آزمایش های پانل ادراری| برای سهولت بیشتر در پیدا کردن مطالب، در این صفحه از وب سایت متااورگانون تمامی آزمایش های روی ادرار قابل انجام است، را  قرار خواهیم داد. و هر تست را به تفصیل بررسی خواهیم کرد.

ادرار، محلول مایع یا نیمه جامد، حاوی مواد زائد متابولیک و برخی دیگر از مواد اغلب سمی اندام ها است که توسط کلیه ها، از بدن خارج می شوند. ترکیب ادرار منعکس کننده نیاز بدن به آب است. حیوانات آب شیرین معمولاً ادرار بسیار رقیق دفع می کنند.

حیوانات دریایی تمایل دارند با دفع ادرار غلیظ با از دست دادن آب در محیط شور خود مبارزه کنند. برخی به طور فعال روش هایی را برای دفع نمک ها توسعه می دهند. جانوران خشکی، بسته به محل زندگی خود، معمولا آب را در خود نگه می دارند و ادرار غلیظی ترشح می کنند.

در اکثر پستانداران، از جمله انسان، تشکیل ادرار در نفرون کلیه ها با فیلتر کردن پلاسمای خون به نفرون آغاز می شود. مایع موجود در نفرون اساساً مشابه پلاسمای خون بدون ماکرومولکول ها (مثلاً پروتئین ها) است. با عبور مایع در امتداد لوله نفرون، آب و اجزای مفید پلاسما مانند اسیدهای آمینه، گلوکز و سایر مواد مغذی دوباره به جریان خون جذب می‌شوند و محلول غلیظی از مواد زائد به نام ادرار نهایی یا مثانه باقی می‌مانند.

ادرار، از آب، اوره (از متابولیسم اسیدهای آمینه)، نمک های معدنی، کراتینین، آمونیاک و محصولات رنگدانه ای تجزیه خون تشکیل شده است که یکی از آنها (اوروکروم) رنگ معمولی مایل به زرد را به ادرار می دهد.

علاوه بر این، هر ماده غیرعادی که مکانیسم بازجذب آن در خون وجود ندارد در ادرار باقی می ماند. محصولات تجزیه نوکلئیک اسید در اکثر پستانداران به صورت آلانتوئین و در انسان به صورت اسید اوریک وجود دارد.
در بیشتر پرندگان، خزندگان و حشرات زمینی، محصول نهایی متابولیسم اسیدهای آمینه اوره محلول در آب نیست، اما اسید اوریک محلول است. ادرار پرندگان و خزندگان یک سوسپانسیون آبی مایل به سفید از کریستال های اسید اوریک است که قبل از دفع به داخل کلواکا منتقل می شود و با مواد مدفوع مخلوط می شود. ادرار حشرات زمینی جامد است و در برخی موارد به جای دفع به عنوان رنگدانه در بدن ذخیره می شود.
دوزیستان و ماهی ها محلول های آبی اوره را دفع می کنند. با این حال، برخلاف پستانداران، اندام‌های دفعی آن‌ها مقادیر زیادی آب را بازجذب نمی‌کنند، بنابراین ادرار آنها رقیق باقی می‌ماند. برخی از جانوران دریایی مقدار زیادی اوره را در خون حفظ می‌کنند، بنابراین از دست دادن اسمزی آب به تعویق می‌افتند.

در حیوانات کوچک و ابتدایی (ماهی های دوردست، خارپوستان، کولترات ها و حیوانات تک سلولی)، به ویژه آنهایی که در محیط های آبی زندگی می کنند، محصول نهایی متابولیسم اسیدهای آمینه، گاز بسیار سمی آمونیاک است که در یک ماده رقیق جمع آوری و دفع می شود.