آزمایش هیستامین | Histamine

هیستامین (Histamine) یک آمین بیوژنیک و یک انتقال دهنده عصبی است که به طور طبیعی در بدن وجود دارد. در عملکردهای فیزیولوژیکی مختلفی مانند تنظیم پاسخ ایمنی، کنترل تولید اسید معده و عمل به عنوان یک انتقال دهنده عصبی در مغز نقش دارد.

هیستامین از اسید آمینه هیستیدین سنتز می شود. پس از سنتز، در سلول های تخصصی به نام ماست سل ها و بازوفیل ها ذخیره می شود که در بافت های مختلف بدن مانند پوست، سیستم تنفسی و دستگاه گوارش یافت می شوند.

هیستامین از این سلول ها در پاسخ به محرک های مختلف مانند آسیب، عفونت و آلرژن ها آزاد می شود. هنگامی که آزاد می شود، به گیرنده های خاصی روی سلول های هدف مانند سلول های ماهیچه صاف، رگ های خونی و سلول های عصبی متصل می شود و واکنش های فیزیولوژیکی مختلفی مانند التهاب، خارش و انقباض راه های هوایی را برمی انگیزد.

هیستامین همچنین در واکنش های آلرژیک نقش دارد و مسئول بسیاری از علائم مرتبط با آلرژی مانند خارش، کهیر و تورم است. آنتی هیستامین ها معمولا برای درمان این علائم با مسدود کردن اثرات هیستامین بر سلول های هدف استفاده می شوند.

چرا آزمایش هیستامین (Histamine) درخواست می شود؟

برخی از دلایل رایج برای درخواست آزمایش هیستامین عبارتند از:

• تست آلرژی: هیستامین ممکن است در پاسخ به یک آلرژن ترشح شود و علائمی مانند خارش، تورم و کهیر ایجاد کند. آزمایش هیستامین ممکن است برای تایید یک آلرژی مشکوک و شناسایی آلرژن خاصی که باعث واکنش می شود استفاده شود.
• ماستوسیتوز: ماستوسیتوز یک اختلال نادر است که با تولید بیش از حد ماست سل ها در بدن مشخص می شود. ماست سل ها در پاسخ به محرک های مختلف، هیستامین و سایر مواد شیمیایی آزاد می کنند که باعث ایجاد علائمی مانند بثورات پوستی، درد شکم و مشکل در تنفس می شود. آزمایش هیستامین ممکن است برای نظارت بر سطح هیستامین و ارزیابی شدت بیماری استفاده شود.
• عملکرد معده: هیستامین در تنظیم تولید اسید معده نقش دارد. آزمایش هیستامین ممکن است برای ارزیابی عملکرد معده و تشخیص بیماری هایی مانند گاستریت، زخم معده و رفلاکس اسید استفاده شود.
• تومورهای کارسینوئید: تومورهای کارسینوئید تومورهای نورواندوکرین نادری هستند که می توانند سطوح بالایی از هیستامین و سایر مواد تولید کنند. آزمایش هیستامین ممکن است برای نظارت بر سطح هیستامین و ارزیابی اثربخشی درمان استفاده شود.

چه زمانی آزمایش هیستامین (Histamine) بایستی انجام شود؟

• هنگامی که علائمی مانند گرگرفتگی، حالت تهوع، تورم گلو یا فشار خون پایین دارید که ممکن است به دلیل یک واکنش آلرژیک تهدید کننده زندگی
• باشد. گاهی اوقات هنگامی که پزشک شما مشکوک به ماستوسیتوز یا فعال شدن ماست سل است.

نمونه مورد نیاز برای آزمایش هیستامین (Histamine):

• ظرف/لوله: لوله با بنفش (حاوی ضد انعقاد EDTA) / لوله با درب سبز (حاوی ضد انعقاد هپارین) / ظرف ادرار 24 ساعته
• نوع نمونه: پلاسما / خون کامل / ادرار
• حجم نمونه: پلاسما 3 میلی لیتر / خون کامل یک میلی لیتر / ادرار 4 میلی لیتر

دستورالعل ها:

• ادرار را به مدت 24 ساعت با 10 میلی لیتر نگهدارنده HCL 6N (ترجیحا) جمع آوری شود یا بدون مواد نگهدارنده هم باشد مشکلی ندارد.
• در طول جمع آوری نمونه ادرار 24 ساعته از قرار دادن نمونه در معرض نور مستقیم خورشید خودداری کنید.
• نمونه پلاسما سریع جدا شده و به نقظه انجماد برسد.

آمادگی قبل از انجام آزمایش هیستامین (Histamine):

• اگر مشکوک به آنافیلاکسی باشد، جمع آوری نمونه خیلی زود پس از شروع علائم مهم است.
• حداقل 24 ساعت قبل از جمع آوری نمونه از مصرف داروهای آلرژی زا، الکل، کافئین، آنتی هیستامین ها، کورتیکواستروئیدهای خوراکی و داروهای ضد اضطراب و خواب آور خودداری کنید.
• در طول جمع آوری نمونه از تابش نور مستقیم خورشید به آن خودداری کنید.

روش های انجام آزمایش هیستامین (Histamine):

روش ایمونوسوربنت مرتبط با آنزیم (ELISA): این روش شامل استفاده از آنتی بادی هایی است که به طور خاص به هیستامین موجود در پلاسما یا نمونه ادرار متصل می شوند. آنتی بادی ها به سطح جامد چاهک ها متصل می شوند و نمونه اضافه می شود. پس از شستن هر گونه مواد غیر متصل، یک معرف تشخیص اضافه می شود که سیگنالی را نشان می دهد که وجود هیستامین را نشان می دهد.

کروماتوگرافی مایع با کارایی بالا (HPLC): این روش با استفاده از سیستم کروماتوگرافی مایع با فشار بالا، هیستامین را از سایر مواد موجود در نمونه پلاسما یا ادرار جدا می کند. سپس هیستامین توسط یک آشکارساز فلورسانس یا یک طیف سنج جرمی شناسایی می شود.

روش فلورومتریک: این روش شامل استفاده از بستری است که به طور خاص توسط هیستامین برای تولید یک سیگنال فلورسنت شکافته می شود. نمونه با بستر انکوبه می شود و سیگنال فلورسنت با استفاده از فلورومتر اندازه گیری می شود.

روش اسپکتروفتومتری: این روش شامل استفاده از موادی است که به طور خاص توسط هیستامین برای تولید یک محصول رنگی شکسته می شود. نمونه با بستر انکوبه شده و شدت رنگ با استفاده از اسپکتروفتومتر اندازه گیری می شود.

هر یک از این روش ها مزایا و محدودیت هایی دارند و انتخاب روش به عواملی مانند حساسیت، ویژگی، هزینه و در دسترس بودن تجهیزات و معرف ها بستگی دارد.

ترجیح روش خاصی برای اندازه گیری سطح هیستامین در نمونه های پلاسما و ادرار به هدف آنالیز، منابع موجود و تخصص کارکنان آزمایشگاه بستگی دارد. با این حال، به طور کلی، ELISA و HPLC به عنوان متداول ترین و ارجح ترین روش ها برای اندازه گیری سطح هیستامین در نمونه های پلاسما و ادرار در نظر گرفته می شوند.

روش مرجع برای اندازه گیری سطوح هیستامین در پلاسما، روش رادیوایمونواسی (RIA) است. این به این دلیل است که RIA به طور گسترده تایید شده است و استاندارد طلایی برای اندازه گیری هیستامین در پلاسما در نظر گرفته می شود. با این حال، به دلیل استفاده از رادیواکتیویته، RIA کمتر در آزمایشگاه های بالینی استفاده می شود و تا حد زیادی با ELISA و HPLC جایگزین شده است که غیر رادیواکتیو هستند و استفاده از آنها ایمن تر است.

به طور خلاصه، در حالی که RIA روش مرجع برای اندازه‌گیری هیستامین در پلاسما است، ELISA و HPLC به دلیل حساسیت، ویژگی و در دسترس بودن معرف‌های غیر رادیواکتیو، روش‌های ارجح هستند. انتخاب روش به نیازهای خاص تحلیل و منابع موجود بستگی دارد.

چه چیزی در آزمایش هیستامین (Histamine)  مورد بررسی قرار می گیرد؟

هیستامین (Histamine) یک آمین بیوژنیک است که در ماست سل ها و بازوفیل ها به شکل غیرفعال به نام هیستیدین تولید و ذخیره می شود. هنگامی که این سلول ها توسط سیگنال های ایمنی، ضربه فیزیکی یا سایر محرک ها فعال می شوند، آنزیمی به نام هیستیدین دکربوکسیلاز هیستیدین را به هیستامین فعال تبدیل می کند که سپس به بافت های اطراف آزاد می شود. هیستامین همچنین می تواند توسط باکتری های خاصی تولید شود که می تواند به سمیت هیستامین کمک کند.

آزادسازی هیستامین می‌تواند توسط حساسیت‌های آلرژیک یا سایر محرک‌ها، از جمله سیتوکین‌ها، کموکاین‌ها، اجزای مکمل، IgG، میکروب‌ها، داروها و سموم از طریق گیرنده‌های خاصی که توسط این سلول‌ها بیان می‌شوند، تحریک شود.

علاوه بر ماست سل ها و بازوفیل ها، تعدادی از انواع سلول ها، از جمله سلول های شبه انتروکرومافین معده، نورون های هیستامینرژیک، پلاکت ها، سلول های دندریتیک و سلول های T می توانند هیستامین تولید کنند. این سلول ها هیستامین را درون سلولی ذخیره نمی کنند، اما در عوض آن را پس از سنتز ترشح می کند.

هیستامین علاوه بر نقش خود در واکنش های آلرژیک نوع فوری، در تعدادی از عملکردهای فیزیولوژیکی از جمله تکثیر و تمایز سلولی، خون سازی، رشد جنینی، بازسازی و ترمیم زخم نقش دارد. هیستامین اثرات متنوع زیادی در بدن ایجاد می کند، از جمله انقباض بافت ماهیچه های صاف ریه ها، رحم و معده. گشاد شدن رگ های خونی که باعث افزایش نفوذپذیری و کاهش فشار خون می شود. تحریک ترشح اسید معده در معده؛ و تسریع ضربان قلب هیستامین همچنین به عنوان یک انتقال دهنده عصبی عمل می کند و پیام های شیمیایی را بین سلول های عصبی حمل می کند.

ماست سل ها سلول های بافتی بزرگی هستند که در سراسر بدن یافت می شوند. آنها عمدتاً در پوست، پوشش داخلی روده و مجرای هوا و مغز استخوان وجود دارند. ماست سل ها بخشی از پاسخ طبیعی بدن به آسیب و همچنین پاسخ های آلرژیک (حساسیت بیش از حد) هستند. آنها حاوی گرانول هایی هستند که تعدادی از مواد شیمیایی از جمله هیستامین و تریپتاز را ذخیره می کنند که با فعال شدن ماست سل ها آزاد می شوند. هیستامین مسئول بسیاری از علائم در افراد مبتلا به آلرژی است.

هیستامین در فرآیندهای فیزیولوژیکی مختلف از جمله التهاب، پاسخ ایمنی و انتقال عصبی نقش دارد. با این حال، تولید یا انتشار بیش از حد هیستامین می تواند به پاتوژنز چندین بیماری کمک کند، از جمله:

• بیماری های آلرژیک: هیستامین یک واسطه کلیدی واکنش های آلرژیک از جمله رینیت آلرژیک، آسم و آنافیلاکسی است. در این شرایط، هیستامین در پاسخ به آلرژن ها آزاد می شود که منجر به التهاب و انقباض راه های هوایی می شود.
• اختلالات گوارشی: هیستامین در تنظیم ترشح اسید معده نقش دارد و می تواند در پاتوژنز اختلالات مرتبط با اسید مانند بیماری ریفلاکس معده (GERD) و بیماری زخم معده نقش داشته باشد. هیستامین همچنین می تواند به علائم سندرم روده تحریک پذیر (IBS) و بیماری التهابی روده (IBD) کمک کند.
• بیماری های قلبی عروقی: هیستامین در تنظیم تون عروق نقش دارد و می تواند در پاتوژنز بیماری های قلبی عروقی مانند فشار خون بالا، بیماری عروق کرونر و نارسایی قلبی نقش داشته باشد.
• اختلالات عصبی: هیستامین یک انتقال دهنده عصبی است که در تنظیم خواب، برانگیختگی و اشتها نقش دارد. تغییرات در سیگنال دهی هیستامین در پاتوژنز چندین اختلال عصبی از جمله نارکولپسی و اسکیزوفرنی نقش دارد.

غلظت هیستامین در خون و ادرار به طور معمول بسیار کم است. افزایش قابل توجهی را می توان در افراد مبتلا به یک واکنش آلرژیک شدید و در افرادی که دارای اختلالی هستند مشاهده کرد که در آن تعداد ماست سل ها افزایش می یابد (تکثیر می کنند) و/یا بدون آلرژی آشکار فعال می شوند.

فعال شدن بسیاری از ماست سل ها با شکل شدیدی از واکنش آلرژیک حاد به نام آنافیلاکسی همراه است که می تواند باعث کهیر (تاول روی پوست)، قرمزی پوست (گرگرفتگی)، فشار خون پایین، تنگ شدن شدید مجاری هوا و حتی مرگ شود. با آنافیلاکسی، غلظت هیستامین در خون به سرعت افزایش می یابد، در عرض 10 دقیقه پس از شروع علائم افزایش می یابد و در عرض 30 تا 60 دقیقه به حالت عادی باز می گردد. این افزایش تولید نیز مدت کوتاهی بعد در ادرار منعکس می شود زیرا هیستامین و متابولیت اولیه آن N-methylhistamine دفع می شود.

سطح هیستامین و تریپتاز ممکن است به طور مداوم در افراد مبتلا به ماستوسیتوز افزایش یابد. این وضعیت نادر با تکثیر غیر طبیعی ماست سل ها و نفوذ و تجمع آنها در پوست (ماستوسیتوز جلدی) و/یا در اندام های سراسر بدن (ماستوسیتوز سیستمیک) همراه است.

هیستامین یک ترکیب طبیعی است که در برخی مواد غذایی یافت می شود. در طی فرآیند تخمیر و فساد غذاها توسط باکتری ها تولید می شود. هیستامین می تواند در غذاهایی که به طور نامناسب ذخیره یا فرآوری شده اند، یا آلوده به باکتری های تولید کننده هیستامین، تجمع یابد. مصرف این غذاها می تواند منجر به سمیت هیستامین شود که می تواند علائمی مانند سردرد، برافروختگی، خارش و ناراحتی های گوارشی را ایجاد کند.

غذاهایی که حاوی سطوح بالایی از هیستامین هستند یا می توانند باعث ترشح هیستامین شوند عبارتند از:

• غذاهای تخمیر شده: غذاهای تخمیر شده مانند کلم ترش و کفیر می توانند حاوی سطوح بالایی از هیستامین باشند.
• پنیرهای کهنه: پنیرهای کهنه شده مانند چدار، پنیر آبی و پارمزان می توانند حاوی سطوح بالایی از هیستامین باشند.
• گوشت ها: گوشت هایی مانند ماهی تن، ماهی خال مخالی، ساردین و سایر گوشت های دودی یا پخته شده می توانند حاوی سطوح بالایی از هیستامین باشند.
• نوشیدنی های الکلی: نوشیدنی های الکلی مانند آبجو، شراب و شامپاین می توانند حاوی سطوح بالایی از هیستامین باشند.
• میوه ها: برخی از میوه ها مانند توت فرنگی، تمشک و مرکبات می توانند باعث ترشح هیستامین در برخی افراد شوند.
• آجیل: آجیل هایی مانند گردو، بادام هندی و بادام زمینی می توانند باعث ترشح هیستامین در برخی افراد شوند.

هیستامین در بسیاری از غذاها درون زا است و سطوح بیش از حد بالا می تواند نشان دهنده نقص در پردازش مواد غذایی، فعالیت میکروبی و فاسد شدن باشد. از سوی دیگر، وجود هیستامین در غذاهای فرآوری شده، مانند پنیرهای کهنه، برای دستیابی به طعم های خاص ضروری است. و تعدادی از نوشیدنی های الکلی حاوی مقدار قابل توجهی هیستامین هستند. علاوه بر این، ماهی بسته به قرار گرفتن در معرض آلودگی میکروبی یا شرایط نامساعد نگهداری می تواند منبع غذایی هیستامین باشد. مسمومیت ماهی اسکومبروئید که به عنوان مسمومیت ماهی با هیستامین نیز شناخته می شود، یک واکنش آلرژیک است که در عرض چند ساعت پس از خوردن ماهی آلوده به سطوح بالای هیستامین رخ می دهد.

عدم تحمل هیستامین ناشی از عدم تعادل بین هیستامین انباشته شده و ظرفیت تخریب هیستامین است. هیستامین به درجات مختلفی در بسیاری از غذاها وجود دارد. در افراد سالم، هیستامین رژیم غذایی می تواند به سرعت توسط آمین اکسیدازها سم زدایی شود، در حالی که افراد با فعالیت آمین اکسیداز پایین در معرض خطر سمیت هیستامین هستند.

مصرف مواد غذایی غنی از هیستامین، الکل یا داروهایی که هیستامین را آزاد می کنند یا فعالیت آمین اکسیداز را مسدود می کنند ممکن است باعث اسهال، سردرد، علائم بینی، آسم، افت فشار خون، آریتمی، کهیر، خارش، گرگرفتگی و سایر شرایط در بیماران مبتلا به عدم تحمل هیستامین شود. علائم را می توان با رژیم غذایی بدون هیستامین و/یا درمان با داروهای آنتی هیستامین کاهش داد.

عوامل مداخله گر در آزمایش هیستامین (Histamine):

• آنتاگونیست های H1 و H2: آنتاگونیست های H1 و H2 داروهایی هستند که معمولا برای درمان آلرژی و رفلاکس اسید استفاده می شوند. این داروها اثرات هیستامین بر بدن را مسدود می کنند و می توانند با کاهش میزان هیستامین موجود برای اندازه گیری، در آزمایش هیستامین اختلال ایجاد کنند.
• استروئیدها: استروئیدها معمولاً برای درمان التهاب و بیماری های خود ایمنی استفاده می شوند. آنها می توانند با سرکوب پاسخ ایمنی در آزمایش هیستامین تداخل ایجاد کنند، که می تواند تولید هیستامین را کاهش دهد.
• بنزودیازپین ها: بنزودیازپین ها داروهایی هستند که معمولا برای درمان اضطراب و بی خوابی استفاده می شوند. آنها می توانند با سرکوب سیستم عصبی مرکزی در آزمایش هیستامین تداخل ایجاد کنند که می تواند ترشح هیستامین را کاهش دهد.
• الکل: الکل می تواند با افزایش سطح هیستامین در بدن در آزمایش هیستامین اختلال ایجاد کند. این به این دلیل است که الکل می تواند ترشح هیستامین را از ماست سل ها و بازوفیل ها تحریک کند.
• کافئین: کافئین می تواند با افزایش ترشح هیستامین از ماست سل ها و بازوفیل ها در آزمایش هیستامین تداخل ایجاد کند.
• داروهای ضد التهابی: داروهای ضد التهابی مانند آسپرین و ایبوپروفن می توانند با مهار فعالیت سیکلواکسیژناز (COX)، که آنزیمی در سنتز هیستامین است، در آزمایش هیستامین تداخل ایجاد کنند.
• داروهای ضد افسردگی: داروهای ضد افسردگی مانند مهارکننده‌های انتخابی بازجذب سروتونین (SSRIs) و ضد افسردگی‌های سه حلقه‌ای (TCAs) می‌توانند با تغییر سطح انتقال‌دهنده‌های عصبی در مغز، در آزمایش هیستامین تداخل ایجاد کنند که می‌تواند بر ترشح هیستامین تأثیر بگذارد.

سوالات متداول

چگونه از نتایج آزمایش هیستامین (Histamine) استفاده می شود؟

آزمایش هیستامین یک شاخص مفید برای بررسی فعال شدن ماست سل است. این آزمایش ممکن است برای کمک به تأیید اینکه یک فرد واکنش آنافیلاکتیک داشته است یا ممکن است برای کمک به تشخیص ماستوسیتوز، یک گروه نادر از اختلالات که با تکثیر غیر طبیعی ماست سل ها مشخص می شود، استفاده شود.

آنافیلاکسی معمولاً به صورت بالینی تشخیص داده می شود، اما ممکن است از آزمایش هیستامین همراه با آزمایش تریپتاز برای کمک به تأیید آنافیلاکسی به عنوان علت علائم حاد فرد استفاده شود. این امر به ویژه در صورتی صادق است که فرد دوره های آنافیلاکسی مکرر داشته باشد. به محض بروز علائم، آزمایش هیستامین خون باید به سرعت جمع آوری شود.

به جای آزمایش خون، آزمایش هیستامین بر روی ادرار جمع آوری شده در یک دوره 24 ساعته ممکن است برای ارزیابی تولید هیستامین در بازه زمانی طولانی تر درخواست شود. در برخی موارد، متابولیت N-methylhistamine ممکن است به جای هیستامین در ادرار اندازه گیری شود.

گاهی ممکن است آزمایش هیستامین همراه با آزمایش تریپتاز برای کمک به تشخیص ماستوسیتوز یا اختلال فعال سازی ماست سل درخواست شود. ماستوسیتوز جلدی معمولاً فقط باعث مشکلات پوستی (به ویژه کهیر) می شود. افراد مبتلا به ماستوسیتوز سیستمیک یا اختلال فعال سازی ماست سل ممکن است آنافیلاکسی و علائم مرتبط با آن را تجربه کنند.

چه زمانی آزمایش هیستامین (Histamine) درخواست می شود؟

هیستامین یک آزمایش معمولی نیست و کمتر دزخواست می شود. آنافیلاکسی معمولاً بدون آزمایش هیستامین یا تریپتاز تشخیص داده می شود و ماستوسیتوز نادر است. آزمایش‌های هیستامین و تریپتاز گاهی اوقات زمانی درخواست می‌شوند که فرد علائمی داشته باشد که نشان دهنده آنافیلاکسی باشد، به‌ویژه زمانی که تشخیص واضح نیست و/یا علائم عودکننده هستند. علائم آنافیلاکسی عبارتند از:

• دشواری در تنفس، خس خس سینه
• گرگرفتگی
• خارش، اغلب با کهیر قابل مشاهده است
• سبکی سر یا سرگیجه
• فشار خون پایین
• تورم گلو، صورت، زبان و/یا چشم
• بسیاری از این علائم با شرایط دیگر نیز دیده می شود.

همچنین ممکن است زمانی که یک پزشک مشکوک به ماستوسیتوز یا اختلال فعال سازی ماست سل ها باشد، آزمایش انجام شود. افراد مبتلا به این اختلالات بسیاری از علائم و نشانه های مشابه افراد مبتلا به آلرژی شدید را دارند، اما بدون هیچ محرک خاصی (مانند قرار گرفتن در معرض برخی غذاها مانند بادام زمینی یا نیش زنبور عسل.

افراد مبتلا به ماستوسیتوز سیستمیک ممکن است علائم و نشانه هایی مانند زخم معده، اسهال مزمن، درد مفاصل، بزرگ شدن کبد، طحال یا غدد لنفاوی، بثورات یا ضایعات قرمز مشخص و تاول دار داشته باشند که ممکن است به تنهایی یا صدها نفر باشند.

نتیجه آزمایش هیستامین (Histamine) چه چیزی را نشان می دهد؟

افزایش قابل توجه سطح هیستامین و/یا تریپتاز در فردی که علائم آنافیلاکسی دارد، شواهد قوی برای این تشخیص است.

نتایج طبیعی هیستامین ممکن است نشان دهد که علائم یک فرد به دلیل دیگری است یا اینکه نمونه در زمان مناسب جمع آوری نشده است. با آنافیلاکسی، سطح هیستامین خون به سرعت افزایش می یابد و می تواند در عرض 30 تا 60 دقیقه به حالت عادی برگردد. اگر یک نمونه خیلی دیر جمع آوری شود، نتایج ممکن است طبیعی باشد. اگر آزمایش تریپتاز نیز انجام شود، می توان مقدار آن را با سطوح هیستامین مقایسه کرد. سطح تریپتاز آهسته تر از سطح هیستامین افزایش و کاهش می یابد و در عرض یک تا دو ساعت پس از ظهور علائم به اوج خود می رسد.

اگر زمان جمع‌آوری نمونه مناسب باشد و غلظت هیستامین یا تریپتاز خون افزایش پیدا نکند، احتمال اینکه فرد دچار آنافیلاکسی باشد کمتر است. با این حال، یک فرد می تواند بدون افزایش سطح هیستامین دچار آنافیلاکسی یا ماستوسیتوز شود، بنابراین نمی توان تشخیص را تنها به دلیل منفی بودن آزمایش رد کرد.

افزایش سطح هیستامین و/یا N-متیل هیستامین در نمونه ادرار 24 ساعته نشان دهنده یک رویداد مرتبط با فعال شدن ماست سل است. افزایش مداوم سطح هیستامین و/یا تریپتاز در فردی با علائم ماستوسیتوز این احتمال را ایجاد می کند که فرد به این وضعیت مبتلا باشد. تشخیص هنوز باید با آزمایش های دیگر تأیید شود.

آیا چیز دیگری هست که باید بدانم؟

هیستامین ممکن است با هر شرایطی که ماست سل ها را فعال می کند، افزایش یابد و ترشح هیستامین ممکن است توسط طیف گسترده ای از مواد تحریک شود. تصور می شود که واکنش آلرژیک به غذا شایع ترین علت آنافیلاکسی باشد.

در برخی افراد، علائم مرتبط با هیستامین، مانند برافروختگی، سردرد، اسهال، خارش و غیره ممکن است پس از خوردن غذاهای غنی از هیستامین ایجاد شود. هیستامین را می توان در انواع غذاها، به ویژه آنهایی که «رو به فساد یا مانده» هستند مانند پنیر، شراب و کلم ترش یافت. همچنین ممکن است علائم ناشی از مصرف الکل یا داروهایی باشد که ترشح هیستامین را تحریک می کنند یا متابولیسم آن را مسدود می کنند.

به ندرت، مسمومیت با هیستامین ممکن است با خوردن ماهی هایی که فاسد شده اند (مانند ماهی تن، ماهی خال مخالی) و دارای مقادیر بالایی از هیستامین تولید شده توسط باکتری هستند، رخ دهد. این عارضه که مسمومیت ماهی اسکومبروئید نامیده می شود، می تواند باعث گرگرفتگی، تعریق، استفراغ، سردرد و اسهال شود.

برخی از تومورهای کارسینوئید واقع در دستگاه گوارش هیستامین اضافی تولید می کنند.

آیا هیستامین به غیر از ایجاد علائم واکنش آلرژیک کارهای دیگری انجام می دهد؟

علاوه بر واکنش های آلرژیک، هیستامین در فرآیندهای التهابی نقش دارد، ترشح اسید معده را تحریک می کند، به عنوان یک انتقال دهنده عصبی (ماده شیمیایی که پیام ها را بین سلول های عصبی منتقل می کند)، رگ های خونی را گشاد می کند، نفوذپذیری عروق را افزایش می دهد (به مایعات اجازه می دهد از دیواره رگ های خونی حرکت کنند. ) بر انقباض عضلات صاف روده و ریه تأثیر می گذارد و بر ضربان قلب و انقباض تأثیر می گذارد. داروهایی برای جلوگیری از برخی از اعمال هیستامین، از جمله آنتی هیستامین ها و داروهایی که ترشح اسید معده را کاهش می دهند، ساخته شده اند.

آیا در صورت داشتن آلرژی باید آزمایش هیستامین انجام داد؟

پزشک شما ممکن است آزمایش‌های آلرژی خاصی را برای کمک به تعیین موادی که به آن‌ها حساسیت دارید، درخواست کند، اما آزمایش هیستامین معمولاً تنها در صورت وجود علائم آلرژیک شدید (مانند علائم آنافیلاکسی) انجام می‌شود. اکثر افراد مبتلا به آلرژی هرگز نیازی به انجام آزمایش هیستامین ندارند.

آنافیلاکسی چگونه درمان می شود؟

آنافیلاکسی می تواند به سرعت کشنده باشد و نیاز به درمان فوری پزشکی با تزریق اپی نفرین و سایر داروها دارد. این امر با نظارت دقیق دنبال می شود، زیرا عود آنافیلاکسی در عرض چند روز پس از دوره اولیه غیر معمول نیست. کسانی که به واکنش‌های آلرژیک شدید شناخته می‌شوند تشویق می‌شوند کیت حاوی تزریق اضطراری اپی نفرین را همیشه همراه خود داشته باشند.

آیا تست های هیستامین می توانند به طور قابل اعتمادی بین عدم تحمل هیستامین و سندرم فعال سازی ماست سل تمایز قائل شوند، و اگر چنین است، مارکرهای تشخیصی خاصی که بین این دو بیماری تمایز می دهند کدامند؟

آزمایش هیستامین می تواند در افتراق بین عدم تحمل هیستامین و سندرم فعال سازی ماست سل مفید باشد. عدم تحمل هیستامین به دلیل ناتوانی بدن در تجزیه هیستامین به درستی و در نتیجه تجمع هیستامین در بدن ایجاد می شود، در حالی که سندرم فعال سازی ماست سل ناشی از یک سیستم ایمنی بیش فعال است که باعث آزاد شدن هیستامین از ماست سل ها می شود.

نشانگرهای تشخیصی خاصی که می‌توانند بین این دو بیماری تمایز قائل شوند، شامل اندازه‌گیری سطح هیستامین در خون و ادرار و همچنین اندازه‌گیری نشانگرهای خاص فعالیت سیستم ایمنی، مانند سطح سیتوکین‌ها و تریپتاز می‌شوند.

سن، جنس و سایر عوامل جمعیت شناختی چگونه بر سطح هیستامین در بدن تأثیر می گذارند و این تغییرات چه پیامدهایی برای تفسیر نتایج آزمایش هیستامین دارند؟

سن، جنس و سایر عوامل جمعیت شناختی می توانند بر سطح هیستامین در بدن تأثیر بگذارند. به عنوان مثال، زنان تمایل دارند سطح هیستامین بالاتری نسبت به مردان داشته باشند و سطح هیستامین با افزایش سن کاهش می یابد. درک این تغییرات برای تفسیر نتایج آزمایش هیستامین مهم است، زیرا آنچه ممکن است به عنوان سطح هیستامین “طبیعی” برای یک گروه جمعیتی در نظر گرفته شود ممکن است برای گروه دیگر یکسان نباشد.

در سایت Frontiers در مورد هیستامین (Histamine) بیشتر بخوانید:

مطالب مرتبط در متااورگانون:

• آزمایش تریپتاز (Tryptase)
• تست آنتی بادی IgE اختصاصی آلرژن
• آزمایش ایمونوگلوبولین E
• الگوریتم تشخیصی ائوزینوفیلی 
• آزمایش بازآرایی ژن FIP1L1-PDGFRA 

در جای دیگر وب:

• American Academy of Allergy, Asthma, and Immunology: Anaphylaxis
• MedlinePlus Medical Encyclopedia: Anaphylaxis