آزمایش آنتی فسفولیپید (APA) | Anti Phospholipid Antibodies | سندرم آنتی فسفولیپید (APS)

آنتی فسفولیپید (APA) آنتی بادی ها، آنتی بادی هایی هستند که علیه اجزای فسفر-چربی غشای سلولی به نام فسفولیپیدها، پروتئین های خون خاصی که با فسفولیپیدها متصل می شوند، و کمپلکس هایی که هنگام اتصال پروتئین ها و فسفولیپیدها تشکیل می شوند، عمل می کنند. تقریباً 50 درصد از افراد مبتلا به لوپوس دارای این آنتی بادی ها هستند و در طی یک دوره 20 ساله، نیمی از بیماران لوپوس لخته خون را تجربه می کنند. افراد بدون لوپوس همچنین می توانند آنتی بادی های آنتی فسفولیپیدی داشته باشند.

چرا آزمایش آنتی فسفولیپید (APA) درخواست می شود؟

• برای کمک به بررسی تشکیل لخته نامناسب
• برای کمک به تعیین علت سقط مکرر
• برای ارزیابی PTT طولانی مدت (زمان ترومبوپلاستین جزئی)
• به عنوان بخشی از ارزیابی سندرم آنتی بادی آنتی فسفولیپید(APS)
• به عنوان بخشی از ارزیابی بیماران مبتلا به بیماری بافت همبند

چه زمانی آزمایش آنتی فسفولیپید (APA) بایستی انجام شود؟

• هنگامی که یک آزمایش PTT طولانی مدت دارید
• هنگامی که لخته های خون شریانی یا وریدی مکرر و بدون دلیل داشته اید
• هنگامی که سقط مکرر داشته اید، به خصوص در سه ماهه دوم و سوم
• اگر به لوپوس یا بیماری بافت همبند مرتبط مبتلا هستید
• وقتی علائمی دارید که با یک بیماری خودایمنی سازگار است

نمونه مورد نیاز برای آزمایش آنتی فسفولیپید (APA):

• ظرف/لوله: لوله با درب قرمز یا زرد(ترجیحا همراه با ژل جداکننده)
• نوع نمونه: سرم
• حجم نمونه:  0/5 میلی لیتر

لوله های مورد استفاده برای آزمایش آنتی فسفولیپید (APA)

شاید این مطلب برای شما مفید باشد:

روش های مختلف جمع آوری نمونه های آزمایشگاه

بروزرسانی شده در17 آبان 1402 | توسط دکتر فرزاد باباخانی

شاید این مطلب برای شما مفید باشد:

لوله های آزمایش و ضد انعقادها (Test tubes and Anticoagulants)

بروزرسانی شده در17 آبان 1402 | توسط دکتر فرزاد باباخانی

شاید این مطلب برای شما مفید باشد:

ذخیره سازی نمونه های آزمایشگاهی

بروزرسانی شده در17 آبان 1402 | توسط دکتر فرزاد باباخانی

آمادگی قبل از انجام آزمایش آنتی فسفولیپید (APA):

• توصیه می شود که بیمار حداقل 24 ساعت قبل از انجام آزمایش از مصرف الکل خودداری کند.
• بیمار قبل از انجام آزمایش نباید ضد انعقاد (هیرودین، داناپاروید و اورگاتروبان) مصرف کند

روش های انجام آزمایش آنتی فسفولیپید (APA):

روش ایمونوسوربنت مرتبط با آنزیم (ELISA):

روش الایزا یک تکنیک رایج برای تشخیص آنتی بادی های APA در نمونه های بیمار است. در اینجا مراحل کلی شامل موارد زیر است:

• • پوشش دهی: یک صفحه (چاهک) با یک آنتی ژن خاص مانند کاردیولیپین، بتا 2 گلیکوپروتئین 1 یا ترکیبی از فسفولیپیدهای مختلف پوشیده می شود.
  • مسدود کردن: صفحه برای جلوگیری از هرگونه اتصال غیر اختصاصی مسدود شده است.
  • انکوباسیون: نمونه سرم بیمار به پلیت (چاهک های آزمایش) اضافه می شود و برای مدتی انکوبه می شود. اگر بیمار دارای آنتی بادی APA علیه آنتی ژن باشد، به آن متصل می شود.
  • تشخیص: پس از شستن هر گونه آنتی بادی غیر متصل، یک آنتی بادی ثانویه که به یک آنزیم (مانند آلکالین فسفاتاز یا پراکسیداز ترب کوهی) کونژوگه شده است به چاهک اضافه می شود. این آنتی بادی ثانویه در صورت وجود به آنتی بادی اولیه متصل می شود.
  • تولید سیگنال: در نهایت، یک سوبسترا که با آنزیم واکنش می دهد به صفحه اضافه می شود. این واکنش یک سیگنال قابل اندازه گیری تولید می کند که می تواند برای تعیین سطح آنتی بادی های APA در نمونه بیمار کمیت شود.

روش ایمونوبلات (immunoblot):

روش immunoblot که به نام وسترن بلات نیز شناخته می شود، یکی دیگر از روش های مورد استفاده برای تشخیص آنتی بادی های APA در نمونه های بیمار است. در اینجا مراحل کلی شامل موارد زیر است:

• الکتروفورز ژل: پروتئین های نمونه بیمار بر اساس اندازه با استفاده از الکتروفورز ژل جدا می شوند.
• انتقال: پروتئین های جدا شده از ژل به یک غشای سلولزی منتقل می شوند.
• مسدود کردن: غشاء برای جلوگیری از هر گونه اتصال غیر اختصاصی مسدود می شود.
• انکوباسیون: یک آنتی بادی اولیه علیه یک آنتی ژن خاص مانند ترکیبی از فسفولیپیدهای مختلف به غشاء اضافه شده و انکوبه می شود. اگر بیمار دارای آنتی بادی APA علیه آنتی ژن باشد، به آن متصل می شود.
• تشخیص: پس از شستن هر گونه آنتی بادی غیر متصل، یک آنتی بادی ثانویه که به یک آنزیم (مانند آلکالین فسفاتاز یا پراکسیداز ترب کوهی) کونژوگه شده است به غشاء اضافه می شود. این آنتی بادی ثانویه در صورت وجود به آنتی بادی اولیه متصل می شود.
• تولید سیگنال: در نهایت، بستری که با آنزیم واکنش می دهد به غشاء اضافه می شود که سیگنال قابل اندازه گیری تولید می کند که با استفاده از تکنیک های مختلف قابل مشاهده است.

روش EIA (ایمونواسی آنزیمی):

EIAیک تکنیک رایج برای تشخیص آنتی بادی های آنتی فسفولیپید (APA) در نمونه های بیمار است. روش EIA مشابه روش ELISA است، اما به جای استفاده از آنتی بادی ثانویه نشاندار شده با آنزیم، از یک آنتی بادی نشاندار شده با آنزیم برای تشخیص کمپلکس های آنتی ژن-آنتی بادی استفاده می کند. در اینجا مراحل کلی درگیر در روش EIA آمده است:

• پوشش دهی: یک صفحه (چاهک) با یک آنتی ژن خاص مانند کاردیولیپین، بتا 2 گلیکوپروتئین 1 یا ترکیبی از فسفولیپیدهای مختلف پوشیده می شود.
• مسدود کردن: صفحه برای جلوگیری از هرگونه اتصال غیر اختصاصی مسدود شده است.
• انکوباسیون: نمونه سرم بیمار به پلیت اضافه می شود و برای مدتی انکوبه می شود. اگر بیمار دارای آنتی بادی APA علیه آنتی ژن باشد، به آن متصل می شود.
• تشخیص: پس از شستن هر گونه آنتی بادی غیر متصل، یک آنتی بادی نشاندار آنزیمی که به طور خاص به IgG یا IgM انسانی متصل می شود به پلیت اضافه می شود. این آنتی بادی به هر کمپلکس APA-IgG یا APA-IgM که وجود دارد متصل می شود.
• تولید سیگنال: در نهایت، بستری که با آنزیم واکنش می دهد به چاهک اضافه می شود. این واکنش یک سیگنال قابل اندازه گیری تولید می کند که می تواند برای تعیین سطح آنتی بادی های APA در نمونه بیمار کمیت شود.

روش الایزا (Enzyme-Linked Immunosorbent Assay) به دلیل حساسیت و ویژگی بالا، روش ارجح و پرکاربرد برای تشخیص آنتی بادی های آنتی فسفولیپید (aPLs) است. با این حال، روش مرجع برای تشخیص aPLها، روش ایمونواسی فاز جامد است. ایمونوبلات معمولاً به عنوان یک آزمایش تکمیلی یا تأییدی پس از نتیجه مثبت ELISA انجام می شود.

چه چیزی در آزمایش آنتی فسفولیپید (APA) مورد بررسی قرار می گیرد؟

آنتی بادی های آنتی فسفولیپید (APAs) گروهی از اتوآنتی بادی ها هستند که می توانند به سلول ها و بافت های بدن حمله کنند و منجر به انواع عوارض سلامتی شوند. تست آنتی بادی های آنتی فسفولیپید برای تشخیص سندرم آنتی فسفولیپید (APS) استفاده می شود، وضعیتی که با وجود این آنتی بادی های اتوآنتی بادی در خون مشخص می شود. فسفولیپیدها در غشای سلولی از جمله غشای پلاکت ها یافت می شوند. آنها مولکول های چربی هستند که نقش مهمی در لخته شدن خون دارند. هنگامی که آنتی بادی های آنتی فسفولیپید تولید می شوند، در فرآیند لخته شدن به نحوی که به طور کامل شناخته نشده است تداخل می کنند.

پاتوژنز آنتی فسفولیپید در ترومبوز

سندرم آنتی فسفولیپید (APS) یک اختلال خود ایمنی است که می‌تواند باعث ایجاد لخته‌های خون در رگ‌ها و شریان‌ها شود و منجر به مشکلات سلامتی جدی مانند سکته مغزی، حمله قلبی و آمبولی ریه شود. همچنین می تواند باعث عوارض مرتبط با بارداری مانند سقط مکرر، زایمان زودرس و پره اکلامپسی شود. آنتی بادی های آنتی فسفولیپیدی اغلب با اختلالات خود ایمنی مانند لوپوس اریتماتوز سیستمیک (SLE) دیده می شوند. آنها همچنین ممکن است با HIV، برخی سرطان ها، در افراد مسن و به طور موقت با عفونت ها و با برخی درمان های دارویی (مانند فنوتیازین ها و پروکائین آمید) دیده شوند.

سندرم آنتی فسفولیپید (APS)

سندرم آنتی فسفولیپید (APS) که سندرم هیوز نیز نامیده می‌شود، گروهی از علائم و نشانه‌های شناخته شده دارد که شامل تشکیل ترومبوز (لخته‌های خون)، سقط‌های مکرر، ترومبوسیتوپنی و وجود یک یا چند آنتی‌بادی ضد فسفولیپید است. APS می تواند اولیه (بدون اختلال خود ایمنی زمینه ای) یا ثانویه (وجود با یک اختلال خود ایمنی خاص) باشد.

آزمایش آنتی بادی های آنتی فسفولیپید سطوح سه نوع آنتی بادی ضد فسفولیپید را در خون اندازه گیری می کند: آنتی بادی های آنتی کاردیولیپین (aCL)، آنتی بادی های بتا 2 گلیکوپروتئین 1 (بتا-2 GP1)، و لوپوس آنتی کواگولانت (LAC).

این آزمایش معمولاً زمانی درخواست می شود که بیمار دارای علائم یا سابقه پزشکی باشد که نشان دهنده APS باشد یا زمانی که یک زن سقط مکرر یا سایر عوارض بارداری را تجربه کرده باشد. همچنین اگر بیمار لخته های خونی بدون دلیل داشته باشد یا سابقه خانوادگی APS داشته باشد، ممکن است درخواست شود.

نتیجه مثبت در آزمایش آنتی بادی آنتی فسفولیپید نشان دهنده وجود حداقل یک نوع آنتی بادی آنتی فسفولیپید در خون است. با این حال، یک نتیجه مثبت لزوماً به این معنی نیست که بیمار مبتلا به APS است، زیرا برخی از افراد ممکن است این آنتی‌بادی‌ها را بدون هیچ مشکل سلامت مرتبط داشته باشند.

اگر یک بیمار در آزمایش آنتی بادی های آنتی فسفولیپید نتیجه مثبت داشته باشد و علائم یا عوارض مرتبط با APS را تجربه کند، ممکن است برای تایید تشخیص نیاز به آزمایش بیشتری باشد. این ممکن است شامل آزمایش‌های تصویربرداری مانند اولتراسوند یا MRI برای بررسی لخته‌های خون یا سایر ناهنجاری‌ها یا آزمایش‌های خون اضافی برای ارزیابی عملکرد لخته‌سازی باشد.

درمان سندرم آنتی فسفولیپید معمولاً شامل داروهایی برای جلوگیری از تشکیل لخته های خونی مانند آسپرین یا داروهای ضد انعقاد مانند هپارین است. اگر بیمار دارای عوارض مرتبط با بارداری باشد، درمان ممکن است شامل مداخلاتی مانند استراحت در بستر یا مدیریت پزشکی برای کاهش خطر عوارض بیشتر باشد.

سنجش لوپوس آنتی کواگولانت (LAC) با سنجشی برای تشخیص طولانی شدن لخته شدن خون آغاز می شود که رایج ترین آن PTT است. سپس مطالعات تاییدی باید انجام شود، ترجیحاً با روشی مشابه با روش غربالگری اولیه.

آزمایش‌های تشخیصی و تأییدی اضافی ممکن است شامل RVVT (زمان زهر افعی راسل)، PNP (روش خنثی‌سازی پلاکت)، KCT (زمان لخته شدن کائولن) و/یا آزمایش خنثی‌سازی لیپید شش ضلعی باشد.

آزمایش dRVVT شامل مخلوط کردن نمونه خون بیمار با ماده ای به نام سم افعی راسل است که فاکتورهای لخته شدن خون را فعال می کند. مدت زمانی که طول می کشد تا خون لخته شود اندازه گیری و با نمونه کنترل مقایسه می شود. اگر لخته شدن خون بیمار بیشتر از زمان کنترل طول بکشد، نشان دهنده وجود ضد انعقاد لوپوس است.

آزمایش KCT (زمان لخته شدن کائولن) شامل مخلوط کردن نمونه خون بیمار با کائولین است، نوعی خاک رس که فرآیند لخته شدن را تحریک می کند. زمان لخته شدن خون اندازه گیری شده و با نمونه کنترل مقایسه می شود. اگر لخته شدن خون بیمار بیشتر از زمان کنترل طول بکشد، نشان دهنده وجود ضد انعقاد لوپوس است.

هر دو آزمایش dRVVT و KCT در ترکیب با سایر آزمایش های خون برای تشخیص APS استفاده می شوند. نتیجه مثبت در هر یک از این تست ها یا هر دو نشان دهنده وجود ضد انعقاد لوپوس است و ممکن است برای تایید تشخیص نیاز به آزمایش بیشتری داشته باشد.

عوامل مداخله گر در آزمایش آنتی فسفولیپید (APA):

عوامل متعددی می توانند با نتایج تست APA تداخل داشته باشند، از جمله:

• بیماری‌ها: برخی بیماری‌های خودایمنی مانند آرتریت روماتوئید و سندرم شوگرن می‌توانند نتایج مثبت کاذب را در آزمایش APA ایجاد کنند.
• شرایط مختلف: برخی بیماری‌های عفونی مانند بیماری لایم، سیفلیس و HIV نیز می‌توانند بر نتایج آزمایش APA تأثیر بگذارند و مثبت کاذب ایجاد کنند.
• داروها:نتایج مثبت کاذب در بیمارانی که از داروهایی مانند کلرپرومازین، هیدرالازین، پنی سیلین، فنی توئین، پروکائین آمید و کینیدین استفاده می کنند دیده شده است.
• سن و جنسیت: شواهدی وجود ندارد که نشان دهد سن یا جنسیت بر صحت نتایج آزمایش APA تأثیر می گذارد.
• در سنجش APA به روش ELISA از دترجنتها و تویین 20 به دلیل خاصیت دناتوره کنندگیشان نباید استفاده شود.
• سرم های شدیداً لیپمیک (تری گلیسرید بیشتر از 3 g/dl )، ایکتریک (بیلی روبین بیشتر از 40 mg/dl ) و همولیز (هموگلوبین بیشتر از 1000 mg/dl ) در نتایج آزمون تداخل ایجاد می کنند.

کاربردهای بالینی آزمایش آنتی فسفولیپید (APA):

جهت تشخیص وضعیت بالینی مرتبط با آنتی‌بادی ضدفسفولیپید (APA) در بارداری، اقدام به انجام تست APA در شرایط زیر توصیه می‌گردد:

• حوادث ترومبوز وریدی یا شریانی بدون علت شناخته‌شده
• سابقهٔ یک یا بیشتر مرگ و میر نامشخص در دوران بارداری در جنین با مرفولوژی طبیعی پس از هفتهٔ دهم بارداری
• تولد یک یا بیشتر نوزاد نارس قبل از هفتهٔ ۳۴ بارداری به دلیل پره‌اکلامپسی شدید یا نارسایی جفت
• سقط خودبه‌خودی سه یا بیشتر در دوران قبل از هفتهٔ دهم بارداری و بدون مشکلات شناخته شدهٔ هورمونی مادرزادی، آناتومیکی و یا کروموزومی
• وجود اختلالی در گردش خون پوستی بدون علت شناخته‌شده، به عنوان مثال رتیکولاریس لیویدو یا پیودرما گانگرونوزوم
• وجود هر نوع بیماری روماتیسمی، به‌ویژه لوپوس اریتماتوز سیستمیک
• آنمی همولیتیک یا ترومبوسیتوپنی با منشأ نامشخص
• احتمال ابتلا به اندوکاردیت ترومبوتیک غیر باکتریایی
• آزمایش طولانی مدت PTT

اهمیت بالینی آزمایش آنتی فسفولیپید (APA):

افزایش سطح سرمی:

• لوپوس اریتماتوز سیستمیک: نتایج یک بیمار مثبت در نظر گرفته می شود و بنابراین در صورت وجود آنتی بادی های ضد کاردیولیپین یا ضد انعقاد لوپوس، بیمار در معرض خطر سندرم آنتی فسفولیپید است.
• سندرم آنتی فسفولیپید
• پورپورای ترومبوسیتوپنیک ایدیوپاتیک
• آرتریت پسوریاتیک
• روماتیسم مفصلی
• سندرم شوگرن
• ترومبوز وریدی یا شریانی بدون دلیل
• سقط مکرر 
• زایمان زودرس به دلیل پره اکلامپسی یا محدودیت رشد جنین 
• کم خونی همولیتیک 

ملاحظات بالینی در آزمایش آنتی فسفولیپید (APA):

هنگام تفسیر نتایج یک تست APA، مهم است که چندین فاکتور بالینی را در نظر بگیرید. این شامل:

• سابقه بیمار: سابقه پزشکی بیمار، از جمله هرگونه لخته خون قبلی یا عوارض بارداری، ممکن است زمینه مهمی برای تفسیر نتایج آزمایش APA فراهم کند.
• سایر تست های آزمایشگاهی: تست های آزمایشگاهی اضافی، مانند آزمایش‌های آنتی‌بادی ضد انعقاد لوپوس یا آنتی‌کاردیولیپین نیز ممکن است برای کمک به تشخیص APS انجام شود.
• داروها: برخی از داروها مانند هپارین و وارفارین می توانند با نتایج آزمایش APA تداخل داشته باشند، بنابراین مهم است که هر دارویی را که بیمار مصرف می کند در نظر بگیرید.
• وضعیت بارداری: بارداری می تواند بر نتایج آزمایش APA تأثیر بگذارد، بنابراین مهم است که بدانید آیا بیمار باردار است یا به تازگی زایمان کرده است.
• تظاهرات بالینی: تظاهرات بالینی بیمار ممکن است اطلاعات بیشتری در مورد ارتباط نتایج مثبت یا منفی تست APA ارائه دهد.
• اگر آنتی‌بادی‌های آنتی فسفولیپیدی شناسایی شدند، توصیه می‌شود که آزمایش 12 تا 24 هفته بعد تکرار شود.

سوالات متداول

چگونه از نتایج آزمایش آنتی فسفولیپید (APA) استفاده می شود؟

آزمایش آنتی فسفولیپید برای کمک به تعیین علت موارد زیر استفاده می شود:

آزمایش آنتی فسفولیپید برای کمک به تعیین علت یک دوره ترومبوتیک غیرقابل توضیح، سقط مکرر حاملگی، ترومبوسیتوپنی و/یا آزمایش طولانی مدت PTT استفاده می شود. از آنجایی که وجود هر دو لوپوس آنتی کواگولانت (LAC) و آنتی بادی آنتی فسفولیپید (آنتی کاردیولیپین یا آنتی بادی B2GP1) دارای اختصاصیت بالاتری برای تشخیص سندرم آنتی فسفولیپید (APS) است، معمولاً هر دو آزمایش باید همزمان انجام شوند.

اگر آنتی فسفولیپیدی تشخیص داده شود، باید 12 تا 24 هفته بعد از آن آزمایش (ها) درخواست شود تا مشخص شود که حضور آنها پایدار یا موقت است. اگر آزمایش آنتی فسفولیپید برای بیمار مبتلا به اختلال خود ایمنی منفی باشد، ممکن است مجدداً آزمایش شود زیرا این آنتی‌بادی‌ها در هر زمانی ممکن است ایجاد شوند.

چه زمانی آزمایش آنتی فسفولیپید (APA) درخواست می شود؟

آزمایش آنتی فسفولیپید ممکن است زمانی درخواست شود که بیمار علائمی از ترومبوتیک (لخته شدن) مانند درد و تورم در اندام‌ها، تنگی نفس و سردرد داشته باشد. همچنین ممکن است زمانی درخواست شود که زنی سقط های مکرر داشته باشد و/یا به عنوان پیگیری یک آزمایش طولانی مدت PTT.

هنگامی که یکی از آزمایش ها مثبت است، ممکن است چند هفته بعد تکرار شود تا مشخص شود که آنتی بادی موقتی یا پایدار است. آزمایش آنتی فسفولیپید ممکن است زمانی انجام شود که علائم بالینی وجود سندرم آنتی فسفولیپید را نشان دهد. هنگامی که آزمایش یک بیمار مبتلا به اختلال خود ایمنی برای آنتی بادی های آنتی فسفولیپید منفی است، ممکن است در آینده یک یا چند آزمایش برای غربالگری ایجاد یک آنتی بادی ضد فسفولیپید درخواست شود.

نتیجه آزمایش آنتی کاردیولیپین چه چیزی را نشان می دهد؟

هنگام تفسیر نتایج آزمایش آنتی فسفولیپید باید دقت شود. نتیجه منفی فقط به این معنی است که آنتی بادی خاص آزمایش شده در زمان آزمایش وجود نداشته است. سطوح پایین تا متوسط یک یا چند آنتی بادی ممکن است به طور موقت به دلیل عفونت یا دارو رخ دهد یا ممکن است با بالا رفتن سن فرد ظاهر شود. این غلظت ها اغلب قابل توجه تلقی نمی شوند، اما باید همراه با علائم بیمار و سایر اطلاعات بالینی بررسی شوند.

در برخی موارد، یک فرد ممکن است یک یا چند کلاس از یک آنتی بادی خاص را داشته باشد. به عنوان مثال، آنها ممکن است مقادیر قابل توجهی از آنتی بادی های کاردیولیپین IgG و IgM با یا بدون آنتی بادی های Beta-2 GP1 داشته باشند. سطوح متوسط تا زیاد یک یا چند آنتی بادی آنتی فسفولیپید، که با آزمایش مجدد 12 تا 24 هفته بعد باقی می ماند، نشان دهنده احتمال ادامه حضور آن آنتی بادی خاص است.

اگر آزمایش ها نشان دهنده وجود لوپوس آنتی کواگولانت (LAC) باشد و در صورت آزمایش مجدد ادامه یابد، احتمالاً بیمار از نظر لوپوس آنتی کواگولانت (LAC) مثبت است. بیمارانی که با سندرم آنتی فسفولیپید (APS) تشخیص داده می شوند، خطر ابتلا به دوره های ترومبوتیک مکرر، سقط های مکرر و ترومبوسیتوپنی را افزایش می دهند.

با این حال، نتایج آزمایش نمی تواند احتمال عوارض، نوع یا شدت آن را در یک بیمار خاص پیش بینی کند. برخی مشکلات مکرر مختلفی خواهند داشت در حالی که برخی دیگر ممکن است هرگز مشکلی را تجربه نکنند. نمونه هایی از این موارد عبارتند از یک بیمار بدون علامت که به دنبال آزمایش طولانی مدت PTT که به دلیل دیگری انجام می شود (مانند غربالگری قبل از جراحی).

آیا چیز دیگری هست که باید بدانم؟

گاهی ممکن است آزمایش آنتی فسفولیپید برای کمک به تعیین علت مثبت بودن تست VDRL/RPR برای سیفلیس درخواست شود. معرف های مورد استفاده برای آزمایش سیفلیس حاوی فسفولیپید هستند و می توانند در بیماران دارای آنتی بادی های آنتی فسفولیپید نتیجه مثبت کاذب ایجاد کنند.

آیا می توان از بوجود آمدن آنتی بادی های آنتی فسفولیپید جلوگیری کرد؟

خیر. روندی که باعث تولید آنها می شود به خوبی درک نشده است. با این حال، عوامل خطر قابل کنترلی مانند سیگار کشیدن و چاقی وجود دارد که خطر لخته شدن خون را نیز افزایش می دهد. پرداختن به این مسائل ممکن است به کاهش خطر کلی شما برای ایجاد ترومب کمک کند.

اگر من یک آنتی بادی آنتی فسفولیپیدی داشته باشم، آیا سایر آنتی بادی ها را نیز دارم؟

ممکن است، اما هیچ راهی برای پیش‌بینی زمان و یا اینکه این اتفاق می‌افتد وجود ندارد و به همان اندازه احتمال دارد که اگر آنتی‌بادی‌های سطح پایین باشند، ناپدید شوند. توسعه آنتی بادی آنتی فسفولیپید و ایجاد علائم و عوارض بستگی به فرد دارد.

مطالب مرتبط در متااورگانون:

• آزمایش آنتی کاردیولیپین (aCL): آنتی کاردیولیپین اتوآنتی بادی هایی هستند که توسط سیستم ایمنی تولید می شوند و به اشتباه کاردیولیپین های خود بدن را هدف قرار می دهند، موادی که در بیرونی ترین لایه سلول ها (غشاء سلولی) و پلاکت ها یافت می شوند. آنتی کاردیولیپین می توانند با بیماری های خود ایمنی مانند لوپوس مرتبط باشند و ممکن است خطر لخته شدن خون را افزایش دهند. این آزمایش وجود آنتی بادی‌های IgG، IgM یا IgA را علیه کاردیولیپین، جزء غشای سلولی که معمولاً در آزمایش‌های آزمایشگاهی برای APA استفاده می‌شود، اندازه‌گیری می‌کند.
• آزمایش آنتی بادی بتا 2 گلیکوپروتئین 1: آزمایش آنتی بادی بتا 2 گلیکوپروتئین 1 یک آزمایش خون است که سطح آنتی بادی های معطوف به بتا 2 گلیکوپروتئین 1، پروتئین موجود در خون را اندازه گیری می کند. مانند آنتی بادی های آنتی فسفولیپید، آنتی بادی های بتا 2 گلیکوپروتئین 1 با افزایش خطر لخته شدن خون مرتبط هستند.
• آزمایش لوپوس آنتی کواگولانت (LAC): لوپوس آنتی کواگولانت (LAC) لوپوس آنتی کواگولانت دسته ای ناهمگن از ایمونوگلوبولین ها هستند که به طور خاص اپی توپ های پروتئین اتصال دهنده فسفولیپید با بار منفی غشای سلولی، پروترومبین و بتا 2 گلیکوپروتئین 1 (بتا2-GPI) را هدف قرار می دهند که انعقاد وابسته به فسفولیپید را در شرایط آزمایشگاهی مهار می کنند.
• آزمایش زمان ترومبوپلاستین نسبی(PTT): آزمایش زمان ترومبوپلاستین نسبی(PTT) زمان تشکیل لخته خون را اندازه گیری می کند. به طور معمول، هنگامی که بریدگی یا جراحتی ایجاد می‌کنید که باعث خونریزی می‌شود، پروتئین‌های موجود در خون به نام فاکتورهای انعقادی با هم کار می‌کنند و لخته خون را تشکیل می‌دهند. این لخته مانع از دست دادن بیش از حد خون می شود.

در سایت Mayo Clinic در مورد سندرم آنتی فسفولیپید بیشتر بخوانید:

سندرم آنتی فسفولیپید وضعیتی است که در آن سیستم ایمنی به اشتباه آنتی بادی هایی ایجاد می کند که به بافت های بدن حمله می کنند. این آنتی بادی ها می توانند باعث ایجاد لخته های خون در شریان ها و سیاهرگ ها شوند.

لخته های خون می توانند در پاها، ریه ها و سایر اندام ها مانند کلیه ها و طحال ایجاد شوند. لخته ها می توانند منجر به حمله قلبی، سکته مغزی و سایر شرایط شوند. در دوران بارداری، سندرم آنتی فسفولیپید نیز می تواند منجر به سقط جنین و مرده زایی شود. برخی از افرادی که این سندرم را دارند هیچ علامت یا علامتی ندارند.

در جای دیگر وب:

• • • The Lupus Foundation of America: Antiphospholipid Antibody Syndrome
    • March of Dimes: Pregnancy Complications, Thrombophilias
    • APS Foundation of America
    • National Human Genome Research Institute: Learning About Antiphospholipid Syndrome (APS)
    • NHS: Antiphospholipid syndrome
    • Arthritis research UK
    • LUPUS UK
    • APS Support UK