آنتی کاردیولیپین اتوآنتی بادی هایی هستند که توسط سیستم ایمنی تولید می شوند و به اشتباه کاردیولیپین های خود بدن را هدف قرار می دهند، موادی که در بیرونی ترین لایه سلول ها (غشاء سلولی) و پلاکت ها یافت می شوند.
اسامی دیگر:
- Anticardiolipin Antibodies
- aCL Antibody
- Cardiolipin Antibodies (IgG, IgM and IgA)
چرا آزمایش آنتی کاردیولیپین درخواست می شود؟
- کمک به تعیین علت سقط های مکرر
- به عنوان بخشی از ارزیابی سندرم آنتی فسفولیپید یا گاهی اوقات سایر بیماری های خود ایمنی
- به عنوان بخشی از ارزیابی ترومبوز شریانی یا وریدی بدون دلیل
- وجود یک اختلال گردش خون پوستی غیر قابل توضیح، به عنوان مثال، لیویدو رتیکولاریس یا پیودرما گانگرنوزوم
- وجود یک بیماری روماتیسمی سیستمیک به ویژه لوپوس اریتماتوز
- ترومبوسیتوپنی یا کم خونی همولیتیک بدون دلیل
- آندوکاردیت غیر باکتریایی و ترومبوتیک احتمالی
چه زمانی آزمایش آنتی کاردیولیپین بایستی انجام شود؟
- هنگامی که یک یا چند لخته خون بدون دلیل (قسمت های ترومبوتیک) در ورید یا شریان
- زمانی که سقط مکرر داشته اید، به خصوص در سه ماهه دوم و سوم
- وقتی علائمی دارید که با یک بیماری خودایمنی سازگار است
نمونه مورد نیاز برای آزمایش آنتی کاردیولیپین:
- ظرف/لوله: لوله با درب قرمز یا زرد (ترجیحا همراه با ژل جداکننده)
- نوع نمونه: سرم
- حجم نمونه: 0/5 میلی لیتر
لوله های مورد استفاده برای آزمایش آنتی کاردیولیپین
شاید این مطلب نیز برای شما مفید باشد
شاید این مطلب نیز برای شما مفید باشد
ذخیره سازی نمونه های آزمایشگاهی
آمادگی قبل از انجام آزمایش آنتی کاردیولیپین:
به آمادگی خاصی نیاز ندارد
روش های انجام آزمایش آنتی کاردیولیپین:
روش سنجش ایمونوسوربنت مرتبط با آنزیم (ELISA):
آنتی ژن کاردیولیپین خالص شده تحت شرایطی که آنتی ژن را در حالت طبیعی خود حفظ می کند، به چاهک های یک صفحه پلی استایرن متصل می شود. گروه‌های کنترل از پیش رقیق‌شده و سرم‌های بیمار رقیق‌شده به چاهک‌های جداگانه اضافه می‌شوند و به آنتی‌بادی‌های کاردیولیپین موجود اجازه می‌دهند به آنتی‌ژن بی‌حرکت متصل شوند. نمونه بدون اتصال شسته می شود و یک کونژوگه IgM یا IgG ضد انسانی با برچسب آنزیمی به هر چاه اضافه می شود.
انکوباسیون دوم به IgM یا IgG ضد انسانی نشاندار شده با آنزیم اجازه می‌دهد تا به هر آنتی‌بادی بیمار که به ریز چاهک‌ها متصل شده‌اند متصل شود. پس از شستن هرگونه IgM یا IgG ضد انسانی دارای برچسب آنزیمی، فعالیت آنزیم باقیمانده با افزودن یک بستر کروموژنیک و اندازه‌گیری شدت رنگی که ایجاد می‌شود اندازه‌گیری می‌شود.
پس از توقف تولید آنزیمی محصول رنگی، وجود یا عدم وجود آنتی بادی کاردیولیپین با مقایسه چگالی نوری نمونه با منحنی کالیبراسیون 5 نقطه ای تعیین می شود. نتایج به‌صورت نیمه کمی در واحدهای آنتی‌کاردیولیپین استاندارد IgM یا IgG (MPL و GPL) گزارش شده است.
روش الایزا متداول ترین روش مورد استفاده برای تست آنتی کاردیولیپین است.
ایمونواسی فلورسنت (FIA):
روش FIA از آنتی بادی های نشاندار شده با فلورسنت برای تشخیص آنتی بادی های ضد کاردیولیپین در سرم بیمار استفاده می کند. این آزمایش شامل افزودن سرم به یک اسلاید پوشیده شده با آنتی ژن کاردیولیپین است. اگر بیمار دارای آنتی بادی ضد کاردیولیپین در خون خود باشد، به آنتی ژن روی لام متصل می شود.
سپس یک آنتی بادی ثانویه با رنگ فلورسنت معرفی می شود که در صورت وجود به آنتی بادی اولیه متصل می شود. سپس اسلاید زیر میکروسکوپ فلورسنت مشاهده می شود و وجود فلورسانس نشان دهنده وجود آنتی بادی های ضد کاردیولیپین است.
رادیوایمونواسی (RIA):
روش RIA از آنتی بادی های نشاندار شده با رادیواکتیو برای تشخیص آنتی بادی های ضد کاردیولیپین در سرم بیمار استفاده می کند. این آزمایش شامل افزودن سرم به یک لوله حاوی آنتی ژن کاردیولیپین است. اگر بیمار دارای آنتی بادی ضد کاردیولیپین در خون خود باشد، به آنتی ژن داخل لوله متصل می شود.
در مرحله بعد، یک آنتی بادی ثانویه نشاندار شده با ایزوتوپ رادیواکتیو معرفی می شود که در صورت وجود به آنتی بادی اولیه متصل می شود. میزان رادیواکتیویته اندازه گیری شده متناسب با مقدار آنتی بادی های موجود در سرم بیمار است.
متداول ترین روش مورد استفاده برای انجام تست آنتی کاردیولیپین، سنجش ایمونوسوربنت مرتبط با آنزیم (ELISA) است.
الایزا به دلیل حساس بودن، اختصاصی بودن، تکرارپذیری و هزینه کمتر بر روش های دیگر ارجحیت دارد. همچنین توسط انجمن بین المللی ترومبوز و هموستاز (ISTH) استاندارد شده است و به طور گسترده به عنوان روش توصیه شده برای تشخیص آنتی بادی های ضد کاردیولیپین در عمل بالینی شناخته شده است.
ایمونواسی فلورسنت (FIA) و رادیوایمونواسی (RIA) نیز برای تشخیص آنتی بادی های ضد کاردیولیپین استفاده می شود، اما کمتر از الایزا استفاده می شود. FIA یک روش سریع و خودکار است که به حداقل مداخله دستی نیاز دارد و آن را برای آزمایش با توان بالا مناسب می کند، در حالی که RIA یک روش بسیار حساس است که می تواند سطوح پایین آنتی بادی های ضد کاردیولیپین را تشخیص دهد.
در نهایت، انتخاب روش به منابع موجود و ترجیح ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی بستگی دارد. با این حال، اگر نتایج یک بیمار مثبت یا مرزی باشد، ممکن است یک آزمایش تاییدی با استفاده از روشی متفاوت برای افزایش ویژگی آزمایش ضروری باشد.
چه چیزی در آزمایش آنتی کاردیولیپین مورد بررسی قرار می گیرد؟
غشای پلاسمایی سلول های پستانداران از فسفولیپیدها تشکیل شده است. فسفولیپیدهای آنیونی (مثلاً فسفاتیدیل سرین) در سطح سیتوپلاسمی و فسفولیپیدهای خنثی (مثلاً فسفاتیدیل کولین) در سطح خارجی غالب هستند. فسفولیپیدهای غشایی در چندین عملکرد مهم سلولی از جمله تبادل متابولیت ها در غشاها، انتقال سیگنال های مولکولی و خدمت به عنوان بستری برای جمع آوری کمپلکس های پروتئین-لیپیدی شرکت می کنند.
فعال سازی سلولی اغلب با انتقال فسفولیپیدهای آنیونی به سطح غشای خارجی همراه است.به عنوان مثال، در طی انعقاد خون با واسطه پلاکت، فسفاتیدیل سرین از غشای پلاکت داخلی منتقل می شود و سطحی را برای مونتاژ آنزیم پروترومبیناز فراهم می کند که تشکیل ترومبین را کاتالیز می کند.
مجتمع‌های فسفولیپیدهای با بار منفی (آنیونی) و پروتئین‌های پلاسما درون‌زا اپی توپ‌هایی را ارائه می‌کنند که توسط اتوآنتی‌بادی‌های طبیعی شناسایی می‌شوند. سطوح پاتولوژیک اتوآنتی بادی ها منعکس کننده کاهش تحمل و افزایش تولید آنتی بادی است. این اتوآنتی بادی ها زمانی که توسط سنجش های ایمنی که از فسفولیپیدهای آنیونی به عنوان سوبسترا استفاده می کنند، شناسایی شوند، آنتی بادی های فسفولیپید یا کاردیولیپین نامیده می شوند.
متداول ترین سوبسترای فسفولیپید مورد استفاده کاردیولیپین است. اصطلاح آنتی بادی فسفولیپید در واقع یک نام اشتباه است. اتوآنتی‌بادی‌ها با اپی توپ‌های مولکول‌های پروتئینی که به صورت غیرکووالانسی با فسفولیپیدهای معرف مرتبط هستند، واکنش نشان می‌دهند. بهترین پروتئین متصل شونده به فسفولیپید مشخص شده، بتا ۲ گلیکوپروتئین ۱ است و بیشتر آزمایش‌های ایمنی برای آنتی‌بادی‌های فسفولیپید از یک بستر ترکیبی متشکل از کاردیولیپین به‌علاوه بتا ۲ گلیکوپروتئین ۱ (GP1beta-2 GP1) استفاده می‌کنند.
بتا ۲ گلیکوپروتئین ۱ یک پلی پپتید 326 اسید آمینه است که شامل 5 حوزه همولوگ با تقریبا 60 اسید آمینه است. اکثر آنتی بادی های فسفولیپید به اپی توپ مرتبط با دامنه 1 در نزدیکی انتهای N متصل می شوند. اتوآنتی‌بادی‌ها را می‌توان با استفاده از روش‌های انعقادی عملکردی و وابسته به فسفولیپید شناسایی کرد. آنتی بادی های فسفولیپیدی که توسط سنجش های عملکردی شناسایی می شوند اغلب ضد انعقاد لوپوس نامیده می شوند زیرا آنها باعث طولانی شدن لخته شدن وابسته به فسفولیپید در شرایط آزمایشگاهی می شوند.
همه آنتی‌بادی‌های فسفولیپید دارای فعالیت ضد انعقادی لوپوس نیستند. فقط آن دسته از آنتی‌بادی‌های فسفولیپیدی که قادر به ایجاد پیوند متقابل مولکول‌های بتا ۲ گلیکوپروتئین ۱ هستند، می‌توانند به طور مؤثر با سطوح فسفولیپید در سنجش‌های انعقادی عملکردی تعامل داشته باشند. فرض بر این است که کمپلکس هایی در داخل بدن بین اتوآنتی بادی های طبیعی دو ظرفیتی و β-2 GP1 به فسفولیپید آنیونی جابجا شده روی پلاکت های فعال در محل آسیب اندوتلیال متصل می شوند. اعتقاد بر این است که این اتصال باعث تحریک بیشتر پلاکت ها می شود که ممکن است منجر به ترومبوز شود.
آنتی بادی های کاردیولیپین اتوآنتی بادی هایی هستند که توسط سیستم ایمنی تولید می شوند و به اشتباه کاردیولیپین های بدن را هدف قرار می دهند، موادی که در بیرونی ترین لایه سلول ها (غشاء سلولی) و پلاکت ها یافت می شوند. این اتوآنتی بادی ها می توانند بر توانایی بدن در تنظیم لخته شدن خون به روشی که به خوبی شناخته نشده است تأثیر بگذارند. این آزمایش وجود آنتی بادی های کاردیولیپین را در خون تشخیص می دهد.
کاردیولیپین ها و سایر فسفولیپیدهای مرتبط، مولکول های لیپیدی هستند که نقش مهمی در فرآیند لخته شدن خون دارند. آنتی بادی‌های کاردیولیپین، کاردیولیپین‌ها را هدف قرار می‌دهند و با افزایش خطر ایجاد لخته‌های خونی نامناسب مکرر (ترومبی) در وریدها و شریان‌ها، مانند وریدهای عمقی پاها (DVT) یا ریه‌ها (آمبولی ریه، PE) مرتبط هستند.
آنتی بادی های فسفولیپید در بیماران با علائم و نشانه های بالینی مختلف، به ویژه ترومبوز (شریانی یا وریدی)، عوارض بارداری (مرگ جنینی غیرقابل توضیح، تولد زودرس، پره اکلامپسی شدید یا نارسایی جفت)، اختلالات گردش خون پوستی غیرقابل توضیح (لیویدو ریستی)، پیودرما گانگرنوزوم، ترومبوسیتوپنی یا کم خونی همولیتیک و اندوکاردیت ترومبوتیک غیر باکتریایی رخ می دهد. آنتی بادی های فسفولیپیدی و ضد انعقادهای لوپوس با فراوانی در بیماران مبتلا به بیماری های روماتیسمی سیستمیک، به ویژه لوپوس اریتماتوز یافت می شوند.
اصطلاح “سندرم آنتی فسفولیپید” (APS) یا “سندرم هیوز” برای توصیف سه گانه ترومبوز، از دست دادن مکرر جنین، و ترومبوسیتوپنی همراه با استفاده می شود. APS می تواند اولیه یا ثانویه باشد. APS اولیه لزوماً با یک اختلال خود ایمنی مرتبط همراه نیست، در حالی که APS ثانویه با یک اختلال خود ایمنی همراه است.
آنتی بادی های کاردیولیپین رایج ترین آنتی بادی ضد فسفولیپید هستند، گروهی از آنتی بادی های اتوآنتی بادی مرتبط با لخته شدن بیش از حد و بیماری های خود ایمنی مانند لوپوس. آنها اغلب با سایر آنتی بادی های ضد فسفولیپیدی، مانند لوپوس آنتی کواگولانت و آنتی بتا 2 گلیکوپروتئین 1 شناسایی می شوند. همچنین ممکن است به طور موقت در افراد مبتلا به عفونت های حاد، HIV/AIDS، برخی سرطان ها، با درمان های دارویی (مانند فنی توئین، پنی سیلین و پروکائین آمید) و در افراد مسن شناسایی شوند.
آنتی بادی های آنتی فسفولیپید در تشخیص سندرم آنتی فسفولیپید (APS) از آنتی بادی های IgG و IgM کاردیولیپین خاص تر هستند.
شاید این مطلب نیز برای شما مفید باشد
آزمایش آنتی بادی بتا 2 گلیکوپروتئین 1 | Anti-Beta-2 Glycoprotein 1 | Beta 2GP1 Ab
عوامل مداخله گر در آزمایش آنتی کاردیولیپین:
- بیمارانی که عفونت سیفلیس دارند یا داشته اند ممکن است واکنش متقاطع به آنتی بادی مورد استفاده برای سنجش ایمونوسوربنت مرتبط با آنزیم داشته باشند. بنابراین این بیماران یک نتیجه مثبت کاذب خواهند داشت.
- آنتی بادی های گذرا می توانند در بیماران مبتلا به عفونت، سندرم نقص ایمنی اکتسابی (ایدز)، التهاب، بیماری های خودایمنی یا سرطان ایجاد شوند.
- نتایج مثبت کاذب در بیمارانی که از داروهایی مانند کلرپرومازین، هیدرالازین، پنی سیلین، فنی توئین، پروکائین آمید و کینیدین استفاده می کنند دیده شده است.
شاید این مطلب نیز برای شما مفید باشد
تداخلات دارویی در آزمایش ها | Interference of medicines in laboratory tests
اهمیت بالینی آزمایش آنتی کاردیولیپین:
افزایش سطح سرمی:
- لوپوس اریتماتوز سیستمیک: نتایج یک بیمار مثبت در نظر گرفته می شود و بنابراین در صورت وجود آنتی بادی های ضد کاردیولیپین یا ضد انعقاد لوپوس، بیمار در معرض خطر سندرم آنتی فسفولیپید است.
- سندرم آنتی فسفولیپید
- پورپورای ترومبوسیتوپنیک ایدیوپاتیک
- آرتریت پسوریاتیک
- روماتیسم مفصلی
- سندرم شوگرن
ملاحظات بالینی آزمایش آنتی کاردیولیپین:
بیماران مبتلا به ACA مثبت باید در مورد استفاده از آسپرین با دوز پایین با پزشک خود صحبت کنند.
محدوده مرجع آزمایش آنتی کاردیولیپین:
IgG Cardiolipin Antibody
Negative: <10 GPL Equivocal: 10–40 GPL High Positive: >40 GPL
IgM Cardiolipin Antibody
Negative: <12 MPL Equivocal: 12–40 MPL High Positive: >40 MPL
IgA Cardiolipin Antibody
Negative: <12 APL Equivocal: 12–40 APL High Positive: >40 APL
شاید این مطلب نیز برای شما مفید باشد
مقادیر بحرانی در آزمایشگاه های تشخیص طبی
سوالات متداول
چگونه از نتایج آزمایش آنتی کاردیولیپین استفاده می شود؟
آزمایش های آنتی بادی های کاردیولیپین اغلب برای کمک به تعیین علت موارد زیر استفاده می شود:
- یک لخته خون غیر قابل توضیح (قسمت ترومبوتیک)
- سقط های مکرر
- نتیجه طولانی مدت در انعقاد (تست لخته شدن) PTT (زمان ترومبوپلاستین جزئی). آزمایش اغلب همراه با آزمایش ضد انعقاد لوپوس (به عنوان مثال، آزمایش سم افعی راسل رقیق، DRVVT) درخواست می شود.
اگر آنتی‌بادی‌های کاردیولیپین در آزمایش اولیه تشخیص داده شوند، معمولاً 12 هفته بعد تکرار می‌شود تا مشخص شود که حضور آنها پایدار یا موقت است. اگر آزمایش آنتی‌بادی‌های کاردیولیپین در فردی با یک اختلال خودایمنی شناخته‌شده منفی باشد، ممکن است بعداً آزمایش مجدد شود زیرا ممکن است این آنتی‌بادی‌ها در هر زمانی در آینده ایجاد شوند.
سه دسته از آنتی بادی های کاردیولیپین وجود دارد که ممکن است در خون وجود داشته باشد: IgG، IgM و/یا IgA. دو موردی که بیشتر مورد آزمایش قرار می گیرند IgG و IgM هستند. با این حال، اگر این تست‌ها منفی باشند و شک بالینی همچنان وجود داشته باشد، ممکن است آزمایش آنتی‌بادی کاردیولیپین IgA درخواست شود.
برخی از آزمایش‌های دیگری که ممکن است همراه با آزمایش‌های آنتی‌بادی کاردیولیپین انجام شوند شامل آزمایش ضد انعقاد لوپوس (به عنوان مثال، DRVVT) و آنتی‌بادی ضد بتا 2 گلیکوپروتئین 1 است.
چه زمانی آزمایش آنتی کاردیولیپین درخواست می شود؟
آزمایش آنتی بادی کاردیولیپین معمولاً به عنوان بخشی از کار لخته شدن بیش از حد تجویز می شود، زمانی که فرد علائمی از لخته شدن خون (قسمت ترومبوتیک) داشته باشد، به ویژه هنگامی که آنها عود می کنند. علائم و نشانه ها بسته به محل لخته متفاوت است.
اگر لخته در وریدهای عمقی پا باشد (ترومبوز ورید عمقی، DVT)، فرد ممکن است علائمی مانند:
- درد یا حساسیت پا، معمولاً در یک پا
- تورم پا، ادم
- تغییر رنگ ساق پا
اگر لخته روی ریه ها تأثیر بگذارد (آمبولی ریه)، ممکن است فرد علائمی مانند:
- تنگی نفس ناگهانی، تنفس سخت
- سرفه، هموپتیزی (خون موجود در خلط)
- درد قفسه سینه مرتبط با ریه
- ضربان قلب سریع
همچنین ممکن است زمانی که زنی سقط‌های مکرر داشته باشد و یا همراه با آزمایش ضد انعقاد لوپوس به‌عنوان یک آزمایش PTT طولانی‌مدت درخواست شده باشد، آزمایش انجام شود. هنگامی که آنتی بادی کاردیولیپین شناسایی شد، آزمایش ممکن است چند هفته بعد تکرار شود تا مشخص شود که آیا آنتی بادی موقتی است یا پایدار.
آزمایش آنتی‌بادی‌های کاردیولیپین همچنین ممکن است زمانی درخواست شود که فردی علائم و نشانه‌های یک اختلال خود ایمنی را داشته باشد و/یا در آزمایش ANA نتیجه مثبت داشته باشد، زیرا این آزمایش ممکن است اطلاعات بیشتری را برای کمک به تشخیص در اختیار پزشک قرار دهد. اگر آنتی‌بادی‌های کاردیولیپین در فردی با اختلالات خودایمنی تشخیص‌داده‌شده مانند لوپوس شناسایی نشود، ممکن است در آینده آزمایش‌هایی برای غربالگری توسعه آنها تجویز شود.
نتیجه آزمایش آنتی کاردیولیپین چه چیزی را نشان می دهد؟
نتیجه منفی فقط به این معنی است که آنتی بادی های کاردیولیپین در زمان آزمایش وجود ندارند یا در سطح قابل تشخیصی در خون وجود ندارند.
آنتی بادی های کاردیولیپین رایج ترین آنتی بادی های آنتی فسفولیپیدی هستند. تشخیص موقت آنها در خون فرد به دلیل عفونت یا دارو، یا در افرادی که با افزایش سن علائمی ندارند، غیرعادی نیست. مقادیر کم تا متوسط آنتی بادی که در این شرایط مشاهده می شود اغلب قابل توجه نیستند، اما باید همراه با هر گونه علائم، علائم و/یا سایر اطلاعات بالینی ارزیابی شوند.
سطوح متوسط تا زیاد آنتی بادی های کاردیولیپین که با آزمایش مجدد 12 هفته بعد باقی می مانند، نشان دهنده احتمال ادامه حضور آن آنتی بادی خاص است که ممکن است با افزایش خطر لخته شدن بیش از حد یا سقط های مکرر همراه باشد.
آیا چیز دیگری هست که باید بدانم؟
گاهی ممکن است آزمایش کاردیولیپین برای کمک به تعیین علت مثبت بودن تست VDRL/RPR برای سیفلیس درخواست شود. معرف های مورد استفاده برای آزمایش سیفلیس حاوی فسفولیپیدها هستند و می توانند نتایج مثبت کاذب در کسانی که آنتی بادی های کاردیولیپین دارند ایجاد کنند.
اگر آنتی کاردیولیپین مثبت باشد، آیا قطعا لخته های خونی ایجاد می شود؟
خیر. آنتی بادی های کاردیولیپین نشان دهنده یک عامل خطر هستند، اما نمی توانند پیش بینی کنند که آیا یک فرد لخته های خونی مکرر خواهد داشت یا سایر عوارض مرتبط. و اگر فردی لخته خون داشته باشد، وجود آنتی بادی ها نمی تواند فراوانی یا شدت آنها را پیش بینی کند.
آیا بیمار باید به پزشک جدید بگوید که سابقه آنتی بادی کاردیولیپین مثبت دارد؟
بله، این بخش مهمی از سابقه پزشکی است. پزشک به این اطلاعات نیاز دارند، حتی اگر بدون علامت باشید، تا بتوانند هر گونه روش یا برنامه درمانی پزشکی را حول این عامل خطر تنظیم کنند.
مطالب مرتبط در متااورگانون:
- آزمایش آنتی فسفولیپید (APA) : تست آنتی فسفولیپید یک آزمایش خونی است که وجود آنتی بادی های ضد فسفولیپیدها را که چربی های موجود در سطح سلول ها هستند، تشخیص می دهد. آنتی بادی های آنتی فسفولیپید می توانند با بیماری های خود ایمنی مانند لوپوس مرتبط باشند و ممکن است خطر لخته شدن خون را افزایش دهند.
- آزمایش آنتی بادی بتا 2 گلیکوپروتئین 1: آزمایش آنتی بادی بتا 2 گلیکوپروتئین 1 یک آزمایش خون است که سطح آنتی بادی های معطوف به بتا 2 گلیکوپروتئین 1، پروتئین موجود در خون را اندازه گیری می کند. مانند آنتی بادی های آنتی فسفولیپید، آنتی بادی های بتا 2 گلیکوپروتئین 1 با افزایش خطر لخته شدن خون مرتبط هستند.
- آزمایش لوپوس آنتی کواگولانت (LAC): لوپوس آنتی کواگولانت (LAC) لوپوس آنتی کواگولانت دسته ای ناهمگن از ایمونوگلوبولین ها هستند که به طور خاص اپی توپ های پروتئین اتصال دهنده فسفولیپید با بار منفی غشای سلولی، پروترومبین و بتا2-گلیکوپروتئین I (بتا2-GPI) را هدف قرار می دهند که انعقاد وابسته به فسفولیپید را در شرایط آزمایشگاهی مهار می کنند.
در سایت University of Rochester Medical Center در مورد آزمایش آنتی کاردیولیپین بیشتر بخوانید:
آزمایش آنتی کاردیولیپین به دنبال نوع خاصی از آنتی بادی در خون شما می باشد. آنتی بادی ماده ای در خون است که به مبارزه با عفونت کمک می کند.آنتی بادی ها به اشتباه به کاردیولیپین ها حمله می کنند. کاردیولیپین یک فسفولیپید یا نوعی چربی در خون است که برای لخته شدن خون مهم است. هنگامی که آنتی بادی ها به کاردیولیپین حمله می کنند، لخته شدن خون ممکن است رخ دهد. پلاکت‌ها، سلول‌های خونی که به لخته شدن خون کمک می‌کنند، نیز مصرف می‌شوند و منجر به مشکلاتی در خونریزی می‌شوند.
در جای دیگر وب:
Berg, T. (Updated 2015 April 15). Antiphospholipid syndrome and pregnancy. Medscape. Available online at http://emedicine.medscape.com/article/261691-overview. Accessed 12/27/2016.
(Reviewed 2016 March 21). Antiphospholipid syndrome. Lupus Foundation of America. Available online at http://www.lupus.org/answers/entry/antiphospholipid-syndrome. Accessed 12/27/2016.
Movva, S. (Updated 2016 July 1). Antiphospholipid syndrome workup. Medscape. Available online at http://emedicine.medscape.com/article/333221-workup. Accessed 12/27/2016.
Moake, J. (Revised 2016 September) Antiphospholipid antibody syndrome. Merck Manual Professional Version. Available online at http://www.merckmanuals.com/professional/hematology-and-oncology/thrombotic-disorders/antiphospholipid-antibody-syndrome-aps. Accessed 12/27/2016.
(Updated 2016 December). Antiphospholipid syndrome – APS. ARUP. Available online at http://www.arupconsult.com/Topics/APS.html?client_ID=LTD. Accessed 12/27/2016.
(© 2016) Antiphospholipid antibodies. The Johns Hopkins Lupus Center. Available online at https://www.hopkinslupus.org/lupus-tests/antiphospholipid-antibodies/. Accessed 12/27/2016.
(© 1995-2016). Phospholipid (cardiolipin) antibodies, IgM, serum. Mayo Clinic Mayo Medical Laboratories. Available online at http://www.mayomedicallaboratories.com/test-catalog/Clinical+and+Interpretive/81900. Accessed 12/27/2016.
(May 17, 2012) National Heart, Lung and Blood Institute. How Is Antiphospholipid Antibody Syndrome Diagnosed? Available online at https://www.nhlbi.nih.gov/health/health-topics/topics/aps/diagnosis. Accessed January 2017.
Thomas, Clayton L., Editor (1997). Taber’s Cyclopedic Medical Dictionary. F.A. Davis Company, Philadelphia, PA [18th Edition].
Pagana, Kathleen D. & Pagana, Timothy J. (2001). Mosby’s Diagnostic and Laboratory Test Reference 5th Edition: Mosby, Inc., Saint Louis, MO. Pages 69-70.
(2001 June 26). Antiphospholipid Antibody Syndrome. Hematology Resource Page, Patient Resources University of Illinois – Urbana/Champaign, Carle Cancer Center. Available online at http://www-admin.med.uiuc.edu/hematology/PtAPS.htm.
(© 2004). Antiphospholipid Testing. ARUP’s Guide to Clinical Laboratory Testing. Available online at http://www.arup-lab.com/guides/clt/tests/clt_al67.jsp#3965115.
Petri, M. (2001). Antiphospholipid Antibodies: Anticardiolipin Antibodies and the Lupus Anticoagulant in Systemic Lupus Erythematosus. The Lupus Foundation of America. Available online at http://www.lupus.org/education/brochures/antiphos02.html.
(© 2004). Cardiolipin Antibodies, IgG and IgM. ARUP’s Guide to Clinical Laboratory Testing. Available online at http://www.arup-lab.com/guides/clt/tests/clt_a133.jsp#1059158.
The Thrombophilias and Pregnancy. March of Dimes, Professionals and Researchers, Quick References and Fact Sheets. Available online at http://www.marchofdimes.com/professionals/681_9264.asp.
(2003 September, Modified) Anticardiolipin antibodies (IgG, IgM, IgA). Clinical Coagulation Laboratory Coagulation Test Descriptions. Available online at http://pathology.mc.duke.edu/coag/TestDes.htm.
Carsons, S. et. al. (2004 August 18, Updated). Antiphospholipid Syndrome. EMedicine. Available online at http://www.emedicine.com/med/topic2923.htm.
Arnout J.IS TH Scientic Standardisation Subcommittee Lupus Anticoagulants/Phospholipid dependent antibodies. International Society of Thrombosis and Haemostasis. Boston. July 2002.
Pagana, Kathleen D. & Pagana, Timothy J. (© 2007). Mosby’s Diagnostic and Laboratory Test Reference 8th Edition: Mosby, Inc., Saint Louis, MO. Pp 70-71.
Wu, A. (2006). Tietz Clinical Guide to Laboratory Tests, Fourth Edition. Saunders Elsevier, St. Louis, Missouri. Pp 134-135.
(2006 October 15, Revised). Antiphospholipid Antibody Syndrome. APS Foundation of America. Available online at http://www.apsfa.org/aps.htm. Accessed on 4/20/08.
(2008 February 5, Reviewed). Learning About Antiphospholipid Syndrome (APS). National Human Genome Research Institute. Available online at http://www.genome.gov/17516396. Accessed on 4/20/08.
(© 1995-2012). Test ID: MCLIP81900. Phospholipid (Cardiolipin) Antibodies, IgM, Serum. Mayo Clinic Mayo Medical Laboratories [On-line information]. Available online at http://www.mayomedicallaboratories.com/test-catalog/Overview/81900. Accessed May 2012.
Rodgers, III, G. et. al. (Updated 2012 January). Antiphospholipid Syndrome – APS. ARUP Consult [On-line information]. Available online at http://www.arupconsult.com/Topics/APS.html?client_ID=LTD. Accessed May 2012.
(© 2012). Antiphospholipid Antibodies. Lupus Foundation of America [On-line information]. Available online at http://www.lupus.org/webmodules/webarticlesnet/templates/new_learnaffects.aspx?articleid=2302&zoneid=526. Accessed May 2012.
Moake, J. (Revised 2009 June) Thrombotic Disorders. Merck Manual for Healthcare Professionals [On-line information]. Available online through http://www.merckmanuals.com. Accessed May 2012.
Berg, T. (Updated 2012 July 9). Antiphospholipid Antibody Syndrome and Pregnancy. Medscape Reference [On-line information]. Available online at http://emedicine.medscape.com/article/261691-overview. Accessed July 2012.
Pagana, K. D. & Pagana, T. J. (© 2011). Mosby’s Diagnostic and Laboratory Test Reference 10th Edition: Mosby, Inc., Saint Louis, MO. Pp 71-72.
Henry’s Clinical Diagnosis and Management by Laboratory Methods. 21st ed. McPherson R, Pincus M, eds. Philadelphia, PA: Saunders Elsevier: 2007, Pg 774.
Bevers EM, Comfurius P, Dekkers DW, et al: Lipid translocation across the plasma membrane of mammalian cells. Biochim Biophys Acta 1999;1439:317-330
Arnout J, Vermylen J: Current status and implications of autoimmune antiphospholipid antibodies in relation to thrombotic disease. J Thromb Haemost 2003;1:931-942
Proven A, Bartlett RP, Moder KG, et al: Clinical importance of positive test results for lupus anticoagulant and anticardiolipin antibodies. Mayo Clin Proc 2004;79:467-475
Wilson WW, Gharavi AE, Koike T, et al: International consensus statement on preliminary classification criteria for definite antiphospholipid syndrome. Arthritis Rheum 1999;42(7):1309-1311
Fontaine MJ, Jacob GL, Nichols WL, et al: Comparative evaluation of three assays for anti-cardiolipin antibodies. J Autoimmun 2000;15(2):A56
Favaloro EJ, Wong RC, Silvertrini R, et al: A multilaboratory peer assessment quality assurance program-based evaluation of anticardiolipin antibody, and beta 2 glycoprotein 1 antibody testing. Semin Thromb Hemost 2005;31(1):73-84
بدون دیدگاه