آزمایش Anti Jo-1 | آنتی هیستیدیل tRNA سنتتاز | anti-histidyl tRNA synthetase antibodies | پلی میوزیت | Polymyositis
آنتی بادی Anti Jo-1، همچنین به عنوان آنتی بادی های آنتی هیستیدیل tRNA سنتتاز شناخته می شوند، نوعی اتوآنتی بادی مرتبط با گروهی از بیماری های خودایمنی به نام میوپاتی های التهابی ایدیوپاتیک (IIM) هستند. این آزمایش سطح آنتی بادی Anti Jo-1 در خون را برای تشخیص سندرم های پلی میوزیت، میوزیت و بیماری های بینابینی ریه اندازه گیری می کند.
چرا آزمایش Anti Jo-1 درخواست می شود؟
تست Anti Jo-1 برای اهداف بالینی خاص مربوط به ارزیابی و تشخیص برخی بیماری‌های عضلانی خودایمنی و التهابی، به‌ویژه پلی میوزیت درخواست می‌شود.
- تشخیص پلی میوزیت: دلیل اصلی درخواست تست Anti Jo-1 کمک به تشخیص پلی میوزیت است، یک بیماری خودایمنی نادر که با التهاب و ضعف عضلانی مشخص می شود. آنتی بادی های Anti Jo-1 به شدت با پلی میوزیت مرتبط هستند و وجود آنها در خون بیمار می تواند یک نشانگر اصلی تشخیصی باشد.
- شناسایی میوزیت خودایمنی: پلی میوزیت یکی از چندین بیماری است که در دسته میوپاتی های التهابی ایدیوپاتیک (IIM) قرار می گیرد. این شرایط شامل التهاب عضلات است. آنتی بادی های Anti Jo-1 مختص یک زیرگروه IIM هستند که پلی میوزیت است. بنابراین، این آزمایش به افتراق پلی میوزیت از سایر اختلالات عضلانی کمک می کند.
- ارزیابی فعالیت بیماری: علاوه بر کمک به تشخیص اولیه، از تست Anti Jo-1 می توان برای ارزیابی فعالیت بیماری و نظارت بر روند پلی میوزیت نیز استفاده کرد. تغییرات در سطوح آنتی بادی در طول زمان می تواند بینشی در مورد پیشرفت یا بهبود بیماری ارائه دهد.
- راهنمای درمان: دانستن وجود آنتی بادی های Anti Jo-1 می تواند به تصمیم گیری در مورد درمان کمک کند. بیمارانی که آزمایش آنها مثبت است ممکن است بیشتر از درمان های سرکوب کننده سیستم ایمنی مانند کورتیکواستروئیدها و سایر داروها برای مدیریت پاسخ خود ایمنی و التهاب مرتبط با پلی میوزیت سود ببرند.
- از دیگر دلایل ارزیابی بیماران با علائم و نشانه های سازگار با بیماری بافت همبند، به ویژه بیماران مبتلا به درد عضلانی و ضعف اندام، علائم و نشانه های ریوی همزمان، پدیده رینود و آرتریت می باشد.
چه زمانی آزمایش Anti Jo-1 بایستی انجام شود؟
تست Anti Jo-1 باید در افرادی در نظر گرفته شود که با علائم و ویژگی های بالینی خاص که نشان دهنده میوپاتی های التهابی ایدیوپاتیک (IIM)، به ویژه پلی میوزیت هستند، مراجعه می کنند. توجه به این نکته ضروری است که تصمیم برای انجام این آزمایش باید توسط یک پزشک متخصص، معمولاً روماتولوژیست یا متخصص بیماری های خودایمنی، بر اساس ارزیابی جامع تاریخچه پزشکی بیمار، یافته های معاینه فیزیکی و سایر تست های تشخیصی گرفته شود. در اینجا برخی از علائم و موقعیت‌های کلیدی وجود دارد که در آن تست Anti Jo-1 ممکن است در نظر گرفته شود:
- ضعف عضلانی: ضعف مداوم و پیشرونده عضلانی، به ویژه در عضلات پروگزیمال (شانه ها، باسن، ران ها و بازوها)، از علائم بارز پلی میوزیت است. اگر بیمار با ضعف عضلانی غیر قابل توضیح مراجعه کند، به ویژه اگر بر توانایی او در انجام فعالیت های روزانه تأثیر بگذارد، ممکن است پزشک معالج بخواهد که آزمایش Anti Jo-1 را درخواست کند.
- درد عضلانی: درد و حساسیت عضلانی ممکن است در افراد مبتلا به پلی میوزیت نیز وجود داشته باشد. اگر درد عضلانی با ضعف همراه باشد و به راحتی با شرایط یا آسیب های دیگر توضیح داده نشود، می تواند مشکوک به یک بیماری عضلانی زمینه ای مانند پلی میوزیت باشد.
- مشکل در بلع: برخی از افراد مبتلا به پلی میوزیت ممکن است دچار مشکل در بلع شوند، وضعیتی که به نام دیسفاژی شناخته می شود. این علامت می تواند یک پرچم قرمز باشد و ممکن است باعث بررسی بیشتر، از جمله تست Anti Jo-1 شود.
- بثورات پوستی: پلی میوزیت گاهی اوقات می تواند با تغییرات پوستی، مانند بثورات پوستی، به ویژه روی دست ها یا سایر نواحی بدن همراه باشد. اگر بیمار با علائم مرتبط با عضله و درگیری پوست مراجعه کند، این ترکیب علائم ممکن است منجر به بررسی تست Anti Jo-1 شود.
- بیماری بینابینی ریه (ILD): پلی میوزیت همچنین می تواند ریه ها را تحت تاثیر قرار دهد و منجر به بیماری بینابینی ریه شود. علائم ILD شامل تنگی نفس، سرفه و کاهش تحمل ورزش است. اگر بیمار مبتلا به ضعف عضلانی علائم تنفسی را نیز نشان دهد، ممکن است تحقیقات و آزمایش‌های بیشتر، از جمله تست Anti Jo-1 را ضروری کند.
- افزایش بی دلیل آنزیم های عضلانی: آزمایش های خونی که سطوح بالای آنزیم های عضلانی مانند کراتین کیناز (CK) و آلدولاز را نشان می دهد، می تواند نشان دهنده التهاب عضلانی باشد. اگر بیمار دارای افزایش غیر قابل توضیح در این آنزیم ها همراه با علائم مرتبط با عضله باشد، ممکن است به بررسی تست Anti Jo-1 منجر شود.
- سایر ویژگی های خودایمنی: گاهی اوقات، افراد مبتلا به پلی میوزیت ممکن است ویژگی های خود ایمنی دیگری مانند درد مفاصل یا التهاب (آرتریت) داشته باشند. اگر بیمار با ترکیبی از عضله، مفصل و سایر علائم خودایمنی بالقوه مراجعه کند، آزمایش Anti Jo-1 ممکن است در کار تشخیصی گنجانده شود.
تاکید بر این نکته ضروری است که تصمیم برای انجام تست Anti Jo-1 باید در چارچوب یک ارزیابی بالینی کامل گرفته شود. پزشک معالج تصویر کلی بالینی بیمار، از جمله علائم، یافته‌های بالینی و سایر آزمایش‌های تشخیصی را در نظر می‌گیرد تا مشخص کند آیا آزمایش مناسب است یا خیر. تشخیص و درمان به موقع برای مدیریت موثر پلی میوزیت بسیار مهم است، بنابراین ارزیابی سریع علائم مربوطه ضروری است.
نمونه مورد نیاز برای آزمایش Anti Jo-1:
- ظرف/لوله: لوله با درب قرمز یا زرد (ترجیحا بدون ژل جداکننده)
- نوع نمونه: سرم
- حجم نمونه: یک میلی لیتر
لوله مورد نیاز برای آزمایش Anti Jo-1
شاید این مطلب برای شما مفید باشد:
روش های مختلف جمع آوری نمونه های آزمایشگاه
شاید این مطلب برای شما مفید باشد:
لوله های آزمایش و ضد انعقادها (Test tubes and Anticoagulants)
شاید این مطلب برای شما مفید باشد:
ذخیره سازی نمونه های آزمایشگاهی
آمادگی بیمار قبل از انجام آزمایش Anti Jo-1:
- به آمادگی خاصی مانند ناشتایی نیازی ندارد
روش های مختلف اندازه گیری Anti Jo-1:
روش سنجش ایمونوسوربنت متصل به آنزیم (ELISA):
ELISA یک روش پرکاربرد برای اندازه گیری آنتی بادی های Anti Jo-1 است که ارزیابی کمی از حضور آنها در سرم بیمار را ارائه می دهد. ELISA بر اساس اصل برهمکنش آنتی ژن-آنتی بادی است که در آن آنتی بادی های خاص در سرم بیمار در صورت وجود به آنتی ژن Jo 1 متصل می شوند. سپس این برهمکنش با استفاده از آنزیم ها و یک بستر رنگ سنجی تشخیص داده می شود. شدت رنگ تولید شده متناسب با مقدار آنتی بادی های Anti Jo-1 در نمونه است.
- پوشش دهی میکروپلیت: چاهک های میکروپلیت با آنتی ژن Jo-1 پوشانده شده است. این کار معمولاً با افزودن محلولی حاوی آنتی ژن Jo-1 به هر چاهک و انکوباسیون برای اتصال آنتی ژن به سطح چاهک انجام می شود.
- مسدود کردن: پس از پوشش دهی، چاهک ها با یک محلول مسدود کننده (مثلاً آلبومین سرم گاوی) مسدود می شوند تا از اتصال غیر اختصاصی آنتی بادی ها جلوگیری شود.
- افزودن نمونه: سرم بیمار که ممکن است حاوی آنتی بادی های Anti Jo-1 باشد به چاهک های تعیین شده اضافه می شود.
- انکوباسیون: میکروپلیت انکوبه می شود تا آنتی بادی های بیمار در صورت وجود به آنتی ژن Jo-1 متصل شوند. این مرحله مهمی است که در آن فعل و انفعالات خاص آنتی بادی-آنتی ژن رخ می دهد.
- شستشو: چاهک ها شسته می شوند تا اجزای سرم متصل نشده و آلاینده های احتمالی حذف شوند.
- افزودن آنتی بادی ثانویه: یک آنتی بادی ثانویه کونژوگه با آنزیم، مخصوص آنتی بادی های انسانی، به هر چاهک اضافه می شود. این آنتی بادی ثانویه به هر آنتی بادی Anti Jo-1 که به آنتی ژن Jo-1 متصل شده است متصل می شود.
- انکوباسیون ثانویه: میکروپلیت دوباره انکوبه می شود تا به آنتی بادی ثانویه اجازه اتصال داده شود.
- شستشو: آنتی بادی های ثانویه غیرمجاز شسته می شوند.
- افزودن سوبسترا: یک محلول سوبسترا (به عنوان مثال، TMB) به هر چاهک اضافه می شود. اگر آنتی بادی ثانویه متصل شود، آنزیم واکنشی را با سوبسترا کاتالیز می کند و در نتیجه تغییر رنگ می دهد.
- توسعه رنگ: واکنش اجازه داده می شود تا ادامه یابد و شدت رنگ ایجاد شده متناسب با مقدار آنتی بادی های متصل شده Anti Jo-1 در سرم بیمار است.
- توقف واکنش: برای متوقف کردن واکنش، یک محلول توقف به هر چاه اضافه می شود و از توسعه رنگ بیشتر جلوگیری می کند.
- خواندن میکروپلیت: میزان جذب محلول رنگی در هر چاهک با استفاده از اسپکتروفتومتر اندازه گیری می شود. مقادیر جذب برای تعیین غلظت آنتی بادی های Anti Jo-1 در سرم بیمار استفاده می شود.
- تفسیر: نتایج معمولاً به صورت مقادیر چگالی نوری (OD) بیان می‌شوند و یک مقدار قطع برای تعیین مثبت یا منفی بودن نمونه برای آنتی‌بادی‌های Anti Jo-1 تعیین می‌شود. نمونه هایی با مقادیر OD بالاتر از حد آستانه (Cut off) برای آنتی بادی های Anti Jo-1 مثبت در نظر گرفته می شوند که نشان دهنده وجود این آنتی بادی ها در سرم بیمار است.
ELISA یک روش بسیار حساس و اختصاصی برای اندازه گیری آنتی بادی های Anti Jo-1 است و معمولاً در آزمایشگاه های بالینی برای تشخیص بیماری های عضلانی خود ایمنی مانند پلی میوزیت استفاده می شود.
روش ایمونواسی جریان چندگانه (Multiplex Flow Immunoassay):
روش ایمونواسی جریان چندگانه که به عنوان سنجش مبتنی بر مهره مالتی پلکس نیز شناخته می شود، یک تکنیک پیچیده است که امکان اندازه گیری همزمان چند آنتی بادی از جمله Anti Jo-1 را در یک نمونه واحد فراهم می کند. این روش پروفایل آنتی بادی جامع تری را ارائه می دهد که می تواند به ویژه در تشخیص و تحقیقات بیماری های خود ایمنی مفید باشد.
ایمونواسی جریان چندگانه بر اساس استفاده از میکروبیدها یا ریزدانه ها است که هر کدام با یک آنتی ژن خاص از جمله آنتی ژن Jo-1 در این مورد پوشش داده شده است. ریزدانه های مختلف به طور منحصر به فرد با شدت فلورسانس متفاوت برچسب گذاری شده اند و به آنها اجازه می دهد توسط فلوسایتومتر متمایز شوند. سرم بیمار که ممکن است حاوی آنتی بادی های Anti Jo-1 باشد با این میکروبیدها مخلوط می شود. اگر آنتی بادی های Anti Jo-1 وجود داشته باشند، به میکروبیدهای پوشش داده شده با Jo-1 متصل می شوند و منجر به سیگنال فلورسانس می شوند.
- تهیه ریزدانه ها یا میکروبیدها: میکروبیدهای پوشش داده شده با آنتی ژن Jo-1 با برچسب های فلورسنت مشخص تهیه و برچسب گذاری می شوند و پانلی از ریزدانه ها با پوشش های مختلف آنتی ژن ایجاد می کنند.
- اختلاط با نمونه: سرم بیمار با پانل میکروبیدها مخلوط می شود و به آنتی بادی های موجود در سرم اجازه می دهد تا به آنتی ژن های مربوطه روی میکروبیدها از جمله دانه های پوشش داده شده با Jo-1 متصل شوند.
- انکوباسیون: این مخلوط برای تسهیل اتصال بین آنتی بادی های Anti Jo-1 و میکروبیدهای پوشش داده شده با Jo-1 انکوبه می شود.
- شستشو: برای کاهش صدای پس زمینه و اطمینان از اتصال خاص، اجزای بدون اتصال شسته می شوند.
- اندازه گیری فلورسانس: نمونه حاوی میکروبید با آنتی بادی های متصل با استفاده از فلوسایتومتر آنالیز می شود. فلوسایتومتر سیگنال های فلورسنت هر میکروبید را تشخیص می دهد و امکان شناسایی و تعیین کمیت آنتی بادی های متصل را فراهم می کند.
- تحلیل داده: فلوسایتومتر داده هایی تولید می کند که شامل شدت فلورسانس هر میکروبید است. برای تجزیه و تحلیل داده ها و تعیین غلظت آنتی بادی های Anti Jo-1 در سرم بیمار از نرم افزار استفاده می شود. نتایج معمولاً در واحدها یا واحدهای فلورسانس دلخواه (AFU) گزارش می شوند.
- تفسیر: ایمونواسی جریان چندگانه نتایج کمی را ارائه می دهد و غلظت آنتی بادی های Anti Jo-1 در سرم بیمار را می توان با محدوده مرجع یا مقادیر آستانه مقایسه کرد. سطوح بالا از آنتی بادی های Anti Jo-1 نشان دهنده وجود و ارتباط بالقوه آنها با بیماری های عضلانی خود ایمنی مانند پلی میوزیت است.
روش ایمونواسی جریان چندگانه برای آزمایش آنتی بادی های Anti Jo-1
این روش چندین مزیت را ارائه می دهد، از جمله توانایی آزمایش همزمان چند آنتی بادی در یک نمونه واحد، که می تواند به ویژه هنگام ارزیابی شرایط خودایمنی با مشخصات آنتی بادی پیچیده مفید باشد. علاوه بر این، داده های کمی را ارائه می دهد که می تواند به تشخیص، نظارت و تحقیق بیماری کمک کند.
چه چیزی در آزمایش Anti Jo-1 مورد بررسی قرار می گیرد؟
در بیماری‌های خودایمنی، سیستم ایمنی بدن به اشتباه بافت‌ها و اندام‌های آن را هدف قرار می‌دهد که منجر به مشکلات سلامتی بی‌شماری می‌شود. میوپاتی های خود ایمنی نشان دهنده گروهی از چنین شرایطی است که با التهاب و ضعف عضلانی مشخص می شود. آنتی بادی های Anti Jo-1، نوع خاصی از اتوآنتی بادی، نقش مهمی در تشخیص و درک یک زیرگروه خاص از میوپاتی خودایمنی به نام پلی میوزیت دارند.
آنتی بادی Anti Jo-1 چیست؟
آنتی بادی های Anti Jo-1 که به عنوان آنتی بادی های آنتی هیستیدیل tRNA سنتتاز نیز شناخته می شوند، اتوآنتی بادی هایی هستند که توسط سیستم ایمنی تولید می شوند و به طور خاص آنزیم هیستیدیل tRNA سنتتاز را هدف قرار می دهند. پروتئین Jo-1 یکی از اعضای خانواده aminoacyl-tRNA سنتتاز است، که آنزیم‌هایی هستند که مسئول اتصال اسیدهای آمینه خاص به مولکول‌های RNA انتقالی مربوطه (tRNA) هستند. این مرحله برای ترجمه دقیق اطلاعات ژنتیکی از RNA به پروتئین ضروری است.
پروتئین Jo-1 که به عنوان هیستیدیل-tRNA سنتتاز نیز شناخته می شود، توسط ژن AARS (آلانیل-tRNA سنتتاز) کدگذاری می شود. ژن AARS روی بازوی بلند کروموزوم 16، به ویژه در محل کروموزومی 16q22.1 قرار دارد.
به طور خاص، Jo-1 مسئول اتصال اسید آمینه هیستیدین به مولکول tRNA مربوط به آن است. این tRNA باردار با هیستیدین می تواند توسط ریبوزوم ها در طول سنتز پروتئین برای ترکیب هیستیدین در زنجیره های پلی پپتیدی در حال رشد استفاده شود. هنگامی که آنتی بادی های Anti Jo-1 وجود دارند، می توانند عملکرد طبیعی این آنزیم را مختل کنند و منجر به التهاب و آسیب عضلانی شوند. آنتی بادی های Jo-1 در بیماران مبتلا به پلی میوزیت به اپی توپ های ساختاری پروتئین آنزیم متصل می شوند و فعالیت کاتالیزوری آن را در شرایط آزمایشگاهی مهار می کنند.
پلی میوزیت یک میوپاتی خودایمنی نادر است که با التهاب عضلات اسکلتی و در نتیجه ضعف عضلانی مشخص می شود. یکی از ویژگی های متمایز پلی میوزیت وجود آنتی بادی های Anti Jo-1 است. این آنتی بادی ها به شدت با این زیرگروه میوزیت خودایمنی مرتبط هستند.
بیماران مبتلا به آنتی بادی های Anti Jo-1 اغلب طیف وسیعی از علائم را تجربه می کنند، از جمله:
- ضعف عضلانی: ضعف عضلانی علامت بارز پلی میوزیت است و به ویژه در عضلات پروگزیمال بازوها و پاها برجسته است. این ضعف می تواند در فعالیت های روزانه اختلال ایجاد کند.
- درد عضلانی: درد و حساسیت عضلانی ممکن است همراه با ضعف باشد و انجام کارهای معمول را برای بیماران دشوار کند.
- درد مفاصل: برخی از افراد ممکن است درد و التهاب مفاصل (آرتریت) را نیز تجربه کنند.
- درگیری پوست: تظاهرات پوستی می تواند به شکل بثورات پوستی رخ دهد که اغلب به آن “دست های مکانیک” می گویند. این بثورات با پوست خشن و ترک خورده در کف دست و انگشتان مشخص می شود.
- مشکل در بلع: دیسفاژی یا مشکل در بلع در برخی موارد به دلیل ضعف عضلانی که بر عضلات مورد استفاده در بلع تأثیر می گذارد، رخ می دهد.
- مشکلات تنفسی: بیماری بینابینی ریه (ILD) یکی دیگر از عوارض بالقوه است که منجر به علائمی مانند تنگی نفس و سرفه می شود.
تشخیص پلی میوزیت، به ویژه زمانی که با آنتی بادی های Anti Jo-1 همراه باشد، شامل ترکیبی از ارزیابی بالینی و تست های آزمایشگاهی است:
- آزمایش خون: آزمایش خون خاصی که به تست آنتی بادی Anti Jo-1 معروف است، برای تشخیص وجود این آنتی بادی ها در سرم بیمار انجام می شود.
- آنزیم های عضلانی: آزمایش های خون برای اندازه گیری آنزیم های عضلانی، مانند کراتین کیناز (CK) و آلدولاز، به طور معمول در بیماران مبتلا به پلی میوزیت افزایش می یابد.
- الکترومیوگرافی (EMG): EMG آزمایشی است که عملکرد ماهیچه ها را ارزیابی می کند و می تواند به تشخیص میوپاتی هایی مانند پلی میوزیت کمک کند.
- بیوپسی عضلانی: بیوپسی عضله ممکن است برای تایید وجود التهاب عضلانی و ارزیابی شدت آن انجام شود.
مدیریت پلی میوزیت، به ویژه هنگامی که آنتی بادی های Anti Jo-1 شناسایی می شوند، معمولاً شامل داروهای سرکوب کننده سیستم ایمنی برای کنترل التهاب و سرکوب پاسخ خود ایمنی است. درمان های رایج عبارتند از:
- کورتیکواستروئیدها: کورتیکواستروئیدهای با دوز بالا مانند پردنیزون اغلب برای کاهش التهاب تجویز می شوند.
- داروهای سرکوبگر سیستم ایمنی: داروهایی مانند متوترکسات یا آزاتیوپرین ممکن است برای سرکوب بیشتر سیستم ایمنی استفاده شود.
- فیزیوتراپی: فیزیوتراپی می تواند به بیماران کمک کند تا قدرت و عملکرد عضلانی خود را بازیابند.
سوالات متداول
چه وضعیت های خودایمنی با آنتی بادی های Anti Jo-1 مرتبط است؟
آنتی بادی های Anti Jo-1 در درجه اول با گروهی از شرایط خودایمنی همراه هستند که در مجموع به عنوان سندرم آنتی سنتتاز شناخته می شوند. این شرایط عبارتند از:
– پلی میوزیت: میوپاتی التهابی که با التهاب و ضعف عضلانی مشخص می شود.
– درماتومیوزیت: میوپاتی التهابی دیگر با درگیری پوست، مانند بثورات پوستی مشخصه.
– بیماری بینابینی ریه (ILD): گروهی از اختلالات ریوی که با التهاب و اسکار بافت ریه مشخص می شود.
– آرتریت: برخی از افراد مبتلا به سندرم آنتی سنتتاز ممکن است دچار التهاب مفاصل شوند که شبیه به آرتریت روماتوئید است.
– پدیده رینود: تغییر رنگ ناشی از سرما در انگشتان دست و پا.
شیوع آنتی بادی های Anti Jo-1 در بیماران مبتلا به میوزیت چقدر است؟
آنتی‌بادی‌های Anti Jo-1 معمولاً با میوزیت همراه هستند، به‌ویژه در یک زیرگروه به نام سندرم آنتی سنتتاز. تقریباً 20 تا 30 درصد از بیماران مبتلا به میوزیت، به ویژه بیماران مبتلا به سندرم آنتی سنتتاز، از نظر آنتی بادی های Anti Jo-1 مثبت هستند. شایان ذکر است که میوزیت یک گروه نسبتاً نادر از اختلالات خودایمنی است و وجود آنتی بادی های Anti Jo-1 در افراد می تواند متفاوت باشد.
سندرم آنتی سنتتاز چیست؟
سندرم آنتی سنتتاز یک اختلال خودایمنی نادر است که با گروهی از ویژگی های بالینی مشخص می شود که در درجه اول بر عضلات و ریه ها تأثیر می گذارد. این نام از حضور اتوآنتی بادی هایی به نام آنتی بادی های آنتی سنتتاز گرفته شده است که آنتی بادی های Anti Jo-1 رایج ترین در بین آنها است. این سندرم در دسته وسیع تری از میوپاتی های التهابی قرار می گیرد و زیر مجموعه ای از میوزیت التهابی ایدیوپاتیک در نظر گرفته می شود.
ویژگی ها و اجزای اصلی سندرم آنتی سنتتاز عبارتند از:
- میوزیت التهابی: بیماران مبتلا به سندرم آنتی سنتتاز اغلب دچار التهاب عضلانی (میوزیت) می شوند که می تواند منجر به ضعف عضلانی، درد و خستگی شود. این می تواند بر گروه های ماهیچه ای مختلف بدن تأثیر بگذارد.
- بیماری بینابینی ریه (ILD): درگیری ریه مشخصه سندرم آنتی سنتتاز است. ILD به گروهی از شرایط ریوی اشاره دارد که با التهاب و اسکار بافت ریه مشخص می شود. علائم ممکن است شامل تنگی نفس، سرفه و کاهش عملکرد ریه باشد.
- آرتریت: برخی از افراد مبتلا به سندرم آنتی سنتتاز ممکن است دچار درد و التهاب مفاصل شوند که شبیه آرتریت روماتوئید است.
- بثورات پوستی: تظاهرات پوستی، مانند راش خاصی به نام «دست های مکانیک» (پوست زبر و ترک خورده در نوک انگشتان) در برخی موارد ممکن است رخ دهد.
- تب و خستگی: بیماران ممکن است تب، خستگی عمومی و کسالت را تجربه کنند.
- پدیده رینود: این وضعیت که با تغییرات رنگ ناشی از سرما در انگشتان دست و پا مشخص می شود، همچنین می تواند با سندرم آنتی سنتتاز همراه باشد.
علت دقیق سندرم آنتی سنتتاز به طور کامل شناخته نشده است، اما اعتقاد بر این است که این یک اختلال خود ایمنی است که در آن سیستم ایمنی به اشتباه بافت‌های خود بدن، از جمله بافت‌های ماهیچه‌ای و ریه را هدف قرار می‌دهد. وجود اتوآنتی بادی های خاص مانند آنتی بادی های Anti Jo-1 از ویژگی های این سندرم است و می تواند به تشخیص آن کمک کند.
توجه به این نکته مهم است که سندرم آنتی سنتتاز می تواند از فردی به فرد دیگر از نظر شدت و ترکیب علائم متفاوت باشد. تشخیص زودهنگام و درمان مناسب برای مدیریت این بیماری و بهبود نتایج دراز مدت بسیار مهم است. بیماران مبتلا به سندرم آنتی سنتتاز اغلب نیاز به نظارت و مراقبت پزشکی مداوم دارند.
سندرم آنتی سنتتاز چگونه بر عضلات و ریه ها تأثیر می گذارد؟
سندرم آنتی سنتتاز با ایجاد التهاب بر عضلات و در نتیجه ضعف عضلانی، درد و خستگی تأثیر می گذارد. درگیری ریه یکی از مشخصه های این سندرم است و با بیماری بینابینی ریه (ILD) مشخص می شود که شامل التهاب ریه و اسکار است. علائم ریه می تواند به صورت تنگی نفس، سرفه و کاهش عملکرد ریه ظاهر شود.
آیا عوامل خطر خاصی در ارتباط با ایجاد آنتی بادی های Anti Jo-1 وجود دارد؟
عوامل خاصی که در ایجاد آنتی بادی های ضد Jo-1 نقش دارند به طور کامل شناخته نشده اند. با این حال، اعتقاد بر این است که بیماری های خودایمنی، به طور کلی، ناشی از تعامل پیچیده عوامل ژنتیکی، محیطی و ایمنی هستند. تحقیقات بیشتری برای تعیین عوامل خطر دقیق برای ایجاد آنتی بادی های Anti Jo-1 مورد نیاز است.
علاوه بر Anti Jo-1 چه اتوآنتی بادی های دیگری معمولاً در بیماران مبتلا به سندرم آنتی سنتتاز یافت می شود؟
علاوه بر آنتی بادی های Anti Jo-1، سایر آنتی بادی های آنتی سنتتاز ممکن است در بیماران مبتلا به سندرم آنتی سنتتاز از جمله آنتی بادی های anti-PL-7، anti-PL-12، anti-EJ و anti-OJ یافت شوند. هر یک از این آنتی بادی ها با سنتتازهای آمینواسیل-tRNA خاص مرتبط است و ممکن است نشان دهنده ویژگی های بالینی مختلف در سندرم باشد.
آنتی بادی های Anti Jo-1 را به جز سرم در کدام مایعات بدن می توان شناسایی کرد؟
آنتی بادی های Anti Jo-1 را به جز سرم در کدام مایعات بدن می توان شناسایی کرد؟آنتی بادی های Anti-Jo-1 عمدتاً در سرم، که جزء مایع خون است، شناسایی می شوند. آنها کمتر در سایر مایعات بدن یافت می شوند و تشخیص این آنتی بادی ها در مایعات دیگر ممکن است به اندازه سرم قابل اعتماد نباشد.
مکانیسم های مولکولی زیربنای تولید آنتی بادی های Anti Jo-1 چیست؟
مکانیسم‌های مولکولی دقیقی که منجر به تولید آنتی‌بادی‌های Anti-Jo-1 می‌شود، هنوز یک حوزه فعال تحقیقاتی است. اعتقاد بر این است که سیستم ایمنی به اشتباه پروتئین Jo-1 را به عنوان خارجی یا غیرطبیعی تشخیص می دهد و باعث ایجاد یک پاسخ خود ایمنی می شود که منجر به تولید این آنتی بادی ها می شود. عوامل ژنتیکی، محیطی و ایمونولوژیکی ممکن است در این فرآیند نقش داشته باشند.
آیا محرک های شناخته شده یا عوامل محیطی مرتبط با تولید آنتی بادی Anti Jo-1 وجود دارد؟
محرک های خاص یا عوامل محیطی که منجر به تولید آنتی بادی های Anti-Jo-1 می شوند به طور قطعی شناسایی نشده اند. به طور کلی تصور می شود که بیماری های خودایمنی دارای استعدادهای ژنتیکی هستند و ممکن است تحت تأثیر عوامل محیطی مانند عفونت ها، سموم یا سایر تماس های محیطی قرار گیرند.
عوارض احتمالی مرتبط با سندرم آنتی سنتتاز وجود دارد؟
بله، ممکن است چندین عارضه مرتبط با سندرم آنتی سنتتاز وجود داشته باشد، از جمله:
– ضعف و ناتوانی پیشرونده عضلانی.
– بیماری بینابینی شدید ریه که منجر به نارسایی تنفسی می شود.
– بدشکلی و درد مفاصل در موارد مبتلا به آرتریت.
– زخم های پوستی یا کلسینوز (رسوبات کلسیم) در موارد شدید.
– عوارض جانبی بالقوه داروهای سرکوب کننده سیستم ایمنی درازمدت مورد استفاده در درمان.
آیا آنتی بادی های Anti Jo-1 می توانند به غیر از ماهیچه ها و ریه ها به سایر بافت ها نیز آسیب وارد کنند؟
در حالی که اهداف اولیه آنتی بادی‌های Anti Jo-1 بافت‌های ماهیچه‌ای و ریه هستند، در برخی موارد ممکن است به التهاب و آسیب در سایر بافت‌ها یا اندام‌ها کمک کنند، اگرچه این امر کمتر رایج است. میزان درگیری بافت می تواند از فردی به فرد دیگر متفاوت باشد.
در سایت Mayo clinic Labs در مورد Anti-Jo-1 بیشتر بخوانید:
Jo-1 (هیستیدیل tRNA سنتتاز) عضوی از خانواده آنزیم های آمینو آسیل-tRNA سنتتاز است که در تمام سلول های هسته دار یافت می شود. آنتی بادی های Jo-1 در بیماران مبتلا به پلی میوزیت به اپی توپ های ساختاری پروتئین آنزیم متصل می شوند و فعالیت کاتالیزوری آن را در شرایط آزمایشگاهی مهار می کنند. Anti Jo-1 نشانگر پلی میوزیت بیماری هستند و بیشتر در بیماران میوزیت که بیماری بینابینی ریه نیز دارند رخ می دهد. این آنتی بادی ها در 50 درصد بیماران مبتلا به فیبروز ریوی بینابینی و پلی آرتریت متقارن ایجاد می شوند.
مطالب مرتبط در متااورگانون:
منابع مقاله
- Zhou JJ, Wang F, Xu Z, et al. Secreted histidyl-tRNA synthetase splice variants elaborate major epitopes for autoantibodies in inflammatory myositis. J Biol Chem. 2014;289(28):19269-19275.
- Hervier B, Perez M, Allenbach Y, et al. Involvement of NK cells and NKp30 pathway in antisynthetase syndrome. J Immunol. 2016;197(5):1621-1630.
- Zhang S, Shu X, Tian X, Chen F, Lu X, Wang G. Enhanced formation and impaired degradation of neutrophil extracellular traps in dermatomyositis and polymyositis: a potential contributor to interstitial lung disease complications. Clin Exp Immunol. 2014;177(1):134-141.
- Liu C, Tangsombatvisit S, Rosenberg JM, et al. Specific post-translational histone modifications of neutrophil extracellular traps as immunogens and potential targets of lupus autoantibodies. Arthritis Res Ther. 2012;14(1):R25.
- Khandpur R, Carmona-Rivera C, Vivekanandan-Giri A, et al. NETs are a source of citrullinated autoantigens and stimulate inflammatory responses in rheumatoid arthritis. Sci Transl Med. 2013;5(178):178ra40.
- Leff R, Sherman J, Plotz P: Chapter 65: Inflammatory muscle diseases. In Clinical Immunology Principles and Practice, Second edition. Edited by R Rich, T Fleisher, W Shearer, B Kotzin, et al. St. Louis, Mosby-Year Book, 2001, pp 65.1-65.8
- Nie A, Sun B, Fu Z, Yu D. Roles of aminoacyl-tRNA synthetases in immune regulation and immune diseases. Cell Death Dis. 2019;10(12):901.
- Howard OMZ, Dong HF, Yang D, et al. Histidyl-tRNA synthetase and asparaginyl-tRNA synthetase, autoantigens in myositis, activate chemokine receptors on T lymphocytes and immature dendritic cells. J Exp Med. 2002;196(6):781-791.
