آزمایش توکسین کلستریدیوم دیفیسیل | Clostridium difficile Toxin | گلوتامات دهیدروژناز (GDH)

دکتر فرزاد باباخانی
آخرین بروزرسانی
21 آبان 1402
آخرین بروزرسانی
21 آبان 1402
آزمایش توکسین کلستریدیوم دیفیسیل | Clostridium difficile Toxin | گلوتامات دهیدروژناز (GDH)

کلستریدیوم دیفیسیل یک باکتری بی هوازی گرم مثبت و تولید کننده سم (توکسین) و اسپور است که باعث ایجاد کولیت مرتبط با آنتی بیوتیک می شود. معمولاً پس از مختل شدن فلور طبیعی روده (اغلب در ارتباط با درمان آنتی بیوتیکی) دستگاه روده انسان را کلونیزه می کند.

چرا آزمایش توکسین کلستریدیوم دیفیسیل درخواست می شود؟

برای تشخیص وجود عفونت ناشی از باکتری کلستریدیوم دیفیسیل (Clostridium difficile) تولید کننده توکسین

چه زمانی آزمایش توکسین کلستریدیوم دیفیسیل بایستی انجام شود؟

هنگامی که فرد دچار اسهال خفیف، متوسط یا شدید می شود که چند روز بدون دلیل ادامه می یابد، به ویژه در افرادی که اخیراً تحت درمان با آنتی بیوتیک قرار گرفته اند

نمونه مورد نیاز برای آزمایش توکسین کلستریدیوم دیفیسیل:

  • ظرف/لوله: ظرف جمع آوری نمونه مدفوع
  • نوع نمونه: نمونه مدفوع تازه در یک ظرف استریل جمع آوری می شود
ظروف مورد نیاز برای آزمایش کشت مدفوع

ظروف مورد نیاز برای آزمایش توکسین کلستریدیوم دیفیسیل

شرایط نگهداری دمایی نمونه برای آزمایش توکسین کلستریدیوم دیفیسیلبرای آزمایش توکسین کلستریدیوم دیفیسیل، نمونه باید تازه باشد زیرا توکسین در عرض یک تا دو ساعت تجزیه می شود و ممکن است به آزمایش منفی کاذب منجر شود.

روش های مختلف جمع آوری نمونه های آزمایشگاه

روش های مختلف جمع آوری نمونه های آزمایشگاه

لوله های آزمایش و ضد انعقادها (Test tubes and Anticoagulants)

لوله های آزمایش و ضد انعقادها (Test tubes and Anticoagulants)

ذخیره سازی نمونه های آزمایشگاهی

ذخیره سازی نمونه های آزمایشگاهی

روش های تشخیصی توکسین کلستریدیوم دیفیسیل:

  • واکنش زنجیره‌ای پلیمراز (PCR)
  • سنجش ایمونوسوربنت مرتبط با آنزیم (ELISA) / ایمونواسی آنزیمی (EIA)

روش انجام واکنش زنجیره‌ای پلیمراز(PCR):

تست Clostridium difficile PCR یک تست تشخیصی کیفی در شرایط آزمایشگاهی برای تشخیص سریع توالی ژن توکسین B و برای شناسایی احتمالی سویه های 027/NAP1/BI کلستریدیوئیدهای سمی (Clostridioides) دیفیسیل است که در بیماران مشکوک به عفونت CDI تشخیص داده می شود. شناسایی احتمالی سویه‌های 027/NAP1/BI با شناسایی توالی‌های ژن توکسین دوتایی و حذف تک جفت باز در نوکلئوتید 117 در ژن tcdC است. ژن tcdC یک تنظیم کننده منفی در تولید سم C difficile را کد می کند. کشت همزمان فقط در صورت نیاز به تایپ یا بازیابی ارگانیسم بیشتر ضروری است.

Clostridium difficile PCR

Clostridium difficile PCR

روش انجام سنجش ایمونوسوربنت مرتبط با آنزیم (ELISA):

سنجش ایمونوسوربنت مرتبط با آنزیم یک سنجش کمی در شرایط آزمایشگاهی برای تشخیص توکسین کلستریدیوم دیفیسیل ارائه می دهد. کیت تست حاوی چاه های معرف پوشیده شده با آنتی بادی علیه توکسین کلستریدیوم دیفیسیل است. مراحل انجام در ویدئو زیر به تصویر کشیده شده است:

آمادگی قبل از انجام آزمایش توکسین کلستریدیوم دیفیسیل:

به آمادگی خاصی نیاز ندارد

از آنجا که توکسین در دمای اتاق ظرف دو ساعت تجزیه می شود. نمونه بایستی سریع به آزمایشگاه ارسال گردد.

مدفوع برای پاتوژن های روده ای و کلستریدیوم دیفیسیل باید در یخچال نگهداری شود. گزینه دیگر اضافه کردن یک ماده نگهدارنده به مدفوع است. به عنوان مثال، برای کشت مدفوع، یک محلول گلیسرول-سالین بافر ممکن است به عنوان نگهدارنده با مدفوع ترکیب شود.

چه چیزی در آزمایش توکسین کلستریدیوم دیفیسیل مورد بررسی قرار می گیرد؟

کلستریدیوم دیفیسیل یک باکتری گرم مثبت است که به طور معمول در روده بزرگ وجود دارد. هنگامی که بیماران آنتی بیوتیک های وسیع الطیف، به ویژه آمپی سیلین، سپالوسپورین ها یا کلیندامایسین مصرف می کنند، فلور طبیعی روده کاهش می یابد. با این حال، کلستریدیوم دیفیسیل به این آنتی بیوتیک ها مقاوم است، بنابراین حضور آن در این شرایط در واقع افزایش می یابد. وجود آن می تواند در بیماران دچار نقص ایمنی نیز افزایش یابد.

عفونت کلستریدیوم دیفیسیل

عفونت کلستریدیوم دیفیسیل

کلستریدیوم دیفیسیل اخیراً دوباره طبقه بندی شده و به کلستریدیوئید دیفیسیل (Clostridioides difficile) تغییر نام داده است، اما از آنجا که هنوز بسیاری از افراد از نام قبلی استفاده می کنند، برای اهداف این مقاله استفاده می شود.

کلستریدیوم دیفیسیل

کلستریدیوم دیفیسیل

  • کلستریدیوم دیفیسیل ممکن است به عنوان بخشی از فلور باکتریایی طبیعی در دستگاه گوارش تا 65٪ نوزادان سالم و 3٪ بزرگسالان سالم وجود داشته باشد. گاهی اوقات، وقتی از آنتی بیوتیک های وسیع الطیف برای درمان سایر عفونت ها استفاده می شود، معمولاً برای مدت طولانی، تعادل فلور طبیعی در دستگاه گوارش مختل می شود. فلور باکتریایی معمولی که مستعد آنتی بیوتیک است از دستگاه گوارش حذف می شود، در حالی که کلستریدیوم دیفیسیل مقاوم به آنتی بیوتیک باقی می ماند و شروع به رشد بیش از حد می کند، یا انواع جدیدی (سویه ها) از کلستریدیوم دیفیسیل به دست می آید.
  • کلستریدیوم دیفیسیل معمولاً دو نوع توکسین تولید می کند: توکسین A (انتروتوکسین) و توکسین B (سایتوتوکسین). هر دو سم A و B منجر به افزایش نفوذپذیری عروق می شوند و پتانسیل ایجاد خونریزی را دارند.ترکیب حاصل از کاهش فلور طبیعی، رشد بیش از حد کلستریدیوم دیفیسیل و تولید توکسین می تواند به پوشش قسمت پایینی دستگاه گوارش (کولون، روده) آسیب برساند و منجر به التهاب شدید روده بزرگ و اسهال طولانی مدت شود. بافت مرده، فیبرین و گلبول‌های سفید متعدد می‌توانند پوششی بر روی سطح روده ملتهب (یک غشای کاذب) ایجاد کنند، وضعیتی که به آن کولیت کاذب غشایی (pseudomembranous colitis) گفته می‌شود. تولید فاکتور نکروز تومور α و اینترلوکین های التهابی که مسئول پاسخ التهابی و تشکیل غشای کاذب هستند.
کولیت کلستریدیوم دیفیسیل: پاتوژنز و دفاع میزبان

کولیت کلستریدیوم دیفیسیل: پاتوژنز و دفاع میزبان

عفونت کلستریدیوم دیفیسیل شایع ترین علت اسهال در افرادی است که در هنگام بستری شدن دچار علائم اسهال می شوند. توکسین کلستریدیوم دیفیسیل در مدفوع 20 تا 30 درصد از افرادی که اسهال مرتبط با آنتی بیوتیک ها دارند و بیش از 95 درصد از آنها با کولیت کاذب غشایی (سودوممبران) تشخیص داده می شود. در حالی که ارگانیسم اغلب توسط نوزادان حمل می شود، معمولاً باعث اسهال در این جمعیت نمی شود.

کولیت کاذب غشایی (pseudomembranous colitis)

کولیت کاذب غشایی (pseudomembranous colitis)

خطر ابتلا به علائم با افزایش سن افزایش می یابد و در افرادی که سیستم ایمنی ضعیف دارند، شرایط حاد یا مزمن روده بزرگ دارند، قبلاً تحت تأثیر کلستریدیوم دیفیسیل قرار گرفته اند، یا افرادی که اخیراً تحت عمل جراحی دستگاه گوارش یا شیمی درمانی قرار گرفته اند رخ می دهد. اسهال وابسته به کلستریدیوم دیفیسیل معمولاً در افرادی که چندین روز از آنتی بیوتیک استفاده کرده اندنیز خود را نمایان می کند، اما ممکن است چند هفته پس از اتمام درمان نیز رخ دهد.

عوامل خطر عفونت با کلستریدیوم دیفیسیل

عوامل خطر عفونت با کلستریدیوم دیفیسیل

بیماری مرتبط با کلستریدیوم دیفیسیل طیفی از بیماری است که از اسهال خفیف گرفته تا کولیت شدیدتر، یا مگاکولون سمی یا روده سوراخ شده، یا پریتونیت که می تواند منجر به سپسیس و مرگ گردد، می شود. علائم و نشانه ها ممکن است شامل مدفوع شل مکرر، درد و گرفتگی شکم، تهوع، تب، کم آبی بدن، خستگی و تعداد بالای گلبول های سفید خون (لکوسیتوز) باشد.

بیماری های مرتبط با کلستریدیوم دیفیسیل و علایم شایع

بیماری های مرتبط با کلستریدیوم دیفیسیل و علایم شایع

آندوسکوپی مخاط کولون برای تشخیص کولیت کاذب غشایی مرتبط با کلستریدیوم دیفیسیل مورد نیاز است. با این حال، در موارد مشکوک به کولیت برق آسا به دلیل خطر سوراخ شدن، باید از آندوسکوپی اجتناب شود.

درمان به طور معمول شامل قطع مصرف آنتی بیوتیک اصلی و تجویز آنتی بیوتیک درمانی خوراکی خاص با هدف کلستریدیوم دیفیسیل است. اکثر مردم با تجدید فلور باکتریایی معمولی در دستگاه گوارش بهبود می یابند، اما حدود 12 تا 24 درصد از مبتلایان ممکن است در عرض دو ماه، دوره دوم بیماری را تجربه کنند.

عوامل مداخله گر در آزمایش توکسین کلستریدیوم دیفیسیل:

  • اگر نمونه به سرعت پردازش نشده یا قبل از پردازش به درستی ذخیره نشده باشد، ممکن است منفی کاذب باشد.
  • مثبت کاذب ممکن است با نمونه های مدفوع خونی به وضوح رخ دهد.

ملاحظات بالینی آزمایش توکسین کلستریدیوم دیفیسیل:

  • با توجه به اثر سم روی پوشش روده بزرگ، بیماران باید از نظر علائم سوراخ شدن روده تحت نظر باشند.
  • ارزیابی آندوسکوپی کولون ممکن است برای تشخیص مفید باشد.

روده سوراخ شده

سوالات متداول

چگونه از نتایج آزمایش توکسین کلستریدیوم دیفیسیل استفاده می شود؟

بسیاری از علل عفونی و غیر عفونی اسهال حاد و مزمن وجود دارد و ممکن است از این آزمایش برای تعیین علت استفاده شود.

تعدادی آزمایش برای تشخیص C. difficile و تعیین اینکه آیا سویه موجود سم تولید می کند یا خیر وجود دارد.

راهنمای انجمن بیماری های عفونی آمریکا (SHEA) و راهنمای انجمن بیماری های عفونی آمریکا (IDSA) هر دو با استفاده از یک فرآیند آزمایش یک مرحله ای یا چند مرحله ای پیشنهاد شده است.

 فرایند یک مرحله ای شامل موارد زیر است:

آزمایش ژن توکسین کلستریدیوم دیفیسیل این آزمایش برای ژن های توکسین با استفاده از آزمایشهای تقویت اسید نوکلئیک (NAAT) ، معمولاً یک روش PCR آزمایش های سریع و بسیار حساسی برای تأیید وجود ژن توکسین کلستریدیوم دیفیسیل هستند. همه آزمایشگاه ها توانایی انجام این آزمایش های مولکولی را ندارند، اما اخیراً بسیار گسترده تر شده اند. تنها با آزمایش افرادی که علامت دار هستند و احتمال ابتلا به عفونت کلستریدیوم دیفیسیل وجود دارد، می توان مثبت کاذب را با این روش به حداقل رساند.

ساختار توکسین های کلستریدیوم دیفیسیل

ساختار توکسین های کلستریدیوم دیفیسیل

فرایند چند مرحله ای شامل موارد زیر است:

  • با استفاده از آزمایش آنتی ژن کلستریدیوم دیفیسیل به نام گلوتامات دهیدروژناز (GDH) یک غربالگری اولیه بر روی نمونه های مدفوع انجام می شود. این آزمایش آنتی ژنی را شناسایی می کند که در مقادیر زیاد، هم توسط سویه های تولید کننده توکسین و هم سویه های غیر تولید کننده توکسین کلستریدیوم دیفیسیل تولید می شود. به عنوان یک تست حساس در نظر گرفته می شود، اما برای کلستریدیوم دیفیسیل تولید کننده توکسین  خیلی اختصاصی نیست. این آزمایش نشان می‌دهد که آیا کلستریدیوم دیفیسیل وجود دارد یا خیر، اما نه اینکه باکتری در حال تولید توکسین باشد.
  • نتایج غربالگری مثبت را با آزمایش برای تایید و تشخیص وجود توکسین دنبال کنید:
  • توکسین، توسط تست های ایمونواسی آنزیمی (EIA). این تست ها سریع هستند اما حساسیت کمتری دارند.
  • در برخی از آزمایشگاه ها، مثبت بودن تست GDH با تست EIA سم منفی منجر به NAAT می شود.
  • به‌عنوان یک فرآیند چند مرحله‌ای جایگزین، SHEA/IDSA فهرستی را پیشنهاد می‌دهد که آزمایش ژن توکسین NAAT و سپس آزمایش توکسین را انجام می‌دهد (به جای آزمایش NAAT به تنهایی).

تست های آزمایشگاهی برای تشخیص اسهال مرتبط با کلستریدیوم دیفیسیل:

نام تستمزایامعایب
سنجش سیتوتوکسین کلستریدیوم دیفیسیل اختصاصیت عالی (99٪ - 100٪)
کاهش حساسیت تشخیصی (80٪ - 90٪)
نتایج تا بعد از 48 ساعت در دسترس نیست.
نیاز به کشت بافت
فقط سم B را تشخیص می دهد.
ایمونواسی برای آنتی ژن گلوتامات دهیدروژناز (GDA) کلستریدیوم دیفیسیل ارزش پیش بینی کنندگی منفی بالا بدون تست های اضافی. سنجش سم مورد نیاز است زیرا سنجش GDA سویه های سم زا و غیر سمی را تشخیص نمی دهد.
ایمونواسی برای سم کلستریدیوم دیفیسیل یا سموم A و B اختصاصیت خوب (95٪ - 100٪)
نتایج در عرض 4 ساعت در دسترس است
از نظر فنی ساده
کاهش حساسیت (65٪ - 85٪) در مقایسه با سنجش سیتوتوکسین
کشت مدفوع برای کلستریدیوم دیفیسیل با سنجش سیتوتوکسین ایزوله حساسیت عالی (<90٪) و اختصاصیت(<98٪)نتایج برای حداقل 72 تا 96 ساعت در دسترس نیست
کار فشرده؛ به امکانات کشت بافت نیاز دارد
سنجش تقویت اسید نوکلئیک برای ژن های سم کلستریدیوم دیفیسیل حساسیت عالی (93٪ - 100٪)
برای تایید نتایج GDA یا تست های ایمنی سم مفید است.
فقط در بیماری های حاد مفید است

سایر آزمایش هایی که ممکن است گاهی برای تشخیص کلستریدیوم دیفیسیل انجام شود عبارتند از:

  • پانل های پاتوژن دستگاه گوارش (GI)-این موارد برای آزمایش همزمان وجود چندین ویروس ، باکتری و/یا انگل ایجاد کننده بیماری (بیماری زا) در نمونه مدفوع و کمک به تشخیص عفونت دستگاه گوارش (دستگاه گوارش) استفاده می شود. از آنجا که علل زیادی برای عفونت های دستگاه گوارش وجود دارد، از جمله کلستریدیوم دیفیسیل، ممکن است از پانل بیماری زای دستگاه گوارش به همراه آزمایش های دیگر مانند کشت مدفوع یا آزمایش تخمک و انگل (O&P) برای تشخیص استفاده شود.
  • آزمایش سمیت سلولی یک کشت بافتی برای تشخیص توکسین کلستریدیوم دیفیسیل است. این یک آزمایش است که به دنبال اثرات سیتوتوکسین (سمیت سلولی) بر روی سلول های انسانی رشد یافته در کشت است. این یک روش حساس برای تشخیص توکسین است، اما برای دریافت نتیجه آزمایش به 24 تا 48 ساعت زمان نیاز است. به ندرت در آزمایشگاه های بالینی میکروبیولوژی انجام می شود.
تست سمیت سلولی برای کلستریدیوم دیفیسیل

تست سمیت سلولی برای کلستریدیوم دیفیسیل

  • کشت مدفوع، که مستلزم رشد باکتری ها در یک محیط کشت و مرحله دوم برای تشخیص وجود توکسین است، یک آزمایش بسیار حساس برای کلستریدیوم دیفیسیل است. هنوز هم به عنوان استاندارد طلایی در نظر گرفته می شود. با این حال، نتایج آن می تواند 2 تا 3 روز طول بکشد. به ندرت در آزمایشگاه های بالینی میکروبیولوژی انجام می شود.
محیط کروموژنیک برای تشخیص و شناسایی کلستریدیوم دیفیسیل

محیط کروموژنیک برای تشخیص و شناسایی کلستریدیوم دیفیسیل

چه زمانی آزمایش توکسین کلستریدیوم دیفیسیل درخواست می شود؟

آزمایش کلستریدیوم دیفیسیل ممکن است زمانی درخواست شود که فردی بیش از سه روز در بیمارستان بستری باشد، مدفوع آبکی مکرر، درد شکم، تب و/یا حالت تهوع در حین یا بعد از دوره آنتی بیوتیک یا پس از جراحی گوارشی اخیر داشته باشد.

هنگامی که شخصی این علائم را در عرض 6 تا 8 هفته پس از مصرف آنتی بیوتیک ها، چند روز پس از شیمی درمانی، یا هنگامی که فردی دچار اختلال مزمن دستگاه گوارش است پزشک به  عفونت کلستریدیوم دیفیسیل مشکوک می شود. ممکن است برای بیماران سرپایی آزمایش شود.

همچنین ممکن است برای تشخیص علت اسهال در مواردی که هیچ علت عفونی یا غیر عفونی دیگری تشخیص داده نشده است، آزمایش هایی انجام شود.

وقتی فردی که برای اسهال یا کولیت مرتبط با آنتی بیوتیک تحت درمان قرار می گیرد، عود می کند و علائم دوباره ظاهر می شود، ممکن است آزمایش کلستریدیوم دیفیسیل برای تایید وجود سم درخواست شود. برای مانیتورینگ اثربخشی درمان یا افرادی که بدون علامت هستند، نباید آزمایش انجام شود. کاهش علائم (اسهال متوقف می شود و مدفوع ایجاد می شود) نشان دهنده درمان عفونت است.

آزمایش مجدد برای کلستریدیوم دیفیسیل پس از نتیجه مثبت توصیه نمی شود و هیچ اطلاعات بالینی مفیدی ارائه نمی دهد. آزمایش های مولکولی ممکن است هفته ها پس از بهبودی فرد بدون علامت مثبت باقی بماند.

نتیجه آزمایش توکسین کلستریدیوم دیفیسیل چه چیزی را نشان می دهد؟

اگر آزمایش های مربوط به ژن توکسین کلستریدیوم دیفیسیل مثبت باشد، به احتمال زیاد اسهال و علائم مربوط به آن به دلیل وجود C. difficile تولید کننده توکسین است.

یک نتیجه مثبت برای باکتری های کلستریدیوم دیفیسیل یا آنتی ژن GDH اما نتیجه منفی توکسین C. difficile به این معنی است که باکتری ها در دستگاه گوارش وجود دارند اما سطح قابل تشخیص توکسین تولید نمی کنند.

نتیجه منفی آزمایش ژن توکسین کلستریدیوم دیفیسیل به احتمال زیاد نشان می دهد که اسهال و علائم مربوط به آن ناشی از C. difficile تولید کننده توکسین نیست.

نتایج منفی آزمایش برای باکتری و توکسین ممکن است به این معنی باشد که اسهال و سایر علائم ناشی از چیزی غیر از کلستریدیوم دیفیسیل است. از آنجا که توکسین در دمای اتاق ظرف دو ساعت تجزیه می شود ، نتیجه منفی نیز ممکن است نشان دهد که نمونه به سرعت حمل، ذخیره یا پردازش نشده است. اگر نگرانی وجود دارد که نمونه مدفوع جمع آوری نشده و به درستی پردازش نشده است ، ممکن است پس از بحث با آزمایشگاه ، نمونه دوم برای آزمایش ارسال شود.

آیا چیز دیگری هست که باید بدانم؟

در صورتی که نتایج آزمایش C.diffile مثبت باشد، پزشک معمولاً هرگونه آنتی بیوتیک مصرفی را متوقف می کند و درمان مناسب آنتی بیوتیک خوراکی مانند ونکومایسین یا فیداکسومیسین را برای از بین بردن باکتری های کلستریدیوم دیفیسیل تجویز می کند. اخیراً، به اصطلاح پیوند مدفوع به عنوان یک درمان موثر برای افراد مبتلا به عفونت های مکرر کلستریدیوم دیفیسیل مورد بررسی قرار گرفته است.

برای تشخیص کولیت C. difficile می توان از روش آندوسکوپی استفاده کرد. یک متخصص (متخصص گوارش) می تواند روده بزرگ را بررسی کرده و هرگونه ضایعه غشایی کاذب مشخص را که ممکن است وجود داشته باشد، بیوپسی کند.

چه چیز دیگری می تواند باعث اسهال شود؟

اسهال می تواند ناشی از تعدادی عفونت و سایر شرایط باشد. ممکن است به دلیل عفونت باکتریایی بیماری زا (معمولاً ناشی از سالمونلا، شیگلا، کمپیلوباکتر یا اشرشیاکلی)، عفونت ویروسی، عفونت انگلی، عدم تحمل غذا، داروهای خاص، اختلالات مزمن روده مانند سندرم روده تحریک پذیر (IBS) یا اختلالات سوء جذب (مانند بیماری سلیاک) باشد. اسهال همچنین ممکن است در اثر فشارهای روانی ایجاد شود یا بدتر شود.

چرا نمونه مدفوع باید تازه باشد؟

برای آزمایش توکسین کلستریدیوم دیفیسیل، نمونه باید تازه باشد زیرا توکسین در عرض یک تا دو ساعت تجزیه می شود و ممکن است به آزمایش منفی کاذب منجر شود.

چرا هنگام اسهال ناشی از کلستریدیوم دیفیسیل نباید از داروهای ضد اسهال بدون نسخه استفاده کرد؟

داروهای ضد اسهال می توانند دفع مدفوع را از طریق دستگاه گوارش کند کرده و مدت زمان قرار گرفتن روده بزرگ در معرض توکسین را افزایش داده و آسیب و التهاب بافت را افزایش دهند.

اگر به عفونت کلستریدیوم دیفیسیل مبتلا شوم، آیا امکان دارد مجدد در آینده مبتلا شوم؟

بله، اگر علائم بلافاصله پس از عفونت اولیه مجدداً ظاهر شوند، عموماً عود مجدد رشد بیش از حد و تولید توکسین توسط همان سویه است تا عفونت با سویه جدید. این امر به این دلیل اتفاق می افتد که فلور باکتریایی طبیعی هنوز دستگاه گوارش را پوشش نداده است. فردی که اسهال کلستریدیوم دیفیسیل داشته است نیز ممکن است با دوره های بعدی آنتی بیوتیک ها در معرض خطر ابتلا به عفونت جدید باشد

چه آنتی بیوتیک های باعث اسهال مرتبط با آنتی بیوتیک می شوند؟

تقریباً هر آنتی بیوتیک ممکن است منجر به اسهال شود زیرا داروها جمعیت طبیعی باکتری های خوب روده را تغییر می دهند. آنتی بیوتیک های طیف وسیع، که انواع مختلفی از باکتری ها را از بین می برند، به احتمال زیاد فلور روده طبیعی را از بین می برند و به کلستریدیوم دیفیسیل اجازه می دهند که بیش از حد رشد کرده و سم تولید کند.

آنتی بیوتیک های عامل اسهال

مطالب مرتبط در متااورگانون:

مورد تایید و بازبینی شده توسط:

دکتر فرزاد باباخانی
دکتر فرزاد باباخانی
برچسب ها:

این مقاله را به دوستان خود معرفی کنید

منابع مقاله

 

Aberra, F. and Curry, J. (2017 April 6, Updated). Clostridium Difficile Colitis. Medscape Gastroenterology. Available online at https://emedicine.medscape.com/article/186458-overview. Accessed on 9/08/18.

(2018 February 18). Clinical Practice Guidelines for Clostridium difficile Infection in Adults and Children: 2017 Update by the Infectious Diseases Society of America (IDSA) and Society for Healthcare Epidemiology of America (SHEA). Infectious Diseases Society of America. Available online at https://academic.oup.com/cid/article/66/7/e1/4855916. Accessed on 9/08/18.

Fisher, M. and Schlaberg, R. (2018 July, Updated). Clostridium difficile. ARUP Consult. Available online at https://arupconsult.com/content/clostridium-difficile. Accessed on 9/08/18.

(© 1995– 2018). Clostridioides (Clostridium) difficile Toxin, Molecular Detection, PCR, Feces. Mayo Clinic Mayo Medical Laboratories. Available online at https://www.mayomedicallaboratories.com/test-catalog/Clinical+and+Interpretive/35149. Accessed on 9/08/18.

Surawicz, C. (2016 July, Updated). C. Difficile Infection. American College of Gastroenterology. Available online at http://patients.gi.org/topics/c-difficile-infection/. Accessed on 9/08/18.

Lal, S. (2016 May 11, Updated). Stool C difficile toxin. MedlinePlus Medical Encyclopedia. Available online at https://medlineplus.gov/ency/article/003590.htm. Accessed on 9/08/18.

Barreto, T. and Lin, K. (2018). Clostridium Difficile Infection: Prevention and Treatment. Am Fam Physician. 2018;97(3):196-199. Available online at https://www.medscape.com/viewarticle/892466. Accessed on 9/08/18.

Surawicz, C. et. al. (2013 February 26). ACG Clinical Guideline: Diagnosis, Treatment, and Prevention of Clostridium difficile Infections. Am J Gastroenterol 2013; 108:478–498. Accessed on 9/09/18.

Sources Used in Previous Reviews
Thomas, Clayton L., Editor (1997). Taber’s Cyclopedic Medical Dictionary. F.A. Davis Company, Philadelphia, PA [18th Edition].

Pagana, Kathleen D. & Pagana, Timothy J. (2001). Mosby’s Diagnostic and Laboratory Test Reference 5th Edition: Mosby, Inc., Saint Louis, MO.

Hamm, L (2000 June 01) Clostridium difficile. Medscape Today [On-line article from Pediatric Pharmacotherapy]. Available online at http://www.medscape.com/viewarticle/410904.

Yousuf, K., et. al.(2002 August 16). Clostridium Difficile-Associated Diarrhea and Chronic Renal Insufficiency. Medscape Today [On-line article from South Med J 95(7):681-683, 2002]. Available online at http://www.medscape.com/viewarticle/439429.

Kovacs, D., et. al. (2000). Recurrent Clostridium difficile-Associated Diarrhea and Colitis Treated With Saccharomyces cerevisiae (Baker’s Yeast) in Combination With Antibiotic Therapy: A Case Report. Medscape Today [On-line article from J Am Board Fam Pract 13(2):138-140, 2000]. Available online at http://www.medscape.com/viewarticle/405773.

Carroll, D. (2004 February 23). Moxifloxacin-Induced Clostridium difficile-Associated Diarrhea. Medscape Today [On-line article from Pharmacotherapy 23(11):1517-1519, 2003]. Available online at http://www.medscape.com/viewarticle/464637.

Connor, B. and Landzberg, B. (2003 June 17). Travel Medicine, Persistent Traveler’s Diarrhea. Medscape Today [Online article from Infect Med 20(5):242-244, 247, 2003]. Available online at http://www.medscape.com/viewarticle/455532.

Fedorak, R. and Madsen, K. (2004 April 9). Probiotics and Prebiotics in Gastrointestinal Disorders. Medscape Today [On-line article from Curr Opin Gastroenterol 20(2):146-155, 2004]. Available online at http://www.medscape.com/viewarticle/470571.

Roth, A. and Basello, G. (2003 December 1). Approach to the Adult Patient with Fever of Unknown Origin. American Family Physician [On-line journal]. Available online at http://www.aafp.org/afp/20031201/2223.html.

Clostridium difficile Toxins and Culture. ARUP’s Guide to Clinical Laboratory Testing [On-line information]. Available online at http://www.aruplab.com/guides/clt/tests/clt_a153.jsp#1059796.

McCusker, M., et. al. (2004 January 5). Fluoroquinolone Use and Clostridium difficile–associated Diarrhea. CDC, Emerging Infectious Diseases [On-line article]. Available online at http://www.cdc.gov/ncidod/EID/vol9no6/02-0385.htm.

Muir, A. (2002 May 5, Updated). Pseudomembranous colitis. MedlinePlus Health Information, Medical Encyclopedia [On-line information]. Available online at http://www.nlm.nih.gov/medlineplus/print/ency/article/000259.htm.

Stone, C. (2003 November 4). Stool C. difficile toxin. MedlinePlus Health Information, Medical Encyclopedia [On-line information]. Available online at http://www.nlm.nih.gov/medlineplus/ency/article/003590.htm.

The Merck Manual of Diagnosis and Therapy, Section 3. Gastrointestinal Disorders, Chapter 29. Antibiotic-Associated Colitis [On-line information]. Available online at http://www.merck.com/mrkshared/mmanual/section3/chapter29/29a.jsp.

Antibiotic-Associated Colitis. The Merck Manual of Diagnosis and Therapy, Section 9. Digestive Disorders, Chapter 127. Antibiotic-Associated Colitis, Topic: Antibiotic-Associated Colitis [On-line information]. Available online at http://www.merck.com/mrkshared/mmanual_home2/sec09/ch127/ch127a.jsp.

Microorganisms That Cause Gastroenteritis [Table]. The Merck Manual of Diagnosis and Therapy Section 9. Digestive Disorders, Chapter 122. Gastroenteritis [On-line information]. Available online at http://www.merck.com/mrkshared/mmanual_home2/tb/tb122_1.jsp.

Forbes BA, Sahm DF, Weissfeld AS, eds., Bailey and Scott’s Diagnostic Microbiology, 12th edition, St. Louis, MO (2007).

Henry’s Clinical Diagnosis and Management by Laboratory Methods. 21st ed. McPherson R, Pincus M, eds. Philadelphia, PA: Saunders Elsevier: 2007.

Lehrer JK (2007 August 7 Updated). Stool C. difficile toxin. MedlinePlus Health Information, Medical Encyclopedia (On-line information, accessed November 2007). Available online at http://www.nlm.nih.gov/medlineplus/ency/article/003590.htm.

(June 5, 2007) Centers for Disease Control and Prevention. Clostridium difficile Infections: Overview (online information, accessed November 2007). Available online at http://www.cdc.gov/ncidod/dhqp/id_Cdiff.html.

Sunenshine R, McDonald LC. Clostridium difficile-associated disease: New challenges from an established pathogen. Cleveland Clinic Journal of Medicine (2006) 73:187-197. (Accessed online November 2007). PDF available for download at http://www.cdc.gov/ncidod/dhqp/pdf/infDis/Cdiff_CCJM02_06.pdf.

Grossman K. About.com Health information: Toxic megacolon (online information, accessed December 2007). Available online at http://ibdcrohns.about.com/od/ulcerativecolitis/a/toxicmegacolon.htm.

Vorvick, L (Updated 2010 April 12). Stool C. difficile toxin. MedlinePlus Medical Encyclopedia [On-line information]. Available online at http://www.nlm.nih.gov/medlineplus/ency/article/003590.htm. Accessed May 2011.

(Updated 2011 January 25). Information about the Current Strain of Clostridium difficile. Centers for Disease Control and Prevention [On-line information]. Available online at http://www.cdc.gov/HAI/organisms/cdiff/Cdiff-current-strain.html. Accessed May 2011.

(Reviewed 2010 November 25). Frequently Asked Questions about Clostridium difficile for Healthcare Providers. Centers for Disease Control and Prevention [On-line information]. Available online at http://www.cdc.gov/HAI/organisms/cdiff/Cdiff_faqs_HCP.html. Accessed May 2011.

Mayo Clinic Staff (2010 November 3). C. difficile. MayoClinic.com [On-line information]. Available online at http://www.mayoclinic.com/print/c-difficile/DS00736/METHOD=print&DSECTION=all. Accessed May 2011.

Fisher, M and She, R. (Updated 2010 November). Clostridium difficile. ARUP Consult [On-line information]. Available online at http://www.arupconsult.com/Topics/Clostridiumdifficile.html?client_ID=LTD. Accessed May 2011.

Pagana, K. D. & Pagana, T. J. (© 2011). Mosby’s Diagnostic and Laboratory Test Reference 10th Edition: Mosby, Inc., Saint Louis, MO. Pp 270-271.

Stuart H. Cohen et al. Clinical Practice Guidelines for Clostridium difficile Infection in Adults: 2010 Update by the Society for Healthcare Epidemiology of America (SHEA) and the Infectious Diseases Society of America (IDSA). Infection Control and Hospital Epidemiology. Available online at http://www.journals.uchicago.edu/doi/full/10.1086/651706. Published online March 22, 2010. Accessed April 20, 2010.

Forbes, B. et. al. (© 2007). Bailey & Scott’s Diagnostic Microbiology, 12th Edition: Mosby Elsevier Press, St. Louis, MO. Pp 463, 889.

(March 8, 2011) Aberra F, et al. Clostridium difficile Colitis. eMedicine article. Available online at http://emedicine.medscape.com/article/186458-diagnosis. Accessed May 2011.

Fisher, M. and Schlaberg, R. (Reviewed 2014 September). Clostridium difficile. ARUP Consult [On-line information]. Available online at http://www.arupconsult.com/Topics/Clostridiumdifficile.html?client_ID=LTD. Accessed October 2014.

Bartlett, J. (2013 August 26). 5 Important Developments in C difficile Management. Medscape Multispecialty [On-line information]. Available online at http://www.medscape.com/viewarticle/809238. Accessed October 2014.

Aberra, F. and Curry, J. (Updated 2014 March 17). Clostridium Difficile Colitis. Medscape Drugs & Diseases [On-line information]. Available online at http://emedicine.medscape.com/article/186458-overview. Accessed October 2014.

Lehrer, J. (Updated 2014 May 15). Pseudomembranous colitis. MedlinePlus Medical Encyclopedia [On-line information]. Available online at http://www.nlm.nih.gov/medlineplus/ency/article/000259.htm. Accessed October 2014.

Vorvick, L. (Updated 2012 April 30). Stool C. difficile toxin. MedlinePlus Medical Encyclopedia [On-line information]. Available online at http://www.nlm.nih.gov/medlineplus/ency/article/003590.htm. Accessed October 2014.

Dowshen, S. (Reviewed 2011 September). Stool Test: C. Difficile Toxin. KidsHealth from Nemours [On-line information]. Available online at http://kidshealth.org/parent/system/medical/test_difficile.html. Accessed October 2014.

Cohen, S. et. al (2010 May). SHEA‐IDSA Guideline: Clinical Practice Guidelines for Clostridium difficile Infection in Adults: 2010 Update by the Society for Healthcare Epidemiology of America (SHEA) and the Infectious Diseases Society of America (IDSA). Infection Control and Hospital Epidemiology, v 31 (5) pp. 431-455. [On-line information]. Available online at http://www.jstor.org/stable/10.1086/651706. Accessed October 2014.

این مقاله برای شما مفید بود؟

ثبت دیدگاه

Go to Top