آزمایش CRP | پروتئین واکنشی C

CRP یا پروتئین واکنشی C پروتئینی است که توسط کبد ساخته می شود. سطح CRP هنگامی که التهاب در بدن وجود دارد افزایش می یابد. یک آزمایش خون ساده می تواند سطح پروتئین واکنشی C شما را بررسی کند. تست پروتئین واکنشی C با حساسیت بالا (hs-CRP) حساس تر از تست استاندارد پروتئین واکنشی C است.

چرا آزمایش CRP درخواست می شود؟

• تشخیص فرآیندهای التهابی سیستمیک
• تشخیص عفونت و ارزیابی پاسخ به درمان آنتی بیوتیکی عفونت های باکتریایی
• تمایز بین اشکال بیماری فعال و غیرفعال با عفونت همزمان
• در تشخیص بیماری عروق کرونر کمک خواهد کرد.
• این آزمایش را می توان برای تشخیص اندوکاردیت باکتریایی انجام داد.
• برای تشخیص آپاندیسیت
• برای تشخیص بیماری های عروقی کلاژن فعال.

چه زمانی آزمایش CRP بایستی انجام شود؟

هنگامی که پزشک مشکوک است که شما ممکن است از یک اختلال التهابی (مانند انواع خاصی از آرتریت و اختلالات خودایمنی یا بیماری التهابی روده) رنج ببرید یا احتمال عفونت را بررسی کند (مخصوصاً بعد از جراحی)

نمونه مورد نیاز برای آزمایش CRP:

• ظرف/لوله: لوله با درب قرمز یا زرد (ترجیحا همراه با ژل جداکننده)
• نوع نمونه: سرم
• حجم نمونه: 0/5 میلی لیتر

لوله های مورد استفاده برایآزمایش CRP

شاید این مطلب برای شما مفید باشد:

روش های مختلف جمع آوری نمونه های آزمایشگاه

بروزرسانی شده در17 آبان 1402 | توسط دکتر فرزاد باباخانی

شاید این مطلب برای شما مفید باشد:

لوله های آزمایش و ضد انعقادها (Test tubes and Anticoagulants)

بروزرسانی شده در17 آبان 1402 | توسط دکتر فرزاد باباخانی

شاید این مطلب برای شما مفید باشد:

ذخیره سازی نمونه های آزمایشگاهی

بروزرسانی شده در17 آبان 1402 | توسط دکتر فرزاد باباخانی

روش های انجام آزمایش CRP:

سنجش ایمونوتوربیدیمتری:

روش ایمونوتربیدیمتری یک روش آزمایشگاهی پرکاربرد برای اندازه گیری غلظت پروتئین واکنشی C (CRP) در نمونه های بیولوژیکی است. در این روش یک آنتی بادی اختصاصی علیه CRP متصل به یک دانه به نمونه اضافه می شود که باعث می شود مولکول های CRP موجود در نمونه با آنتی بادی متصل شوند.

مجموعه حاصل از آنتی بادی-CRP توده های کوچکی را تشکیل می دهد که نور را پراکنده می کند و باعث کدورت یا تیرگی در نمونه می شود. این کدورت را می توان با استفاده از کدورت سنج اندازه گیری کرد که شدت نور پراکنده شده توسط نمونه را در یک زاویه خاص اندازه گیری می کند.

مقدار کدورت تولید شده با غلظت CRP موجود در نمونه نسبت مستقیم دارد. یک منحنی کالیبراسیون با استفاده از محلول‌های استاندارد غلظت‌های شناخته شده CRP ایجاد می‌شود که امکان تعیین غلظت دقیق CRP در نمونه مورد آزمایش را فراهم می‌کند.

ایمونوتربیدیمتری روشی بسیار حساس و دقیق برای اندازه گیری سطح CRP در سرم، پلاسما یا سایر مایعات بیولوژیکی است. به طور معمول در آزمایشگاه های بالینی برای تشخیص و نظارت بر بیماری های التهابی، عفونت ها و سایر شرایط مرتبط با افزایش سطح CRP استفاده می شود.

اساس روش ایمونوتوربیدیمتری

روش ایمونونفلومتری (Immunonephelometry):

ایمونونفلومتری یکی دیگر از روش‌های رایج آزمایشگاهی است که برای اندازه‌گیری غلظت پروتئین واکنشی C (CRP) در نمونه‌های بیولوژیکی استفاده می‌شود. در این روش یک آنتی بادی اختصاصی علیه CRP به نمونه اضافه می شود که باعث می شود مولکول های CRP موجود در نمونه با آنتی بادی متصل شوند.

مجموعه حاصل از آنتی بادی-CRP توده های بزرگتری را تشکیل می دهد که با اندازه گیری میزان نور پراکنده شده توسط نمونه در یک زاویه ثابت با استفاده از یک نفرومتر قابل تشخیص هستند.

شدت نور پراکنده متناسب با غلظت CRP در نمونه است. یک منحنی کالیبراسیون با استفاده از محلول‌های استاندارد غلظت‌های شناخته شده CRP ایجاد می‌شود که امکان تعیین غلظت دقیق CRP در نمونه مورد آزمایش را فراهم می‌کند.

اساس روش نفلومتری

ایمونونفلومتری روشی بسیار حساس و دقیق برای اندازه گیری سطح CRP در سرم، پلاسما یا سایر مایعات بیولوژیکی است. به دلیل حساسیت بالاتر و حد تشخیص کمتر، اغلب بر ایمونوتربیدیمتری ترجیح داده می شود. هم ایمونونفلومتری و هم ایمونوتربیدیمتری به طور گسترده در آزمایشگاه های بالینی برای تشخیص و نظارت بر بیماری های التهابی، عفونت ها و سایر شرایط مرتبط با افزایش سطح CRP استفاده می شوند.

روش آگلوتیناسیون لاتکس (latex agglutination):

روش آگلوتیناسیون لاتکس یک روش آزمایشگاهی برای اندازه‌گیری غلظت پروتئین واکنشی C (CRP) در نمونه‌های بیولوژیکی است. در این روش دانه های لاتکس پوشیده شده با آنتی بادی خاص علیه CRP با نمونه مورد آزمایش مخلوط می شوند.

اگر مولکول‌های CRP در نمونه وجود داشته باشند، به آنتی‌بادی‌های روی سطح دانه‌های لاتکس متصل می‌شوند و باعث می‌شوند آنها به هم چسبیده یا آگلوتینه شوند. میزان آگلوتیناسیون را می توان با استفاده از اسپکتروفتومتر به صورت بصری ارزیابی یا اندازه گیری کرد.

درجه آگلوتیناسیون با غلظت CRP در نمونه نسبت مستقیم دارد. یک منحنی کالیبراسیون با استفاده از محلول‌های استاندارد غلظت‌های شناخته شده CRP ایجاد می‌شود که امکان تعیین غلظت دقیق CRP در نمونه مورد آزمایش را فراهم می‌کند.

آگلوتیناسیون لاتکس یک روش نسبتا ساده و سریع برای اندازه گیری سطح CRP در سرم، پلاسما یا سایر مایعات بیولوژیکی است. این دستگاه نیازی به تجهیزات تخصصی مانند کدورت سنج یا نفرومتر ندارد و برای استفاده در تنظیمات با منابع محدود مناسب است.

با این حال، ممکن است به اندازه روش های ایمونوتوربیدیمتری یا ایمونونفلومتری حساس یا اختصاصی نباشد و نتایج مثبت یا منفی کاذب ممکن است به دلیل مواد مزاحم یا واکنش متقاطع با سایر پروتئین های نمونه رخ دهد.

روش آگلوتیناسیون لاتکس را برای اندازه گیری CRP

به طور کلی، روش آگلوتیناسیون لاتکس ابزار مفیدی برای غربالگری سطوح CRP بالا در محیط‌های بالینی است، اما تأیید با روش‌های خاص و حساس‌تر ممکن است برای تشخیص دقیق و نظارت بر بیماری‌های التهابی و سایر شرایط مرتبط با افزایش سطح CRP ضروری باشد.

روش سنجش ایمونوسوربنت متصل به آنزیم (ELISA):

روش سنجش ایمونوسوربنت متصل به آنزیم (ELISA) برای اندازه‌گیری پروتئین کل واکنشی C (CRP) یک روش آزمایشگاهی پرکاربرد است که مقدار CRP موجود در نمونه‌ای از خون یا سایر مایعات بدن را شناسایی و کمی سازی می‌کند. ELISA بر اساس اصل اتصال آنتی ژن به آنتی بادی است که در آن از یک آنتی بادی خاص برای تشخیص وجود یک آنتی ژن خاص در نمونه استفاده می شود.

برای انجام ELISA برای اندازه‌گیری CRP کل، ابتدا مقدار کمی سرم از بیمار جمع‌آوری می‌شود و به چاهک میکروپلیتی که با آنتی‌بادی خاص علیه CRP پوشانده شده است، اضافه می‌شود. سپس پلیت انکوبه می شود تا هر CRP موجود در نمونه به آنتی بادی بی حرکت روی پلیت متصل شود.

پس از شستن هر گونه پروتئین غیر متصل، یک آنتی بادی دوم که با آنزیمی (مانند پراکسیداز ترب کوهی یا آلکالین فسفاتاز) برچسب گذاری شده است به صفحه اضافه می شود. این آنتی بادی ثانویه نیز برای CRP اختصاصی است و فقط به CRP که قبلاً به آنتی بادی بی حرکت روی صفحه متصل شده است متصل می شود.

سپس پلیت دوباره انکوبه می شود و به آنتی بادی ثانویه اجازه می دهد تا به هر CRP موجود در پلیت متصل شود. پس از یک دور دیگر شستشو برای حذف هر گونه پروتئین غیر متصل، یک محلول سوبسترا به صفحه اضافه می شود که با آنزیم متصل به آنتی بادی ثانویه واکنش داده و یک سیگنال قابل تشخیص (معمولا تغییر رنگ یا لومینسانس) تولید می کند.

مقدار سیگنال تولید شده متناسب با مقدار CRP موجود در نمونه اصلی است و با استفاده از اسپکتروفتومتر یا سایر تجهیزات تخصصی قابل اندازه گیری است. با مقایسه سیگنال تولید شده توسط یک نمونه با منحنی استاندارد غلظت های شناخته شده CRP، می توان مقدار CRP در نمونه اصلی را به دقت تعیین کرد.

ایمونونفلومتری به عنوان روش مرجع برای اندازه گیری CRP در نظر گرفته می شود، زیرا حساسیت و ویژگی بالایی دارد. با این حال، آن نیز یک تکنیک نسبتا پیچیده و گران است. ایمونوتوربیدیمتری به دلیل سادگی، سرعت و مقرون به صرفه بودن، روش ارجح برای استفاده معمول بالینی است. روش های ELISA و آگلوتیناسیون لاتکس نیز معمولاً برای اندازه گیری CRP مورد استفاده قرار می گیرند، اما به دلیل دقت و حساسیت کمتر نسبت به ایمونوتربیدیمتری ارجحیت کمتری دارند.

آمادگی قبل از انجام آزمایش CRP:

• کشیدن سیگار ممکن است سطح را افزایش دهد.
• استروژن و پروژسترون ممکن است سطح را افزایش دهند.
• نیاسین و استاتین ممکن است سطح را کاهش دهند.
• ممکن است سطح پروتئین واکنشی C در فشار خون بالا، دیابت شیرین و سندرم متابولیک افزایش یابد.

چه چیزی در آزمایش CRP مورد بررسی قرار می گیرد؟

CRP یا پروتئین واکنشی C یکی از حساس ترین واکنش دهنده های فاز حاد برای التهاب است. CRP توسط کبد سنتز می شود و شامل 5 زنجیره پلی پپتیدی یکسان است که یک حلقه 5 عضوی با وزن مولکولی 105000 دالتون را تشکیل می دهد. CRP می تواند مسیر کلاسیک کمپلمان را فعال می کند. پاسخ CRP اغلب قبل از علائم بالینی از جمله تب است.

C reactive protein

تاریخچه CRP:

• در سال 1930 تیله و فرانسیس ماده ای را در سرم بیماران مبتلا به بیماری حاد یافتند.
• نام CRP در سال 1941 به دلیل پروتئین بودن آن داده شد.
• این ماده به دیواره سلولی C-پلی ساکاریدهای استرپتوکک پنومومیه متصل می شود.
• پروتئین واکنشی C منجر به آگلوتیناسیون باکتری ها می شود.
• حد تشخیص آن برای عفونت و بیماری های خودایمنی 3 تا 8 میلی گرم در لیتر بود.
• در کبد سنتز می شود و کربوهیدرات کمی دارد یا اصلاً کربوهیدرات ندارد.

مکانیسم عمل CRP:

• پروتئین واکنشی C به پلی ساکارید C استرپتوکوک پنومونیه متصل می شود و باکتری ها را آگلوتینه می کند.
• پروتئین واکنشی C یک اپسونین قوی برای مونوسیت ها است که منجر به فاگوسیتوز و فعال کردن سیستم کمپلمان می شود.
• پروتئین واکنشی C مسیر مکمل کلاسیک را فعال می کند.
• به پلی ساکاریدهای موجود در بسیاری از باکتری ها، قارچ ها، انگل های تک یاخته ای و هیستون ها متصل می شود.
• تولید آن تحت کنترل IL1 و IL-6 است.
• پروتئین واکنشی C در الکتروفورز سرم در ناحیه گاما یافت می شود.

فعال سازی مسیر کلاسیک کمپلمان توسط CRP

پروتئین واکنشی C یک پروتئین واکنش دهنده غیر اختصاصی فاز حاد است که برای تشخیص بیماری های عفونی باکتریایی و اختلالات التهابی مانند تب روماتیسمی حاد و آرتریت روماتوئید استفاده می شود. همچنین هنگامی که نکروز بافتی وجود دارد افزایش می یابد. سطح CRP به طور مداوم با عفونت های ویروسی افزایش نمی یابد. CRP پروتئینی است که عمدتاً توسط کبد در طی یک فرآیند التهابی حاد و غیره تولید می شود.

مکانیسم عمل CRP

آزمایش مثبت نشان دهنده وجود بیماری است، اما نه علت آن. سنتز پروتئین واکنشی C توسط کمپلکس های آنتی ژن-ایمنی، باکتری ها، قارچ ها و تروما آغاز می شود. پروتئین واکنشی C از نظر عملکردی مشابه ایمونوگلوبولین G است، با این تفاوت که اختصاصی آنتی ژن نیست. CRP با سیستم کمپلمان تعامل دارد.

آزمایش پروتئین واکنشی C نسبت به نرخ رسوب گلبول قرمز (ESR) شاخص حساس‌تر و سریع‌تر پاسخ‌دهنده است. در یک تغییر التهابی حاد، CRP افزایش زودتر و شدیدتر از ESR را نشان می دهد. با بهبودی، ناپدید شدن CRP قبل از بازگشت ESR به حالت عادی است. هنگامی که فرآیند التهابی توسط عوامل ضدالتهاب، سالیسیلات ها یا استروئیدها سرکوب شود، CRP نیز ناپدید می شود.

موارد عدم همخوانی CRP و ESR

آزمایش پروتئین واکنشی C همچنین در ارزیابی بیماران مبتلا به انفارکتوس حاد میوکارد (AMI) مفید است. سطح CRP با سطوح اوج ایزوآنزیم MB کراتین کیناز ارتباط دارد، اما اوج CRP حدود 18 تا 72 ساعت بعد رخ می دهد. نرمال شدن CRP ممکن است نشان دهنده آسیب مداوم به بافت قلب باشد. سطح در بیماران مبتلا به آنژین افزایش نمی یابد.

• پروتئین واکنشی C در یماران مبتلا به انفارکتوس حاد میوکارد (AMI) افزایش می یابد و با ایزوآنزیم CK-MB همبستگی دارد.
• اوج سطح آن 1 تا 3 روز دیرتر از CK-MB رخ می دهد.
• مقادیر hs-CRP > 10 میلی گرم در لیتر ظرف 6 تا 24 ساعت پس از شروع علائم نشان دهنده افزایش خطر یک عارضه قلبی مکرر طی 30 روز تا 1 سال است.
• در آنژین ناپایدار، مقادیر hs-CRP > 10 میلی گرم در لیتر، شانس بالاتری برای انفارکتوس میوکارد/مرگ در مقایسه با گروه بیماران با hs-CRP کمتر از 10 میلی گرم در لیتر را پیش بینی می کند.
• پروتئین واکنشی C ممکن است حداقل برای سه ماه در AMI افزایش یابد.
• سطح پایه نشانگر خوبی برای بیماری قلبی عروقی در آینده است.
• پروتئین واکنشی C نسبت به لیپوپروتئین با چگالی کم (LDL) و کلسترول، یک پیش بینی کننده قوی برای بیماری های قلبی عروقی است.
• پروتئین واکنشی C نشانگر خوبی برای ارزیابی احتمال انفارکتوس عود کننده میوکارد، تنگی مجدد یا مرگ در بیماران مبتلا به بیماری عروق کرونر پایدار است.
• سطح افزایش یافته آن نیز به عنوان یک عامل خطر برای ایجاد فشار خون بالا گزارش شده است.
• سطح آن در مورد آنژین طبیعی است.

پلاک های آتروماتوز در شریان های بیمار به طور معمول حاوی سلول های التهابی هستند. مطالعات آینده نگر متعدد همچنین نشان داده اند که CRP پایه یک نشانگر خوب برای رویدادهای قلبی عروقی آینده است. سطح CRP ممکن است نسبت به سطح کلسترول لیپوپروتئین با چگالی کم (LDL) پیش بینی کننده قوی تری برای حوادث قلبی عروقی باشد. هنگامی که همراه با پروفایل لیپیدی استفاده می شود، اطلاعات پیش آگهی را به اطلاعاتی که توسط امتیاز ریسک فرامینگهام منتقل می شود اضافه می کند.

آزمایش پروتئین واکنشی C همچنین ممکن است بعد از عمل برای تشخیص عفونت زخم استفاده شود. سطح CRP در عرض 4 تا 6 ساعت پس از عمل افزایش می یابد در حالی که سایر پروتئین ها پس از 12 تا 36 ساعت پس از شروع عفونت افزایش می یابد. CRP به طور کلی در روز سوم پس از عمل شروع به کاهش می کند. افت سطوح نشان دهنده عوارضی مانند عفونت یا انفارکتوس ریوی است.

سطح CRP بعد از جراحی

عوامل مداخله گر در آزمایش CRP:

• نتایج آزمایش بالا می تواند در بیماران مبتلا به فشار خون بالا، شاخص توده بدنی بالا، سندرم متابولیک/دیابت شیرین، عفونت مزمن (لثه، برونشیت)، التهاب مزمن (آرتریت روماتوئید)، و لیپوپروتئین با چگالی بالا (HDL)/ تری گلیسیرید بالا رخ دهد.
• سیگار کشیدن، ورزش شدید و بارداری می تواند باعث افزایش سطوح شود.
• کاهش سطح تست می تواند ناشی از مصرف متوسط الکل، کاهش وزن، و افزایش فعالیت یا ورزش استقامتی باشد.
• داروهایی که ممکن است نتایج آزمایش را افزایش دهند عبارتند از استروژن و پروژسترون و داروهای ضد بارداری خوراکی.
• داروهایی که ممکن است نتایج آزمایش را کاهش دهند عبارتند از ایبرات، نیاسین ، استاتین ها، داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی (NSAIDs)، آسپرین، کورتیکواستروئیدها و مسدود کننده های بتا

اهمیت بالینی آزمایش CRP:

افزایش سطح سرمی:

• واکنش التهابی حاد و غیر عفونی (مانند آرتریت، تب روماتیسمی حاد، سندرم رایتر، بیماری کرون)،
• بیماری های کلاژن- عروقی (به عنوان مثال، سندرم واسکولیت، لوپوس اریتماتوز)
• انفارکتوس یا آسیب بافتی (به عنوان مثال، انفارکتوس حاد میوکارد [AMI]، انفارکتوس ریوی، رد پیوند کلیه یا مغز استخوان، تروما به بافت بدن)
• عفونت های باکتریایی مانند عفونت زخم بعد از عمل، عفونت مجاری ادراری یا سل
• بیماری بدخیم
• عفونت باکتریایی (به عنوان مثال، سل، مننژیت): این بیماری ها همگی با یک واکنش التهابی همراه هستند که باعث سنتز CRP می شود.
• افزایش خطر حوادث ایسکمیک قلبی عروقی: التهاب پوشش داخلی رگ خونی، به ویژه عروق کرونر، با افزایش خطر آسیب انتیما همراه است و در نتیجه منجر به انسداد پلاک عروق دیستال می شود.

ملاحظات بالینی آزمایش CRP:

بیمار با سطوح hs-CRP بالا باید در مورد راه های کاهش خطر بیماری قلبی عروقی مشاوره شود و ممکن است به آزمایش های تشخیصی اضافی برای تعیین وجود بیماری قلبی عروقی اولیه نیاز داشته باشد.

افزایش سطح پروتئین واکنشی C باید با سایر نتایج تشخیصی، مانند افزایش شمارش گلبول سفید خون، در ارتباط باشد تا فهرست علل احتمالی یافته غیرطبیعی را محدودتر کند.

محدوده مرجع آزمایش CRP:

• <1.0 mg/dL or <10.0 mg/L (SI units)

Cardiac risk:

• Low: <1.0 mg/L
• Average: 1.0 to 3.0 mg/L
• High: >3.0 mg/L

توجه: محدوده مرجع و واحد آزمایش وابسته به روش انجام و کیت می باشد و ممکن است در آزمایشگاه های مختلف متفاوت باشد. بنابراین توصیه می گردد که آزمایش ها ترجیحا در یک آزمایشگاه مورد بررسی قرار گیرد.

سوالات متداول

چگونه از نتایج آزمایش CRP استفاده می شود؟

پروتئین واکنشی C در ارزیابی بیماران با موارد زیر مفید است:

• بیماری التهابی روده (IBD)
• برخی از اشکال آرتریت
• بیماری های خود ایمنی
• یک عفونت باکتریایی مشکوک جدی، مانند سپسیس
• بیماری التهابی لگن (PID)
• پروتئین واکنشی C همچنین برای مانیتور بیماران پس از جراحی یا سایر روش های تهاجمی برای تشخیص وجود عفونت در طول دوره بهبودی استفاده می شود.

در حالی که اندازه گیری پروتئین واکنشی C در خون برای تشخیص یک بیماری خاص به اندازه کافی اختصاصی نیست، اما به عنوان یک نشانگر عمومی و غیر اختصاصی برای عفونت و التهاب عمل می کند که می تواند به متخصصان پزشکی هشدار دهد که ممکن است آزمایش و درمان بیشتر لازم باشد.

چه زمانی آزمایش CRP درخواست می شود؟

از آنجایی که غلظت پروتئین واکنشی C در موارد شدید التهاب افزایش می‌یابد، آزمایش زمانی درخواست می‌شود که التهاب حاد یک خطر باشد (مانند عفونت پس از جراحی) یا بر اساس علائم بیمار مشکوک باشد. همچنین برای کمک به ارزیابی شرایط التهابی مزمن مانند آرتریت روماتوئید و لوپوس (SLE) درخواست می‌شود و اغلب برای تعیین اینکه آیا درمان مؤثر بوده است تکرار می‌شود. این به ویژه برای شرایط التهابی مفید است زیرا سطح پروتئین واکنشی C با کاهش التهاب کاهش می یابد.

نتیجه آزمایش CRP چه چیزی را نشان می دهد؟

افزایش مقدار پروتئین واکنشی C در خون شما نشان می دهد که شما یک عفونت یا التهاب حاد دارید، اما در شناسایی محل آن یا وضعیت ایجاد کننده آن کمکی نمی کند. در افراد مبتلا به بیماری‌های التهابی مزمن، غلظت بالای CRP نشان‌دهنده تشدید آن است یا اینکه درمان مؤثر نبوده است.

اگر غلظت پروتئین واکنشی C در خون شما کاهش یابد، به این معنی است که شما بهتر شده اید و التهاب در حال کاهش است.

هنگامی که نتایج شما به زیر 10 میلی گرم در لیتر می رسد، دیگر التهاب فعال بالینی ندارید.

آیا چیز دیگری هست که باید بدانم؟

غلظت پروتئین واکنشی C را می توان در مراحل بعدی بارداری، با استفاده از قرص های ضد بارداری یا در زنانی که درمان جایگزینی هورمون مصرف می کنند، افزایش داد. سطوح بالاتر پروتئین واکنشی C نیز در افراد چاق مشاهده شده است.

آزمایش دیگری برای پایش التهاب، نرخ رسوب گلبول قرمز (ESR) نام دارد. هر دو CRP و ESR در حضور التهاب افزایش می یابند، اما غلظت CRP در جریان خون سریعتر از ESR افزایش و کاهش می یابد. بنابراین اگر شما با موفقیت درمان شده باشید، مانند تشدید شدن آرتریت، سطح CRP ممکن است به حد نرمال برسد، اما ESR شما ممکن است برای مدتی غیرطبیعی باقی بماند.

یکی دیگر از شاخص های التهاب علاوه بر CRP که توجه قابل توجهی را به عنوان یک عامل خطر قلبی برانگیخته است، فسفولیپاز A2 مرتبط با لیپوپروتئین (Lp-PLA2) است. Lp-PLA2 التهاب عروقی را از طریق هیدرولیز LDL اکسید شده در انتیما ترویج می کند و به طور مستقیم به فرآیند آتروژنیک کمک می کند. هنگامی که با CRP ترکیب می شود، آزمایش Lp-PLA2 به طور قابل توجهی ارزش پیش بینی را در تعیین خطر یک رویداد قلبی افزایش می دهد، به ویژه در بیمارانی که کلسترول آنها طبیعی است. تست PLAC یک سنجش ایمونوسوربنت متصل به آنزیم (ELISA) با استفاده از دو آنتی بادی مونوکلونال بسیار خاص برای اندازه گیری سطح Lp-PLA2 در خون است.

Lp-PLA2 and CRP

بیماری های التهابی مزمن چیست؟

بیماری های التهابی مزمن بیماری هایی هستند که منجر به ایجاد التهاب طولانی مدت یا مکرر می شوند. آنها می توانند توسط تعدادی از شرایط پاتولوژیک مختلف ایجاد شوند. به عنوان مثال می توان به آرتریت روماتوئید، لوپوس و بیماری التهابی روده (به عنوان مثال بیماری کرون یا کولیت اولسراتیو) اشاره کرد.

تفاوت بین تست های معمولی CRP و hs-CRP چیست؟

هر دو آزمایش مولکول یکسانی را در خون اندازه گیری می کنند. تست CRP با حساسیت بالا (hs-CRP) به طور گسترده مورد استفاده قرار نمی گیرد، اما ممکن است برای افراد به ظاهر سالم درخواست شود تا به ارزیابی خطر بیماری قلبی کمک کند. آزمایش منظم CRP در بیمارانی که در معرض خطر عفونت های باکتریایی یا ویروسی هستند (مانند بعد از جراحی) یا در بیماران مبتلا به بیماری های التهابی مزمن (مانند آرتریت روماتوئید) درخواست می شود.

به دلیل تنوع فردی در hs-CRP، دو اندازه گیری جداگانه برای طبقه بندی سطح خطر یک فرد مورد نیاز است. در بیماران مبتلا به بیماری عروق کرونر پایدار یا سندرم‌های حاد کرونری، اندازه‌گیری hs-CRP ممکن است به‌عنوان یک نشانگر مستقل برای ارزیابی احتمال رویدادهای مکرر، از جمله مرگ، انفارکتوس میوکارد (MI)، یا تنگی مجدد بعد از مداخله عروق کرونر از راه پوست (PCI) مفید باشد. hs-CRP بیشتر زمانی استفاده می شود که سایر علل التهاب سیستمیک از بین رفته باشد.

در سایت Mayo Clinic در مورد پروتئین واکنشی C بیشتر بخوانید:

پروتئین واکنشی C (CRP) پروتئینی است که توسط کبد ساخته می شود. سطح CRP هنگامی که التهاب در بدن وجود دارد افزایش می یابد. یک آزمایش خون ساده می تواند سطح پروتئین واکنشی C شما را بررسی کند.

تست پروتئین واکنشی C با حساسیت بالا (hs-CRP) حساس تر از تست استاندارد پروتئین واکنشی C است. این بدان معناست که آزمایش با حساسیت بالا می تواند افزایش کمتری در پروتئین واکنشگر C نسبت به آزمایش استاندارد پیدا کند.

مطالب مرتبط در متااورگانون:

• پانل چربی
• آزمایش لیپوپروتئین با چگالی بالا (HDL)
• آزمایش LDL (لیپوپروتئین با چگالی کم) 
• آزمایش LDL (لیپوپروتئین با چگالی کم)
• آزمایش تری گلیسیرید (TG)
• آزمایش بیومارکرهای قلبی
• آزمایش لیپوپروتئین (a)
• آزمایش پروتئین واکنشی C با حساسیت بالا (hsCRP)

در جای دیگر وب:

• National Library of Medicine: Autoimmune diseases
• National Center for Biotechnology Information: What is an inflammation?
• National Institute of Arthritis and Muscoskeletal and Skin Diseases: Autoimmune…
• National Institute of Environmental Health Sciences: Inflammation
• Veterans Health Administration: Eating to reduce inflammation