معرض خطر قرار گرفتن در معرض ویروس هستید
• زمانی که پزشک فکر می کند علائم شما ممکن است به دلیل HIV باشد. قبل از باردار شدن یا در دوران بارداری

نمونه مورد نیاز برای آزمایش HIV:

• ظرف/لوله: لوله با درب قرمز یا زرد (ترجیحا همراه با ژل جداکننده) / اوله با درب بنفش (EDTA دار)
• نوع نمونه: سرم/ پلاسما
• حجم نمونه: 1/5 میلی لیتر

روش های انجام آزمایش HIV:

روش ایمونواسی کمی لومینسانس (CLIA):

روش HIV Ag/Ab یک آزمایش ایمنی 2 مرحله ای برای تعیین وجود آنتی ژن p24 HIV-1، آنتی بادی های HIV-1 (گروه های M و O) و آنتی بادی های HIV-2 است. در سرم یا پلاسمای انسانی با استفاده از فناوری ایمونواسی میکروذرات کمی‌لومینسانس. ابتدا، نمونه بیمار، بافر wash، رقیق کننده سنجش و میکروذرات پارامغناطیس در یک چاه واکنش واحد ترکیب می شوند. آنتی ژن HIV-1 p24 و آنتی بادی های HIV-1/HIV-2 موجود در نمونه بیمار به آنتی ژن HIV-1، آنتی ژن HIV-2 و میکروذرات مونوکلونال (موش) پوشش داده شده با آنتی بادی HIV-1 متصل می شوند.

پس از شستشو، آنتی ژن HIV-1 p24 متصل شده و آنتی بادی های HIV-1/HIV-2 به کونژوگه های نشاندار شده با آکریدینیم متصل می شوند. پس از چرخه شستشوی دیگر، محلول های پیش محرک به مخلوط واکنش اضافه می شوند. واکنش کمی لومینسانس حاصل به صورت واحدهای نور نسبی (RLU) اندازه گیری می شود. مقدار آنتی ژن و آنتی بادی های HIV موجود در نمونه بیمار به طور مستقیم با RLU شناسایی شده توسط اپتیک متناسب است.

وجود یا عدم وجود آنتی ژن HIV-1 p24 یا آنتی بادی های HIV-1/HIV-2 در نمونه با مقایسه سیگنال کمی لومینسانس در واکنش به سیگنال قطع تعیین شده به صورت دوره ای با کالیبراسیون سنجش تعیین می شود. نمونه های بیماران با مقادیر سیگنال به کات آف(S/CO) بیشتر یا مساوی 1.00 برای آنتی ژن HIV-1 p24 یا آنتی بادی های HIV-1/HIV-2 واکنش پذیر در نظر گرفته می شوند. نمونه هایی با مقادیر S/CO کمتر از 1.00 غیر واکنشی یا منفی در نظر گرفته می شوند

مزایای روش ایمونواسی کمی لومینسانس (CLIA):

• حساسیت بالا: CLIA حساسیت بالایی در تشخیص آنتی بادی های HIV دارد، حتی در مراحل اولیه عفونت که ممکن است سطح آنتی بادی پایین باشد.
• نتایج سریع: CLIA نتایج را در عرض چند ساعت ایجاد می کند و آن را به یک روش غربالگری سریع و کارآمد تبدیل می کند.
• محدوده دینامیکی گسترده: CLIA می تواند طیف وسیعی از غلظت آنتی بادی را تشخیص دهد و امکان اندازه گیری دقیق غلظت آنتی بادی HIV در خون را فراهم می کند.

معایب روش ایمونواسی کمی لومینسانس (CLIA):

• در دسترس بودن محدود: CLIA یک تست تشخیصی نسبتاً جدید است و ممکن است در همه آزمایشگاه ها به طور گسترده در دسترس نباشد.
• هزینه: تست CLIA می تواند گران تر از تست های دیگر مانند ELISA باشد.
• آزمایش های تاییدی اضافی مورد نیاز: نتایج مثبت CLIA باید با استفاده از تست های تشخیصی دیگر مانند وسترن بلات یا PCR تایید شود تا از نتایج مثبت کاذب جلوگیری شود.
• اختصاصیت محدود: CLIA ممکن است به اندازه کافی اختصاصی نباشد تا بین HIV و سایر عفونت‌هایی که آنتی‌بادی‌های مشابه تولید می‌کنند تمایز قائل شود که منجر به نتایج مثبت کاذب می‌شود.
• تجهیزات تخصصی: CLIA به تجهیزات تخصصی نیاز دارد که ممکن است در دسترس بودن آن را در آزمایشگاه های خاصی محدود کند.

آزمایش ایمونوسوربنت مرتبط با آنزیم (ELISA) برای تشخیص آنتی بادی HIV:

این آزمایش وجود آنتی بادی HIV را در نمونه خون (سرم یا پلاسما) یا بزاق فرد تشخیص می دهد. آنتی بادی های HIV پروتئین هایی هستند که توسط سیستم ایمنی در پاسخ به عفونت HIV تولید می شوند.

در طی آزمایش الایزا، نمونه‌ای از خون یا بزاق به چاهک هایی که حاوی آنتی‌ژن HIV است اضافه می‌شود. اگر آنتی بادی های HIV در نمونه وجود داشته باشد، به آنتی ژن های موجود در صفحه متصل می شوند. سپس یک آنتی بادی دوم به چاهک اضافه می شود که برای شناسایی و اتصال به هر آنتی بادی HIV که به آنتی ژن های روی صفحه متصل است، طراحی شده است. این آنتی بادی ثانویه به آنزیمی مرتبط است که در واکنش با یک ماده خاص، تغییر رنگ ایجاد می کند.

اگر نتایج آزمایش مثبت باشد، به این معنی که آنتی بادی HIV شناسایی شده است، معمولاً یک آزمایش تأییدی مانند تست وسترن بلات برای تأیید نتایج انجام می شود.

آزمایش‌های الایزای نسل سوم برای HIV، هم آنتی‌بادی‌های ویروس و هم آنتی‌ژن p24 را که پروتئینی است که توسط ویروس در مراحل اولیه عفونت تولید می‌شود، شناسایی می‌کند. آزمایش های نسل چهارم با آزمایش آنتی بادی های HIV-1 و HIV-2 به طور جداگانه، لایه دیگری از تشخیص را اضافه می کنند. این امکان تشخیص زودهنگام عفونت HIV را فراهم می کند، زیرا برخی از افراد ممکن است یک نوع آنتی بادی را قبل از دیگری تولید کنند. آزمایش‌های نسل چهارم حساس‌تر از آزمایش‌های نسل سوم در نظر گرفته می‌شوند و می‌توانند عفونت را در کمتر از دو تا چهار هفته پس از قرار گرفتن در معرض آن تشخیص دهند. با این حال، هر دو نوع آزمایش در تشخیص HIV بسیار دقیق و قابل اعتماد هستند.

مزایای روش ELISA:

• حساسیت بالا: الایزا حساسیت بالایی در تشخیص آنتی بادی های HIV در نمونه های خون، سرم یا بزاق، به ویژه در مراحل بعدی عفونت دارد.
• نتایج سریع: الایزا می تواند در عرض چند ساعت نتیجه دهد و آن را به یک روش غربالگری سریع و کارآمد برای HIV تبدیل می کند.
• مقرون به صرفه بودن: تست الایزا در مقایسه با تست های دیگر مانند وسترن بلات و PCR نسبتاً ارزان است.
• سهولت در انجام: ELISA یک روش آزمایشگاهی ساده است که می تواند به راحتی در آزمایشگاه های مختلف انجام شود.

معایب روش ELISA:

• موارد مثبت کاذب: الایزا می تواند نتایج مثبت کاذب به دلیل واکنش متقابل با سایر آنتی بادی ها یا پروتئین های موجود در نمونه بدهد.
• اختصاصیت محدود: الایزا ممکن است به اندازه کافی اختصاصی نباشد تا بین HIV و سایر عفونت‌هایی که آنتی‌بادی‌های مشابه تولید می‌کنند تمایز قائل شود، که منجر به نتایج مثبت کاذب می‌شود.
• سودمندی محدود در عفونت در مراحل اولیه: ELISA ممکن است آنتی‌بادی‌های HIV را در مراحل اولیه عفونت تشخیص ندهد و منجر به نتایج منفی کاذب شود.
• آزمایش های تاییدی اضافی مورد نیاز است: نتایج مثبت ELISA باید با استفاده از تست های تشخیصی دیگر مانند وسترن بلات یا PCR تایید شود تا از نتایج مثبت کاذب جلوگیری شود.

روش وسترن بلات:

روش وسترن بلات یک روش آزمایشگاهی است که برای تشخیص پروتئین های خاص در نمونه خون بیمار که منحصر به HIV هستند، استفاده می شود. این تست معمولا به عنوان یک تست تاییدی پس از اینکه تست غربالگری اولیه، مانند الایزا، نتایج مثبت را نشان داد، استفاده می شود.

روش وسترن بلات برای تشخیص HIV چگونه کار می کند:

• آماده سازی نمونه: مقدار کمی خون از بیمار گرفته می شود. خون به اجزای آن جدا می شود و سرم (بخش مایع خون) جمع آوری می شود.
• جداسازی پروتئین: سرم روی ژل اعمال می شود که پروتئین های مختلف HIV را بر اساس اندازه و بار الکتریکی آنها جدا می کند. این فرآیند الکتروفورز نامیده می شود.
• انتقال غشایی: هنگامی که پروتئین ها توسط الکتروفورز جدا شدند، با استفاده از فرآیندی به نام بلاتینگ روی یک غشاء (معمولاً از نیتروسلولز ساخته شده) منتقل می شوند.
• مسدود کردن: غشا در یک محلول بافر حاوی یک عامل مسدود کننده، معمولاً شیر بدون چربی یا آلبومین سرم گاوی، غوطه ور می شود که به جلوگیری از اتصال غیر اختصاصی آنتی بادی ها کمک می کند.
• انکوباسیون آنتی بادی اولیه: غشاء سپس با یک آنتی بادی اولیه انکوبه می شود که به طور خاص به یک یا چند پروتئین HIV متصل می شود. اگر پروتئین های HIV در نمونه وجود داشته باشد، به آنتی بادی اولیه متصل می شوند.
• شستشو: پس از اینکه آنتی بادی اولیه به غشاء متصل شد، چندین بار شسته می شود تا آنتی بادی های متصل نشده یا غیر اختصاصی حذف شوند.
• انکوباسیون آنتی بادی ثانویه: سپس غشاء با یک آنتی بادی ثانویه انکوبه می شود که آنتی بادی اولیه را می شناسد و به آن متصل می شود. آنتی بادی ثانویه به آنزیمی کونژوگه می شود که می تواند در هنگام واکنش با یک سوبسترا سیگنال تولید کند.
• تشخیص سیگنال: غشاء با یک سوبسترا انکوبه می شود که با آنزیم متصل به آنتی بادی ثانویه واکنش نشان می دهد و سیگنال قابل مشاهده ای مانند تغییر رنگ یا انتشار نور تولید می کند. سیگنال نشان دهنده وجود پروتئین های اختصاصی HIV در نمونه است.
• تفسیر: الگوی سیگنال روی غشاء با الگوی استاندارد پروتئین های اختصاصی HIV برای تایید وجود عفونت HIV مقایسه می شود. اگر نوارهای خاصی از پروتئین در الگوی صحیح وجود داشته باشد، آزمایش برای HIV مثبت در نظر گرفته می شود.

مزایای روش وسترن بلات:

• اختصاصیت بالا: روش وسترن بلات برای تشخیص آنتی بادی های ضد HIV بسیار اختصاصی است و در نتیجه خطر نتایج مثبت کاذب را کاهش می دهد.
• تایید نتایج الایزا: روش وسترن بلات اغلب برای تایید نتایج آزمایش غربالگری الایزا اولیه استفاده می شود که می تواند به حذف نتایج مثبت یا منفی کاذب از الایزا کمک کند.
• می تواند انواع مختلفی از HIV را تشخیص دهد: وسترن بلات می تواند آنتی بادی ها را علیه گونه های مختلف HIV از جمله HIV-1 و HIV-2 شناسایی کند.

معایب روش وسترن بلات:

• زمان‌بر: روش وسترن بلات نسبت به سایر آزمایش‌های تشخیصی مانند الایزا زمان‌برتر است و به چندین مرحله و حداکثر دو روز برای تکمیل نیاز دارد.
• گران بودن: روش وسترن بلات به دلیل اضافه شدن تجهیزات و معرف های مورد نیاز، گرانتر از برخی تست های تشخیصی دیگر مانند الایزا است.
• نیاز به آموزش تخصصی: انجام وسترن بلات نیاز به آموزش و تخصص تخصصی دارد که ممکن است در دسترس بودن آن را در تنظیمات خاصی محدود کند.
• حساسیت ضعیف در طول عفونت اولیه: روش وسترن بلات ممکن است به اندازه کافی برای تشخیص آنتی بادی های HIV در مراحل اولیه عفونت حساس نباشد و منجر به نتایج منفی کاذب شود. بنابراین، ممکن است به عنوان یک آزمایش تشخیصی مستقل برای HIV مناسب نباشد.

روش Real Time PCR:

Real-time PCR (همچنین PCR کمی یا qPCR نیز نامیده می شود) یک روش مولکولی است که برای تشخیص و تعیین کمیت HIV در نمونه های بالینی استفاده می شود. این روش بسیار حساس و اختصاصی است و امکان تشخیص سطوح بسیار پایین ویروس در خون یا سایر مایعات بدن را فراهم می کند.

Real Time PCR با استفاده از پروب های فلورسنت که به طور خاص به دنباله هدف تقویت شده در طول PCR متصل می شوند، کار می کند. با پیشرفت واکنش تقویت، مقدار فلورسانس متناسب با مقدار توالی هدف موجود در نمونه افزایش می یابد. این امر امکان نظارت در زمان واقعی فرآیند تقویت و کمیت مقدار اولیه توالی هدف در نمونه را فراهم می کند.

فرآیند Real-time PCR با استخراج RNA از خون بیمار یا نمونه های مایع دیگر شروع می شود. سپس RNA با استفاده از آنزیم ترانس کریپتاز معکوس به cDNA تبدیل می شود. پس از آن، واکنش PCR با استفاده از پرایمرهای خاص انجام می شود که تنها ناحیه مورد نظر را در cDNA تقویت می کند. در طی واکنش PCR، یک پروب فلورسنت به مخلوط واکنش اضافه می شود.

با پیشرفت PCR، سیگنال فلورسنت تولید شده توسط پروب متناسب با مقدار آمپلیکون تولید شده افزایش می یابد. این سیگنال توسط یک ابزار تخصصی به نام دستگاه Real Time PCR شناسایی می شود که می تواند مقدار فلورسانس تولید شده در هر چرخه واکنش را کمیت کند.

دستگاه Real-time PCR نموداری از مقدار فلورسانس در طول زمان تولید می کند که به آن منحنی تقویت می گویند. مقدار Ct یا مقدار آستانه چرخه، تعداد چرخه ای را نشان می دهد که در آن سیگنال فلورسانس از یک سطح آستانه از پیش تعریف شده عبور می کند. با مقایسه مقادیر Ct نمونه با مقادیر استانداردها یا کنترل های شناخته شده، می توان مقدار اولیه توالی هدف در نمونه را محاسبه کرد.

Real-time PCR یک روش بسیار دقیق و قابل اعتماد برای تشخیص و تعیین کمیت HIV در نمونه های بالینی است. این روش به یکی از پرکاربردترین روش ها برای تشخیص HIV و پایش بار ویروسی تبدیل شده است، زیرا نتایج سریع و دقیق با حساسیت و ویژگی بالا ارائه می دهد.

مزایای Real-Time PCR برای تشخیص HIV:

• حساسیت: Real-time PCR می تواند سطوح پایین ویروس را در نمونه های بالینی تشخیص دهد و امکان تشخیص زودهنگام عفونت HIV را فراهم می کند.
• اختصاصیت: Real-time PCR می تواند بین سویه های مختلف HIV تمایز قائل شود و نسبت به روش های دیگر احتمال کمتری دارد که نتایج مثبت کاذب ایجاد کند.
• سرعت: نتایج را به سرعت، اغلب در عرض چند ساعت پس از جمع آوری نمونه، ارائه می دهد.
• کمیت: PCR بلادرنگ می‌تواند مقدار ویروس موجود در نمونه را اندازه‌گیری کند و اطلاعاتی در مورد بار ویروسی و پیشرفت بیماری ارائه دهد.
• اتوماتیک: PCR بلادرنگ را می توان با دستگاه های اتوماتیک انجام داد و خطر خطای انسانی را کاهش داد و توان عملیاتی را افزایش داد.

معایب Real-Time PCR برای تشخیص HIV:

• هزینه: Real-time PCR به تجهیزات و کیت هایتخصصی نیاز دارد که این امر آن را نسبت به روش‌های دیگر گران‌تر می‌کند.
• تخصص فنی: Real-time PCR نیاز به تخصص فنی برای انجام و تفسیر نتایج دارد.
• منفی کاذب: در صورتی که ویروس در سطوح بسیار پایین وجود داشته باشد یا اگر مهارکننده هایی در نمونه وجود داشته باشند که در واکنش PCR تداخل داشته باشند، Real-time PCR می تواند نتایج منفی کاذب ایجاد کند.

Real-time PCR می‌تواند HIV را در نمونه‌های بالینی یک هفته پس از عفونت، قبل از اینکه آنتی‌بادی‌ها با آزمایش‌های سرولوژیکی قابل تشخیص باشند، تشخیص دهد. با این حال، حساسیت Real-time PCR به نوع و کیفیت نمونه مورد آزمایش بستگی دارد. به عنوان مثال، نمونه‌های خون دارای سطوح بالاتری از ویروس نسبت به نمونه‌های بزاق یا ادرار هستند و نمونه‌های جمع‌آوری‌شده در طول عفونت حاد ممکن است حاوی سطوح بالاتری از ویروس نسبت به نمونه‌های جمع‌آوری‌شده در طول عفونت مزمن باشند.

تست های Real-time PCR برای HIV بسیار حساس و دقیق هستند، اما شرایطی وجود دارد که می تواند منجر به نتایج منفی کاذب شود. در اینجا چند نمونه آورده شده است:

• آزمایش گرفتن خیلی زود: اگر خیلی زود پس از عفونت آزمایش را انجام دهید، ویروس ممکن است به اندازه کافی تکثیر نشده باشد که توسط آزمایش قابل تشخیص باشد.
• بار (مقدار) ویروسی کم: مقدار ویروس در خون می تواند در طول زمان متفاوت باشد و اگر بار ویروسی بسیار کم باشد، آزمایش ممکن است قادر به تشخیص آن نباشد.
• جهش ویروس: برخی از گونه‌های HIV می‌توانند در طول زمان جهش پیدا کنند، که می‌تواند تشخیص آنها را با آزمایش‌های خاص دشوار کند.
• جمع آوری یا جابجایی نامناسب نمونه: اگر نمونه به درستی جمع آوری یا مدیریت نشود، می تواند منجر به نتیجه منفی کاذب شود.
• مواد مداخله گر: مواد موجود در خون یا بزاق، مانند برخی داروها یا مواد شیمیایی، می توانند در آزمایش اختلال ایجاد کنند و منجر به نتایج نادرست شوند.

روش مرجع برای تشخیص HIV، سنجش وسترن بلات است، که یک تست تاییدی بسیار اختصاصی است که پس از آزمایش‌های غربالگری اولیه که وجود آنتی‌بادی‌های HIV را نشان می‌دهد، استفاده می‌شود. روش ترجیحی برای تشخیص HIV ترکیبی از هر دو آزمایش غربالگری اولیه و آزمایش تاییدی است. متداول‌ترین آزمایش‌های غربالگری اولیه روش ایمونواسی (EIA) یا ELISA هستند که آنتی‌بادی‌های HIV را در نمونه‌های خون یا بزاق تشخیص می‌دهند. اگر نتایج آزمایش غربالگری اولیه مثبت باشد، برای تایید تشخیص از یک تست تاییدی مانند تست Western Blot استفاده می شود.

آمادگی قبل از انجام آزمایش HIV:

به آمادگی خاصی نیاز ندارد

چه چیزی در آزمایش HIV مورد بررسی قرار می گیرد؟

دو نوع فعال از ویروس های نقص ایمنی انسانی، انواع یک و دو وجود دارد. HIV-1 شایع ترین نوع در ایالات متحده و اروپای غربی  و کل دنیا است، در حالی که HIV-2 بیشتر به کشورهای غرب آفریقا محدود می شود. تست سرولوژیک آنتی بادی هایی را که در نتیجه عفونت HIV-1/HIV-2 ایجاد شده اند شناسایی می کند.

میکروبیولوژی ویروس نقص ایمنی انسانی (HIV):

• قطر این ویروس 80 تا 130 نانومتر است.
• این یک ویروس RNA تک رشته ای، ایکوسادرال و دارای پوشش است.
• حاوی آنزیم ترانس کریپتاز معکوس است که RNA را به DNA تبدیل می کند.

ژن های ویروسی عبارتند از:

• Gag پروتئین های مخصوص گروه، آنتی ژن ها را تشکیل می دهد و این پروتئین ها p24 و p17 نام دارند.
• Env پروتئین های پوششی را تشکیل می دهد که برای تعامل و نمایش سلول های هدف ضروری هستند. اینها gp120 و gp41 هستند.
• Pol پلیمراز، آنزیم های ترانس کریپتاز معکوس و آنزیم های دیگر مانند پروتئاز و اینتگراز را تشکیل می دهد.

• HIV دارای گیرنده‌ای بر روی سلول‌های +CD4، سلول‌های T helper و ماکروفاژها است.
• ویروس از طریق gp 120 به مولکول‌های +CD4 موجود بر روی سلول‌های لنفوسیت‌ متصل می‌شود.
• بعد از وروذ به سلول RNA توسط آنزیم ترانس کریپتاز معکوس به DNA تبدیل می کند و با کمک اینتگراز ویروسی با DNA سلول هدف ادغام می شود (اینها به عنوان پروویروس شناخته می شوند).
• در حال حاضر، پروویروس ممکن است نهفته شود.
• هنگامی که ویروس درون سلول تکثیر می یابد و از سلول ها خارج می شود ( از طریق جوانه زدن)، غشای سلول میزبان را در پوشش خود می گنجاند.

• HIV منجر به تخریب سیستم ایمنی بدن میزبان می شود
• HIV لنفوسیت های T، عمدتاً لنفوسیت های T را که سلول های CD4 مثبت (سلول های T-helper) هستند، از بین می برد.
• HIV به سیستم ایمنی آسیب می رساند و منجر به سندرم نقص ایمنی اکتسابی (ایدز) می شود.
• عفونت HIV ممکن است تا 10 سال قبل از بروز علائم و نشانه‌ها یا تبدیل شدن به بیمار ایدز وجود داشته باشد.

مایعات بدن با غلظت بالای HIV:

• خون و فرآورده های خونی آلوده
• منی
• مایع واژن
• مخاط مقعد
• شیر مادر (آلوده)
• سایر مایعات بدن حاوی خون
• اشک
• مایع جفتی وجود دارد.

بیماران پرخطر عبارتند از:

• همجنس گرایان در مردان
• مردان و زنان دوجنسه با چندین شریک جنسی.
• مصرف کنندگان مواد مخدر داخل وریدی.
• انتقال خون آلوده
• نوزادانی که در هنگام زایمان در معرض مادران مثبت قرار می گیرند

پس از عفونت اولیه، HIV ابتدا به بافت مخاطی می رسد، سپس به طور سیستماتیک به اندام های لنفاوی گسترش می یابد و یک مخزن ویروسی ایجاد می کند. ارائه‌دهندگان باید از درک مناسب فواصل بین قرار گرفتن در معرض HIV و مثبت بودن در سنجش‌های تشخیصی HIV اطمینان حاصل کنند تا عفونت حاد HIV را از دست ندهند. ویروس توسط NAAT تقریباً در 10 روز از عفونت قابل تشخیص می شود. زمان از عفونت تا اولین تشخیص با روش های مولکولی به عنوان دوره گرفتگی نامیده می شود (Eclipse period).

به طور مشابه، زمان بین اکتساب HIV و مثبت بودن ایمونواسی به عنوان دوره پنجره (Window period) نامیده می شود و از 16 روز برای سنجش ترکیبی آنتی ژن/آنتی بادی مبتنی بر آزمایشگاه تا بیش از 3 هفته برای سنجش فقط آنتی بادی نسل قدیمی متفاوت است.

فاز حاد عفونت HIV با ویرمی بالا با خطر بالای انتقال بعدی و آنتی ژن P24 قابل تشخیص مشخص می شود. آنتی بادی HIV ممکن است هنوز قابل تشخیص نباشد. این پیک اولیه ویروسی باعث تحریک پاسخ ایمنی در 50 تا 90 درصد افراد می شود که به آن سندرم رتروویروسی حاد می گویند. این سندرم بالینی غیراختصاصی با تب، لنفادنوپاتی، فارنژیت، کاهش وزن و بثورات پوستی مشخص می شود و با سایر تشخیص ها مانند EBV، CMV، توکسوپلاسموز و HHV-6 همپوشانی دارد.

پس از عفونت حاد، بار ویروسی تا رسیدن به یک نقطه تنظیم کاهش می‌یابد که نشان‌دهنده شروع فاز نهفته HIV است، جایی که اکثر بیماران بدون علامت هستند. با این حال، عفونت HIV درمان نشده منجر به کاهش پیشرونده لنفوسیت CD4 و سرکوب سیستم ایمنی می‌شود که به عفونت‌های تعریف‌کننده ایدز، بدخیمی، یا سندرم هدر رفتن یا انسفالوپاتی پس از مدت زمان متوسط ​​10 سال به اوج می‌رسد. پیشرفت به سمت ایدز مرحله نهایی عفونت HIV را نشان می دهد و شدیدترین تظاهرات HIV است

تست های تاییدی برای آنتی بادی های HIV و شامل روش وسترن بلات و روش ایمونولورسانس غیرمستقیم (IFA) است. روش وسترن بلات می تواند آنتی بادی های HIV را تشخیص دهد.

آزمایش آنتی ژن سرولوژیکی مستقیم p24، پروتئین ویروسی p24 را در خون محیطی افراد آلوده به HIV، که در آن به عنوان یک آنتی ژن آزاد (هسته) یا کمپلکس به آنتی بادی های ضد p24 وجود دارد، شناسایی می کند. آنتی ژن p24 ممکن است 16 روز پس از عفونت قابل تشخیص باشد. آزمایش آنتی ژن p24 را می توان برای ارزیابی فعالیت ضد ویروسی درمان های ضد HIV استفاده کرد.

آزمایش آنتی ژن p24 می تواند برای افتراق عفونت فعال HIV نوزاد از آنتی بادی غیرفعال HIV موجود در خون مادر استفاده شود. همچنین برای تشخیص عفونت  HIV قبل از تبدیل سرمی آنتی بادی، تشخیص HIV در خون اهداکننده و نظارت بر درمان استفاده می شود.

استفاده از مایعات خوراکی برای آزمایش سرولوژیک HIV به عنوان جایگزینی برای آزمایش سرمی است. این آزمایش‌های جدید آنتی‌بادی HIV-1 از ترانسودات مخاطی دهان (OMT) استفاده می‌کنند، مایعی مشتق از سرم که از شکاف لثه و در سراسر سطوح مخاطی دهان وارد بزاق می‌شود.

جایگزین غیر تهاجمی دیگر برای آزمایش خون، آزمایش ادرار برای HIV است. فقط جمع آوری ادرار راندوم لازم است. آزمایش ادرار برای آنتی بادی های HIV ارزشمند است، به خصوص زمانی که رگ گیری ناخوشایند، دشوار یا غیرقابل قبول باشد. توجه به این نکته ضروری است که تمام آزمایش های ادرار HIV آنتی بادی ها را شناسایی می کند نه ذرات HIV. ادرار حاوی ویروس نیست و مایعی نیست که بتواند دیگران را آلوده کند.

سنجش های ترکیبی آنتی ژن/آنتی بادی HIV (Ag/Ab) اکنون در دسترس هستند که می توانند عفونت HIV را به طور متوسط ​​5 تا 7 روز زودتر از سنجش هایی که فقط آنتی بادی ها را شناسایی می کنند، تشخیص دهند. کاهش دوره تبدیل سرمی همیشه یک هدف مهم در تشخیص HIV بوده است، زیرا افراد مبتلا به عفونت حاد HIV دارای بار ویروسی بالایی هستند و بسیار عفونی هستند.

همانطور که بحث شد، در گذشته، غربالگری تست سریع ایمونواسی دو مرحله ای (IA) به دنبال روش تایید وسترن بلات استاندارد طلایی برای تشخیص HIV بود. با توسعه آزمایش ترکیبی جدیدتر Ag/Ab، CDC الگوریتم دیگری را برای آزمایش HIV پیشنهاد کرده است

آزمایش‌های سرولوژیکی شرح داده‌ شده در بالا، عفونت HIV را بر اساس نشان دادن آنتی‌بادی‌های ضد HIV یا پروتئین آنتی‌ژن ویروس HIV شناسایی می‌کنند. ذرات RNA ویروسی HIV را می توان با آزمایش کیفی برای HIV RNA شناسایی و با روش های آزمایش های تقویت اسید نوکلئیک (NAATs) با کمی سازی RNA HIV-بار ویروسی، کمی سازی کرد.

اگرچه استفاده از آن به عنوان آزمایش غربالگری بسیار گران است، آزمایش NAAT می تواند HIV را 11 روز پس از عفونت شناسایی کند. آزمایش‌های HIV-RNA را می‌توان به‌عنوان آزمایش‌های همسو استفاده کرد، به‌ویژه زمانی که سایر آزمایش‌های تأییدی نامشخص هستند یا نمی‌توان آن‌ها را دقیق تفسیر کرد. آزمایش NAAT در تمایز عفونت HIV در نوزادان از انتقال غیر فعال آنتی بادی های HIV از مادر آلوده به HIV مفید است.

تفسیر تست های سرولوژیک:

• آزمایش آنتی بادی سرولوژیک در صورت مثبت بودن باید توسط ELISA تکرار شود.
• هنگامی که ELISA مثبت شد، با وسترن بلات یا با روش ایمونوفلورسانس (IFA) تایید کنید.
• RNA ویروسی ممکن است برای تایید HIV انجام دهد.
• در الایزا مثبت و وسترن بلات یا IFA منفی، سپس بعد از 3 تا 6 ماه آزمایش را تکرار کنید.
• بیمار مبتلا به الایزا مثبت تا زمانی که علائم و نشانه های کاهش ایمنی را در بیماران ایجاد نکند، ایدز ندارد.
• به ندرت ممکن است نتایج مثبت کاذب رخ دهد.
• آنتی ژن p24 (پروتئین p24) ممکن است 2 تا 4 هفته پس از عفونت قابل تشخیص باشد.
• ادرار ممکن است برای آنتی بادی HIV آزمایش شود.

برخی از شایع ترین عفونت های فرصت طلب در افراد مبتلا به HIV عبارتند از:

• عفونت ویروس هرپس سیمپلکس 1 (HSV-1) – یک عفونت ویروسی که می تواند باعث ایجاد زخم در لب ها و دهان شود.
• عفونت سالمونلا – یک عفونت باکتریایی که روده ها را تحت تاثیر قرار می دهد
• کاندیدیازیس (برفک دهان) – عفونت قارچی دهان، برونش ها، نای، ریه ها، مری یا واژن
• توکسوپلاسموز – یک عفونت انگلی که می تواند بر مغز تأثیر بگذارد
• پنوموسیستیس پنومونی (PCP) – عفونت ریه ناشی از قارچ (Pneumocystitis jirovecii)
• سل – یک عفونت باکتریایی که ریه ها را درگیر می کند و همچنین می تواند سایر قسمت های بدن مانند کلیه ها، مغز، پوست، غدد لنفاوی و چشم ها را نیز درگیر کند.

عوامل مداخله گر در آزمایش HIV:

• نتایج مثبت کاذب می تواند در بیماران مبتلا به بیماری خودایمنی، بیماری لنفوپرولیفراتیو، لوسمی، لنفوم، سیفلیس، یا اعتیاد به الکل رخ دهد.
• مثبت کاذب می تواند در زنان باردار غیر عفونی رخ دهد.
• عفونت HIV-2 می تواند باعث مثبت شدن تست آنتی بادی غربالگری HIV-1  و آزمایش تاییدی نامشخص WB HIV-1 شود.
• نتایج منفی کاذب می تواند در مرحله نهفتگی اولیه یا مرحله پایانی ایدز رخ دهد.
• دوره پنجره: در چند هفته اول پس از ابتلا به HIV، ویروس ممکن است در خون فرد قابل تشخیص نباشد زیرا زمان لازم است تا سیستم ایمنی آنتی بادی های کافی برای تشخیص آزمایش تولید کند. این دوره به “دوره پنجره” معروف است و می تواند منجر به نتایج منفی کاذب شود.
• خطاهای پیش از تجزیه و تحلیل: اشتباهاتی که در حین پردازش و پردازش نمونه های خون قبل از آزمایش انجام می شود نیز می تواند بر دقت آزمایش HIV تأثیر بگذارد. این خطاها می تواند شامل جمع آوری نمونه، حمل و نقل، ذخیره سازی یا برچسب زدن نامناسب باشد.
• مسائل فنی: مسائل فنی مربوط به خود آزمون نیز می تواند منجر به نتایج نادرست شود. این مسائل می تواند شامل مشکلات کیت تست، تفسیر نادرست نتایج آزمایش یا خطاهای آزمایشگاهی باشد.
• واکنش متقابل: برخی از شرایط پزشکی، مانند اختلالات خود ایمنی یا واکسیناسیون های اخیر، می توانند با تحریک تولید آنتی بادی های غیر اختصاصی که ممکن است با آنتی بادی های HIV اشتباه گرفته شوند، نتایج مثبت کاذب ایجاد کنند.
• جهش: HIV یک ویروس بسیار متغیر است و جهش در ویروس گاهی اوقات می تواند بر دقت تست های تشخیصی تأثیر بگذارد. در موارد نادر، فردی که به یک سویه منحصربه‌فرد ویروس آلوده می‌شود، ممکن است آنتی‌بادی‌هایی تولید کند که با آزمایش‌های استاندارد HIV شناسایی نمی‌شوند.

ملاحظات بالینی آزمایش HIV:

• نتایج آزمایش را از طریق تلفن اعلام نکنید. نتایج مثبت ممکن است پیامدهای مخرب روانی و اجتماعی برای بیمار داشته باشد.
• بیمارانی را که نتایج آزمایش مثبت دارند تشویق کنید تا شریک جنسی خود را مطلع کنند تا بتوانند آزمایش شوند.
• به بیمارانی که نتایج آزمایش مثبت دارند اطلاع دهید که تماس جنسی بعدی شرکای خود را در معرض خطر بالای ابتلا به ایدز قرار می دهد.

سوالات متداول

چگونه از نتایج آزمایش HIV استفاده می شود؟

آزمایش آنتی بادی و آنتی ژن HIV برای غربالگری و تشخیص عفونت HIV استفاده می شود. با گذشت زمان، اگر HIV تشخیص داده نشود و درمان نشود، سیستم ایمنی را از بین می‌برد و بدن فرد را در برابر عفونت‌های ناتوان‌کننده و تهدیدکننده زندگی آسیب‌پذیر می‌کند

تشخیص HIV در مراحل اولیه عفونت مهم است زیرا:

• امکان درمان زودهنگام را فراهم می کند که پیشرفت ایدز را کند یا متوقف می کند.
• یک فرد می تواند رفتار خود را طوری تغییر دهد که از گسترش بیماری جلوگیری کند.
• یک زن باردار می تواند تحت درمان قرار گیرد که از انتقال عفونت HIV به فرزندش جلوگیری می کند.

صرف نظر از نوع تست غربالگری مورد استفاده، یک نتیجه مثبت مستلزم پیگیری با آزمایش های تکمیلی برای تایید تشخیص HIV است، زیرا ممکن است مثبت کاذب رخ دهد. آزمایش های بیشتر نیز برای تعیین نوع ویروس HIV استفاده می شود. دو نوع HIV وجود دارد. HIV-1 شایع ترین نوع یافت شده در سراسر جهان است، در حالی که HIV-2 عمدتاً در بخش هایی از آفریقا رخ می دهد.

چه زمانی آزمایش HIV درخواست می شود؟

اگر فکر می کنید که ممکن است در معرض HIV قرار گرفته باشید به عنوان مثال اگر شریک جنسی HIV مثبت باشد باید آزمایش HIV را درخواست کنید. آزمایش همچنین توصیه می شود اگر:

• از نظر جنسی فعال هستید (سه یا بیشتر شریک جنسی در 12 ماه گذشته).
• خون دریافت کرده اید.
• در مورد رفتار جنسی شریک زندگی خود با دیگران نامطمئن هستید.
• مردی هستید که با مرد دیگری رابطه جنسی داشته اید.
• از داروهای خیابانی به صورت تزریقی استفاده کرده اید، به خصوص در هنگام استفاده از سوزن یا سایر تجهیزات مشترک.
• یک بیماری مقاربتی (STD) یا عفونت با هپاتیت B یا C دارید.
• یک کارمند مراقبت های بهداشتی هستید که در محل کار در معرض مستقیم خون قرار دارید.
• حامله هستید
• که می خواهید قبل از بارداری مطمئن شوید که به HIV آلوده نیستید.
• اگر می خواهید اهدا کننده خون شوید، از اسپرم خود برای لقاح مصنوعی استفاده کنید، کاشت تخمک انجام دهید یا فرزندی را به فرزندی قبول کنید، باید آزمایش بدهید.

نتیجه آزمایش HIV چه چیزی را نشان می دهد؟

خون یک فرد غیر آلوده حاوی ویروس HIV یا آنتی بادی های HIV نخواهد بود. آزمایش آنتی ژن/آنتی بادی HIV منفی خواهد بود.

گاهی اوقات، خون یک فرد غیر عفونی باعث واکنش غیر اختصاصی در آزمایش غربالگری می شود. آزمایش‌های تکمیلی HIV ، از جمله آزمایش‌های روی نمونه خون دوم، معمولاً برای تأیید عدم وجود عفونت واقعی HIV انجام می‌شود. یک فرد مبتلا به عفونت HIV در آزمایش غربالگری HIV نتیجه واکنشی خواهد داشت. آزمایش‌های تکمیلی HIV، از جمله آزمایش‌های روی نمونه خون دوم نیز واکنش‌پذیر بوده و نتیجه مثبت را تایید می‌کند.

به ندرت، فردی که به تازگی در حال ابتلا به عفونت HIV در مراحل اولیه است، ممکن است هنوز ویروس HIV یا آنتی بادی های آن را آزادانه در خون نداشته باشد. آزمایش آنتی ژن/آنتی بادی HIV ممکن است منفی باشد. به افرادی که اخیراً در معرض HIV قرار گرفته‌اند و نتیجه غربالگری HIV منفی دارند، توصیه می‌شود 8 تا 12 هفته پس از مواجهه مجدد مورد آزمایش قرار گیرند.

آیا چیز دیگری هست که باید بدانم؟

آزمایش آنتی ژن/آنتی بادی HIV بلافاصله پس از قرار گرفتن در معرض (در طول پنجره قبل از ایجاد سطح بالایی از ویروس و/یا آنتی بادی در خون) HIV را تشخیص نمی دهد. نتیجه شما ممکن است با وجود این واقعیت که شما آلوده هستید منفی باشد – یک تفسیر منفی نادرست. به همین دلیل، تکرار آزمایش مهم است. شما باید حداقل 2 تا 3 ماه از زمان قرار گرفتن در معرض احتمالی ویروس، یک آزمایش دیگر HIV انجام دهید.

مطالعات متعددی در مورد مدت زمان زنده ماندن HIV در بدن مرده انجام شده است. در اجسام سرد نشده، HIV به طور کلی تا 24 تا 36 ساعت پس از مرگ زنده می ماند. با این حال در بدن های یخچالی، زمان بقای HIV به طور قابل توجهی افزایش می یابد. در یک مطالعه، در بدنه ایی که در دمای 6 درجه سانتیگراد (42.8 درجه فارنهایت) ذخیره شده بودند، HIV هنوز تا 6 روز زنده بود. در مطالعه دیگری، اجسادی که در یخچال در دمای 2 درجه سانتیگراد (35.6 درجه فارنهایت) نگهداری می شدند، تا 16.5 روز به HIV عفونی مبتلا بودند.

اکنون، این بدان معنا نیست که HIV تا 16 روز در خارج از بدن زنده می ماند! محیط داخل یک جسد تازه مرده کاملاً متفاوت از محیط خارج از بدن است. محیط خاص داخل بدن مرده به تدریج تغییر می کند. هر چه بدن بیشتر مرده باشد، ادامه حیات برای HIV دشوارتر می شود. یخچال این روند را کند می کند. هنگامی که ویروس از بدن انسان خارج می شود، در عرض چند دقیقه می میرد، زیرا ویروس بلافاصله وارد محیطی می شود که در آن نمی تواند زنده بماند. در داخل یک بدن مرده، تغییرات در محیط ویروس ها به تدریج رخ می دهد، به همین دلیل است که HIV برای مدت زمان طولانی تری زنده می ماند. سرد کردن جسد مرده این روند را بیشتر کند می کند.

علائم عفونت HIV چیست؟

عفونت اولیه (HIV حاد)

برخی از افراد آلوده به HIV در عرض دو تا چهار هفته پس از ورود ویروس به بدن دچار بیماری شبیه آنفولانزا می شوند. این بیماری که به عنوان عفونت اولیه (حاد) HIV شناخته می شود، ممکن است چند هفته طول بکشد. علائم و نشانه های احتمالی عبارتند از:

• تب
• سردرد
• دردهای عضلانی و درد مفاصل
• راش
• گلو درد و زخم های دردناک دهان
• غدد لنفاوی متورم، عمدتا در گردن
• اسهال
• کاهش وزن
• سرفه کردن
• عرق شبانه

این علائم می توانند آنقدر خفیف باشند که حتی ممکن است متوجه آنها نشوید. با این حال، مقدار ویروس در جریان خون شما (بار ویروسی) در این زمان بسیار زیاد است. در نتیجه، عفونت در طول عفونت اولیه راحت تر از مرحله بعدی گسترش می یابد.

عفونت علامت دار HIV

همانطور که ویروس به تکثیر و تخریب سلول های ایمنی شما ادامه می دهد ممکن است دچار عفونت های خفیف یا علائم و نشانه های مزمن مانند:

• تب
• خستگی
• غدد لنفاوی متورم – اغلب یکی از اولین علائم عفونت HIV است
• اسهال
• کاهش وزن
• عفونت قارچی دهان (برفک دهان)
• زونا (هرپس زوستر)
• پنومونی

پیشرفت به سمت ایدز

به لطف درمان های ضد ویروسی بهتر، امروزه اکثر افراد مبتلا به HIV به ایدز مبتلا نمی شوند. HIV بدون درمان معمولاً طی 8 تا 10 سال به ایدز تبدیل می‌شود.

هنگامی که ایدز رخ می دهد، سیستم ایمنی بدن شما به شدت آسیب دیده است. احتمال ابتلا به عفونت‌های فرصت‌طلب یا سرطان‌های فرصت‌طلب بیشتر است – بیماری‌هایی که معمولاً در فردی با سیستم ایمنی سالم باعث بیماری نمی‌شوند.

علائم و نشانه های برخی از این عفونت ها ممکن است شامل موارد زیر باشد:

• عرق
• لرز
• تب مکرر
• اسهال مزمن
• غدد لنفاوی متورم
• لکه های سفید مداوم یا ضایعات غیرعادی روی زبان یا دهان
• خستگی مداوم و غیر قابل توضیح
• ضعف
• کاهش وزن
• بثورات یا برجستگی های پوستی

راه های درمان HIV/AIDS چیست؟

در حال حاضر هیچ درمانی برای HIV/AIDS وجود ندارد. به محض اینکه به عفونت مبتلا شوید، بدن شما نمی تواند از شر آن خلاص شود. با این حال، داروهای زیادی وجود دارند که می توانند HIV را کنترل کرده و از عوارض جلوگیری کنند. این داروها درمان ضد رتروویروسی  (ART) نامیده می شوند. هر فردی که HIV تشخیص داده می شود، صرف نظر از مرحله عفونت یا عوارض، باید ART شروع شود.

ART معمولاً ترکیبی از سه یا چند دارو از چندین کلاس دارویی مختلف است. این روش بهترین شانس را برای کاهش میزان HIV در خون دارد. گزینه های ART زیادی وجود دارد که سه داروی HIV را در یک قرص ترکیب می کند که یک بار در روز مصرف می شود.

هر دسته از داروها به روش های مختلف ویروس را مسدود می کنند. درمان شامل ترکیبی از داروها از طبقات مختلف به موارد زیر است:

• محاسبه مقاومت دارویی فردی (ژنوتیپ ویروسی)
• از ایجاد سویه های جدید HIV مقاوم به دارو خودداری کنید
• سرکوب ویروس در خون را به حداکثر برسانید
• دو دارو از یک کلاس، به علاوه داروی سوم از دسته دوم، معمولا استفاده می شود.

طبقات داروهای ضد HIV عبارتند از:

• مهارکننده های غیر نوکلئوزیدی ترانس کریپتاز معکوس (NNRTIs) پروتئین مورد نیاز HIV را برای ساختن کپی از خود خاموش می کنند. به عنوان مثال می توان به efavirenz (Sustiva)، ریلپیویرین (Edurant) و دوراویرین (Pifeltro) اشاره کرد.

• مهارکننده‌های نوکلئوزیدی یا نوکلئوتیدی رونوشت معکوس (NRTIs) نسخه‌های معیوب بلوک‌های سازنده‌ای هستند که HIV برای ساختن کپی از خود به آن نیاز دارد. به عنوان مثال می توان به آباکاویر (Ziagen)، تنوفوویر (Viread)، امتریسیتابین (Emtriva)، لامیوودین (Epivir) و زیدوودین (Retrovir) اشاره کرد. داروهای ترکیبی نیز در دسترس هستند، مانند امتریسیتابین/تنوفوویر (Truvada) و امتریسیتابین/تنوفوویر آلافنامید (Descovy).
• مهارکننده های پروتئاز (PIs) پروتئاز HIV را غیرفعال می کنند، پروتئین دیگری که HIV برای ساختن کپی از خود به آن نیاز دارد. به عنوان مثال می توان به آتازاناویر (ریاتاز)، داروناویر (پرزیستا) و لوپیناویر/ریتوناویر (Kaletra) اشاره کرد.

• مهارکننده های اینتگراز با غیرفعال کردن پروتئینی به نام اینتگراز کار می کنند که HIV از آن برای وارد کردن مواد ژنتیکی خود به سلول های CD4 T استفاده می کند. به عنوان مثال می توان به بیکتگراویر سدیم/امتریسیتابین/تنوفوویر آلافنامید فومار (Biktarvy)، رالتگراویر (Isentress) و دولوتگراویر (Tivicay) اشاره کرد

• مهارکننده های ورود یا فیوژن ورود HIV به سلول های CD4 T را مسدود می کنند. به عنوان مثال می توان به انفوویرتاید (Fuzeon) و maraviroc (Selzentry) اشاره کرد.

آیا باید به دیگران از نتایج آزمایش گفت؟

بله. اگر آزمایش شما برای HIV مثبت است، عاقلانه است که به پزشکان خود بگویید تا مطمئن شوند که درمان مناسب برای سایر مشکلات سلامتی دریافت می کنید. مهم است که به همه شرکای جنسی فعلی و آینده و هر کسی که با آنها لوازم مشترک دارید، بگویید. خدمات مشاوره می تواند به شما کمک کند تا به افرادی که نیاز به دانستن دارند اطلاع دهید.

آیا می توان از آزمایش آنتی بادی HIV برای تشخیص HIV در نوزادان استفاده کرد؟

خیر. از آنجایی که آنتی بادی های مادر از مادر به نوزاد منتقل می شوند و برای 6 تا 12 ماه در سیستم نوزاد باقی می مانند، باید از آزمایش متفاوتی استفاده شود. این آزمایش آزمایش DNA پروویروسی HIV نامیده می شود.

آیا آزمایش HIV و نتایج آن در آزمایشگاه محرمانه می ماند؟

بله، آزمایش HIV و نتایج آن در آزمایشگاه محرمانه نگهداری می شود. زمانی که آزمایش HIV انجام می دهید، طبق قوانین وزارت بهداشت، آزمایشگاه‌ها موظفند استانداردهای محرمانگی و حفظ حریم خصوصی را هنگام رسیدگی به نمونه‌های بیمار و اطلاعات پزشکی رعایت کنند. این بدان معنی است که اطلاعات شخصی شما، از جمله نام و نتایج آزمایش شما، خصوصی و ایمن نگه داشته خواهد شد.

کارکنان آزمایشگاه نیز متعهد به توافق نامه های محرمانه هستند و آموزش دیده اند تا با دقت و احتیاط به اطلاعات حساس پزشکی رسیدگی کنند. با این حال، توجه به این نکته مهم است که شرایطی وجود دارد که ممکن است از آزمایشگاه ها خواسته شود که نتایج آزمایش HIV مثبت را برای مقامات وزارت بهداشت برای بررسی شیوع بیماری ارسال گردد.

در سایت Mayo Clinic در مورد ویروس HIV بیشتر بخوانید:

سندرم نقص ایمنی اکتسابی (ایدز) یک بیماری مزمن و بالقوه تهدید کننده زندگی است که توسط ویروس نقص ایمنی انسانی (HIV) ایجاد می شود. HIV با آسیب رساندن به سیستم ایمنی بدن، توانایی بدن شما برای مبارزه با عفونت و بیماری را مختل می کند.

HIV یک عفونت مقاربتی (STI) است. همچنین می تواند از طریق تماس با خون آلوده و استفاده غیرقانونی از مواد مخدر تزریقی یا استفاده از سوزن های مشترک سرایت کند. همچنین می تواند در دوران بارداری، زایمان یا شیردهی از مادر به کودک سرایت کند. بدون دارو، ممکن است سالها طول بکشد تا HIV سیستم ایمنی شما را تا حدی ضعیف کند که به ایدز مبتلا شوید.

مطالب مرتبط در متااورگانون:

• آزمایش هپاتیت C
• آزمایش بیماری های مقاربتی (STDs)
• HIV resistance testing
• آزمایش شمارش لنفوسیت های CD4
• تست حساسیت بیش از حد آباکاویر (Abacavir) و الگوریتم مدیریت اولیه بیمار

در جای دیگر وب:

• NHS Choices: HIV and AIDS
• NetDoctor: HIV and AIDS
• Terrence Higgins Trust: HIV and AIDS
• British HIV Association: UK National Guidelines for HIV Testing 2008