آزمایش باسیتراسین در تشخیص باکتری ها | Bacitracin test

آزمایش باسیتراسین (Bacitracin) یک تست آزمایشگاهی تشخیصی است، که برای شناسایی باکتری استرپتوکوک گروه A که مسئول ایجاد گلو درد استرپتوکوکی و سایر عفونت‌ها است، استفاده می‌شود.

اگر باکتری استرپتوکوک گروه A وجود داشته باشد، به آنتی بیوتیک باسیتراسین حساس می شود و اطراف دیسک آنتی بیوتیک باکتری رشد نخواهد کرد. در مقابل، انواع دیگر باکتری های استرپتوکوک تحت تاثیر باسیتراسین قرار نخواهند گرفت و به رشد طبیعی خود ادامه خواهند داد.

آزمایش باسیتراسین یک روش ساده و مؤثر برای شناسایی باکتری استرپتوکوک گروه A در محیط آزمایشگاهی است و معمولاً برای تأیید تشخیص گلودرد استرپتوکوکی استفاده می شود.

باسیتراسین آنتی بیوتیکی است که با تداخل در سنتز دیواره سلولی باکتری ها عمل می کند. به طور خاص، انتقال زیر واحدهای پپتیدوگلیکان را در غشای سلولی که برای ساخت دیواره سلولی باکتری ضروری است، مهار می کند. این منجر به ضعیف شدن و در نهایت تخریب دیواره سلولی و در نتیجه مرگ باکتری می شود.

محل اثر آنتی بیوتیک های رایج

باسیتراسین در درجه اول در برابر باکتری های گرم مثبت از جمله استرپتوکوک پیوژنز، عامل ایجاد کننده گلودرد استرپتوکوکی فعال است، به همین دلیل است که معمولاً در آزمایش باسیتراسین برای شناسایی این باکتری استفاده می شود. با این حال، باسیتراسین به دلیل ساختار منحصربه‌فرد دیواره سلولی که در برابر عمل آنتی‌بیوتیک مقاوم‌تر است، در برابر باکتری‌های گرم منفی مؤثر نیست.

باسیتراسین معمولاً به عنوان یک آنتی بیوتیک موضعی برای عفونت های پوستی مانند زرد زخم و به عنوان یک اقدام پیشگیرانه برای عفونت های زخم جراحی استفاده می شود. همچنین در ترکیب با سایر آنتی بیوتیک ها برای درمان عفونت های شدیدتر مانند اندوکاردیت، استئومیلیت و پنومونی استفاده می شود.

آزمایش باسیتراسین در تشخیص باکتری ها

هدف از آزمایش باسیتراسین:

این تست برای تشخیص استرپتوکوکوس ­های B همولیتیک گروه A (استرپتوکوکوس پیوژن) از سایر استرپتوکوکوس­ های B همولیتیک به کار می ­رود. همچنین این تست برای افتراق بین استافیلوکوکوس ­ها از میکروکوکوس ها استفاده می شود.

اساس آزمایش باسیتراسین:

آزمایش باسیتراسین بر اساس اصل تست حساسیت آنتی بیوتیکی است که برای تعیین حساسیت یا مقاومت باکتری ها به یک آنتی بیوتیک خاص استفاده می شود. این آزمایش در جهت تعیین اثر میزان کم ( 0/04 واحد) باسیتراسین بر روی یک ارگانیسم، مورد استفاده قرار می ­گیرد. استرپتوکوکوس پیوژن توسط مقادیر کم باسیتراسین موجود در دیسک مهار می­ شود؛ سایر استرپنوکوکوس­ های بتا همولیتیک معمولاً مهار نمی ­شوند.

باسیتراسین در مقابل سلول های در حال استراحت غیر فعال است. زیرا آنزیم هایلیتیک مرتبط با سنتز دیواره سلولس تنها در زمان رشد سلول فعال می باشد و در هنگام استراحت سلول غیر فعال است. بنابراین هنگامی که باکتری در فاز ثابت است این آنتی بیوتیک غیر فعال است.

محیط و مواد مورد نیاز:

• دیسک باسیتراسین (0/04 واحد) یا Tax
• محیط کشت بلاد آگار (حاوی 5 درصد خون گوسفندی) یا مولر هینتون آگار
• محلول میکروبی با کدورت نیم مک فارلند
• سواب استریل

محیط و مواد مورد نیاز برای آزمایش باسیتراسین

روش انجام آزمایش باسیتراسین:

• با استفاده از یک لوپ تلقیح، دو یا سه کلنی مشکوک از یک کشت خالص را به صورت خطی بر روی یک پلیت آگار خون­دار کشت دهید.
•  با استفاده از یک فورسپس که حرارت دیده است، یک دیسک باسیتراسین را در یک چهارم ابتدایی (ناحیه با بیشترین رشد) قرار دهید. به آرامی دیسک را فشار دهید تا از اتصال مناسب دیسک به سطح آگار اطمینان حاصل شود.
•  پلیت را برای 18 تا 24 ساعت در 35 درجه سانتیگراد و در حضور CO2  بین 5 تا 10 درصد انکوباسیون نمایید.
•  به ناحیه مهار رشد در اطراف دیسک نگاه کنید.

نتایج مورد انتظار:

• مثبت: هر نوع ناحیه عدم رشد در اطراف دیسک (هر ناحیه بازدارندگی بیشتر از 10 میلی متر)
• منفی: ناحیه عدم رشد وجود ندارد.

محدودیت های این تست:

• اجرای این آزمایش بستگی به درستی دیسک، ذخیره ­سازی مناسب، تاریخ انقضاء دیسک­ ها و با کیفیت بودن محیط های کشت دارد.
• استرپتوکوک‌های گروه C و G لانسفیلد ممکن است گاهی اوقات به باسیتراسین حساسیت نشان دهند.
• هنگام آزمایش، تلقیح نور ممکن است منجر به ایجاد ناحیه مهار کاذب شود.

برنامه کنترل کیفی (QC) آزمایش باسیتراسین:

• مثبت: استرپتوکوکوس پیوژنز(ATCC19615) حساسیت میکروکوکوس لوتئوس
• منفی: استرپتوکوکوس آگالاکتیه (ATCC27956)- مقاومت استافیلوکوکوس اورئوس

در سایت microbiologyinfo.com در مورد آزمایش باسیتراسین بیشتر بخوانید: