آزمایش جهش C-kit | مارکر CD117

روش توالی یابی سانگر (Sanger sequencing):

روش توالی یابی سانگر که به عنوان توالی یابی خاتمه زنجیره ای نیز شناخته می شود، یک روش پرکاربرد برای تعیین توالی DNA است. می توان از آن برای آزمایش جهش یا تغییرات در ژن C-kit یا CD117 استفاده کرد. در اینجا شرح مفصلی از روش توالی یابی Sanger برای آزمایش C-kit یا CD117 آورده شده است:

• استخراج DNA: اولین مرحله در تعیین توالی سانگر، استخراج DNA از نمونه بافت تومور یا سایر مواد بیولوژیکی مرتبط است. این معمولاً با استفاده از پروتکل ها و کیت های تخصصی طراحی شده برای جداسازی DNA با کیفیت بالا انجام می شود.
• تقویت PCR: واکنش زنجیره ای پلیمراز (PCR) برای تکثیر نواحی خاصی از C-kit یا ژن CD117 استفاده می شود. پرایمرهای PCR برای هدف قرار دادن این نواحی طراحی شده اند. مخلوط واکنش PCR حاوی DNA استخراج شده، پرایمرها، DNA پلیمراز و نوکلئوتیدها (dNTPs) است. فرآیند PCR شامل چرخه های مکرر دناتوراسیون، بازپخت و گسترش است که منجر به تکثیر قطعه DNA هدف می شود.
• خالص سازی: پس از تقویت PCR، پرایمرهای اضافی و سایر اجزای واکنش با استفاده از تکنیک های خالص سازی مانند هضم آنزیمی یا کیت های خالص سازی مبتنی بر ستون از محصول PCR حذف می شوند. سپس DNA خالص شده برای تعیین توالی آماده است.
•  واکنش توالی یابی: محصول PCR خالص شده به عنوان الگوی واکنش توالی یابی Sanger استفاده می شود. مخلوط واکنش توالی یابی شامل الگوی DNA، پرایمرهای توالی یابی، DNA پلیمراز، دی اکسی نوکلئوتیدهای نشاندار شده با فلورسنت (ddNTPs) و dNTP های استاندارد است.
• خاتمه زنجیره: واکنش توالی یابی هم از dNTP های استاندارد و هم از ddNTP های دارای برچسب فلورسنت استفاده می کند. ddNTP ها فاقد گروه هیدروکسیل 3′ لازم برای طویل شدن زنجیره DNA هستند. در نتیجه، هنگامی که یک ddNTP در رشته DNA در حال رشد گنجانده می شود، طول زنجیره را در آن موقعیت خاص خاتمه می دهد. این واکنش مجموعه‌ای از قطعات DNA با طول‌های مختلف تولید می‌کند که هر کدام در موقعیت نوکلئوتیدی متفاوتی خاتمه می‌یابند.
•  الکتروفورز: قطعات DNA تولید شده در واکنش توالی یابی بر اساس اندازه با استفاده از الکتروفورز ژل مویرگی جدا می شوند. قطعات بر روی یک ماتریس ژل بارگذاری می شوند و جریان الکتریکی اعمال می شود. قطعات DNA بر اساس اندازه خود از طریق ماتریس ژل مهاجرت می کنند و قطعات کوتاهتر سریعتر حرکت می کنند.
• تشخیص: همانطور که قطعات DNA از طریق ژل مهاجرت می کنند، از یک آشکارساز عبور می کنند که فلورسانس ساطع شده توسط ddNTP های نشاندار شده در هر نقطه پایانی را اندازه گیری می کند. سیگنال فلورسانس گرفته شده و به عنوان کروماتوگرام ثبت می شود که نشان دهنده توالی نوکلئوتیدها در قالب DNA است.
• تجزیه و تحلیل داده ها: کروماتوگرام تولید شده سپس با استفاده از نرم افزارهای تخصصی یا ابزارهای بیوانفورماتیک تجزیه و تحلیل می شود. این نرم افزار پیک های فلورسانس را تفسیر می کند و توالی نوکلئوتیدی مربوطه را بر اساس موقعیت آنها در کروماتوگرام اختصاص می دهد. اطلاعات توالی DNA با یک توالی مرجع مقایسه می شود تا هرگونه جهش یا تغییر در ژن C-kit یا CD117 شناسایی شود.
•  شناسایی جهش: تغییرات نوکلئوتیدی یا جهش های شناسایی شده در توالی DNA با توالی مرجع و پایگاه های داده جهش شناخته شده مقایسه می شود تا اهمیت و پیامدهای بالقوه تغییرات مشاهده شده مشخص شود.

روش توالی یابی سانگر (Sanger sequencing)

توالی یابی سانگر یک روش قوی و پرکاربرد برای تعیین توالی نواحی خاصی از DNA است. این در شناسایی جهش در ژن C-kit یا CD117 مفید بوده است و نقش مهمی در تشخیص و شناسایی برخی سرطان ها و سایر اختلالات ژنتیکی مرتبط با جهش های C-kit ایفا می کند.

روش هیبریداسیون درجا فلورسانس (FISH):

FISH یک تکنیک سیتوژنتیک مولکولی است که برای تشخیص ناهنجاری های ژنتیکی خاص، از جمله بازآرایی ژن، تقویت، و حذف استفاده می شود. FISH در زمینه آزمایش برای C-kit یا CD117، می تواند برای شناسایی تقویت ژن یا بازآرایی های مربوط به ژن C-kit استفاده شود. در اینجا شرح مفصلی از روش FISH برای آزمایش C-kit یا CD117 آورده شده است:

• آماده سازی نمونه: نمونه های بافتی که معمولاً از طریق بیوپسی یا برداشتن جراحی به دست می آیند، جمع آوری و برای تجزیه و تحلیل پردازش می شوند. نمونه ها با استفاده از یک فیکساتور مبتنی بر فرمالدئید تثبیت می شوند و در پارافین جاسازی می شوند یا به صورت مقاطع منجمد آماده می شوند.
• طراحی و برچسب گذاری پروب: پروب ها برای هدف قرار دادن مناطق خاصی از ژن C-kit یا CD117 طراحی شده اند. پروب های FISH معمولاً شامل توالی های کوتاهی از DNA یا RNA تک رشته ای هستند که با مولکول های فلورسنت نشاندار شده اند. برای آزمایش C-kit، کاوشگرها برای اتصال به ژن C-kit یا ناحیه هدف آن طراحی شده اند.
• دناتوراسیون: بخش های بافتی یا سلول های روی اسلایدهای میکروسکوپ با یک محلول دناتوره کننده درمان می شوند تا رشته های DNA جدا شوند و یک الگوی DNA تک رشته ای برای هیبریداسیون پروب ایجاد شود.
• هیبریداسیون: پروب های FISH نشاندار شده به بخش ها یا سلول های بافت دناتوره شده اعمال می شوند. اسلایدها پوشیده شده و در یک کوره هیبریداسیون انکوبه می شوند تا پروب ها به طور خاص به توالی های DNA مکمل خود در مناطق ژنی هدف متصل شوند. دما و مدت زمان فرآیند هیبریداسیون بر اساس طراحی پروب و ویژگی های ژن هدف بهینه شده است.
• شستشو: پس از هیبریداسیون، اسلایدها تحت یک سری شستشوهای دقیق قرار می گیرند تا هر گونه پروب متصل یا غیر اختصاصی حذف شود. مراحل شستشو به کاهش فلورسانس پس زمینه و بهبود ویژگی سیگنال FISH کمک می کند.
• تجسم: اسلایدها در معرض ماده ای مانند DAPI (4′,6-diamidino-2-phenylindole) قرار می گیرند که به DNA متصل می شود و به تجسم هسته ها کمک می کند. سپس اسلایدها زیر یک میکروسکوپ فلورسانس مجهز به مجموعه فیلترهای مناسب برای تجسم سیگنال های فلورسنت بررسی می شوند.
• تجزیه و تحلیل تصویر: سیگنال های FISH که نشان دهنده کاوشگرهای مقید هستند، با استفاده از میکروسکوپ فلورسانس و نرم افزار تصویربرداری گرفته می شوند. تصاویر برای تعیین وجود یا عدم وجود تقویت ژن، بازآرایی یا حذف در ژن C-kit یا CD117 تجزیه و تحلیل می شوند. الگوهای سیگنال، شدت و توزیع ارزیابی می شوند و ناهنجاری ها بر اساس معیارهای تعیین شده شناسایی و تفسیر می شوند.

روش Fluorescence In Situ Hybridization (FISH) را برای انجام آزمایش C-kit یا CD117

FISH امکان تجسم مستقیم توالی‌های DNA خاص را در سلول‌ها یا بخش‌های بافتی فراهم می‌کند و اطلاعاتی در مورد تغییرات ژنومی مرتبط با C-kit یا ژن CD117 ارائه می‌دهد. این به ویژه در شناسایی تقویت یا بازآرایی ژنی که ممکن است برای تشخیص، پیش آگهی و تصمیمات درمانی در برخی سرطان ها و اختلالات ژنتیکی مرتبط با ژن C-kit مرتبط باشد، مفید است.

روش توالی یابی نسل بعدی (NGS):

NGS که به عنوان توالی یابی با توان عملیاتی بالا نیز شناخته می شود، روشی قدرتمند است که برای توالی یابی DNA استفاده می شود که تجزیه و تحلیل همزمان میلیون ها قطعه DNA را امکان پذیر می کند. از NGS می توان برای آزمایش جهش یا تغییرات در ژن C-kit یا CD117 استفاده کرد. در اینجا شرح مفصلی از روش NGS برای آزمایش C-kit یا CD117 آمده است:

• استخراج DNA: اولین مرحله استخراج DNA از نمونه بافت تومور یا سایر مواد بیولوژیکی مرتبط است. روش های استخراج DNA برای جداسازی DNA با کیفیت بالا که به عنوان الگوی NGS استفاده می شود، استفاده می شود.
•  آماده سازی کتابخانه: DNA استخراج شده با استفاده از روش های مکانیکی یا آنزیمی به قطعات کوچکتر تکه تکه می شود. آداپتورها، که حاوی توالی‌های خاص لازم برای NGS هستند، به انتهای قطعات DNA متصل می‌شوند. این آداپتورها به‌عنوان مکان‌های پرایمینگ برای مراحل بعدی تقویت و توالی‌یابی عمل می‌کنند.
• تکثیر: قطعات DNA پیوند شده تحت تکثیر PCR قرار می گیرند. این مرحله پرایمرهای خاصی را اضافه می کند که مناطق مورد نظر را در داخل ژن C-kit یا CD117 هدف قرار می دهد. تقویت PCR منجر به تولید یک کتابخانه حاوی چندین نسخه از قطعات DNA می شود که هر یک ناحیه خاصی از ژن هدف را نشان می دهد.
•  توالی یابی: کتابخانه DNA آماده شده بر روی یک پلت فرم توالی یابی، مانند ابزار NGS بارگذاری می شود. قطعات DNA در کتابخانه بی حرکت شده و روی یک سطح جامد تکثیر می شوند و خوشه ها یا کلونی ها را تشکیل می دهند. سپس ابزار توالی یابی چرخه هایی از واکنش های توالی یابی را انجام می دهد.
• توالی یابی DNA: واکنش های توالی یابی شامل ترکیب نوکلئوتیدهای نشاندار شده با فلورسنت (A, C, G, T) توسط DNA پلیمراز است. همانطور که هر نوکلئوتید اضافه می شود، سیگنال فلورسنت آن توسط ابزار توالی یابی ثبت می شود و هویت نوکلئوتید اضافه شده بر اساس فلورسانس منتشر شده تعیین می شود.
• تجزیه و تحلیل داده ها: داده های توالی یابی خام تولید شده توسط ابزار حاوی میلیون ها توالی کوتاه خوانده شده مربوط به قطعات DNA در کتابخانه است. این قرائت ها با یک ژنوم مرجع یا یک C-kit خاص یا توالی ژن CD117 تراز می شوند.
• فراخوانی متغیر: ابزارها و الگوریتم‌های بیوانفورماتیک برای تجزیه و تحلیل قرائت‌های هم‌تراز و شناسایی تغییرات ژنتیکی یا جهش در ژن C-kit یا CD117 استفاده می‌شوند. این شامل جهش‌های نقطه‌ای، درج‌ها، حذف‌ها و بازآرایی ژن‌ها می‌شود. واریانت ها با یک توالی مرجع یا پایگاه داده مقایسه می شوند تا اهمیت و پیامدهای بالقوه آنها مشخص شود.
• تفسیر داده ها: واریانت های ژنتیکی شناسایی شده با مقایسه آنها با جهش های شناخته شده مرتبط با C-kit یا CD117 تفسیر می شوند. انواع برای تاثیر بالقوه آنها بر ساختار و عملکرد پروتئین، و همچنین ارتباط بالینی آنها در زمینه سرطان یا اختلال ژنتیکی خاص مورد بررسی ارزیابی می شوند.

روش توالی یابی نسل بعدی (NGS)

NGS تجزیه و تحلیل جامع ژن C-kit یا CD117 را امکان پذیر می کند و اطلاعات دقیقی در مورد تغییرات ژنتیکی و جهش های موجود ارائه می دهد. این امکان را برای درک جامع تر و دقیق تر از چشم انداز ژنتیکی فراهم می کند و به تشخیص، پیش آگهی و تصمیمات درمانی شخصی در سرطان ها و شرایط ژنتیکی شامل جهش های C-kit یا CD117 کمک می کند.

آمادگی قبل از انجام آزمایش C-kit یا CD117:

به آمادگی خاصی نیاز ندارد

چه چیزی در آزمایش C-kit یا CD117 مورد بررسی قرار می گیرد؟

C-kit یا پروتئین CD117 یک گیرنده تیروزین کیناز است که نقش مهمی در رشد، تمایز و بقای سلول دارد.و توسط ژن C-kit کدگذاری می شود و در فرآیندهای سلولی مختلف نقش دارد. درک ساختار، مکان ژن، عملکرد و اهمیت بالینی C-kit یا CD117 در زمینه های سرطان شناسی و هماتوپاتولوژی مهم است، زیرا پیامدهای قابل توجهی برای تشخیص و درمان سرطان دارد.

ساختار پروتئین C-kit یا CD117:

پروتئین C-kit یا CD117 متعلق به خانواده تیروزین کیناز گیرنده نوع III است. از یک دامنه خارج سلولی، یک دامنه غشایی و یک دامنه درون سلولی تشکیل شده است. دامنه خارج سلولی شامل پنج حلقه شبیه ایمونوگلوبولین است که مسئول اتصال لیگاند آن، فاکتور سلول های بنیادی (SCF) هستند. دامنه درون سلولی حاوی یک دامنه تیروزین کیناز است که با اتصال لیگاند فعال می شود و مسیرهای سیگنال دهی پایین دست را آغاز می کند.

ساختار پروتئین C-kit یا CD117

ژن C-kit که به عنوان گیرنده پروتوآنکوژن KIT تیروزین کیناز نیز شناخته می شود، روی کروموزوم 4q12 قرار دارد. تقریباً 70 کیلو باز است و از 21 اگزون تشکیل شده است. جهش یا تغییرات در این ژن می تواند منجر به اختلال در فعالیت پروتئین c-kit شود که در ایجاد و پیشرفت برخی سرطان ها نقش دارد.

جایگاه ژنی پروتئین C-kit یا CD117

عملکرد C-kit یا CD117:

وظیفه اصلی C-kit یا CD117 تنظیم فرآیندهای سلولی مانند تکثیر، بقا و تمایز است. در درجه اول در سطح سلول های بنیادی، سلول های پیش ساز خون ساز، ملانوسیت ها، ماست سل ها و سلول های زاینده بیان می شود. اتصال SCF به حوزه خارج سلولی c-kit، گیرنده را فعال می کند و آبشارهای سیگنال دهی داخل سلولی، از جمله مسیرهای MAPK و PI3K/Akt را تحریک می کند. این مسیرها بیان ژن را کنترل می‌کنند و پاسخ‌های سلولی به فاکتورهای رشد و سیتوکین‌ها را تعدیل می‌کنند.

عملکرد C-kit یا CD117

اهمیت بالینی جهش ژن C-kit یا CD117:

تومورهای استرومایی دستگاه گوارش (GISTs): جهش های فعال در ژن C-kit مشخصه GISTs، نوعی سارکوم بافت نرم است. وجود جهش منجر به فعال شدن گیرنده C-kit می شود که باعث رشد کنترل نشده سلول می شود. درمان‌های هدفمند، مانند مهارکننده‌های تیروزین کیناز (مانند ایماتینیب)، به طور خاص فعالیت C-kit جهش‌یافته را مهار می‌کنند و نتایج را برای بیماران مبتلا به GIST بهبود می‌بخشند.

درمان اولیه برای GIST های موضعی برداشتن جراحی با هدف برداشتن تومور با حاشیه های جراحی منفی است. با این حال، در GIST های پیشرفته یا متاستاتیک، درمان هدفمند با مهارکننده های تیروزین کیناز (TKIs) رویکرد استاندارد است.

Imatinib mesylate (Gleevec) خط اول TKI است که در درمان GIST استفاده می شود. این به طور خاص فعالیت پروتئین C-kit جهش یافته و همچنین سایر گیرنده های مرتبط مانند گیرنده آلفا فاکتور رشد مشتق از پلاکت (PDGFRA) را مهار می کند. ایماتینیب در کنترل رشد تومور و افزایش طول عمر در بیماران مبتلا به GIST های پیشرفته یا متاستاتیک اثربخشی قابل توجهی نشان داده است. در مواردی که مقاومت یا عدم تحمل imatinib رخ دهد، سایر TKIها مانند sunitinib (Sutent) یا regorafenib (Stivarga) ممکن است در نظر گرفته شوند.

لوسمی میلوئید حاد (AML): لوسمی حاد میلوئیدی (AML) نوعی سرطان خون است که بر مغز استخوان و سلول های خونی تأثیر می گذارد. این بیماری با رشد و تجمع سریع سلول‌های میلوئید غیرطبیعی مشخص می‌شود که گلبول‌های سفید نابالغ هستند که معمولاً به انواع مختلف سلول‌های خونی بالغ تبدیل می‌شوند. AML می تواند در هر سنی رخ دهد، اما در افراد مسن شایع تر است.

علت دقیق AML اغلب ناشناخته است، اگرچه برخی از عوامل خطر مانند قرار گرفتن در معرض اشعه، داروهای شیمی درمانی خاص، سندرم های ژنتیکی خاص، و درمان قبلی برای سایر سرطان ها، می توانند احتمال ابتلا به این بیماری را افزایش دهند. در برخی موارد AML، بلاست های لوسمیک پروتئین C-kit را در سطح خود بیان می کنند. این بیان با پیش آگهی ضعیف و مقاومت در برابر شیمی درمانی همراه است. شناسایی وجود بیان C-kit به طبقه بندی خطر و برنامه ریزی درمان برای بیماران AML کمک می کند.

استراتژی های درمان AML با جهش های C-kit هنوز در حال تکامل هستند. به طور کلی، رژیم های شیمی درمانی فشرده، مانند شیمی درمانی القایی با سیتارابین و آنتراسیکلین ها، استاندارد مراقبت برای AML هستند. با این حال، وجود جهش های c-kit ممکن است بر تصمیمات درمانی تأثیر بگذارد. در برخی موارد، درمان هدفمند با TKIs، از جمله midostaurin (Rydapt) یا dasatinib (Sprycel)، ممکن است در نظر گرفته شود، به ویژه در بیماران با جهش‌های خاص C-kit. آزمایش های بالینی و پروفایل مولکولی برای شناسایی مناسب ترین گزینه های درمانی در این موارد مهم هستند.

ماستوسیتوز: ماستوسیتوز یک اختلال نادر است که با تجمع و فعال شدن غیر طبیعی ماست سل ها در بافت های مختلف بدن مشخص می شود. ماست سل ها نوعی گلبول سفید هستند که نقش مهمی در پاسخ ایمنی بدن به ویژه در واکنش های آلرژیک دارند. در ماستوسیتوز، تعداد زیادی ماست سل در پوست، مغز استخوان، دستگاه گوارش، کبد، طحال و سایر اندام ها ایجاد می شود.

در زیر مجموعه ای از موارد ماستوسیتوز، جهش در ژن C-kit منجر به فعال شدن سازنده گیرنده C-kit می شود که به تکثیر ماست سل ها کمک می کند. آزمایش جهش های C-kit به تشخیص و طبقه بندی ماستوسیتوز کمک می کند.

سوالات متداول

نقش C-kit یا ژن CD117 در عملکرد طبیعی سلول چیست؟

ژن C-kit یا CD117 یک گیرنده تیروزین کیناز به نام گیرنده C-kit را کد می کند. این گیرنده بر روی سطح انواع مختلف سلول از جمله سلول های بنیادی خونساز، ملانوسیت ها و سلول های زایا بیان می شود. گیرنده C-kit نقش مهمی در سیگنال دهی سلولی، رشد و بقا دارد.

در عملکرد طبیعی سلول، گیرنده C-kit با لیگاند خود، فاکتور سلول های بنیادی (SCF) تعامل می کند و منجر به فعال شدن مسیرهای سیگنال دهی پایین دست می شود. این مسیرها فرآیندهای سلولی مانند تکثیر سلولی، تمایز، مهاجرت و بقا را تنظیم می کنند. گیرنده C-kit به ویژه در توسعه و نگهداری دودمان های مختلف سلولی، از جمله سلول های خونی، سلول های رنگدانه ای در پوست و سلول های تولید مثلی مهم است.

جهش در ژن C-kit یا CD117 چگونه به ایجاد بیماری های خاص کمک می کند؟

جهش در ژن C-kit یا CD117 می تواند منجر به اختلال در تنظیم مسیر سیگنالینگ   گیرنده C-kit شود و به ایجاد بیماری های خاص کمک کند. یک مثال قابل توجه تومورهای استرومایی دستگاه گوارش (GISTs) است که در آن جهش های فعال کننده در ژن C-kit اغلب یافت می شود. این جهش ها منجر به فعال شدن گیرنده C-kit می شود که منجر به رشد کنترل نشده سلول و تشکیل GIST می شود.

علاوه بر GISTs، جهش در ژن C-kit با سایر بدخیمی ها مانند لوسمی میلوئید حاد (AML)، ملانوم، سمینوما و انواع خاصی از سرطان های تخمدان و بیضه مرتبط است. این جهش‌ها می‌توانند باعث تکثیر سلولی غیرطبیعی، بقا و پیشرفت تومور شوند.

جهش های ژن C-kit یا CD117 چقدر در جمعیت عمومی شایع است؟

جهش های ژن C-kit یا CD117 در جمعیت عمومی نسبتا نادر است. شیوع بسته به بیماری خاص و جمعیت مورد مطالعه متفاوت است. در GIST ها، جهش های فعال کننده در ژن C-kit تقریباً در 70 تا 80 درصد موارد یافت می شود. با این حال، در سایر سرطان‌ها مانند AML یا ملانوم، جهش‌های C-kit کمتر شایع هستند و در درصد کمی از بیماران (کمتر از 10 درصد) رخ می‌دهند.

آیا جهش های ژن C-kit یا CD117 ارثی هستند یا اکتسابی؟

جهش های ژن C-kit یا CD117 می توانند ارثی یا اکتسابی باشند. جهش های ارثی در سلول های زایا وجود دارد و می تواند از والدین به فرزندان آنها منتقل شود. این جهش‌های ژنتیکی با سندرم‌های ژنتیکی خاصی مانند سندرم GIST خانوادگی مرتبط هستند، که در آن افراد مبتلا به دلیل جهش‌های ارثی C-kit خطر ابتلا به GIST را افزایش می‌دهند.

جهش‌های اکتسابی که به عنوان جهش‌های سوماتیک نیز شناخته می‌شوند، به‌طور خودبه‌خود در طول زندگی فرد رخ می‌دهند و ارثی نیستند. این جهش‌ها در سلول‌های خاص در طول زندگی فرد ایجاد می‌شوند و به ایجاد موارد پراکنده بیماری‌هایی مانند GIST یا سایر سرطان‌ها کمک می‌کنند.

جهش های ژن C-kit یا CD117 چگونه بر پاسخ به درمان های خاص تأثیر می گذارد؟

جهش های ژن C-kit یا CD117 پیامدهای قابل توجهی برای پاسخ به درمان های خاص، به ویژه در GIST دارند. بیماران مبتلا به GIST که دارای جهش های C-kit هستند، به ویژه آنهایی که مناطق خاصی از ژن C-kit را تحت تاثیر قرار می دهند، به احتمال زیاد به درمان با مهارکننده های تیروزین کیناز (TKIs) پاسخ می دهند. TKI ها مانند ایماتینیب (Gleevec)، فعال شدن نابجای گیرنده C-kit جهش یافته را مسدود می کنند و منجر به پسرفت تومور و بهبود نتایج می شود.

با این حال، وجود جهش های C-kit در سرطان های دیگر مانند AML لزوماً به معنای پاسخ درمانی مستقیم به TKI نیست. پاسخ به درمان به عوامل متعددی از جمله جهش خاص و تعامل آن با سایر تغییرات ژنتیکی بستگی دارد. در این موارد، درمان‌های هدفمند اضافی یا رویکردهای درمانی جایگزین ممکن است در نظر گرفته شوند.

آیا درمان های هدفمندی برای بیماران مبتلا به جهش ژن C-kit یا CD117 وجود دارد؟

برای GIST، درمان های هدفمند، انقلابی در مدیریت بیماران مبتلا به جهش های C-kit ایجاد کرده است. Imatinib mesylate (Gleevec) خط اول درمان استاندارد برای GIST های پیشرفته یا متاستاتیک است. سایر TKIها مانند سونیتینیب (Sutent) و regorafenib (Stivarga) به عنوان گزینه های درمانی بعدی برای بیمارانی که مقاومت یا عدم تحمل به ایماتینیب ایجاد می کنند، استفاده می شود.

در سایر بیماری ها، در دسترس بودن درمان های هدفمند به طور خاص برای جهش های ژن C-kit یا CD117 محدود است. آزمایش‌های بالینی و تلاش‌های تحقیقاتی برای شناسایی رویکردهای درمانی جدید و گسترش گزینه‌های درمانی برای بیماران مبتلا به این جهش‌ها در حال انجام است.

چالش های بالقوه در توسعه درمان های موثر برای جهش های ژن C-kit یا CD117 چیست؟

چالش‌های متعددی در توسعه درمان‌های مؤثر برای جهش‌های ژن C-kit یا CD117 وجود دارد. یکی از چالش ها ناهمگونی ژنتیکی این جهش ها است. جهش های مختلف در ژن C-kit می توانند اثرات متفاوتی بر عملکرد گیرنده C-kit و پاسخ آن به درمان های هدفمند داشته باشند. بنابراین، شناسایی دقیق و شناسایی جهش‌های خاص برای استراتژی‌های درمانی شخصی ضروری است.

چالش دیگر ایجاد مقاومت در برابر درمان های هدفمند در طول زمان است. برخی از بیماران در ابتدا به خوبی به TKI پاسخ می‌دهند، اما ممکن است در نهایت به دلیل جهش‌های ثانویه یا فعال شدن مسیرهای سیگنالینگ جایگزین، مقاومت پیدا کنند. شناخت مکانیسم های مقاومت و توسعه راهبردهایی برای غلبه بر آن از حوزه های فعال تحقیق است.

علاوه بر این، نادر بودن برخی جهش‌های C-kit در جمعیت عمومی می‌تواند انجام آزمایش‌های بالینی در مقیاس بزرگ و جمع‌آوری داده‌های کافی برای ارزیابی اثربخشی درمان‌های هدفمند را چالش‌برانگیز کند. همکاری بین محققان، مطالعات پروفایل مولکولی، و گنجاندن بیماران در کارآزمایی‌های بالینی برای پیشبرد گزینه‌های درمانی حیاتی است.

چگونه جهش های ژن C-kit یا CD117 بر پیش آگهی و میزان بقا در افراد مبتلا تأثیر می گذارد؟

تأثیر جهش های ژن C-kit یا CD117 بر پیش آگهی و میزان بقا می تواند بسته به بیماری خاص و سایر عوامل متفاوت باشد. در GIST، وجود برخی جهش‌های C-kit، مانند جهش اگزون 9، با خطر بالاتر عود تومور و پیش‌آگهی ضعیف‌تر در مقایسه با سایر جهش‌ها مرتبط است. با این حال، پیش آگهی تحت تأثیر عوامل متعددی از جمله مرحله تومور، اندازه، محل و ویژگی های بیمار است.

در AML، اهمیت پیش آگهی جهش های C-kit پیچیده تر است و به عوامل متعددی مانند جهش خاص، همزمانی آن با سایر ناهنجاری های ژنتیکی و مشخصات ژنتیکی کلی لوسمی بستگی دارد. برخی از مطالعات ارتباط بین جهش های C-kit و پیامدهای نامطلوب را نشان می دهند، در حالی که برخی دیگر تأثیر قابل توجهی بر پیش آگهی نشان نمی دهند.

توجه به این نکته مهم است که پیش آگهی و میزان بقا تحت تأثیر عوامل مختلفی قرار می گیرند و وجود جهش های C-kit به تنهایی ممکن است تنها عامل تعیین کننده پیامدهای بیمار نباشد.

 آیا سبک زندگی یا عوامل محیطی وجود دارد که با جهش های ژن C-kit یا CD117 تعامل داشته باشد؟

ارتباط بین جهش های ژن C-kit یا CD117 و شیوه زندگی یا عوامل محیطی به خوبی ثابت نشده است. با این حال، مشخص شده است که برخی عوامل محیطی مانند قرار گرفتن در معرض تشعشعات یا مواد شیمیایی خاص، می‌توانند خطر ابتلا به سرطان‌ها از جمله GIST و ملانوم را افزایش دهند که می‌تواند با جهش‌های C-kit مرتبط باشد. تحقیقات بیشتری برای درک بهتر تعامل بالقوه بین جهش های C-kit و شیوه زندگی یا عوامل محیطی مورد نیاز است.

 آیا اقدامات پیشگیرانه یا استراتژی هایی برای کاهش خطر جهش ژن C-kit یا CD117 وجود دارد؟

از آنجایی که جهش‌های ژن C-kit یا CD117 عمدتاً تغییرات ژنتیکی هستند، هیچ اقدام پیشگیرانه یا استراتژی خاصی برای کاهش خطر این جهش‌ها وجود ندارد. با این حال، حفظ یک سبک زندگی سالم، مانند اجتناب از قرار گرفتن در معرض مواد سرطان‌زا، اتخاذ یک رژیم غذایی متعادل، انجام فعالیت‌های بدنی منظم، و انجام معاینات معمول پزشکی، می‌تواند به سلامت کلی کمک کند و ممکن است به طور غیرمستقیم خطر ابتلا به برخی بیماری‌ها و سرطان های مرتبط با جهش های C-kit را کاهش دهد.

در سایت Medline Plus در مورد جهش‌های ژن C-kit یا CD117 بیشتر بخوانید:

ژن C-kit دستورالعمل هایی را برای ساختن عضوی از خانواده پروتئینی به نام گیرنده تیروزین کیناز ارائه می دهد. گیرنده تیروزین کیناز سیگنال ها را از سطح سلول از طریق فرآیندی به نام انتقال سیگنال به سلول منتقل می کند. پروتئین KIT در غشای سلولی انواع خاصی از سلول ها یافت می شود که در آن پروتئین خاصی به نام فاکتور سلول های بنیادی به آن متصل می شود.

این اتصال پروتئین KIT را روشن می کند (فعال می کند) که سپس پروتئین های دیگر را در داخل سلول با افزودن خوشه ای از اتم های اکسیژن و فسفر (یک گروه فسفات) در موقعیت های خاص فعال می کند. این فرآیند که فسفوریلاسیون نامیده می شود، منجر به فعال شدن یک سری پروتئین در مسیرهای سیگنال دهی متعدد می شود.

مطالب مرتبط در متااورگانون:

• جهش ژن BRAF
• آزمایش بیوپسی مایع و DNA تومور در گردش (ctDNA)
• آزمایش آنتی ژن کارسینومبریونیک (CEA)
• الگوریتم تشخیص لوسمی حاد میلوئیدی (AML)