آزمایش Anti GAD | اتوآنتی بادی های گلوتامیک اسید دکربوکسیلاز (GAD) | Glutamic Acid Decarboxylase Autoantibodies | Anti GAD65
- چرا آزمایش Anti GAD درخواست می شود؟
- چه زمانی آزمایش Anti GAD بایستی انجام شود؟
- نمونه مورد نیاز برای آزمایش Anti GAD:
- روش های انجام آزمایش Anti GAD:
- آمادگی قبل از انجام آزمایش Anti GAD:
- چه چیزی در آزمایش Anti GAD مورد بررسی قرار می گیرد؟
- اهمیت بالینی آزمایش Anti GAD:
- محدوده مرجع آزمایش Anti GAD:
- سوالات متداول:
- چگونه از نتایج آزمایش Anti GAD استفاده می شود؟
- چه زمانی آزمایش Anti GAD درخواست می شود؟
- آیا آنتی بادی های Anti GAD می توانند با آنتی ژن های عصبی دیگر واکنش متقابل داشته باشند و منجر به نتایج مثبت کاذب شوند؟
- آیا می توان از تست Anti GAD برای نظارت بر پیشرفت سندرم فرد سفت (SPS) استفاده کرد؟
- آیا بارداری بر سطوح آنتی بادی Anti GAD در زنان مبتلا به دیابت نوع یک تأثیر می گذارد؟
- آیا می توان از سطوح آنتی بادی Anti GAD برای هدایت تصمیمات درمانی در بیماران مبتلا به سندرم فرد سفت (SPS) استفاده کرد؟
- مطالب مرتبط در متااورگانون:
آزمایش Anti GAD به وجود آنتی بادی در بدن اشاره دارد که آنزیمی به نام گلوتامیک اسید دکربوکسیلاز (GAD) را هدف قرار می دهد. گلوتامیک اسید دکربوکسیلاز (GAD) مسئول تولید یک انتقال دهنده عصبی به نام گاما آمینوبوتیریک اسید (GABA) است که نقش مهمی در تنظیم فعالیت عصبی در مغز دارد. هنگامی که سیستم ایمنی آنتی بادی علیه GAD تولید می‌کند، می‌تواند منجر به کاهش تولید GABA شود که می‌تواند باعث بروز علائم عصبی مختلفی مانند سفتی عضلات، اسپاسم و تشنج شود. آنتی بادی های ضد GAD معمولاً با اختلالات خود ایمنی مانند دیابت نوع یک، سندرم فرد سفت و اشکال خاصی از صرع مرتبط هستند.
چرا آزمایش Anti GAD درخواست می شود؟
- تشخیص دیابت نوع یک: وجود Anti GAD در خون نشانه ای از حمله و آسیب سیستم ایمنی به سلول های تولید کننده انسولین در پانکراس است که می تواند منجر به تشخیص دیابت نوع یک شود.
- مانیتور دیابت نوع 1: سطوح Anti GAD را می توان برای نظارت بر پیشرفت دیابت نوع یک و ارزیابی اثربخشی درمان استفاده کرد.
- پیش بینی خطر ابتلا به دیابت نوع یک: در افراد با سابقه خانوادگی دیابت نوع یک یا سایر اختلالات خودایمنی، وجود Anti GAD ممکن است نشان دهنده افزایش خطر ابتلا به دیابت نوع یک باشد.
- تشخیص افتراقی دیابت: آزمایش Anti GAD می تواند به افتراق بین دیابت نوع یک و نوع دو کمک کند، زیرا بیماران دیابتی نوع دو معمولاً سطوح قابل تشخیص آنتی بادی ضد GAD را ندارند.
- ارزیابی اختلالات عصبی: Anti GAD با برخی اختلالات عصبی مانند سندرم فرد سفت و آتاکسی مخچه همراه بوده اند و ممکن است از این تست برای ارزیابی این شرایط استفاده شود.
چه زمانی آزمایش Anti GAD بایستی انجام شود؟
- داشتن علائم دیابت نوع یک: اگر فردی با علائم دیابت نوع 1یک مانند افزایش تشنگی و ادرار، خستگی، کاهش وزن یا تاری دید مراجعه کند، ممکن است آزمایش برای کمک به تشخیص بیماری درخواست شود.
- سابقه خانوادگی دیابت نوع یک: افراد با سابقه خانوادگی دیابت نوع یک ممکن است برای ارزیابی آنتی بادی های ضد GAD آزمایش شوند تا خطر ابتلا به این بیماری در آنها ارزیابی شود.
- علائم عصبی: آزمایش Anti GAD ممکن است برای افرادی که علائم عصبی مانند سفتی عضلانی، اسپاسم یا مشکل در هماهنگی را نشان می دهند، درخواست شود که ممکن است با اختلالات خود ایمنی مانند سندرم فرد سفت یا آتاکسی مخچه همراه باشد.
- تشخیص افتراقی دیابت: در مواردی که مشخص نیست فرد مبتلا به دیابت نوع یک یا دو است، ممکن است از آزمایش ضد GAD برای افتراق بین این دو بیماری استفاده شود.
نمونه مورد نیاز برای آزمایش Anti GAD:
- ظرف/لوله: لوله با درب قرمز یا زرد (ترجیحا همراه با ژل جداکننده)
- نوع نمونه: سرم
- حجم نمونه: 0/5 میلی لیتر
- نمونه پلاسمای هپارینه هم قابل قبول است
لوله های مورد استفاده برای آزمایش Anti GAD
روش های انجام آزمایش Anti GAD:
روش سنجش ایمونوسوربنت مرتبط با آنزیم (ELISA):
روش ایمونوسوربنت پیوندی با آنزیم (ELISA) یک روش آزمایشگاهی پرکاربرد برای تشخیص و تعیین کمیت آنتی ژن ها یا آنتی بادی های خاص در نمونه های بیولوژیکی است. Anti GAD (ضد گلوتامیک اسید دکربوکسیلاز) یک آنتی بادی است که توسط سیستم ایمنی تولید می شود و به سلول های بتا در لوزالمعده حمله کرده و آنها را از بین می برد و منجر به دیابت نوع یک می شود. ELISA می تواند برای اندازه گیری سطح آنتی GAD در نمونه های خون و تشخیص دیابت نوع یک استفاده شود.
روش الایزا برای اندازه گیری آنتی GAD شامل چندین مرحله است:
- پوشش صفحه: یک میکروپلیت 96 چاهکی با آنتی ژن GAD خالص پوشیده شده است. صفحه انکوبه می شود تا آنتی ژن به سطح صفحه متصل شود.
- مسدود کردن: سپس صفحه شسته شده و یک محلول مسدود کننده برای جلوگیری از اتصال غیر اختصاصی آنتی بادی ها به سطح صفحه اضافه می شود. محلول مسدود کننده می تواند از پروتئینی مانند آلبومین سرم گاوی (BSA) ساخته شود.
- افزودن نمونه: نمونه خون از بیمار جمع آوری شده و سرم جدا می شود. سرم حاوی Anti GAD است. نمونه های سرم به چاهک های صفحه پوشش داده شده اضافه شده و انکوبه می شوند. آنتی بادی های ضد GAD در سرم به آنتی ژن پوشش داده شده GAD متصل می شوند.
- افزودن آنتی بادی تشخیص: یک آنتی بادی تشخیص نشاندار به چاهک ها اضافه می شود. آنتی بادی تشخیص مخصوص Anti GAD است و با آنزیمی مانند پراکسیداز ترب کوهی (HRP) برچسب گذاری شده است. آنتی بادی تشخیص به Anti GAD که قبلاً به آنتی ژن GAD پوشش داده شده متصل شده اند متصل می شود.
- افزودن بستر: یک محلول بستر به چاهک ها اضافه می شود. سوبسترا با آنتی بادی شناسایی نشاندار شده با آنزیم واکنش می دهد و تغییر رنگ ایجاد می کند. مقدار رنگ تولید شده متناسب با مقدار آنتی GAD موجود در نمونه است.
- خواندن نتایج: تغییر رنگ با استفاده از اسپکتروفتومتر یا صفحه خوان اندازه گیری می شود. جذب نمونه با منحنی استاندارد تولید شده با استفاده از غلظت های شناخته شده Anti GAD مقایسه می شود. غلظت Anti GAD در نمونه بیمار را می توان از روی منحنی استاندارد تعیین کرد.
الایزا روشی بسیار حساس و اختصاصی برای اندازه گیری سطوح Anti GAD در نمونه های خون است. حد تشخیص نسبتاً پایینی دارد و می تواند مقادیر کمی Anti GAD را تشخیص دهد. همچنین انجام ELISA آسان است و می تواند برای آزمایش توان بالا به صورت خودکار انجام شود. با این حال، ELISA در معرض تداخل از اتصال غیر اختصاصی است که می تواند بر دقت نتایج تأثیر بگذارد.
رادیوایمونواسی (RIA) یک روش آزمایشگاهی بسیار حساس است که برای شناسایی و تعیین کمیت آنتی ژن ها یا آنتی بادی های خاص در نمونه های بیولوژیکی استفاده می شود. RIA یک ابزار مهم در تحقیقات پزشکی، تشخیص و درمان بیماری های مختلف است. RIA می تواند برای اندازه گیری سطح آنتی GAD در نمونه های خون و تشخیص دیابت نوع یک استفاده شود.
روش RIA برای اندازه گیری ضد GAD شامل چندین مرحله است:
- تهیه آنتی ژن: در این مرحله، آنتی ژن GAD خالص از یک منبع (به عنوان مثال، باکتری های نوترکیب) به دست می آید و با یک ردیاب رادیواکتیو مانند ید-125 (I-125) برچسب گذاری می شود. سپس آنتی ژن نشاندار شده با محلول بافر مخلوط شده و انکوبه می شود.
- تهیه آنتی بادی: نمونه خون از بیمار جمع آوری و سرم جدا می شود. سرم حاوی Anti GAD است. این آنتی بادی ها با یک ردیاب رادیواکتیو مانند I-125 خالص و برچسب گذاری می شوند.
- اتصال آنتی ژن و آنتی بادی: آنتی ژن نشاندار شده و آنتی بادی نشاندار شده با هم مخلوط شده و انکوبه می شوند. آنتی بادی نشاندار شده به آنتی ژن نشاندار شده متصل می شود تا یک کمپلکس ایمنی تشکیل دهد. آنتی ژن ها و آنتی بادی های متصل نشده شسته می شوند.
- جداسازی کمپلکس ایمنی: کمپلکس ایمنی با استفاده از روش جداسازی مانند رسوب یا فیلتراسیون از آنتی ژن و آنتی بادی غیر متصل جدا می شود. کمپلکس ایمنی جدا شده جمع آوری شده و رادیواکتیویته با استفاده از گاما شمار اندازه گیری می شود.
- کالیبراسیون و کمی سازی: منحنی کالیبراسیون با اندازه گیری رادیواکتیویته غلظت های شناخته شده آنتی ژن نشاندار و آنتی بادی نشاندار شده ایجاد می شود. سپس رادیواکتیویته نمونه بیمار با منحنی کالیبراسیون مقایسه می شود تا غلظت Anti GAD در نمونه مشخص شود.
روش رادیوایمونواسی (RIA)
RIA یک روش بسیار حساس و اختصاصی برای اندازه گیری سطوح آنتی GAD در نمونه های خون است. حد تشخیص پایینی دارد و می تواند مقادیر بسیار کمی Anti GAD را تشخیص دهد. انجام RIA نیز نسبتاً آسان است و می‌توان آن را برای آزمایش توان بالا خودکار کرد. با این حال، استفاده از ایزوتوپ های رادیواکتیو در RIA نیازمند اقدامات احتیاطی ویژه برای اطمینان از ایمنی و دفع مناسب زباله های رادیواکتیو است.
روش سنجش ایمونوفلورسانس (IFA):
سنجش ایمونوفلورسانس (IFA) یک روش آزمایشگاهی است که برای شناسایی و تعیین کمیت آنتی ژن ها یا آنتی بادی های خاص در نمونه های بیولوژیکی استفاده می شود. IFA می تواند برای اندازه گیری سطح Anti GAD در نمونه های خون و تشخیص دیابت نوع یک استفاده شود.
روش IFA برای اندازه گیری Anti GAD شامل چندین مرحله است:
- تهیه بستر: در این مرحله بافت پانکراس به دست می آید و به قسمت های نازک برش می شود. بخش ها روی یک اسلاید ثابت شده و انکوبه می شوند.
- افزودن نمونه: نمونه خون از بیمار جمع آوری شده و سرم جدا می شود. سرم حاوی Anti GAD است. نمونه‌های سرم به بخش‌های بافت پانکراس روی لام اضافه می‌شوند.
- اتصال آنتی بادی: آنتی بادی های ضد GAD در سرم به آنتی ژن GAD موجود در بخش های بافت پانکراس متصل می شوند.
- افزودن آنتی بادی ثانویه: یک آنتی بادی ثانویه که مخصوص آنتی بادی های ضد GAD است و با رنگ فلورسنت (به عنوان مثال FITC یا رودامین) برچسب گذاری شده است به لام اضافه می شود. آنتی بادی ثانویه به Anti GAD که به آنتی ژن GAD متصل هستند متصل می شود.
- تجسم: اسلاید با استفاده از میکروسکوپ فلورسانس بررسی می شود. فلورسانس ساطع شده توسط آنتی بادی ثانویه نشاندار امکان تجسم و محلی سازی Anti GAD در بافت پانکراس را فراهم می کند.
- تفسیر: از وجود و الگوی فلورسانس می توان برای تعیین غلظت Anti GAD در نمونه بیمار استفاده کرد.
IFA روشی بسیار حساس و اختصاصی برای اندازه گیری سطوح Anti GAD در نمونه های خون است. این روش امکان تجسم و محلی سازی Anti GAD در بافت پانکراس را فراهم می کند و اطلاعات بیشتری در مورد پیشرفت بیماری ارائه می دهد. انجام IFA نیز نسبتاً آسان است و به تجهیزات خاصی فراتر از میکروسکوپ فلورسانس نیاز ندارد. با این حال، IFA یک سنجش کیفی است نه کمی و به پرسنل آموزش دیده برای تفسیر نیاز دارد. IFA همچنین ممکن است در معرض تداخل اتصال غیر اختصاصی باشد و می تواند تحت تأثیر تغییرات در آماده سازی و جابجایی نمونه قرار گیرد.
آمادگی قبل از انجام آزمایش Anti GAD:
به آمادگی خاصی نیاز ندارد
چه چیزی در آزمایش Anti GAD مورد بررسی قرار می گیرد؟
گلوتامیک اسید دکربوکسیلاز (GAD) یک آنزیم درون سلولی است که نقش مهمی در تولید انتقال دهنده عصبی گاما آمینوبوتیریک اسید (GABA) در مغز و سایر بافت ها دارد. GAD توسط دو ژن GAD1 و GAD2 کدگذاری می شود که به ترتیب دو ایزوفرم از آنزیم GAD65 و GAD67 را تولید می کنند. با وجود ساختار مشترک، GAD65 و GAD67 با توجه به چندین ویژگی، از جمله توالی اسید آمینه آنها، وزن مولکولی آنها، محل قرارگیری آنها در داخل سلول، و فعالیت آنزیمی تونیک آنها متفاوت است.
GAD یک آنزیم همودیمر است، به این معنی که از دو زیر واحد یکسان تشکیل شده است که با هم ترکیب شده و یک آنزیم عملکردی را تشکیل می دهند. هر زیر واحد از سه حوزه تشکیل شده است: یک دامنه N ترمینال، یک دامنه کاتالیزوری و یک دامنه C ترمینال. دامنه N ترمینال مسئول تشکیل ساختار دایمر است، در حالی که حوزه کاتالیزوری حاوی محل فعالی است که واکنش در آن انجام می شود. دامنه C ترمینال در تنظیم فعالیت و پایداری آنزیم نقش دارد.
علیرغم اینکه گلوتامیک اسید دکربوکسیلاز (GAD) یک آنزیم درون سلولی است، مطالعات پیش بالینی نشان داده است که GAD65 قادر است با غشای پلاسمایی مرتبط شود و به فضای خارج سلولی افزایش یابد. در واقع، GAD65 می‌تواند با تشکیل یک کمپلکس پروتئینی با سایر پروتئین‌های درون سلولی، به غشای وزیکول‌های سیناپسی متصل شود، مکانیزمی که تضمین می‌کند که سنتز GABA با بسته‌بندی آن در وزیکول‌های سیناپسی جفت می‌شود. هنگامی که وزیکول های سیناپسی با غشای پلاسمایی در طول اگزوسیتوز در هم می آمیزند، GAD65 در نتیجه ممکن است به طور موقت در فضای خارج سلولی آشکار شود.
دامنه کاتالیزوری GAD حاوی کوفاکتوری به نام پیریدوکسال 5′-فسفات (PLP) است که از ویتامین B6 مشتق شده است. PLP به عنوان یک کوآنزیم عمل می کند و به کاتالیز کردن کربوکسیلاسیون گلوتامات برای تشکیل GABA کمک می کند. در طی واکنش، PLP به سوبسترا گلوتامات متصل می شود و حذف یک گروه کربوکسیل را تسهیل می کند و در نتیجه GABA و دی اکسید کربن تشکیل می شود.
GAD در درجه اول در سیستم عصبی مرکزی بیان می شود، جایی که نقش مهمی در تنظیم انتقال دهنده عصبی مهاری GABA ایفا می کند. GABA فراوان ترین انتقال دهنده عصبی در مغز است و در طیف وسیعی از فرآیندهای فیزیولوژیکی از جمله تنظیم تحریک پذیری عصبی، تون عضلانی و خواب نقش دارد. GAD علاوه بر نقشی که در مغز دارد، در سلول های بتای پانکراس نیز بیان می شود، جایی که در تولید انسولین نقش دارد.
جهش در ژن‌هایی که GAD را رمزگذاری می‌کنند با چندین اختلال عصبی از جمله صرع، آتاکسی و سندرم stiff-person مرتبط است. حملات خودایمنی به GAD نیز در ایجاد دیابت نوع یک دخیل است، زیرا سیستم ایمنی به اشتباه GAD را به عنوان خارجی شناسایی می کند و به همراه سایر آنتی ژن های سلول بتا به آن حمله می کند. به طور کلی، GAD نقش مهمی در چندین فرآیند فیزیولوژیکی ایفا می کند و یک هدف مهم برای توسعه مداخلات درمانی برای انواع بیماری ها است.
آنتی بادی های اختصاصی بر ضد ایزوفورم 65 کیلودالتونی گلوتامیک اسید دکربوکسیلاز (GAD65) تا 10 سال قبل از آشکار شدن دیابت بالینی ظاهر می‌شوند. افرادی که دارای اتوآنتی بادی ضد GAD65 هستند در مقایسه با افرادی که فاقد آن هستند خطر بالاتری برای ابتلا به دیابت نوع یک دارند. این آنتیبادیها در سرم 75 درصد از مبتلایان به دیابت نوع یک در زمان تشخیص بیماری وجود دارند.
آنتی بادی های ضد GAD65 در گردش خون مشخصه سندرم Stiff – man (Moersch – Woltman) هستند که در آن اسپاسم های عضلات پشت و ساق پا اتفاق میافتد. GAD65 مارکری برای بیماران مستعد به گروهی از اختلالات اتوایمیون شامل تیروئیدیت، بیماری گریوز، هیپوتیروئیدی، کم خونی پرنشیوز، التهاب اتوایمیون مخچه، میاستنی گراویس، سندرم لامبرت – ایتون، انسفالوپاتی های اکتسابی نادر، بیماری آدیسون، نارسایی premature تخمدان، vitiligo و همچنین برای دیابت نوع یک است.
آنتی بادیهای ضد GAD65 عمده اتوآنتی بادی های سلول جزایر پانکراس را شامل می‌شوند. آنتی بادی های ضد GAD65 در 75 درصد از بیماران مبتلا به دیابت نوع یک و 98 درصد از بیمارانی که دچار اختلال نادر سندرم Stiff – man هستند ردیابی می گردد.
ارتباط مثبتی بین آنتی بادی های ضد GAD65 و آنتی بادی های ضد سلول های پاریئتال معده، تیروگلوبولین و آنتی بادی تیروپراکسیداز وجود دارد. این 4 آنتی بادی از افتراق بین دیابت نوع یک و دو مؤثرند. آنتی بادی GAD65 در 24 درصد از بیماران مبتلا به سندرم ضعف عضلانی ایتون – لامبرت و در بیماران مبتلا به آتاکسی مخچهای اکتسابی ایدیوپاتیک نیز یافت می‌شود.
Anti GAD and its role in neuronal diseases
اکثر وابستگان به بیمار دیابتی نوع یک که در آنها آنتی بادی مثبت شده، دچار دیابت نمی شوند ولی معمولاً یک یا بیشتر از یک مارکر ایمنی در بین آنها می‌توان پیدا کرد. GAD65 در 20 درصد از دوقلوهای غیردیابتی که تا آخر عمر به بیماری دچار نمیشوند و در 8 درصد از افراد سالم هم ردیابی می شود. در سندرم Stiff – person تیتر آنتی بادی ارتباطی با شدت بیماری ندارد.
Anti GAD یکی از چندین اتوآنتی بادی هستند که می توانند برای تشخیص دیابت نوع یک استفاده شوند. علاوه بر Anti GAD، آنتی‌بادی‌هایی علیه انسولین، سلول‌های جزایر و سایر آنتی‌ژن‌های سلول بتا نیز ممکن است وجود داشته باشد. این اتوآنتی بادیها را می‌توان با استفاده از روش‌های آزمایشگاهی مختلف، از جمله سنجش ایمونوسوربنت متصل به آنزیم (ELISA)، سنجش ایمونوفلورسانس (IFA) و رادیوایمونواسی (RIA) شناسایی کرد.
اهمیت بالینی آزمایش Anti GAD:
Anti GAD در ایجاد چندین اختلال عصبی و خود ایمنی نقش دارند، از جمله:
- سندرم فرد سفت (Stiff-person syndrome): SPS یک اختلال عصبی نادر است که با سفتی و اسپاسم عضلانی مشخص می شود که اغلب با حرکات ناگهانی یا استرس عاطفی ایجاد می شود. Anti GAD تا 98 درصد از بیماران مبتلا به SPS وجود دارند و اعتقاد بر این است که با اختلال در تولید GABA، یک انتقال دهنده عصبی که تون و حرکت ماهیچه ها را تنظیم می کند، در ایجاد بیماری نقش دارند.
- دیابت نوع یک: دیابت نوع یک یک بیماری خود ایمنی است که در آن سیستم ایمنی به سلول های تولید کننده انسولین در لوزالمعده حمله کرده و آنها را از بین می برد. Anti GAD در 75 درصد از بیماران مبتلا به دیابت نوع یک که به تازگی تشخیص داده شده است وجود دارد و به عنوان یک نشانگر قابل اعتماد برای این بیماری در نظر گرفته می شود. اعتقاد بر این است که این آنتی بادی ها با حمله به GAD، که در سلول های تولید کننده انسولین پانکراس نیز وجود دارد، به ایجاد دیابت کمک می کنند.
- صرع (Epilepsy): صرع یک اختلال عصبی است که با تشنج های مکرر مشخص می شود. Anti GAD در برخی از بیماران مبتلا به صرع، به ویژه در بیماران مبتلا به صرع لوب تمپورال، شناسایی شده است. اعتقاد بر این است که این آنتی بادی ها با تولید GABA تداخل می کنند و منجر به عدم تعادل بین انتقال دهنده های عصبی تحریکی و مهاری در مغز می شود که می تواند باعث تشنج شود.
- آتاکسی (Ataxia): آتاکسی یک اختلال عصبی است که با اختلال در هماهنگی و تعادل مشخص می شود. آنتی بادی های ضد GAD در برخی از بیماران مبتلا به آتاکسی، به ویژه آنهایی که آتاکسی مخچه ای دارند، شناسایی شده است. اعتقاد بر این است که این آنتی بادی ها با تولید GABA در مخچه، منطقه ای از مغز که در هماهنگی حرکتی نقش دارد، تداخل می کنند.
- علاوه بر این اختلالات، Anti GAD نیز در ایجاد سایر اختلالات خودایمنی، مانند سندرم پلی اندوکرین خود ایمنی نوع یک و آنسفالیت خود ایمنی نقش دارند. به طور کلی، Anti GAD نقش مهمی در پاتوژنز چندین اختلال عصبی و خودایمنی دارند و هدف مهمی برای توسعه استراتژی های تشخیصی و درمانی هستند.
محدوده مرجع آزمایش Anti GAD:
محدوده نرمال Anti GAD بسته به آزمایشگاه و روش خاصی که برای اندازه گیری استفاده می شود می تواند متفاوت باشد. به طور کلی، سطوح Anti GAD در صورتی در محدوده نرمال در نظر گرفته می شود که زیر یک آستانه مشخص باشد، که معمولاً توسط آزمایشگاه بر اساس سنجش خاص و محدوده مرجع جمعیت تعیین می شود..
توجه به این نکته ضروری است که وجود Anti GAD به تنهایی لزوماً نشان دهنده بیماری نیست. در برخی موارد، سطوح پایین Anti GAD ممکن است در افراد سالم یا افراد مبتلا به سایر اختلالات خود ایمنی وجود داشته باشد. بنابراین، تفسیر سطوح Anti GAD باید با توجه به سابقه بالینی بیمار و سایر یافته های آزمایشگاهی انجام شود.
سوالات متداول:
چگونه از نتایج آزمایش Anti GAD استفاده می شود؟
نتایج یک تست Anti GAD برای کمک به تشخیص برخی اختلالات عصبی و خودایمنی مانند سندرم فرد سفت (SPS) و دیابت نوع یک استفاده می شود. این آزمایش وجود و سطح Anti GAD را در خون اندازه گیری می کند که می تواند وجود این اختلالات را نشان دهد.
در مورد SPS، وجود سطوح بالایی از Anti GAD می‌تواند به تایید تشخیص و هدایت مدیریت بیشتر کمک کند. همچنین می تواند به عنوان یک شاخص پیش آگهی عمل کند، زیرا سطوح بالای Anti GAD با دوره بیماری شدیدتر و پاسخ ضعیف تر به درمان همراه است.
در مورد دیابت نوع یک، وجود آنتی بادی های ضد GAD می تواند نشانه اولیه بیماری باشد، زیرا این آنتی بادی ها ممکن است چندین سال قبل از ظهور علائم بالینی وجود داشته باشند. نظارت بر سطح Anti GAD در افراد مبتلا به دیابت نوع یک همچنین می تواند به پیش بینی خطر ابتلا به سایر اختلالات خود ایمنی مانند بیماری خودایمنی تیروئید کمک کند.
توجه به این نکته ضروری است که تفسیر نتایج تست Anti GAD باید با توجه به تاریخچه بالینی بیمار و سایر یافته های آزمایشگاهی انجام شود. وجود Anti GAD به تنهایی لزوماً نشان دهنده بیماری نیست، زیرا سطوح پایین این آنتی بادی ها ممکن است در افراد سالم یا افراد مبتلا به سایر اختلالات خود ایمنی وجود داشته باشد. بنابراین، نتایج آزمایش باید همراه با سایر تست های تشخیصی و ارزیابی بالینی در نظر گرفته شود.
چه زمانی آزمایش Anti GAD درخواست می شود؟
زمانی که بیمار با علائمی که حاکی از برخی اختلالات عصبی یا خودایمنی هستند، ممکن است درخواست آزمایش Anti GAD شود. در اینجا چند نمونه از زمانی که ممکن است آزمون درخواست شود آورده شده است:
- سندرم فرد سفت (SPS): SPS یک اختلال عصبی نادر است که با سفتی و اسپاسم عضلانی مشخص می شود. آنتی بادی های ضد GAD در اکثر بیماران مبتلا به SPS وجود دارد، بنابراین زمانی که بیمار با علائمی مانند سفتی عضلانی، اسپاسم و سفتی مراجعه می کند، ممکن است آزمایش انجام شود.
- دیابت نوع یک: Anti GAD ممکن است در افراد مبتلا به دیابت نوع یک وجود داشته باشد، بنابراین آزمایش ممکن است زمانی درخواست شود که بیمار با علائمی مانند تشنگی بیش از حد، تکرر ادرار، کاهش وزن و خستگی مراجعه کند.
- سایر اختلالات خودایمنی: Anti GAD ممکن است در سایر اختلالات خودایمنی مانند بیماری خودایمنی تیروئید نیز وجود داشته باشد، بنابراین آزمایش ممکن است زمانی درخواست شود که بیمار با علائمی مانند خستگی، افزایش یا کاهش وزن و تغییرات خلقی مراجعه کند.
توجه به این نکته ضروری است که وجود Anti GAD به تنهایی لزوماً نشان دهنده بیماری نیست. سایر آزمایشات تشخیصی و ارزیابی بالینی معمولاً برای تأیید تشخیص مورد نیاز است. بنابراین، تصمیم برای درخواست تست Anti GAD باید بر اساس تظاهرات بالینی بیمار و سایر ملاحظات تشخیصی باشد.
آیا آنتی بادی های Anti GAD می توانند با آنتی ژن های عصبی دیگر واکنش متقابل داشته باشند و منجر به نتایج مثبت کاذب شوند؟
بله، آنتی بادی های Anti GAD می توانند با سایر آنتی ژن های عصبی مانند آمفیفیزین و ژفیرین واکنش متقابل داشته باشند که می تواند منجر به نتایج مثبت کاذب شود.
آیا می توان از تست Anti GAD برای نظارت بر پیشرفت سندرم فرد سفت (SPS) استفاده کرد؟
بله، تست Anti GAD را می توان برای نظارت بر پیشرفت بیماری در بیماران مبتلا به SPS استفاده کرد. کاهش سطح آنتی بادی Anti GAD اغلب در بیمارانی که به خوبی به درمان پاسخ می دهند مشاهده می شود.
آیا بارداری بر سطوح آنتی بادی Anti GAD در زنان مبتلا به دیابت نوع یک تأثیر می گذارد؟
بله، بارداری می تواند سطح آنتی بادی Anti GAD را در زنان مبتلا به دیابت نوع یک افزایش دهد. این ممکن است نشان دهنده افزایش خطر عوارض در دوران بارداری و نیاز به نظارت دقیق تر باشد.
آیا می توان از سطوح آنتی بادی Anti GAD برای هدایت تصمیمات درمانی در بیماران مبتلا به سندرم فرد سفت (SPS) استفاده کرد؟
در حالی که سطوح آنتی بادی Anti GAD می تواند اطلاعات ارزشمندی در مورد فعالیت و پیشرفت بیماری در بیماران مبتلا به SPS ارائه دهد، در حال حاضر از آنها برای هدایت تصمیمات درمانی استفاده نمی شود. درمان معمولاً بر اساس علائم بالینی و پاسخ به درمان است.
در سایت Healthline در مورد آزمایش Anti GAD بیشتر بخوانید:
پانکراس شما برای عملکرد طبیعی به آنزیم گلوتامیک اسید دکربوکسیلاز (GAD) نیاز دارد. آنتی بادی هایی که این آنزیم را هدف قرار می دهند، Anti GAD نامیده می شوند. آنتی بادی پروتئینی است که سیستم ایمنی بدن شما از آن برای حمله به اجسام خارجی استفاده می کند. آن اشیاء خارجی، مانند ویروس ها یا باکتری ها، اغلب به طور بالقوه مضر هستند.
گاهی اوقات، سیستم ایمنی اتوآنتی بادی ها را می سازد، که آنتی بادی هایی هستند که به اشتباه به سلول های طبیعی که مضر نیستند، حمله می کنند. وقتی این اتفاق می افتد، باعث اختلال خود ایمنی می شود. حدود 75 درصد از افراد مبتلا به دیابت نوع یک دارای اتوآنتی بادی GAD در خون خود هستند.
مطالب مرتبط در متااورگانون:
منابع مقاله
