آزمایش آنزیم مبدل آنژیوتانسین (ACE) | Angiotensin Converting Enzyme

آنزیم مبدل آنژیوتانسین (ACE)، جزء مرکزی سیستم رنین-آنژیوتانسین (RAS) است که فشار خون را با تنظیم حجم مایعات در بدن کنترل می‌کند. هورمون آنژیوتانسین I را به منقبض کننده عروق فعال آنژیوتانسین II تبدیل می کند. بنابراین، آنزیم مبدل آنژیوتانسین (ACE) به طور غیر مستقیم فشار خون را با ایجاد انقباض عروق خونی افزایش می دهد. مهارکننده های ACE به طور گسترده ای به عنوان داروهای دارویی برای درمان بیماری های قلبی عروقی استفاده می شود.

اسامی دیگر:

• ACE
• Serum Angiotensin Converting Enzyme
• SACE

چرا آزمایش آنزیم مبدل آنژیوتانسین (ACE) درخواست می شود؟

• برای کمک به تشخیص و مانیتورینگ سارکوئیدوز
• برای کمک به تمایز این وضعیت سیستمیک از سایر اختلالات ایجاد کننده علائم مشابه

چه زمانی آزمایش آنزیم مبدل آنژیوتانسین (ACE) بایستی انجام شود؟

• وقتی دچار گرانولوم هایی می شوید که برجستگی های کوچکی در زیر پوست ایجاد می کند ، سرفه طولانی مدت ، آبریزش چشم قرمز و/یا علائم دیگری که نشان دهنده سارکوئیدوز است
• به طور منظم هنگامی که سارکوئیدوز فعال دارید تا روند آن را زیر نظر داشته باشید

نمونه مورد نیاز برای آزمایش آنزیم مبدل آنژیوتانسین (ACE):

• ظرف/لوله: لوله با درب قرمز یا زرد (ترجیحا همراه با ژل جداکننده)
• نوع نمونه: سرم
• حجم نمونه: 0/5 میلی لیتر

روش های انجام آزمایش آنزیم مبدل آنژیوتانسین (ACE):

روش اسپکتروفتومتری (SP) یا رنگ سنجی:

روش های رنگ سنجی یا سنجش اسپکتروفتومتری روش های آزمایشگاهی هستند که برای اندازه گیری سطح آنزیم مبدل آنژیوتانسین (ACE) در خون استفاده می شوند. در این روش‌ها از معرف‌های شیمیایی استفاده می‌شود که با ACE واکنش می‌دهند تا تغییر رنگ ایجاد کنند. سپس درجه تغییر رنگ با استفاده از اسپکتروفتومتر یا ابزار دیگر اندازه گیری می شود. در اینجا یک مرور کلی از مراحل مربوط به روش های رنگ سنجی یا سنجش های اسپکتروفتومتری برای آزمایش ACE آورده شده است:

• جمع آوری و آماده سازی نمونه: نمونه خون از بیمار جمع آوری شده و برای جداسازی سرم یا پلاسما از سایر اجزای خون، سانتریفیوژ می شود. سپس سرم یا پلاسما تا زمانی که برای آزمایش آماده شود ذخیره می شود.
•  افزودن معرف ها: معرف به نمونه اضافه می شود که حاوی یک ماده شیمیایی است که با ACE واکنش می دهد تا تغییر رنگ ایجاد کند. معرف خاص مورد استفاده ممکن است بسته به تنوع روش رنگ سنجی مورد استفاده متفاوت باشد.

معرف های مورد استفاده در روش های رنگ سنجی یا سنجش های اسپکتروفتومتری برای انجام آزمایش آنزیم مبدل آنژیوتانسین (ACE) ممکن است بسته به روش خاصی که استفاده می شود متفاوت باشد. با این حال، برخی از معرف های رایج مورد استفاده در آزمایش ACE عبارتند از:

1. هیپوریل هیستیدیل لوسین (HHL): این بستری است که توسط ACE برای تولید اسید هیپوریک و هیستیدیل لوسین جدا می شود. مقدار هیپوریک اسید تولید شده متناسب با مقدار ACE در نمونه است.
2. N-(3-Dimethylaminopropyl)-N’-ethylcarbodiimide hydrochloride (EDC): این یک عامل جفت کننده است که برای پیوند HHL به یک مولکول کروموژن یا فلوروژنیک استفاده می شود. مولکول خاص کروموژنیک یا فلوروژنیک مورد استفاده ممکن است بسته به روش خاصی که استفاده می شود متفاوت باشد.
3. p-Nitroaniline (pNA): این یک مولکول کروموژن است که در برخی از روش های رنگ سنجی برای ایجاد رنگ زرد هنگام جدا شدن از HHL توسط ACE استفاده می شود.
4.  4-Methylumbelliferyl (4-MU): این یک مولکول فلوروژنیک است که در برخی از روش های فلورومتری برای تولید سیگنال فلورسنت هنگام جدا شدن از HHL توسط ACE استفاده می شود.

توجه به این نکته ضروری است که آزمایشگاه های مختلف ممکن است از معرف های متفاوتی برای آزمایش ACE استفاده کنند و نتایج ممکن است مستقیماً بین روش ها قابل مقایسه نباشد. همچنین پیروی از دستورالعمل های خاص ارائه شده توسط آزمایشگاه برای جمع آوری و جابجایی نمونه برای اطمینان از نتایج دقیق بسیار مهم است.

• انکوباسیون: نمونه و معرف برای مدت زمان مشخصی انکوبه می شوند تا واکنش شیمیایی رخ دهد.
• اندازه گیری تغییر رنگ: پس از دوره انکوباسیون، درجه تغییر رنگ ایجاد شده توسط واکنش با استفاده از اسپکتروفتومتر یا ابزار دیگر اندازه گیری می شود. درجه تغییر رنگ متناسب با مقدار ACE در نمونه است.
• محاسبه غلظت ACE: آزمایشگاه از یک منحنی کالیبراسیون یا منحنی استاندارد برای تبدیل اندازه گیری تغییر رنگ به غلظت ACE در نمونه استفاده می کند. منحنی کالیبراسیون با آزمایش نمونه هایی با غلظت های شناخته شده ACE و رسم اندازه گیری تغییر رنگ در برابر غلظت ها ایجاد می شود. سپس آزمایشگاه می تواند از این منحنی برای محاسبه غلظت ACE در نمونه بیمار استفاده کند.

روش سنجش ایمونوسوربنت متصل به آنزیم (ELISA):

الایزا یک روش آزمایشگاهی است که برای اندازه گیری سطح آنزیم مبدل آنژیوتانسین (ACE) در خون استفاده می شود. الایزا یک روش ایمونولوژیک است که از آنتی بادی های مخصوص ACE برای تشخیص و اندازه گیری آنزیم در خون استفاده می کند. در اینجا یک نمای کلی از مراحل مربوط به روش الایزا برای آزمایش ACE آورده شده است:

جمع آوری و آماده سازی نمونه: نمونه خون از بیمار جمع آوری شده و برای جداسازی سرم یا پلاسما از سایر اجزای خون، سانتریفیوژ می شود. سپس سرم یا پلاسما تا زمانی که برای آزمایش آماده شود ذخیره می شود.

• پوشش صفحه: یک صفحه میکروتیتر با یک آنتی بادی جذب که مخصوص ACE است پوشیده شده است. سپس صفحه انکوبه می شود تا آنتی بادی به سطح صفحه متصل شود.
• افزودن نمونه: نمونه سرم یا پلاسمای بیمار به صفحه پوشش داده شده اضافه شده و انکوبه می شود تا ACE موجود در نمونه به آنتی بادی جذب شده متصل شود.
•  افزودن آنتی بادی تشخیص: یک آنتی بادی تشخیصی که مخصوص ACE است به پلیت اضافه شده و انکوبه می شود تا آنتی بادی به ACE متصل به آنتی بادی جذب کننده متصل شود.
•  افزودن آنتی بادی ثانویه مرتبط با آنزیم: یک آنتی بادی ثانویه مرتبط با آنزیم که مخصوص آنتی بادی تشخیص است به پلیت اضافه می شود و انکوبه می شود تا آنتی بادی به آنتی بادی تشخیص متصل شود.
• افزودن سوبسترا: یک س.بسترا که با آنزیم مرتبط با آنتی بادی ثانویه واکنش می دهد به صفحه اضافه می شود. این واکنش یک سیگنال قابل تشخیص مانند تغییر رنگ یا فلورسانس تولید می کند.
• اندازه گیری سیگنال: درجه سیگنال تولید شده توسط واکنش با استفاده از اسپکتروفتومتر یا ابزار دیگر اندازه گیری می شود. درجه سیگنال متناسب با مقدار ACE در نمونه است.
• محاسبه غلظت ACE: آزمایشگاه از یک منحنی کالیبراسیون یا منحنی استاندارد برای تبدیل اندازه گیری سیگنال به غلظت ACE در نمونه استفاده می کند. منحنی کالیبراسیون با آزمایش نمونه هایی با غلظت های شناخته شده ACE و رسم اندازه گیری سیگنال در برابر غلظت ها ایجاد می شود. سپس آزمایشگاه می تواند از این منحنی برای محاسبه غلظت ACE در نمونه بیمار استفاده کند.

روش کروماتوگرافی مایع با کارایی بالا (HPLC):

کروماتوگرافی مایع با کارایی بالا (HPLC) یک روش پرکاربرد برای تشخیص و تعیین کمیت مولکول های مختلف بیولوژیکی از جمله آنزیم مبدل آنژیوتانسین (ACE) است. HPLC بر این اصل استوار است که مولکول های مختلف به طور متفاوتی با یک فاز ثابت در یک ستون برهمکنش می کنند، که آنها را بر اساس خواص شیمیایی و فیزیکی آنها جدا می کند.

روش HPLC برای آزمایش ACE شامل چندین مرحله است:

• آماده سازی نمونه: نمونه خون از بیمار جمع آوری شده و سانتریفیوژ می شود تا سرم یا پلاسما از سایر اجزای خون جدا شود. سپس نمونه سرم یا پلاسما برای حذف مواد مزاحم پردازش شده و در صورت لزوم تغلیظ می شود.
• انتخاب ستون: یک ستون HPLC مناسب بر اساس وزن مولکولی و خواص فیزیکوشیمیایی مولکول هدف انتخاب می شود. در مورد ACE، معمولاً از ستون C18 فاز معکوس استفاده می شود.
•  آماده سازی فاز متحرک: یک فاز متحرک متشکل از یک محلول بافر و یک حلال آلی تهیه می شود. انتخاب بافر و حلال به مولکول هدف و ستون مورد استفاده بستگی دارد. برای ACE معمولاً از یک فاز متحرک حاوی بافر 0/1 مولار فسفات سدیم و یک حلال آلی مانند استونیتریل استفاده می شود.
•  استانداردهای کالیبراسیون: مجموعه ای از استانداردهای کالیبراسیون حاوی غلظت های شناخته شده ACE تهیه شده است. این استانداردها برای ایجاد یک منحنی کالیبراسیون استفاده می شود که غلظت ACE را به منطقه اوج آن مرتبط می کند.
• تزریق نمونه: نمونه سرم یا پلاسمای آماده شده با استفاده از نمونه گیری خودکار به سیستم HPLC تزریق می شود. حجم تزریق و سرعت جریان برای دستیابی به حداکثر جداسازی و حساسیت بهینه شده است.
• جداسازی: اجزای نمونه از ستون عبور می کنند که در آنجا بر اساس خواص شیمیایی و فیزیکی جدا می شوند. ACE در یک زمان ماند خاص از ستون شسته می شود.
•  تشخیص: یک آشکارساز مانند یک اسپکتروفتومتر UV-VIS یا یک آشکارساز فلورسانس برای تشخیص ACE شسته شده استفاده می شود. آشکارساز میزان جذب یا شدت فلورسانس ACE را در یک طول موج مشخص اندازه گیری می کند.
•  تجزیه و تحلیل داده ها: سطح پیک یا ارتفاع مربوط به ACE ثبت شده و برای تعیین غلظت ACE در نمونه با منحنی کالیبراسیون مقایسه می شود.

به طور کلی، HPLC یک روش بسیار حساس و خاص برای تشخیص و تعیین کمیت ACE در نمونه های سرم یا پلاسما است. معمولاً در آزمایشگاه های بالینی برای تشخیص و نظارت بر شرایط مختلف پزشکی مرتبط با تنظیم فشار خون استفاده می شود.

آمادگی قبل از انجام آزمایش آنزیم مبدل آنژیوتانسین (ACE) :

به آمادگی خاصی نیاز ندارد

چه چیزی در آزمایش آنزیم مبدل آنژیوتانسین (ACE) مورد بررسی قرار می گیرد؟

آنزیم مبدل آنژیوتانسین (ACE) که با نام‌های کینیناز II و پپتیدیل-دی پپتیداز A نیز شناخته می‌شود، متعلق به کلاس هیدرولاز آنزیم‌ها است و معمولاً در هیدرولیز پیوندهای پپتیدی در انتهای C آزاد نقش دارد و دی‌پپتید His-Leu را آزاد می‌کند. با این حال، ممکن است به عنوان یک اندوپپتیداز یا یک آمینوپپتیداز نیز عمل کند. عملکرد اصلی آن جدا کردن توالی His-Leu از یک دکاپپتید به نام آنژیوتانسین 1 است که توالی آن Asp-Arg-Val-Tyr-Ile-His-Pro-Phe-His-Leu است.

این پپتید، به نوبه خود، توسط آنزیم رنین از یک ماکروگلوبولین α-2 به نام آنژیوتانسینوژن، که عمدتاً در کبد تولید می شود، جدا می شود. آنژیوتانسین 1 به ریه ها می رود، جایی که آنزیم مبدل آنژیوتانسین (ACE) پپتید His-Leu کربوکسیل ترمینال خود را برای تولید آنژیوتانسین 2 می شکافد. این پپتید دوم دارای دو فعالیت عمده است: منقبض کننده عروق قوی در شریان ها است و ترشح آلدوسترون را از زونا گلومرولوزای آدرنال القا می کند.

آلدوسترون باعث احتباس سدیم در مجاری جمع کننده در کلیه ها می شود و در نتیجه آب حفظ می شود. این عمل باعث افزایش حجم عروق می شود. بنابراین، با افزایش مقاومت شریانی از طریق انقباض عروق و با افزایش حجم عروقی و در نتیجه افزایش جریان، آنژیوتانسین 2 باعث افزایش فشار شریانی می شود. جالب است بدانید که ACE همچنین برادی کینین را غیرفعال می کند

آنزیم مبدل آنژیوتانسین (ACE) جزء سیستم رنین-آنژیوتانسین (RAS) است که با تنظیم حجم مایع و تنش عروقی، فشار خون را حفظ می کند. اثر پپتیداز آن بر روی دکاپپتید آنژیوتانسینوژن I منجر به هیدرولیز یک دی پپتید هیستیدیل لوسین نهایی و تشکیل اکتاپپتید آنژیوتانسین II می شود، یک منقبض کننده عروق قوی که فشار خون را افزایش می دهد. آنژیوتانسین II یک محرک مهم آلدوسترون است.

آنزیم مبدل آنژیوتانسین (ACE) از یک زنجیره پلی پپتیدی منفرد با دو محل کاتالیزوری همولوگ و متصل به روی تشکیل شده است (ACE یک متالوپروتئاز روی است). اگر روی به یک عامل شلات کننده مانند EDTA متصل شود یا با کاتیون دیگری جایگزین شود، فعالیت آنزیم از بین می رود. توجه به این نکته مهم است که ACE، مشابه پروتئاز HIV، یک پروتئاز اسید آسپارتیک است. یعنی دو باقیمانده Asp در کاتالیز در هر سایت فعال نقش دارند. در سلول ها، ACE یک پروتئین گذرا با یک دامنه خارج سلولی آمینو پایانه بزرگ، یک دامنه گذرنده آبگریز بسیار کوتاه و یک دامنه کربوکسیل پایانه درون سلولی کوچک است.

مولکول متصل به سلول به عنوان آنزیم مبدل آنژیوتانسین (ACE)  بافت نامیده می شود. دو محل کاتالیزوری در حوزه خارج سلولی وجود دارند: یکی در نزدیکی انتهای آمینو و دیگری نزدیک تر به انتهای کربوکسیل. تصور می شود که محل فعال کربوکسیل ترمینال دارای فعالیت هیدرولیتیک غالب آنژیوتانسین 1 است و سایت فعال آمینو ترمینال دارای فعالیت علیه برادی کینین است. برش پروتئولیتیک، آنزیم عملکردی را از غشای سلولی به محیط خارج سلولی آزاد می کند و ACE در گردش تولید می کند.

اکثر آنزیم مبدل آنژیوتانسین (ACE) به بافت محدود می شود (بیش از 90 درصد) و سطوح بسیار کمتری در پلاسما در گردش است. ACE عمدتاً در غشای سلول های اندوتلیال در سراسر بدن یافت می شود. ریه ها و بیضه ها به ویژه غنی از ACE هستند.

به نظر می رسد دو شکل متمایز از ACE وجود دارد: یک شکل جسمی (sACE) و یک ایزوفرم کوچکتر که در بیضه ها (tACE) یافت می شود. یک ژن واحد هر دو شکل را با استفاده از پروموترهای جایگزین کد می کند. sACE در بسیاری از بافت ها یافت می شود و شامل دو محل فعال است. tACE فقط حاوی محل فعال C ترمینال است و منحصراً در بیضه ها یافت می شود. اگرچه هر دو محل فعال sACE به یون روی نیاز دارند، خواص بیوشیمیایی آنها یکسان نیست.

افزایش سطح خونی آنزیم مبدل آنژیوتانسین (ACE) گاهی اوقات در سارکوئیدوز، یک اختلال سیستمیک با علت نامعلوم که اغلب ریه ها را درگیر می کند مشاهده می شود، اما ممکن است بسیاری از اندام های دیگر بدن، از جمله چشم، پوست، اعصاب، کبد و قلب را نیز تحت تاثیر قرار دهد.

یک ویژگی کلاسیک سارکوئیدوز ایجاد گرانولوم ها، توده های کوچک تومور مانند سلول های ایمنی و التهابی و بافت فیبری است که گره هایی را در زیر پوست و اندام های سراسر بدن تشکیل می دهد. گرانولوم ها ساختار بافت های اطراف خود را تغییر می دهند و در تعداد کافی باعث آسیب و التهاب می شوند و ممکن است عملکردهای طبیعی را مختل کنند. سلول های موجود در مرزهای خارجی گرانولوم ها می توانند مقادیر بیشتری ACE تولید کنند. هنگامی که گرانولوم های مربوط به سارکوئیدوز ایجاد می شود، سطح ACE در خون افزایش می یابد.

فعالیت آنزیم مبدل آنژیوتانسین (ACE) منعکس کننده شدت سارکوئیدوز است: 68 درصد در افراد مبتلا به سارکوئیدوز مرحله I، حدود 68 درصد در سارکوئیدوز مرحله II و 91 درصد در سارکوئیدوز مرحله III مثبت است.

سایر شرایط مانند بیماری گوچر، جذام، پرکاری تیروئید درمان نشده، پسوریازیس، نوزادان نارس مبتلا به سندرم دیسترس تنفسی، بزرگسالان مبتلا به آمیلوئیدوز و هیستوپلاسموز با افزایش فعالیت ACE سرم مرتبط است

فعالیت آنزیم مبدل آنژیوتانسین (ACE) مایع نخاعی برای کمک به تشخیص نوروسارکوئیدوز گزارش شده است. با این حال، شواهد کافی برای حمایت از ACE برای این منظور وجود ندارد.

آنزیم مبدل آنژیوتانسین (ACE) در در پاتوژنز COVID-19 چه نقشی دارد؟

آنزیم مبدل آنژیوتانسین (ACE) از طریق ارتباط آن با سیستم رنین-آنژیوتانسین-آلدوسترون (RAAS) در پاتوژنز COVID-19، بیماری ناشی از ویروس SARS-CoV-2، نقش دارد.

ACE2 که همولوگ ACE است، گیرنده‌ای است که SARS-CoV-2 از آن برای ورود به سلول‌های انسانی استفاده می‌کند. هنگامی که ویروس وارد سلول می شود، تکثیر می شود و باعث آسیب می شود که منجر به علائم COVID-19 می شود. ACE2 در بسیاری از اندام‌ها، از جمله ریه‌ها، قلب و کلیه‌ها که همگی تحت تأثیر COVID-19 هستند، بیان می‌شود.

ACE2 جزء کلیدی RAAS است که فشار خون و تعادل مایعات را تنظیم می کند. ACE آنژیوتانسین I را به آنژیوتانسین II تبدیل می کند که یک تنگ کننده عروق است که می تواند فشار خون را افزایش دهد. ACE2 برای تجزیه آنژیوتانسین II و تولید آنژیوتانسین عمل می کند که دارای اثرات گشادکننده عروق و ضد التهابی است. عفونت SARS-CoV-2 منجر به کاهش ACE2 می شود که می تواند باعث افزایش آنژیوتانسین II و کاهش آنژیوتانسین شود و منجر به انقباض عروق و التهاب شود.

عدم تنظیم RAAS در COVID-19 به شدت بیماری و ایجاد عوارضی مانند سندرم دیسترس تنفسی حاد (ARDS) و ترومبوز پیشنهاد شده است. تحقیقات مداومی در مورد نقش مهارکننده‌های ACE و مسدودکننده‌های گیرنده آنژیوتانسین (ARBs) در مدیریت COVID-19 وجود دارد، زیرا این داروها می‌توانند بر RAAS تأثیر بگذارند. با این حال، شواهد فعلی نشان می دهد که این داروها نباید در بیماران مبتلا به کووید-19 قطع شوند، زیرا مزایای آنها در مدیریت فشار خون و نارسایی قلبی بیشتر از خطرات بالقوه است.

ACE2 دارای نقش در نتیجه یک تنظیم کننده حیاتی فیزیولوژی و آسیب شناسی قلب و عروق است. علاوه بر این، فعالیت آنزیمی ACE2 در برابر سندرم زجر تنفسی حاد (ARDS) ناشی از پنومونی های ویروسی و غیر ویروسی، آسپیراسیون یا سپسیس محافظت می کند.

آنزیم مبدل آنژیوتانسین (ACE) یک هدف حیاتی برای داروهای بازدارنده طراحی شده برای کاهش فشار خون است. از آنجایی که ACE و پروتئاز HIV پروتئازهای Asp هستند، بسیاری از ملاحظات مورد استفاده برای طراحی این مهارکننده‌ها متعاقباً در طراحی مهارکننده‌های پروتئاز HIV استفاده شده است.

عوامل مداخله گر در آزمایش آنزیم مبدل آنژیوتانسین (ACE):

• بیماران زیر 20 سال به طور معمول سطح آنزیم مبدل آنژیوتانسین (ACE) بسیار بالایی دارند.
• همولیز یا هیپرلیپیدمی ممکن است به طور واقعی سطح آنزیم مبدل آنژیوتانسین (ACE) را کاهش دهد.
• داروهایی که ممکن است باعث کاهش سطح آنزیم مبدل آنژیوتانسین (ACE) شوند عبارتند از داروهای ضد فشار خون مهارکننده ACE و استروئیدها و پردنیزون.

اهمیت بالینی آزمایش آنزیم مبدل آنژیوتانسین (ACE): 

افزایش سطح سرمی:

سارکوئیدوز: بیماری است که این آزمایش در درجه اول برای آن انجام می شود. اگر سارکوئیدوز شدیدتر باشد، احتمال افزایش آنزیم مبدل آنژیوتانسین (ACE) بیشتر می شود.

بیماری های نادر دیگری که با افزایش آنزیم مبدل آنژیوتانسین (ACE) مرتبط هستند عبارتند از: بیماری گوچر، سل، جذام، سیروز الکلی، هیستوپلاسموز فعال، بیماری هوچکین، میلوم، ایبروز ریوی ایدیوپاتیک، دیابت شیرین، سیروز صفراوی اولیه، آمیلوئیدوز، پرکاری تیروئید. – ایسم، اسکلرودرمی، آمبولی ریه و HIV

کاهش سطح سرمی:

• بیماری انسدادی مزمن ریوی (COPD)
• بیماری های ریوی مانند آمفیزم، سرطان ریه، فیبروز کیستیک
• گرسنگی
• درمان دارویی استروئیدی
• کم کاری تیروئید

محدوده مرجع آزمایش آنزیم مبدل آنژیوتانسین (ACE) :

> or =18 years: 16-85 U/L

0 تا 17 سال: فعالیت آنزیم تبدیل کننده آنژیوتانسین ممکن است 20 تا 50 درصد در کودکان سالم در مقایسه با بزرگسالان سالم بیشتر باشد.

توجه: محدوده مرجع و واحد آزمایش وابسته به روش انجام و کیت می باشد و ممکن است در آزمایشگاه های مختلف متفاوت باشد. بنابراین توصیه می گردد که آزمایش ها ترجیحا در یک آزمایشگاه مورد بررسی قرار گیرد.

سوالات متداول

چگونه از نتایج آزمایش آنزیم مبدل آنژیوتانسین (ACE) استفاده می شود؟

آزمایش آنزیم مبدل آنژیوتانسین (ACE) در درجه اول برای کمک به تشخیص و پایش سارکوئیدوز انجام شده است. این اغلب به عنوان بخشی از تحقیقات در مورد علت ایجاد گروهی از علائم مزمن نگران کننده که احتمالاً ناشی از سارکوئیدوز است، درخواست می شود.

سارکوئیدوز اختلالی است که در آن ممکن است ندول های کوچکی به نام گرانولوم در زیر پوست و در اندام های سراسر بدن ایجاد شود. سلول های اطراف گرانولوم ها می توانند مقادیر بیشتری ACE تولید کنند و در صورت وجود سارکوئیدوز سطح ACE در خون افزایش می یابد.

سطح خون آنزیم مبدل آنژیوتانسین (ACE) با فعالیت بیماری افزایش و کاهش می یابد. اگر ACE در ابتدا در فرد مبتلا به سارکوئیدوز افزایش یافته باشد، می توان از آزمایش ACE برای مانیتور روند بیماری و اثربخشی درمان کورتیکواستروئیدها استفاده کرد.

پزشک ممکن است آنزیم مبدل آنژیوتانسین (ACE) را به همراه آزمایش های دیگر، مانند آزمایش های AFB که عفونت های مایکوباکتریال یا آزمایش های قارچی را تشخیص می دهد، درخواست کند. این ممکن است به تمایز بین سارکوئیدوز و بیماری دیگری که باعث ایجاد گرانولوم می شود، کمک کند.

چه زمانی آزمایش آنزیم مبدل آنژیوتانسین (ACE) درخواست می شود؟

هنگامی که فردی علائم احتمالی ناشی از سارکوئیدوز را داشته باشد، آزمایش ACE انجام می شود، مانند:

• گرانولوم ها
• سرفه مزمن یا تنگی نفس
• چشم های قرمز و آبکی
• درد مفاصل

این امر به ویژه اگر فرد بین 20 تا 40 سال سن داشته باشد، زمانی که سارکوئیدوز بیشتر دیده می شود، صادق است.

هنگامی که فردی مبتلا به سارکوئیدوز تشخیص داده شد و سطح اولیه ACE بالا رفت، پزشک ممکن است آزمایش ACE را در فواصل منظم برای پایش تغییرات ACE در طول زمان به عنوان بازتاب فعالیت بیماری درخواست کند.

نتیجه آزمایش آنزیم مبدل آنژیوتانسین (ACE) چه چیزی را نشان می دهد؟

افزایش سطح آنزیم مبدل آنژیوتانسین (ACE) در فردی که دارای یافته های بالینی سازگار با سارکوئیدوز است به این معنی است که در صورت رد سایر بیماری ها، احتمال دارد فرد مبتلا به سارکوئیدوز فعال باشد. آنزیم مبدل آنژیوتانسین (ACE) در 50 تا 80 درصد از افرادی که مبتلا به سارکوئیدوز فعال هستند افزایش می یابد. یافتن سطح ACE بالا به تأیید تشخیص کمک می کند.

نمی توان از یک سطح طبیعی آنزیم مبدل آنژیوتانسین (ACE) برای رد سارکوئیدوز استفاده کرد، زیرا سارکوئیدوز می تواند بدون افزایش سطح ACE وجود داشته باشد. یافتن سطوح نرمال ACE در سارکوئیدوز ممکن است در صورتی که بیماری در حالت غیرفعال باشد رخ دهد، ممکن است نشان دهنده تشخیص زودرس سارکوئیدوز باشد، یا ممکن است موردی باشد که سلول ها مقادیر زیادی ACE تولید نکنند. سطوح ACE نیز در موارد سارکوئیدوز مزمن کمتر افزایش می یابد.

هنگام پایش روند بیماری، سطح آنزیم مبدل آنژیوتانسین (ACE) که در ابتدا بالا بوده و سپس با گذشت زمان کاهش می یابد، معمولاً نشان دهنده بهبود خودبخودی یا ناشی از درمان و پیش آگهی مطلوب است. از طرف دیگر، افزایش سطح ACE ممکن است نشان دهنده یک روند اولیه بیماری باشد که در حال پیشرفت است یا فعالیت بیماری که به درمان پاسخ نمی دهد.

آیا چیز دیگری هست که باید بدانم؟

آنزیم مبدل آنژیوتانسین (ACE) در تبدیل آنژیوتانسین I (یک پروتئین غیرفعال) به آنژیوتانسین II کمک می کند. آنژیوتانسین II به عنوان یک وازوپرسور قوی عمل می کند. این باعث انقباض عروق می شود، آنها را بطور موقت باریک می کند و فشار خون جریان یافته در آنها را افزایش می دهد. این تبدیل یک فرایند طبیعی تنظیم کننده در بدن است. این فرآیند با توسعه داروهایی به نام مهارکننده های ACE مورد استفاده قرار گرفته است که معمولاً در درمان فشار خون بالا و دیابت استفاده می شود.

این داروها فرآیند تبدیل را مهار می کنند و رگ های خونی را گشادتر کرده و فشار خون را پایین می آورند. مهار کننده های ACE در مدیریت فشار خون مفید هستند ، اما با آزمایش خون آنزیم مبدل آنژیوتانسین (ACE) کنترل نمی شوند. با این حال، آنها ممکن است در اندازه گیری ACE که به دلایل دیگر درخواست شده است، دخالت کنند.

سطوح بالا و پایین آنزیم مبدل آنژیوتانسین (ACE) ممکن است در شرایط مختلف غیر از سارکوئیدوز دیده شود. از آزمون ACE، به طور معمول برای تشخیص یا مانیتور این شرایط استفاده نمی شود. ثابت نشده است که از نظر بالینی مفید است.

چه آزمایش های دیگری برای تشخیص سارکوئیدوز استفاده می شود؟

آزمایش های مختلفی ممکن است برای کمک به تشخیص سارکوئیدوز و تعیین درجه درگیری اندام درخواست شود. آزمایش ها ممکن است شامل پانل کبد، شمارش کامل خون (CBC) و کلسیم (هم سطح خون و هم در ادرار ممکن است بالا باشد) باشد.

آزمایش‌های دیگر ممکن است شامل معاینه فیزیکی برای ضایعات پوستی، آزمایش‌های عملکرد ریوی باشد، زیرا حدود 90٪ مواقع درگیری ریه وجود دارد، برونکوسکوپی ریه (روشی که از یک لوله انعطاف‌پذیر برای مشاهده پوشش مجرای تنفسی و بیوپسی استفاده می‌کند.)، اشعه ایکس قفسه سینه، و غربالگری گالیم (گالیوم رادیواکتیو برای ارزیابی التهاب استفاده می شود). بیوپسی از پوست، ریه، غدد لنفاوی، و گاهی اوقات کبد نیز ممکن است مورد نیاز باشد، همچنین ممکن است یک معاینه کامل چشم. ممکن است از آزمایشی به نام معاینه لامپ شکافی (Slit lamp examination) استفاده شود.

علت سارکوئیدوز چیست؟

علت آن به خوبی درک نشده است. مسری نیست. التهابی است و سیستم ایمنی بدن را درگیر می کند. به نظر می رسد که دارای یک مولفه ژنتیکی و همچنین یک جزء محیطی باشد. گزارش شده است که در افراد مرتبط و غیر مرتبط در یک منطقه زندگی می کنند. حداکثر 40 نفر از هر 100000 نفر در ایالات متحده مبتلا هستند، اکثر آنها بین 20 تا 40 سال سن دارند.

در ایالات متحده و در کارائیب، سارکوئیدوز بیشتر در آفریقایی تبارها دیده می شود، اما در سراسر جهان حدود 80 درصد از مبتلایان به سارکوئیدوز سفید پوست هستند. در اسکاندیناوی و ایرلند شمالی نسبتاً رایج است، اما در چین، ژاپن و آفریقا نادر است. به دلایلی، کسانی که از قسمتی از جهان که میزان شیوع آن کم است به قسمتی از جهان که در آن زیاد است نقل مکان کرده اند، خطر منطقه شایع تری را به عهده می گیرند.

در سایت Mayo Clinic در مورد مهارکننده های آنزیم مبدل آنژیوتانسین (ACE) بیشتر بخوانید:

مهارکننده های ACE برای پیشگیری، درمان یا بهبود علائم در شرایطی مانند:

• فشار خون بالا (فشار خون بالا)
• بیماری عروق کرونر
• نارسایی قلبی
• دیابت
• برخی از بیماری های مزمن کلیوی
• حمله قلبی
• بیماری که شامل سفت شدن پوست و بافت های همبند (اسکلرودرمی) می شود.
• میگرن

گاهی اوقات، یک داروی فشار خون دیگر – مانند یک مدر یا مسدود کننده کانال کلسیم – با یک مهار کننده ACE تجویز می شود. مهارکننده های ACE نباید با مسدود کننده گیرنده آنژیوتانسین یا با مهارکننده مستقیم رنین مصرف شوند.

مطالب مرتبط در متااورگانون:

• آزمایش باسیل اسید فست (AFB)
• آزمایش کشت خلط
• آزمایش شمارش کامل خون (CBC) 
• آزمایش پانل کبدی
• آزمایش کلسیم (Calcium)

در جای دیگر وب:

• • • FamilyDoctor.org: Sarcoidosis
    • National Heart, Lung, and Blood Institute: Sarcoidosis
    • American Lung Association: Sarcoidosis
    • MedlinePlus: Sarcoidosis